Daunlots 83 korr

119 

 

leste Rasse kamme imm’ 

Theater viell erwisken. 

Wann de Miüller mahlen lehrt, 

lehrt’e öuk et Buihlen. 

Iewwer noch söu’n schoin Geschenk 

lehrt söu manneger Muilen. 

Knuettern lehrt söu mannegerein, 

Wiewer Schandaleiern, 

un en Dokter deu jätt lahrt 

ratz döut te kurreieren. 

Manneger Richter deu jätt lahrt 

ohne alle Bangen, 

dätt sien falske Richterspriück 

ses Faut wehrt opphangen. 

Weu en Linnewiäwer iß, 

deu lahr Haspeln, Spinnen, 

mann’ger imme Kaartenspiel 

Verleusen un Gewinnen. 

Wat en düchtegen Mätzker iß, 

lahr de Ossen slachten. 

Oppen Lotteriegewinn 

lahr söu manneger wachten. 

Manneger imm’ Parlamänt 

lahr bit dreu nit tellen 

un lahr opp’em Rednerpult 

sie de Miule bellen. 

Vielle Kummedeiren lehrt, 

lahren keun Gehuarken, 

doch wat ganz vom sellwer geiht – 

bie der Arrwet snuarrken. 

Manneger, deu en Jägger iß, 

lahr niemools et Scheuten. 

Wat nit te erreiken iß, 

lehrt siek wat opp fleuten. 

De meisten hett et Kuieren lahrt, 

nit viell et Näggen, Riggen, 

un manneger wor driewwer alt, 

aß heu mool lahr et Friggen. 

En Fiulwammes lehrt opp d’r Welt 

---

120 

 

em Hiärrguatt Daage stiählen, 

un mann’ger, deu süss graade soh, 

lahr sließlek noch et Schiälen. 

Manneger leere Lehrer lehrt 

leere Lehren lehren; 

mannege leere Lehre lehrt 

änders te begehren. 

Selten hie de Mensken lehrt 

liuter sinn tefriäen. 

Manneger alle Sündenbock 

lehr[t]* niemools et Biän. 

 

                                 

*oder: lahr?

 

Vielle lahren eiß Geduld 

imme Leid, Beschwerde, 

un et ganze Liäwen iß 

enne gröute Lehre. 

 

 

 

G

LÜCK UN 

G

ELD

 

 

Heu woor en aarmen Mann, gebuaren 

in kleuner Hütte, alt un scheuf; 

doch jätt’e nie en Maut verluaren, 

heu was jöu ehrlek, trui un leuv. 

 

Un sien Gewieten, dät was reune 

in Sturm un Drang, in gröuter Nöut; 

de Suarren druchten, keune kleune, 

wann fehlde mannegmool et Bröut. 

 

Heu ploogere siek liuter redlek, 

soh kloor iut sinen Öugen riut. 

Heu wandte aff, wat kann sinn schiädlek, 

harr opp’en Riekdum keune Wiut. 

 

Heu sang met liuter fröuhem Hiärten 

sien Muarren- un sien Owendleud 

un üwere in gröuten Smiärten, 

in Iällend noch Barmhiärzegkeut. 

---

121 

 

Van Hiärten danker’e sienem Guarre, 

dätt alle Tiet gesund heu was 

un harr bie siener Vattersuarre 

an sienen leuwen Kingern Spaß. 

 

Bie sie dacht’ heu: Söu möchte bliewen 

de Daag, et Johr un alle Tiet, 

Un nix kenn einmool riuterdriewen 

Tefriänheut iutem Hiärten wiet. 

 

Doch vielles daut de Mensken denken, 

un eeger, dätt de Daag vergeiht, 

dann kiemmet, et Geschick te lenken, 

en Schatten, deu imm’ Wiäge steiht. 

 

Ne Öuersaake, mannegmool kleune, 

se griepet deup int Liäwen rinn, 

besuwwelt, wat viärjien· noch reune, 

un boiget krumm, wat strack sall sinn. 

 

Söu geng’et unsem aarmen Manne, 

deu keerneg, trutzeg alle Tiet, 

dätt heu mool affweik enne Spanne 

vamm’ rechten Wiäge, kahm söu wiet. 

 

Dann einmool opp’em Heimewiäge, 

van allen Mensken ungeseuhn, 

en Geldsack fank heu. Boise Sliäge 

van dierr Tiet kahmen ahnteteuhn. 

 

Et eiste keun Gedanke oppsteig, 

dätt heu behallen woll dät Geld, 

bit dätt deu Boise iähn d’rtau kreig 

taum eisten Unrecht opp d’r Welt. 

 

Et was ne rechte gröute Summe, 

deu imme Geldsack, dän heu fank. 

Statt graaden· Wiägen genk heu krumme 

un maakere sien Hiärte krank. 

---

122 

 

In sienem fastversluatenen Kasten 

do stoppere heu dän Mammon rinn. 

Heu fank keun Ruggen un keun Rasten, 

keun Spaß töug meh int Hiärte rinn. 

 

Statt Leuersingen asse frögger 

met sinen Kingern kindleg fröuh, 

töug Mißmaut in sien Hiärt, un högger 

de Unmautswellen slaugen jöu. 

 

Harr heu niu Dahlers – harr se tau Unrecht – 

imm’ Kuffer jetz t’rheime viell, 

doch et Gewieten· staak nit slecht, 

et druchte ass’en swooren Siell. 

 

Deu klooren Öugen, deu süss liuter 

söu fröndlek sohen in de Welt, 

en boisen Deuv deu keik do riuter; 

dät doh dät unrecht boise Geld. 

 

Un Suarren, deu heu süss nit kannte, 

de Suarre, dätt mool kehm ant Lecht, 

ne Suarre, deu de Seile brannte, 

dätt heu en Deuv un ungerecht. 

 

Un bleike· Backen, süss söu kräfteg 

woor deu Gestalt un jetz söu krumm; 

de Triett woor dapper süss un däffteg. 

O Mann, wat bis diu doch söu dumm! 

 

Fiär Geld lätt siek nit alles köupen, 

keun Glücke, nit Tefriäenheut; 

dät ganze Rennen, Jagen, Löupen 

dät brenget Liäwensmeuegkeut. 

 

De Piene deu fraat amme Hiärten, 

deu Reue deu fraat düchteg met, 

deu aarme Mann konn nit vergiäten, 

wat Deuv te sinn te heuten hett. 

---