Daunlots 83 korr

111 

 

An Hecken un Tuinen in siedenen Netzen, 

van Spinnen ganz künstleg gewiäwet bie Nacht; 

de Riep jätt siek fangen un glitzert un blenket, 

bit diärr de Sunne taum Smelten gebracht. 

 

Diärmisket met Greun van Dännen un Kiefern, 

diärflochten met Farwen imm’ buntesten Döun 

van allen Büsken un Boimen d’rtüsker – 

besuih die de Biärge, diu finges dien Löuhn. 

 

Doch kuart wehrt de Daage in langen Riegeln, 

amm’ Hiäwen noh Süden de Iiergoise* teuht.  

        

*Irrgänse; Kraniche?

 

Noch einege Daage, noch einege Wiäken, 

in witten Kleie de Welt ie dann seuht. 

 

Oktobersunndaag voll Sunne un Farwen, 

Oktobersunndaag voll Rugge un Lecht, 

Oktobersunndaag imm’ menslegen Liäwen, 

weu liäwet un· striäwet noh Pflicht un noh Recht. 

 

 

D

E 

K

LOCKEN T

’

RHEIME

 

 

Lieblege Klänge, höuge vamm Töuern, 

deu uns von Jugend opp all sind söu leuv, 

Klocken t’rheime, ganz merrem Hiärten 

sinn ie verwassen, auk roiwert keun Deuv. 

En Stücke van heime sinn ie uns allen, 

met unsen Leuden un Freuden vertraut. 

Wann ie uns reupet, wann ie uns mahnet, 

feuhlet et Hiärte iut au jeden Laut. – 

Muarrens et eiste, wann ie uns wecket, 

hell aue Stemmen taum Ave erdoint, 

middaas vamm’ Acker raupet uns heime, 

owends ie uns noch de Stunden verschoint. 

Sunndaas un Alldaas met fierleken Klängen, 

reupet tauer Kiärke, latt dringend uns in, 

brenget uns allen, wann ie erklinget, 

froihleg Gefeuhl in de Hiärten dann rinn. 

---

112 

 

Öusterklocken wecket taum Liäwen, 

Pinkestklocken sollt schaffen uns Maut, 

Kristdaasgeluie wecket de Hiärten, 

sind Kleun’ un Gröuten söu kindleg· vertraut. 

Blöus opp Karfriedaag triuert ie alle 

ümme dänn, deu uns et Liäwen errank, 

deu fiär uns liäwet, deu fiär uns striäwet, 

un deu söugaar inn’et Graav· fiär uns sank. 

Deupernste Klänge, klaagende Doine 

maaket uns kund, wann taur Rugge weu geiht, 

raupet te Hüllpe helpende Mensken, 

wann in vertiährenden Flammen watt steiht. 

Lieblege Wiesen singet ie froihleg, 

wann iärrk tweitruileg et Liäwen ahnbahnt; 

reupet taum Danke, wann volle Schuiern 

alle em Giäwer taum Danke uns mahnt. 

Klocken t’rheime, siärret die liuter, 

wiu Stund’ opp Stunde vamm’ Liäwen vergeiht, 

lutt die söu froihleg, lutt die söu triuereg, 

bitt opp’em Graawe en Kruize die steiht. 

 

 

D

ÖUDESFAHRTEN

 

 

Et soll ne Brügge bugget wehren 

in Heireke* iewwer de Ruhr. 

 

 

                     

*Herdecke

 

De Platz woor lange iut alt seuhn 

in wier, breier Flur; 

taur harter, kalter Wintertiet 

et Wiärk ahnfangen woor. 

De Mester, deu errichten woll 

diet Wiärk tau siener Ehr, 

tauer Hand harr heu ses Breuers noch, 

dätt alles richteg wehr. 

De Plan was fix un färreg niu 

bit inn’et kleunste Moot; 

de Grundstein tau däm gröuten Wiärk 

deu laggte alt peroot. 

Opp Krisdaag ümme de Vespertiet 

---

113 

 

woor heu tauer Brügge laggt; 

dätt söu wat jieggen Guatt versteut, 

wor widder nit bedacht. 

Ermahnet was de Mester wall, 

söuwat te ungerlooten. 

„Iek gloiwe an söuwat nit meh!“ 

reup deu ganz iutgelooten. 

Un siene Breuers met d’rbie 

saggten: „Et sall gelingen, 

latt ie deu frommen Luie doch 

fiär iärrek de Vesper singen.“ 

De Grundstein wor öuk richteg laggt 

te Krisdaag in d’r Vesper, 

viell Arbeutsluie sohen tau, 

se stongen ümme’n Mester. 

En düchtegen Drunk tauer guerrerlest 

mochte noch nuammen wehren, 

vergiäten hann’se alltemool 

dien Daag en Guatt te ehren. – 

De Brüggenbuggerie genk loß, 

de Pielers woren senket, 

ganz rüggelek et Waater flöut, 

et Iis jätt droppe blenket. 

De Pielers wossen jeden Daag 

vamm’ Grunge tauem Lechten, 

de Mester iewwerall jetz woor, 

soh liuter noh’em Rechten. 

Do ennes Daages – de Sneu genk aff, 

iut Süden waarme Winge, 

et Iis tebaßt, quoll int’r Hoih, 

loß wooren all deu Springe. 

En waarmen Riän vamm’ Hiemmel· fell 

opp deu versniggede Eere. 

De Ruhr deu steig, et Iis kahm ahn, 

et satt siek in de Quere, 

un viär dänn Pielers, gröut un swoor, 

do doh siek alles stiuken. 

Ümme Hüllepe de Mester reup, 

heu konner hie viell briuken. 

---

114 

 

Met ennem Brauer stonk heu do 

ganz höuge oppem Pieler, 

rund ümme beue et Waater swoll 

in Massen wild un willer. 

Do – ennen Stöut – et Driefiis kahm 

met schrecklegen Gewalten. 

Verswungen iß de Pieler do, 

verswungen deu Gestalten, 

deu höuge opp dämm’ Muierwiärk 

iärrk oppstallt hann taum Retten, 

deu iärren Willen Guatt taum Trotz 

dohen entjieggen setten. 

Versunken sind deu beuen do 

in iiseg kallen Wellen. 

Dätt einer härr se wier je· seuhn, 

kenn Menske kann’t vertellen. 

Dät balle ganz zerstoierde Wiärk 

deu ändern Breuers nahmen 

in Ahngriep niu, un met Geduld 

se lanksam widder kahmen. 

De Pielers stongen endlek wier 

an iährrem viärgen Platze, 

de Buagen wöllwet iärrk alt rund, 

in langer Spannunk statt se. 

Deu drüdde un deu veierte Brauer, 

et Buggen recht te foihren, 

opp dämm Gerüste stongen seu, 

diärr nix leuten iärrk stoieren. 

Do ennen Krach, dann ennen Schreu – 

en Buagen kahm int Wanken, 

un drunger deu Breuers dann 

niu inten Flauten sanken, 

verdrunken, schreckleg taugericht 

van zintnerswooren Steinen. 

Keun Öuge jätt se je wier seuhn 

aß öuk deu beuen einen. 

Van siewen Breuers jetz noch dreu, 

deu wooren amme Liäwen, 

verstocket awwer dohen deu 

---