Бялядчи-ъядвял
Yüklə 3,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- сянин эяляъяйя олан гапыларыны тайбатай ачсын… (фран.) 2 Саат истещсал едян фирманын ады
74
danışmırlar, Xusto Suares haqqında da danışmırlar, Tiburon de Kil haqqında da danışmırlar, Bonini haqqında da danışmırlar, Legisamo haqqında da danışmırlar. Bu da təbiidir. Əngəl bundadır ki, təbii və həqiqi, nədənsə, birdən-birə düşmənə çevrilir, vaxt gəlir və təbii olan da dəhşətli saxtakarlıq kimi səslənməyə başlayır, iyirmiyaşlıların həqiqətilə qırxyaşlıların həqiqəti bir-birini dirsəkləriylə itələməyə başlayır və hər bir dirsəkdə paltarı cıran ülgüc var. Mən eyni zamanda mövcud olan və bir-birindən fərqli dünyalar açıram, hər dəfə də daha çox şübhələnirəm: ən pis illüziya uzlaşma şəraitində olmağın mümkünlüyünü düşünməkdir. Hər zaman hər yerdə olmağa, zamanla mücadilə etməyə nə lüzum var? Mən də Natali Sarrotu oxuyuram və evli Gi Treberin fotoşəkillərinə baxıram, ancaq bütün bunlar , sanki , mənim şəxsi iradəm və qərarım əsasında baş verir, sanki , keçmişdən gəlir. Kitabxananın rəfindən öz əlimlə Kreveli götürürəm, Robert Arltı götürürəm, Jarrini götürürəm. Bugünkü gün məni öz ağuşuna alır, ancaq mən ona dünəndən baxıram (mən ağuşuna alır dedim?) – belə çıxır ki, mənimçün keçmiş indiyə, indi isə trikotaj köynək geymiş gənc oğlanların və saçlarını yanlarına tökərək cafes creme içən gənc qızların – onların yumşaq və ahəstə nəvazişləri pişiklərin və bitkilərin hərəkətlərini xatırladır – olduğu qəribə və dolaşıq gələcəyə çevrilir. Bununla mübarizə aparmaq lazımdır. Yenidən indiki zamana köklənmək lazımdır. Madam ki, mənim Mondrian ergo… olduğumu deyirlər. Hər halda, Mondrian öz indisini qırx il əvvəl çəkib. (Fotoşəkillərdən birində Mondrian eynən adi bir orkestrin dirijoruna bənzəyir (Xulio De Karo, ecco!), o, eynək taxıb, sərt yaxalıqlı frak geyinib, saçlarına tumar verib, tamamilə iyrənc və ucuz səhnədir, bayağı bir qızla rəqs edir. Bu rəqs edən Mondrianı hansı indiki zaman və necə hiss edə bilər? Onun kətana çəkdiyi rəsmlər də elə bu fotoşəkil kimidir… Keçilməz uçurum.) Sən, sadəcə, qocasan, Horasio. Hə, Horasio, sən Kvint Horasi Flakk deyilsən, miskin və acizsən. Sən qoca və miskin Oliveyrasan. «Il verse son vitriol entre les cuisses des faubougs» 1 , – Krevel rişxənd edir. Nə edəsən? Bu nəhəng səliqəsizliyin ortasında mən özümü yenə də yelqovan kimi hiss edirəm, bu qədər fırlanandan sonra, nəhayət, şimalla cənubun harada olduğunu göstərməyin vaxtıdır. Kiməsə yelqovan deməkdən ötrü o qədər də güclü fantaziya tələb olunmur: deməli, onun fırlandığını görürsən, ancaq milinin yelkən kimi hava axınına qarışaraq havayla dolmaq istəməsini görmürsən.
