Daunlots 83 korr

127 

 

Wann’se enne Liene teuht, futt iß de Verdreutlechkeut. 

 

Liuter helle Sunne. :/: 

 

Manneg Woort, söu voll Spaß, klinget diär de Riegen, 

un in jedes Hiärte deuht Lustegkeut rinn stiegen. 

Jeder lachet düchteg met, alles guerre Frönd’ hie hett. 

 

Un· dobie sall’t bliewen. :/: 

 

Iärgen laff vie uns hie nit, niemools sall’t passeieren. 

Weu Verdreutlechkeuten jiätt, kann se hie· kureieren. 

Hie jiätt jeder frei et Wooert, guerre Spässe wehrt anhoort. 

 

Drümme latt se höören. :/: 

 

Niu dropp loß un frögget auk, larr’en Kopp nit hangen. 

Wo noch guerre Mensken sind, do iß nix te bangen. 

Alles, wat uns leuwe iß, alles, wat uns frögget süss, 

 

dät sall häuge liäwen. :/: 

 

Un wann uns de Hoor mool witt, hallt vie doch tehöupe, 

Frönskopp iß fiär uns de Kitt, Truie iß de Döupe. 

Un diär de Verdriäglechkeut kumm vie tauer Einegkeut. 

 

Höuge Trui un Glöuwen. :/: 

 

 

 

F

ROIJOHRSLEUD

 

(Weise: Es braust ein Ruf) 

 

Niu kummet doch tauer Froijohrstiet, 

wo all deu Hiärten wehrt söu wiet, 

un latt uns diär de Biärge teuhn, 

deu schoine Guarreswelt beseuhn. 

De Blaumen un de Sunnenschien 

sind biätter aß deu beste Wien. 

Wo doch de ganze Welt strohlt Freude iut, 

do latt uns froihleg wandern, wandern riut. 

 

De Vuielkes deu singet all, 

de· ganzen Büske sind voll Schall, 

---

128 

 

van Stemmekes söu hell un kloor, 

aß niemools süss im ganzen Johr. 

De Kuckuck reupet noog’ un wiet, 

heu frögget siek d’r Froijohrstiet. 

Un diu weß seuhn noch bois un brümmes iut? 

Krigg doch en Stock un wandre, wandre riut! 

 

Suih die doch mool en Leiwerek ahn, 

wat deu söu froihleg singen kann. 

De Swallewen fleuget jinn un hiähr, 

hätt Spaß am schoinen Froijohrswiähr. 

De Drossel imme Dörenhufft, 

deu mäket sienem Hiärten Luft. 

Un diu weß als noch nit d’r Bude riut? 

Sie· doch gescheut un wandere, wandere riut! 

 

Deu schoine Wiäg diärr greunen Wald, 

kann looten doch kenn Hiärte kalt. 

Wo alles iß söu hoffnungsgreun, 

matt Spaß diärr jede Seile teuhn. 

Noh langem, kallem Winter do 

iß jetz mool wier de Hiemmel bloo. 

Tuih doch dät dicke Winterwammes iut, 

un frögge diek un wandre, wandre riut. 

 

 

 

D

O SLATT SE IÄRREK

 

(Weise: Da streiten sich die Leut’ herum) 

 

Do slatt se iärrek de Köppe kuarrt 

wall ümme Klaukheut viell, 

wo alles innen Kieen geiht 

un alles imme Siell. 

Do tuiht deu eine hott un haar 

un kitt’se feste dropp 

un springet an d’r Muier ropp 

un stött siek viär’en Kopp. 

Deu eine schütt voll Iewwermaut 

noh’m Munde sien Geschoß, 

---

129 

 

jiätt heu en Wien men ruaken blöuß, 

dann liett’e assen Kloß. 

Weu alle Welt behiärsken well 

un jiätt nit mool en Thröun, 

kitt opp’em Huarrn bie vieler Luft 

doch riuter kennen Döuhn. 

 

Ne Kauh, deu viell vom Klei jiätt hatt, 

te dicke lichte wehrt. 

Weu alles te benörgeln jiätt, 

Öuk sic[k]er* mannegmool reert,  

                             

*Druck: sicher

 

un alles diär dät gröute Sieff 

fix raffer rutzen lätt, 

deu tüsker Diähr un Angel öuk 

mool fest te klagen jiätt. 

Weu merrem Ruien te Berre geiht, 

steiht öuk met Floihn mool opp. 

Un deu mett höugen Diehers foiert, 

kirr’et liggte* innen Kopp. 

 

 

 

  

*lichte (leicht)!

 

Weu richteg well versuahlt mool sinn, 

deu matt noh’m Schauster jinn, 

un deu biem Danzen sitten blitt, 

matt jöu nit sittsam sinn. 

 

Weu fiär’en Ossen iut siek giett, 

matt träcken öuk d’rfiär, 

un weu en Ampt bekleien well, 

suih ümme siek noh Smiähr. 

Et wippet alles opp un aff; 

weu do nit wippet met, 

deu iß, un wehr’e guet geniährt, 

doch fixe ohne Fett. 

Weu hundert Schieppel Suarren jiätt, 

jiätt noch keun Veierdel Miähl. 

Deu viell noh ändern Luien suiht, 

deu wehrt et leste schiähl. 

Et Hiärte opp’em rechten Fleck 

un liuter frisken Maut, 

deu jiätt, un wehre noch so alt, 

noch liuter reune Blaut. 

---

130 

 

Verrohn well iek dät eine au: 

Sind alle Daage fröuh, 

de Keeren fiär auk doch behallt, 

un nit men blöuß et Ströuh. 

Un iss’et Liäwen noch söu swoor 

un Wolken iewwerhiähr, 

gewesselt Riän un Sunnenschien, 

dät iß et beste Wiähr. 

 

 

E

N 

L

EUD VAMME 

L

IÄWEN

 

(Weise: Auf ihr Brüder, laßt uns wallen) 

 

Wanne Sturme[,] gatt de Daage 

vamme Liäwen hie verbie. 

Keune Stunde verwielt länger, 

aß de Iuer wieset die. 

Nix hällt jöu hie opp dierr Eere 

uns deu flüchtegen Daage in. 

Fix iß Owend vamme Liäwen, 

un geschett matt balle sinn. 

 

Latt uns Blaumen flieteg ströggen 

hie opp unsen Liäwenspaad; 

mannege blaumet unbemiärket, 

de te deup imm’ Löuwe saat. 

Latt uns Röusen, Veulches seuken, 

frögget auk van Hiärten doch. 

Mannege guerre Tat der Jugend 

deu verschoint et Alter noch. 

 

Latt uns Blaumenkränze bingen, 

flechten in de Locken rinn. 

Blaumenstunden imme Liäwen 

hallt deu flüchtegen Stunden in, 

smücket noch de Silwerlocken 

vamme Griese, höug an Jahr, 

hält ’ne froihleg, bit mool oppgeiht 

van d’r Eiwegkeut et Dohr. 

---