107
onun təklifini rədd edir, “mənim öz elimizdə göz açıban gördüyüm,
könül verib sevdiyim adaxlım var” deyir, gecə Selcan onun yanına
gələndə Selcanın qılıncını qızla öz arasına qoyur. Beyrəkdən sonra
düşmən fürsət tapıb Qazan xanın ovda olmasından istifadə edib el-
obanı talan edirlər. Qırx incə belli qızla Burla Xatunu əsir götürürlər.
Anar, göründüyü kimi “Kitabi-Dədə Qorqud” boylarına müstəqil
yanaşaraq müxtəlif boyları və bu boylardakı ayrı-ayrı obrazları
məqsədinə müvafiq olaraq əsərə gətirir. Dastanda baş verən kiçik bir
hadisə Anarın əsərində əsas ideyanın qabardılması üçün bir vasitəyə
çevrilir. Dastanda “Salur Qazanın evinin yağmalanması” boyunda
Qaraca çoban – Qazan xətti daha çox qəbilə başçısı və onun rəiyyəti
səviyyəsində təqdim olunur. Anarın əsərində isə bu xətt daha qaba-
rıq nəzərə çarpdırılır. Dastanda Qazan Qaraca çobana deyir ki, “Al-
lah mənim evimi qurtaracaq olarsa, səni əmiraxur eləyərəm.” Ana-
rın əsərində isə belə bir “sövdələşmə” yoxdur. Qaraca çoban xalqın
təmsilçisi kimi çıxış edir. Qazan xan Qaraca çobanı acılayır, özümə
nə gəlib ki, mənim evimi sən qurtarırsan, deyir. Ancaq bundan sonra
dastanda olmayan bir epizod gəlir:
“Qaraca çoban onun toz qaldırıb
getdiyi dolama yollara baxdı, sonra özü də atlandı. Qazan xanın
dalınca çapdı. Qazan xan onu görmədi. Amma gediyi aşanda Çoban
birdən dayandı, geri döndü. Uca dağın zirvəsinə qalxdı, atasının və-
siyyət elədiyi kimi iki tonqal çatdı, çaxmaq daşı ilə alışdırdı. Tonqal-
lar alovlandı. Qaraca çoban yenidən Qazanın ardınca çapdı” (2,
472).
“Dədə Qorqud” dastanında tonqal yandırmaq isə birliyə çağırış-
dır. Anarın əsərinin sonu da tonqal səhnələri ilə bitir.
“...Uzaq bir dağın zirvəsində də üç tonqal alovlanırdı.
...Başqa bir dağın başında da eləcə ...uzaq-uzaq dağların başla-
rında üç-üç tonqallar alovlanırdı.
İnsanlar, dağlar işıqlarıyla bir-birinə hay verirdi” (2, 503).
Anarın əsərində ikinci əsas problem ölüm və həyat problemidir.
Folklor, mifologiya, etnoqrafiya
108
DƏDƏ QORQUD ARAŞDIRMALARI
Əlbəttə, burada əsas güc və ağırlıq ölüm qarşısında həyat eşqinin
qüdrətini təsdiq etməyə yönəlir. Əsərdə, lap başlanğıcda çoxlu ölüm-
lər təsvir olunur: “Döyüş meydanının qərib mənzərəsi vardı. İgidlər,
atlar bir-bir həlak olduqca donub qalırdılar, daşa dönürdülər. Səslər,
nərələr, at kişnərtiləri də get-gedə azalırdı. Axırda heç kəs qalmadı.
İndi
bütün meydan leş idi, cəsəd idi – daş leş, daş cəsəd.” (2, 416)
Ölümdən qaçan Dədə Qorqud hayana baxırsa, ölüm, itim görür.
Quşlar xırdaca daşlar kimi budaqlardan yerə tökülür, ağaclar bir-
dən-birə quruyur: “Dədə Qorqud hayana baxdı, ölüm gördü, əcəl
gördü.” Anar Dədə Qorqudun kimliyi, şəxsiyyəti və ölümü barədə
əfsanə və rəvayətlərə üz tutur: O, hər dəfə ölümdən uzaqlaşıb başqa
bir
məkana üz tutur, ancaq hər dəfə ona məzar qazıldığını görür, əv-
vəlcə qara mahud şalvarlı cavan oğlan, sonra qara xəz kürklü sinli
kişi, ən axırda yarımçılpaq bir qoca. Sonda Dədə Qorqud daha ölüm-
dən qaçmağa özündə hey tapa bilmir. “Ölü quşlar torpağa səpələn-
mişdi. Otlar, çiçəklər yanıb solmuşdu. Budaqlar yarpaqsız, yalın
qalmışdı. Elə bil bütün dünya ölümə məhkum olmuşdu. Dövran əcəl
dövranı, meydan Əzrayıl meydanıydı.” (2, 416)
Bir ilan (yəqin Əzrayıl timsalı) sürünüb Dədə Qorquda yaxın-
laşır, bu an olmasa da, o biri an çalacaqdı. Ancaq bu zaman Dədə
Qorqud barmaqlarını qopuzun simlərinə çəkir, telləri dilləndirir. İlan
bu qopuzun sədaları altında qıvrılıb geri çəkilir, sürünüb gedir... Bu-
rada simvolik bir məna var. Bu da həyatın ölüm üzərində qələbəsidir.
Qopuz çala-çala Dədə Qorqud Oğuz ellərinin xoş günlərini xatırla-
yır.
Anarın əsərinin sonuna müraciət etdikdə həyatın ölüm üzərində
qələbəsini görürük. Artıq burada ölümdən qaçan Dədə Qorqud yox-
dur – ölümə qalib gələn Dədə Qorqud var.
“Dədə Qorqud” kino-dastanında Anar sevgi və qəhrəmanlıq
mövzusunu da əsərin əsas problemlərindən birinə çevirmişdir. “Ki-
tabi-Dədə Qorqud” dastanında olduğu kimi, Anarın əsərində də,