Daunlots 83 korr

99 

 

Oppeinmool reupet Trine: „Ach härrjeh, 

iek hewwe verdummt kenne Tahneweih meh!“ 

Deu kranken Tiähne wooren in där Slacht 

diär ennen Slaag iut’em Miule riut bracht; 

diet Kloppen wor met Erfolg doch kroint, 

nu deu beuen Wiewer hätt iärrek nohiähr wier versoihnt. 

Do reup de Vatter un slaug opp’en Diß: 

„Diet et beste Middel fiär Tahnweih iß! 

Dann Hüllepe gierr’et in allen Saaken, 

me matt men blöus de Richtege raaken.“ 

 

 

D

E 

W

ALLFAHRT

 

 

Stoffel genk met siener Frau noh Wallmereg. 

Beue wollen düchteg biän, 

draapen ungerwiäs noch viell Luie ahn, 

wooren iewwerhiähr tefriän. 

De Pastöuer iut’em Duarpe deu woor· öuk d’rbie. 

Viär iähmme genk em Stoffel siene Frau, 

un deu biärre niu ganz förchterlek; 

de Pastöuer deu hoor tau. 

Do opp einmool kahm ne Schiule Riän te teuhn; 

doch de Schirme wooren roor. 

Stoffels Frau sie fix te hellpen wußte, 

töug en Rock sie iewwer Kopp un Hoor. 

Doch statt blöus en Iewwerrock te packen, 

wor de Üngeste raaket met, 

Un et Hiemmed, do taum Viährschien kahm, 

blenkere ganz witt un nett. 

De Pastöuer in twei langen Sprüngen 

bast am Stoffel siener Frau verbie; 

in däm Löupen saggt’e ieleg noch fiär seu: 

„Frau, et klöört siek hingen opp d’rbie!“ 

Stoffel siene Frau deu nuckere amme Koppe, 

meunde: „Et Riänen dät leut noh“, 

lummerde am Himmeken widder, 

met Vergneugen dät de Stoffel soh. 

Endlek wor’et hingenrümme doch wat kauhle. 

---

100 

 

Ümme opp’en Grund te seuhn, 

wor mool taufeuhlt – un im Ougenblicke 

doh seu fix en Rock vam Koppe teuhn. 

„Alle Stoffel!“ fannte seu dann an te böllken, 

„biste dull, diu alle Sock? 

Dätt iek harr, kanns diu mie sien, 

packet met em Ungerrock!“ 

Stoffel glinsere ganz tefriän un saggte: 

„Weit iek, wat diu luawet haß? 

Amme Hiemmede noh Wallmereg te biesen 

mäket sieker wahnen Spaß!“ 

„Un ie, Pastöuer, latt miek öuk, miek aarmen Menske, 

amme Hiemmede söu widder gohn?“ 

„Et klöört siek opp, heww iek doch saggt. 

Ie nuckere joh, ie herr’et jöu· verstohn.“ 

Stoffel maakere met siener Frau nohiär 

niemools wier ne Wallfahrt met. 

Un de Frau bleif leuwer öuk t’rheime, 

harr se krien doch iärre Fett. 

 

                       Vgl. Bürger 2013, S. 61.

 

 

 

N

E 

J

AGDGESCHICHTE

 

 

Deu Deupen Fritz, deu Langen Franz 

woorn amme Tuffeln grawen, 

vertallten iärrk söu manchen Witz, 

et wooren lustege Knawen. 

Öuk Jagdgeschichten – kunterbunt – 

deu woren oppgedisket: 

wiu manneg Häsken fangen was, 

wiu manneg Reih erwisket. 

„Fritz!“ reup de Franz opp einmool do, 

„wat kiemmet do te löupen? 

En Illebutten, gröut un swoor, 

leut deu siek wall nit köupen? 

Härr iek en Puister blöus tauer Hand!“, 

söu meunde heu verdruaten, 

„noch eeger, dätt weu dächte drahn, 

härr iek dät Diehr mie schuaten.“ 

---

101 

 

Nit wiet d’rvan en Schussewiäg 

un drunger en Kanool, 

de Illebutte rinner sprank, 

heu siek verstiäken woll. 

„Diu Fritz, kumm hiähr!“ reup do de Franz, 

„brenk dienen Möppel met, 

un wie – saß seuhn – in kuarrter Tiet 

en Illebutten hett! 

Iek halle ungen viär’t Kanool 

en lieggen Sack wiet opp, 

van uawen rinner hisses diu 

dann dienen Möppel dropp. 

Heww’ iek dät Diehr im Sacke eiß, 

kapittelt iss’et fix. 

Rinn matt’e, änders geihr’et nit, 

te flüchten jierr’et nix.“ 

De Fritz soh dät öuk foortens in, 

kahm ieleg dann herbie, 

et Ruieken amm’ Kreps heu kreig, 

loß genk de Hisserie. 

De Franz met sienem Sacke, dän 

hellt heu viär dät Kanool, 

em Illebutten hisset wor 

de Mopps ant Kammisool. 

„Hurra!“ reup Franz opp einmool do, 

„iek hewwe’ne imme Sacke, 

en Illebutten, gröut un swoor, 

kuarrten Prozäß iek maake.“ 

Ein, twei, karrbumms, men feste dropp, 

doh viär de Welt heu peelen 

dän Sack met wat Labändegs drinn, 

an nix leut heu et fehlen. 

„Heu iß kaputt, iß miausedöut, 

schürr diu dän Sack men iut!“ 

Doch Hiemmel joh, wat was dann dät, 

wat brottelde do riut? 

En Illebutten wass’et nitt, 

de Möppel wass’et jöu, 

deu do was ümme’t Liäwen kummen, 

---

102 

 

deu iäwend noch söu fröuh. 

De Fritz deu soh en Franz niu ahn, 

de Franz soh ahn en Fritz, 

ganz fünzleg hett se lachet dann 

opp söu’en Jägerwitz. 

Begrawen dohn se’t Ruieken, 

inschrawwen opp’et Feld, 

därrweil de Illebutte fröuh 

sien Liäwen friß behällt. 

 

 

N

E LUSTEGE 

H

OCHTIETSFIER

 

 

Deu Spitzen Fritz woll Hochtiet hallen, 

Do larre heu viell Luie in. 

De Kattenköppe dohen knallen, 

un alles töug noh’r Kiärke jien. 

De Vedder Gröutdurst imme Fracke, 

et Angestroier opp’em Kopp. 

Ganz fierlek was fiär iähn deu Saake, 

heu fröggere siek alt lange dropp. 

Et Drinken woor et allerbeste, 

ganz mesterlek verstonk heu dät. 

Heu was de Siupiut imme Neste, 

wenn frie heu men et Siupen jätt. 

Niu tau dierr schoinen Hochtietsfier 

genk heu söu recht plaseierlek jien, 

geslachtet wor söu manneg Diehr, 

gedrunken matt öuk feste sinn. 

Drümme eißmool in de Weiertskopp kriupen, 

taum Ahnfank mocht’e en Starken hen. 

Heu fante feste an te siupen, 

söu’n Stücker teuhne, twiällewene men. 

Do kahm deu Fiöhgers Hännes rinner, 

deu leut dät Tuig niu öuk nit stohn; 

do hett deu beuen Menskenkinger 

ne Unmasse dorinner dohn. 

Se bleiwen hangen, bleiwen piäken, 

se dranken, swammern fest dropp loß, 

---