144
Kiarwe, Kiettelen un Trümmelzier,
Puppen ut Kawe un Postelin,
Klünke für Miellik un Brantewin.
Schluppen, schamoen Schotteldaiker,
Spieldinger un Singebaiker,
Scheitebössen un Geitekannen,
Schöttelen, Köppzier un Iserpannen,
Schnacken un Bellen für de Kaiker,
Ganze Höpe Gebäcks für de Schnaiker. –
Ha! Ha! Ha! Herbi! Herbi!
De billige Jakob, dei steht hi!
Kinder, so billig hent et nü!
De billige Jakob deit Geld derbi!
Oh, et giet en lustige Tid!
Daunt au de nödigen Kämme op Sid!
Lüe, glöwent et wohr un gewiß,
De billige Jakob giet halw ümmentsüss
Hosenträger un korte Pipen,
Stene taum Wetten un taum Schlipen,
Geldbüler, Metzer un Putzpomade,
Breifpapier, Halters un Schokelade.
Lüe, kopent, et is gewiß,
Alles giet der Jakob ümmentsüss,
Billige Spässe für de Wiwer,
Dat se krischent un halent de Liwer.
Heeser liört sick de Jakob ümmen Tid,
Ower sin Kröme wert he quiet. –
Tüscher den Jakobs ehr Schengen un Wegen
Sid de Iargelkerels amme Dregen,
Sid de Karsels amme Jölen un Trummelen
Un de Luftschaukels amme Rummelen,
Glücksraer krischent un werent geschlan,
Schießbudenmiaker sid amme lan.
Seeldänzers liörent un Kummedianten
Un in jedem Wertshuse Musikanten. –
Tüscher den Buden en Stoten un Schuwen,
En Puffen un Knuffen, en Hüplen und Stuwen,
En Hiettern un Krischen, en Düggen un Dengeln,
En Kniepen un Knutschen, en Frasten un Frengeln.
145
Do hent se en Blan op de Tewen getracht,
Do het sick en in den Quack gelacht [ gelaggt],
Hi well sick en nit vamme Placke wihen,
Do sittet en un het Lifweh gekriehen. –
Un dat krischet un knatschet un knarket,
Liört un lachet un spigget un schnarket,
Un dat klingelt un singet un pappelt,
Un dat spielt un schenget un rappelt,
Dat de din egen Wort nit verstehs,
Wann de dür diese Kiarmetze gehs. –
Hes de en Mensche, dann packet faste,
Süss verlüsest de’t in dem Gefraste! –
Hent dick de Buden gekostet din Geld,
Na, dann gehst de int Danzezelt.
Bunger Fiahnzier un Kränzen un Büschen
Frastes de dick so midden dertüschen.
Op me Gebüenze, in der Ecke,
Imme Grainen, bunger der Decke
De Musikanten as imme Dauen
Schwetent und spielent in Hiemetsmauen.
Un de Dänzers schwetent noch schlümmer,
Ower et danzet der müligste Brümmer.
Un en Gedränge, et is nit te sihen,
Dat de dick kum van der Stihe kanns wihen.
Bost an Bost un Rüggen an Rüggen
Löts de dick dür dat Gewege düggen.
Grad, dat de dick op der Stihe dreges
Un den Melm van der Ere feges,
Un din Tewen kaß dreges un wenges,
Dat de se heele wier heeme brenges.
Un du pustes un kröches un schwets,
Un din Hiemiken is as en Plets. –
Un de Brummbaß lachet un brummet,
Viggelinzien quietschet un summet,
Fleitepiepzien is lustig met:
Ach, wat is doch so’n Kiarmetze nett!
Heißa, Madchen, wat breint dine Backen!
Hopla, Marjänchen, kumm, lot dick ens packen!
Juch, Katrinchen, wi chont nit te Bett!!
146
Ach, wat is doch so’n Kiarmetze nett!!
Un dat schwett un dunstet un melmet,
Un dat drinket un spigget un pelmet,
Un dat knutschet un frastet un frengelt,
Un dat juchet un danzet un dengelt. –
Mannigmol riant et, dat et gütt
Un de Brei ut den Huasen flütt.
Un dann hest de din leiwe Not:
Hi wier en Poot un do wier en Poot!
Bist de glücklich driöwer gewüppet,
Platsch! Dann bist de in’n Kauhplack gehüppet.
Deist de kaß en Biöst viarut,
Stiekes de immer Poote un kanns nit dorut!
Schauh un Butze stott stiw van Quacke,
Sprütschen hest de bit op de Backe.
Madches un Wiwer krempelnt de Röcke,
Un de Stümpers schliepent imme Drecke.
Ower dat niemet me geren met!
Och, wat is doch so’n Kiarmetze net!! –
Ale, nu lot dat Mülen un Schengen!
Et bat dick nix, ieck goh noh Wengen.
N
IEGENTIHENHUNDERTVERTIHEN
De Sunne stund in Sommerglaut
Op Wiese, Feld un Siepen;
Dür golden Kohren streek de Wind,
De Hawer was amme Riepen.
Sat lag[g]te in der warmen Luft
De Duft van vollen Ähren:
Dat sull en lustgen Hiarkelmai,
En godden Winter weren!
„Krieg? Klaffe keimens uns van Krieg!
Wu kann et Krieg wall giawen?
Lot jeder jedem blos sin Brod
Un jedem blos sin Liawen!
De Kaiser Krieg! Bis nit gescheit!
Nu goh un gual din Siahe!
147
Et giet kein Krieg, wann jeder geht
Dem andern ut der [ ?] Wiahe!
Wat kümmert uns de Politik?
Dei lot den hogen Heren.
De Kaiser well kein Krieg. Nu sieg,
Wu sall do Krieg wall weren?“
De Sunne stund in Sommerglaut,
Un sacht, as Mutterhänge
Strek biewig dür de Frucht de Wind.
Der Juli gung te Enge.
Sunnowend wor’t. Schicht iöwerall.
Se kament van der Hütte,
Se lagtent Hamer, Hiöwel furt
In Wiarkstihe un Schmitte. –
Op ens – wat is? Wu kam et jiahr?
Wat lustert in de Ohren?
Stund nit op ens de Sunne still
As vür dreidusend Johren?
Heilt nit de Welt et Öhmen an?
Wat was dat für en Susen?
Gung sachte ok der Sommerwind,
Was doch en mächtig Brusen
Dür Biarg un Dal, dür Staad un Duarp,
En Biewe[r]n in den Bömen,
En Jomern, Söchten, so as wör
De Welt in schworem Drömen.
Verschlaug de Sunne nit op ens?
Kam’t nit in dicken Druapen
Ut hellem, bloen Firmament?
Reet nit de Ere uapen?
Wat is? Wat mag dat Ruschen sin?
Wat is dat für en Kälde
Op ens in sommerheeter Luft,
Für’n Biewe[r]n imme Felde??
Mobil!! Hiarguatt, ih Lüe, Krieg!
„Bis geck! Du wellt mick aiwen!“
„Mobil! Süh do! Hi kumm un lies!“
Dostları ilə paylaş: |