hərdən kövrələcəksən və birdən hər şey təzələnəcək, yeni günəş çıxacaq, işıq saçan və isidən qızılı günəş. J’habite a Saint-Germain-des-Pres, et chaque soir j’ai rendez-vous aves Verlaine. Ce
1
О, саьрыларынын арасындакы йеря сулфат туршусу тюкцр. (фран.) 75
gros pierrot n’a pas change, et pour courir le guilledou… 2
Avtomata iyirmi frank sal, orada Leo Ferre sənə öz məhəbbəti haqqında oxuyacaq, o olmasa da Jilber Beko, ya da Gi Bear. Mənim vətənimdə isə: «Həyatının sənə çəhrayı rəngdə görünməsini istəyirsənsə, avtomatın yarığına iyirmi sentavo sal…» Bəlkə, radionu qoşmusan (bazar ertəsi prokatın müddəti bitir, yada salmaq lazımdır) və kamera musiqisi dinləyirsən, məsələn Motsartı, yaxud da val qoymusan, Rokamaduru oyatmamaqçün yavaş-yavaş qulaq asırsan. Mənə elə gəlir ki, sən Rokamadurun ağır xəstə olduğunu tam anlamırsan, o, çox zəifdir, odur ki, xəstəxanaya yatırsaydın, daha yaxşı olardı. Ancaq mən bu barədə daha sənə heç nə deyə bilmərəm, bir sözlə, hər şey bitib, mənsə burada boş-boş avaralanıram, fırlanır, fırlanıram, şimalın harada, cənubun harada olduğunu axtarıram, əgər ancaq bunları axtarıramsa. Əgər yalnız bunları axtarıramsa. Əgər bu deyilsə, bəs, əslində, nədir? Ah, məhəbbətim mənim, mən səninçün darıxıram, sənsiz mənim dərim ağrıyır, sənsiz boğazım göynəyir, mən boğuluram və sanki , köksüm boşluqla dolur, çünki artıq orada sən yoxsan. «Toi, – Krevel deyir, – toujours pret a grimper les cinq etages des pythonisses faubouriennes, qui ouvrent grandes les portes du futur…» 1
Nədən belə olmasın, nədən Sibillanı axtarmayım, hər dəfə evdən çıxıb Sen küçəsiylə gedərək Kont çayı sahilboyuna baxan alaqapıya çatanda çayın üzərindəki zeytun və külrəngi havada konturlar seçilməyə başlayan kimi onun da incə qaməti Dez-ar körpüsündə peyda olurdu və biz gəzməyə – kölgələri tutmağa, Sen-Deni yaxınlığında kartof qızartması yeməyə, Sen- Marten kanalında donub qalmış barkasların yanında öpüşməyə gedirdik. (Onunla hər şeyi başqa cür hiss etməyə, düşməkdə olan axşamın qeyri-adi əlamətlərini duymağa başladım və ətrafda hər şey yenidən canlandı, Kur-de-Roan divarlarının üzərindəki avaralar isə şahidlərin və hakimlərin qorxunc və xəyali səltənətinə qalxırdılar…) Niyə də Sibillanı sevməyim, niyə mən qiyməti cəmi altı yüz frank olan onlarla açıq səma altında, süzülmüş və yağlı örtüklü yataqlarda onun bədəninə sahib olmayım, əgər uşaqların oynadığı xana-xana oyununa bənzəyən xəyali xoşbəxtliyin arxasındakı bu başgicəlləndirici hop-hopda, çuvala bükülü ayaqlarla hoppananların arasında mən özümü də görürəmsə, iştirakçılar arasında mən də varamsa, onda nədən zamanın məngənəsindən, onun yarlıklı meymun qəfəslərindən, onun bizi vəzifələrlə axtalayan müqəddəslərin saatını və dəqiqəsini ölçən «Omega Electron Girard Perregaud Vacheron & Constantin» 2
vitrinlərindən qurtulanadək oyunu davam etdirməyim, bütün yollardan xilas olduğum, ləzzətin, yaxınlığın və anlayışın aynası, torağayların, azad quşcuğazların aynası olduğu yerə varanadək, amma, hər
2
1
Сян шящяр кянарындакы бешинъи мяртябяйя, фалчынын йанына дырмашмаьа щямишя щазырсан ки, о , сянин эяляъяйя олан гапыларыны тайбатай ачсын… (фран.) 2
Саат истещсал едян фирманын ады Yüklə 3,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|