Camal Zeynaloğlu
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- “Hamlet” də, “Otello”
- - Demək, bünövrəsi gülüşlə yoğrulmuş bir aktyor birdən-birə ciddi rola girməsini Siz təbii qəbul edirsiniz. Bu zaman bəs
- - Əgər Siz səhnədə ardıcıl olaraq bir neçə ciddi xarakterli rollar ifa etsəniz, onda belə çıxır ki, tamaşaçı da get-gedə
- - Arif müəllim, səhnədə aktyor və şəxsiyyət... Bunlar bir- birini necə tamamlamalıdır
- - Səhnədə ürəkdən oynadığınız rol olubmu
- Hacı Qara
302 - Arzum budur ki, Allah qurultayın ən yüksək səviyyədə keçməsində bizə yar olsun. Mələklər bizi hər cür bəladan qorusun! Mən ki, respublikamızda qarşıdurmaya səsləyən bəzi sədalar eşidirəm, bu qurultaya, onun sığındığı Allahımıza naşükürlük sədalarıdır. Kimlərsə Şeyximizə, bizə həqarətlə, istehza ilə “ qırmızılar” deyir. Ancaq bu bədxahlara üz tutub deyirəm ki, şeyximiz Hacı Allahşükür Paşazadə həzrətləri “qırmızı” deyil, qızıl şeyxdir... Bəli, biz müsəlmanlar bir-birimizə qızıl qiymətilə baxmalı, bir-birimizi qızıl kimi dəyərləndirməliyik, çünki “müsəlman müsəlmanın qardaşıdır”- buyurub Həzrəti-Məhəmməd Əleyhissəlam. “Son söz” qəzeti, 27 avqust 1998 - ci il. Arif Quliyev: “Sənətdə gərək fədai olasan” (Müsahibimiz tanınmış gülüş ustası, Pespublikanın xalq artisti Arif Quliyevdir.) - Arif müəllim, harada və kimliyindən asılı olmayaraq adınız çəliləndə istər-istəməz adamların çöhrəsində təbəssüm yaranır. Əgər bu gün gülüş ustasına ciddi bir rol təqdim etsələr, onu qəbul edərdinizmi? 303 - Əlbəttə, hər bir gülüşün arxasında bir düşüncə, bir fikir dərinliyi, müxtəlif məna çalarları var. gülüş nə qədər ciddi olarsa, o qədər də ifadə daha baxımlı, daha qəhqəhəli, daha qavranılası cəhətlərə malik olur. Əgər həyatda mənə ciddi rol, yəni “Hamlet”də, “Otello”da, yaxud “Vaqif”də oynamaq təklif olunarsa, niyə də qəbul etməyim? Hər bir aktyorun, xüsusilə də komediya aktyorun arzusudur ki, ciddi rol oynasın. Ancaq burada incə bir mətləb var. Həmin aktyor başa düşməlidir ki, o, bu ciddi rolu oynaya bilər, ya yox, orada öz sözünü deyə bilər, ya yox, bu rolun öhdəsindən gələ bilər, ya yox. Amma bunlara baxmayaraq ürəyimə yatan ciddi bir rol olarsa, oynayaram. - Demək, bünövrəsi gülüşlə yoğrulmuş bir aktyor birdən-birə ciddi rola girməsini Siz təbii qəbul edirsiniz. Bu zaman bəs Siz özünüz bu rolda bir tamaşaçı kimi necə hiss edərdiniz? - Əlbəttə, təbii qarşılardım. Bir də görürsən ki, ciddi bir şeir, parodiya ifa edəndə, tamaşaçı məni təbəssümsüz dinləyir, yəni şeiri başlayarkən ola bilər ki, tamaşaçının üzündə gülüş peyda olsun, amma 5-6 misradan sonra üzlərindəki təbəssüm getdikcə yox olur, onların sifətlərindəki mimika tamamilə dəyişərək ciddi görkəm alır. Bu zaman hiss edirsən ki, tamaşaçı səni qəbul etməyə başlayır. Məsələn, bu günlərdə ABA televiziyasında “Tam sərbəst” verilişində ciddi bir şeir dedim. Aparıcı özü də inana bilmirdi ki, mən bu şeiri bi cür ifa elədim. - Əgər Siz səhnədə ardıcıl olaraq bir neçə ciddi xarakterli rollar ifa etsəniz, onda belə çıxır ki, tamaşaçı da get-gedə əvvəlki gülüş ustası Arif Quliyevi unudacaq? - Düzdür, bu cür hal baş verə bilər, amma qoymaram gülüş ustası unudulsun. Çünki tutduğun yol düzdürsə, sən ona sadiqsənsə, əksinə o yol da sənə sadiqdirsə, onda bu yoldan 304 dönməyə heç bir lüzum yoxdur. Onu da deyim ki, mən ciddi rol oynamışam. Məsələn, Mərahim Fərzəlibəyovun çəkdiyi “Mənim ağ şəhərim” filmində ciddi rol oynamışam. Həmin filmdə həmişə maşınla gəlirəm, zəif, kimsəsiz uşaqlara saqqız, oyuncaq paylayıram. Onlarla zarafatlaşır, deyib-gülürəm. Bunu ona görə edirəm ki, onlar bir anlıq da olsa, kasıbçılığın acısını unutsunlar. Növbəti dəfə gələndə gördüm ki, uşaqlardan biri yoxdur. Uşaqlardan həmin oğlanı soruşanda, dedilər ki, o, rəhmətə gedib. Mən qəbiristanlığa gəlirəm, həmin uşağın qəbrinin başına fırlanıram və ona gətirdiyim hədiyyəni qəbrinin üstünə qoyuram, göz yaşı axıdaraq dumanlıqda oranı tərk edirəm. Bu filimdə çalışmışam ki, o kədəri, qəmi verə bilim. - Arif müəllim, səhnədə aktyor və şəxsiyyət... Bunlar bir- birini necə tamamlamalıdır? - Şəxsiyyət odur ki, səhnədə oynadığı rola, insanlara ciddi yanaşır. Obrazda isə əgər o, rolu oynayırsa, həmin rolun daxilinə öz xarakterini, öz baxışını, öz dünyagörüşünü, öz ağlını hopduraraq onu ifa edirsə və özünü də roldan ayırmırsa, mən onları bir yerdə görürəm. Məsələn, Əli Zeynalov “Alov” tamaşasında oynadığı bir obrazla o, tamaşaçıların yaddaşında həm gözəl bir aktyor kimi, həm də gözəl bir şəxsiyyət kimi qalmışdır. O zaman bu iki məfhum bir-birini tamamlaya bilmir ki, onda oynadığın obraza laqeyd yanaşırsan. Bu zaman aktyor səhnədə istər-istəməz öz mövqeyini itirçiş olur. - Səhnədə ürəkdən oynadığınız rol olubmu? - Bəli, olub. Mingəçevir şəhərində “Almaz” əsəri tamaşaya qoyulurdu. Həmin əsərdə komsomolçu Barat rolunu mənə vermişdilər. Bu tamaşadan əvvəl “Hacı Qara”da nökər Kərəməlini oynamışdım. “Od parçası”nda Xanəli ifa etmişdim və bundan başqa bir çox rollar oynamışdım. Yəni komediya Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|