Daunlots 83 korr

91 

 

Doch de Hannjürrn, gaarnit fiuhl, 

saggte: „Eiß de miene, 

deu wiährt noch viell meh mie aff 

asse do de diene. 

 

Miene Swiegermemme, deu 

reit miek ann’en Ohren, 

wann’ek owens heime kahm, 

dicke van däm Klooren. 

 

Ennes Daages harr se wier 

recht diärrnein miek fiuset, 

mie en Rüggen un en Kopp 

eekeleg affliuset. 

 

Do kahm iek noh Dullbiärg jien 

oppem Schützenfäste, 

wo deu viellen Buden sind 

un deu viellen Gäste. 

 

Do stonk öuk en Herrkules, 

dän heff iek vertimmert; 

dacht’ek doch, iek kloppere 

de Memme viär’et Himmet. 

 

‚Opp se!‘ reup iek, ,feste dropp 

opp deu alle Plunder!‘ 

Doch deu Mann biem Herrkules 

frogere: ‚Wat jetzunder?‘ 

 

Do klörde iek dänn Mann niu opp, 

wat iek domet meunde, 

reierde däm Herrkules 

noch sö’nn Stücker teune. 

 

,Halt!‘ reup do deu guerre Mann, 

,kann en Root die sieen, 

dät de Swiegermemme deut 

niemools siek meh wieen.‘ 

---

92 

 

Heu kreig ne Medalle niu, 

knipper’se an ne Liene. 

‚Hoch dem Starken!‘ droppe steiht, 

seuht, hie iß de miene. 

 

Ass’ek owens heime kahm, 

weis’ek se däm Mensken, 

saggte: ,Sleßte noggemool miek, 

jäßte dohn et Frönzken. 

 

Dann guallt diek deu Swuarte foort, 

maßte Kuahlen foihren; 

miek deut dann dien Unglücke 

iewwerhaupt nit stoiern.‘ 

 

,Söu, weu kann do jiegger ahn – 

jieggen deu Medalle?‘ 

Suiht deu Swiegermemme deu, 

kruipet se in de Falle.“ 

 

„Wat!“ reup do de Hannjöust niu, 

soh iut ass’en Funken, 

„Diu seß eiß de miene seuhn, 

höörste opp met Prunken. 

 

Haß diu alt mool Tahneweih 

hie in dienem Liäwen, 

dann fiär deu Medalle hie 

deheste alles jiäwen. 

 

Tweiendiärteg Tiähne alt 

sind mie riuterbruaken, 

Tahnepiene heww’ek hat 

raff bit in de Schuacken. 

 

Aß de leßte glückleg futt 

un verbie de Piene, 

knuffte dann de Dokter mie 

diesse an de Liene, 

---

93 

 

saggte: ,Hie opp Ehrenwoort 

kann’ek die verspriäken: 

briuke die imm Liäwen nie 

Tiähne iuttebriäken. 

 

Wann diu deu Medalle drieß 

alle Liäwensdaage, 

jiäßte iewwer Tahneweih 

niemools wier ne Klaage.‘ 

 

Un van Sillwer is’se schier, 

seuht mool miene Swaare, 

ganz pottswuart aff farwet se, 

dät iß guerre Waare. 

 

Niemools heww’ek Tahneweih 

siet där Tiet wier krien. 

Söu, niu ritt de Muiler opp, 

nix meh konn’e sien.“ 

 

„Wat“, fenk do de Hannwillm ahn, 

„weste uns blammeiern? 

Wiu kann dienem lieggen Miul 

Tahneweih passeiern?“ 

 

„Wat“, priustere de Hannjöust loß, 

„diu met dienen Kracken, 

diu maß, will se all verkofft, 

sellwer passelacken.“ 

 

„Halld’et Miul!“ de Hannjürrn reup, 

„iek hewwe de beste; 

driähe iek deu, dann kiemmet mie 

keumes an de Weste.“ 

 

„Pröhler diu!“ de Hannwillm reup, 

„diene Swiegermemme 

jäß diu lange iärrgert döut, 

diu biß in der Klemme.“ 

---

94 

 

Un se schannten jien un hiähr, 

kreigen iärrek amm’ Wickel, 

kreißken, aß wann dempet wehrt 

Winterdaag en Fickel. 

 

Hannwillem, deu wor feste niu 

in de Hacken peelt, 

un an düchteg Bieterie 

jiärr’et öuk nit fehlt. 

 

Sließlek mocht’e löupen noch 

ass’en Kaarengiul; 

de Medalle hallp hie nit, 

nit dät gröute Miul. 

 

Hannjöust kreig de sienen öuk 

fest ant Miul gebroon, 

dätt heu woll van Tahneweih 

van der Welt vergohn. 

 

Einege Wuarteln, deu noch hann 

innen Backen siäten, 

deu sind riuterbiestert woren, 

un heu harr sien Friäten. 

 

Deu Medalle jät öuk nit 

unsen Hannjöust rettet; 

in där gröuten Ballgerie 

kreig heu öuk sien Fettet. 

 

Hann’se’me imm’ Iiwer doch 

in de Nase bietten 

un d’rbie en hallev Ohr 

vamme Koppe rietten. 

 

Un fiär lange Tiet deu dreu 

eekleg sind blameiert, 

hett de Macht van dänn Medallen 

niemools wier proweiert. 

---

95 

 

A

LLERHAND 

S

AAKEN

 

 

Weu swuarte Kräggen witt well baden 

un Unglücke bütt feuhl’ imme Laden 

un dröugen an der Sunne Sneu 

un maaken biem Riähnen Heu 

un Wind well innen Kasten spirren 

un hingeres en Piäd ahnschierren 

un liäsen Floih opp ennen Höup 

un unger’et Berre statt drinn kröup 

un Kahlen will de Hoor affsnieen, 

viell Dummes kamme dovan sieen.        

Vgl. ohne Verfasser: Viäl Dummes 1927.

 

 

 

 

W

EU Iß HEU

? 

 

Heu iß wahn gesocht, heu iß slecht te fingen, 

de Finger wehrt d’rnoh lecket aß noh’n seutesten Dingen. 

Heu iß licht oppen Beinen, besonders hingenrümme, 

weu enen kitt, gäffte en änderen drümme. 

 

Hett Jöuseip met Namen, iut Egipten heu stammet, 

jätt mannegem Rüggen un Beine alt verschrammet, 

iß aarem aß de Wiäg un baarfaut asse’ne Göus, 

sien Liäwen versleit heu imme Hiemmede blöus. 

 

Weu enen blöus jätt, deu jätt alt genaug, 

heu flauket un krasset un ümme siek slaug. 

Imme Hiemmel vannen Diehrs, do iss’e et eißte, 

heu wehrt döut friemmelt, dät is eus, dät weißte. 

 

En grötter Diehr wehr geeren heu woren, 

doch jätt’e keunen Steert, keune Strieken un Ohren. 

Merrem Stachel heu bremset, wann’e em Beine raffrutsket, 

süss tebrek’e et Knick, un dann wehr’e· verfutsket. 

 

Heu is wall en Huisdiehr, doch nie stuawenreune. 

Iek gloiwe, in Rußland do sind niemools keune. 

---