Daunlots 83 korr

107 

 

„Wat iek die künden hie dau, 

stark sie, o, Krieger, dann warr iek künde, 

brenget keun Glücke die tau. 

Friemmere Völker seuh iek diärstrieken 

Biärge un Diähler hie all. 

Viellen van Dienen, deu die hellpet, 

kummet vamm’ Figgend taum· Fall. 

Flüchtegen Fautes seuh iek diek wieken, 

looten, wat heuleg die woor, 

friemmeren Priestern, friemmeren Glöuwen 

looten maß diu, wat die hoor.“ – 

 

Dump droiht de Waffen, dump sind de Stemmen 

vann dänn Versammelten all; 

doch do opp einmol – ganz in der Nööchte –  

gellenden Hiärrnergeschall. 

Rinks van· nen Hoihen stürmet in Scharen 

Figgend opp Figgend heran. 

Dann all te lange hett hie verwielet, 

deu nit an Verroot dachten ahn. 

Unger dänn Kriegers, deu hie versammelt 

nachts amme Driudenstein wooren, 

wooren twei falske, sliemme Verröters, 

deu annen Gallgen rahn hooren. 

Se hann en Figgend guet ungerrichtet, 

Brauer un Heime verroon, 

blöus ümme einege kleune Geldstücke 

hett se söu Smeeleges dohn. 

De eißten Strohlen kummender Sunne 

sohen wat Grauseges ahn: 

dicht amme Steine, kemfend aß Loiwen, 

starv hie söu manneger Mann. 

Starwen fiär Heime, starwen fiär Glöuwen, 

starwen fiär Kinger un Frau, 

mannegen decket – sehrnoh en Kind noch – 

jetz hie de Eere alt tau. – 

 

Döch öuk de Figgend mochte drahn gloiwen, 

mannegen draap hie de Döut, 

---

108 

 

manneger hie sien friß junge Liäwen 

fröuh amme Muarren beslöut. 

Öuk deu Verräters draap iärre Löuhn hie: 

fiär seu wor fungen en Topp, 

an dicken Strikren faste gebungen, 

wooren se hangen hie opp. 

 

Einer alleine deu konn entwieken 

vann dänn amm’ Driudenstein all. 

Iämme was wicket te iewwerliäwen, 

wiu kahm de Frieheut te Fall. 

Flüchtegen Fautes jätt heu diärwandert, 

Hiärte voll Leid un voll Graam, 

mannege Länder, bit heu im Alter 

Döupe un Glöuwen ahnnahm. – 

 

Nächtlegerwiese amm’ Druidensteine 

unger dämm Eukenböum alt 

tauer twiälften Stunde manngmool erschient hie 

ne swuarte, geboggte Gestalt. 

Eine alleine leut siek nit boigen, 

hell iärren Glöuwen trui fast. 

Seu, deu hie opfert, seu, deu hie wicket, 

seu iß deu nächtlege Gast. – 

Doch öuk verswungen iß deu dann sließlek, 

Stein un de Böum folgeren· noh; 

blöus noch de Sage is hingerbliewen, 

wat hie imm’ Alter geschah. 

 

 

D

EU AMME 

W

IÄGE STIÄRWET

 

 

Keune Woore konnd’et sien, 

keun Gedanke härr’et daggt*, 

 

 

 

            

*dacht

 

därr iek miene allen Daage 

opp d’r Stroote tau härr braggt*.   

 

 

           

*bracht

 

Miene Mutter un mien Vatter 

wooren Luie ohne Fehl. 

Wann iek änders sell behaupten, 

---

109 

 

iek de Ehre iähn’ affstehl. 

An Ermahnunk, öuk an Stroofe 

hett’se’t fehlen looten nit. 

Doch de Leichtsinn harr miek· packet, 

miek in siene Klootern kitt. 

Un aß eiß begrawen wooren 

miene leuwen Ellern, do 

woor de Welt mie viell te enge, 

alles iek fiär Spaß ahnsoh. 

In Gesellschaft loßer Vuiele 

lahr’ek Spiel un Siupen flott, 

bit dätt de Moneten alle, 

un iek noh d’r Stroote stott. 

Wiewesluie – slechte Rasse – 

töugen miek diärr deupen Dreck, 

mannegen Owend kreig iek feste 

miene schoinste Priüggel weck. 

Endlek wor van Hius te Hiuse 

biärrelt ümmen Stücke Bröut, 

nachts dann imme Schussegrawen 

heww’ek wünsket mie’en Döut. 

Einmool woor’ek öuk erwisket, 

aß geschoh ne Stiählerie, 

un innt Luak wor iek mool stoppet 

imm Verdacht van Hiählerie. 

Liusebengels – Tuchthausmarke – 

harr iek tauer Gesellschaft oft, 

manneger jätt imm’ Waatergrawen 

amme Enge siek versofft. 

Niu stoh iek in allen Daagen 

ganz verlooten opp der Welt, 

ohne Ehre, ohne Frönge, 

ohne Ahnseuhn, ohne Geld. 

Härr iek hoort opp miene Ellern, 

härr iek hoort opp iährren Root, 

härr iek Trui un Glöuwen hallen, 

driewen nix met Iewwermoot, 

härr iek Arrwet socht te fingen, 

dät was keune gröute Kunst, 

---

110 

 

stönk iek an der Sunne sieker, 

wehr et Liäwen mie ne Gunst. 

Söu· stiärv iek amm’ Wiägsesrande, 

keune Seile kümmert dät. 

Söu stärv iek van Nöut geplooget, 

alles miek imm’ Stieke lätt. 

 

Jungens, höört opp deu Geschichte, 

deu de Lichtsinn hie deut kund. 

Heu zertrümmert au et Liäwen, 

määket au de Härten wund. 

Höört opp Eltern iährre Woore, 

deu et guet doch met au meunt, 

dät in auen allen Daagen 

noh de Huapenunge greunt. 

                  

Vgl. thematisch: Koch 1929, S. 74.

 

 

 

 

O

KTOBERSUNNDAAG

 

 

Funkelnden Riep liett opp allen Wieesen, 

strohlend steiht de Sunne opp, 

schicket deu roitleken Strohlen uns tau 

iewwer dän nögesten Biärgeskopp, 

 

füllet met glenzendem Lechte de Wäller, 

liett opp de Feller en goldegen Glanz. 

Ganz sachte Lüftkes kummet te wäggen, 

van Klockendöinen diärbiewet ganz. 

 

Bunt sind de Blaar an allen Boimen, 

bunt sind de lesten Blaumen öuk all. 

Ganz verlooten steiht do noch ne Röuse, 

strögget deu duftenden Blaar· all taum Fall. 

 

Iut Kuappergewande do lechtet de Biären 

vamm Keißenböume, fiär Vuiele gespart, 

de Druiwen van Sleien, in dunkelen Farwen 

van Heckenröusen, ganz roitlek un zart. 

---