181
Sein Hund, der Waldmann, schaut von fern
Mitleidig an den zorn’gen Herrn
Und denkt – er denkt sogar auf Platt:
„Meyn Heer, dai hiät nau kainen hat.
Hai is im Schaiten gar nit dumm,
Dat Pulver is blaut viel te krumm,
Un eger vey begett dät Bley,
Do pleesterte se all verbey.“
Herr Püster, der dasselbe denkt
Und seinen Schritt zu Tal gelenkt,
Um erst ein Wirtshaus auszuspähn,
Sieht dort ’nen Bauersmann am Mähn.
Er sagt sich: „Dai hiät ennen do,
Ik goh derhien un schloh derno.
Wann’t blaut strackfurt Machollern wör,
Ik drünke ’ne statt Jagdlikör.“
Dann stellte er sich krank und lahm,
Als er dem Bauer näher kam,
Zog stöhnend nach das linke Bein
Und hüllt’ die rechte Backe ein
Ins Taschentuch und schrie: „Herrnäi!
O Mann, bat heww ik Tiänewäih!
Ik were dull, ik were wahn.
De Duiker haal diän hualen Tahn!
Dät tütt, dät ritt, dät schütt, dät schnitt,
Dät gümet, buart un puurt un bitt!
Kreyg ik saufortens kainen Root,
Schait ik mik daut met Vugelschrot.“
„Niem doch en Pruimken, dät is gutt,
Dat bitt diän boisen Nerv kaputt!“
– „En Pruimken, Mann? O näi, o näi,
Viel laiwer heww ik Tiänewäih!“
182
„Dann suih, dät diu wuat Biäters krist,
Wann de sau ne alle Hitte bist!
Kumm hey, ick niäm den Wettestäin
Un schloh diän schlechten Tahn inäin!“
„O Mann, latt us verstännig küren.
Heww ey dann niks derbey te schürren?
En Drüppelken blaut in diän Tahn?
Met Dank denk’ ik meyn Liäwen draan!“
Das Mitleid rührt den Bauersmann,
Er holt den Oomessack heran:
„Do is en gutt Half-Liter drin,
Drink mool dervan un sett dik hien!
Et is de beste Merrezeyn
Füär Kopp- un Leyf- un Tiänepeyn;
Dai helpet sieker afsoliut,
Doch siup ’ne mey nit all deriut!“
Herr Püster trank: „Viel Dank, viel Dank!“
Und sank dann auf die Rasenbank,
Er hielt den Kopf so tief und schief,
Daß alles in den Zahn ’rein lief.
„Häää, dät dött gutt, ik wör kaputt,
Härr ick der nixen bey e schutt!
Ick bleywe blaut nau ’n Kitzken hey,
Dai Peyne is all half verbey.“
Als sich der Bauer umgedreht
Und fleißig wieder weiter mäht,
Da hat der Waldmann still gelacht,
Er ging auf eig’ne Faust auf Jagd.
Doch dabei starb kein Has’ den Tod,
Allein des Bauern Butterbrot
Hat er ganz klugerweis’ entdeckt,
Beim Grenzstein hat’s ihm gut geschmeckt.
183
Nach einer Stunde fleiß’gem Mähn
Der Bauer wollt zum Frühstück gehn,
Und als er kam und als er sah –
Er wußte nicht, wie ihm geschah.
Der Brotsack samt der Pulle leer!
Herr Püster schnarchte tief und schwer.
Der Waldman wie ein Murmeltier
Am Grenzstein schlief, streckt alle Vier.
Da faßt die Wut den Bauersmann:
„Dai Schnaps genk all in äinen Tahn?
Dann is de Buam deriuter gohn,
Hey blit de Weltgeschichte stohn!
Dütt Jiägertuig, dät is en Chor,
Dovan heww ik ne Lius im Ohr!
Me söll dün furr’gen Duiwelsbrohn
Saufoort in Grund un Boden schlohn.
Äist mäste vey de Hasen fett,
Dai sai füär iäre Wänste schett;
Un hett se mool nix intem Strauh,
Dann siup’t se emme ’n Schnaps ok nau,
Un friätet bey diäm grauten Duarst
Dät Omes op metsamt der Wuarst!
Na, wachte, alle Puisterpinn,
Dey jag’ ik niu ne Schrecken in!“
Dann ging er zwei Schritt seitwärts stehn
Und brüllt, so laut es wollte gehn:
„Puhey, ne Hasen! Puister, drop!
Fix, fix, geschwind, hey keylte rop!“
Herr Püster, der noch schwer im Duft,
Sprang hoch vor Schrecken in die Luft,
Ergriff die Büchse, spannt’ den Hahn,
Mit einem Ruck er legte an
184
Und schoß in seinem Unverstand
Ein wüstes großes Loch ins Land
Und sagte dann: „Meyn laiwe Mann,
Niu siät mey mool, bo wass’e dann?“
D
AI PIÄPERGE
K
ROISE
De Braukmes-Buer im Äikengrund
Dai harre leßten schlachtet
Ne Suge van säßhundert Pund.
’t is wohr, hai selwer saggte’t!
Dat was en Fäst op Braukmes Huaf!
Dai Maged Fränsken kräig en Luaf,
Dat sai sau gutt e fauert.
„Jöijö!“ raip Schäper Gnäisebeck
Beym Iutenanderschneyen,
„Twäi Handbräit haugen Rüggespeck
Un diskbräit graute Seyen.
De Schinken as’ en Buikefaat*,
*
buiken = rohes Leinen aufbrühen
Schellriwwen, Blaumen, dicke saat,
(in einem großen Faß)
Ok stör’ge Halwe-Köppe.“
Wual hundert Wüärste rund un dick
Henk Fränsken an de Schnaise*.
*Stock zum Aufhängen der Würste
„Haa!“ saggt de Buer, „dütt is füär mik
Dat findeste Gemaise.“
De Frugge schmäit sik in de Buarst:
„Dütt was de leßte Schlackerwuarst,
Niu gäit et an de Kroise!“
Ne grauten Pott vull Kroise* henk
*Grützebrei u.a. mit Schlachtresten
Ok ball am Längenhole*,
*Apparat zum Höher- und Niedrighängen
Ter Stuawen rin dai Frugge genk
der Kochtöpfe über dem Herdfeuer
Bey Disk un Kaffeschole.
Un Fränsken rott diän Kroisepott,
De woorte’t in de Riwwen stott:
Hanfrans, de Schuattstäinfiäger.
Dostları ilə paylaş: |