Daunlots 83 korr

173 

 

P

HEYLIPP

,

 DE 

H

ITTENDOKTER

 

 

Vake hoort’ ik, op der Elpen 

Könn de laiwe Guatt nit helpen, 

Dat dai Luie sik do ächten 

Ümmer selber helpen möchten. 

’t genk mey rümme imme Koppe, 

Störte mik im besten Schlope, 

Sauwat, dat is ungesund! 

’k genk diär Sake op den Grund. 

Taug mey aan den Schnippelrock, 

Nahm ne Hiäseln Stawestock, 

’n Pruimken un ne Harkenpinn – 

Un stiewelte ter Elpen rin. 

 

Froijohr was et, op Laetare*, 

 

 

      

*Vierter Fastensonntag

 

Un ik schwette as’ en Bare; 

Nummedags, sau halwer draie 

Stäig ik runner van der Bräie. 

Sapperlaut! seyt twintig Johren, 

Wat is iut diär Elpe woren! – 

Beym Paströtken bläif ik stohn, 

Weyl ik soh viel Luie gohn, 

In Pastauers Ziegenstall. 

Halt! Dacht ik, dütt is deyn Fall. 

Ik kleysterte derhinger hiär, 

Un kuckere düär de Kauhstalls-Düär. 

 

Do stonk eine ganze Schwitte 

Ümme ne witte, kranke Hitte. 

Äin’ge kürten van Kamillen, 

And’re van Rhabarberpillen; 

Fräulein Friedchen frank de Hänne, 

’t Hittken stiärte* vüär de Wänne,  

 

 

            

*starrte

 

Schwaimelte un schwankere, 

Öcherte un ankere. – 

„Dann mott’,“ hoort’ ik äinen brummen, 

„Hittendokter Pheylipp kummen!“ 

Pheylipp was en Mann der Pflicht, 

Kam, un satte en Gesicht 

---

174 

 

As’ en Sanitätsroot op, 

Räit met Schneid de Stalldüär op, 

Spiggere sau wahn gelohrt, 

Sträik de Drüppeln vamme Boort. 

„Pheylipp na, niu loot mool hören, 

Wat dat Dier hiät füär Beschweren!“ 

 

„Gutt! nu jä, dütt is kain Spaß! 

Te Bulmke, bo ik Schäper was, 

Heww’ ik vieles saihn un hoort, 

Un höchter ase Dierarzt lohrt. 

Et scheynt, dat Baist hiät ne Verfank, – 

Dat Dier is harre, harre krank! 

Doch fehlt mey en sieker Täiken; 

Ik mott se äismol ungersaiken! 

Riuken dött se iutem Halse, 

Hitze hiät se – un dann sall se 

Innewennig doch wual fraisen, 

Un de Mielek foort verlaisen. 

Den Nierük hiät se auk nit mehr, 

Dat dött: Dai Panßen hiät Malör! 

Weys mool de Tunge, of se witt! 

Buff! – Dumme Dier, niu staut doch nit! 

Hey! streck dat alle Blaat mool riut! 

Süss kriste Täi van Dunerkriut! 

 

Äätsch! Niu hiät se mik e bieten! 

Baist, hiäst diu dann kain Gewieten? 

Freche Oos, weerst liuter schriäwer*, 

 

 

         

*magerer

 

Hiäst wual Luise in der Liäwer? 

Weys mool hey, biu’t Hiärte kloppet! – 

Oder biste bo verstoppet? – 

Dai Boinekes sind ganz normal, 

Doch dat Gequäste is fatal. 

Herrjo! härr ik doch doaan dacht 

Un meyne Sprütze met e bracht, 

Dat gäffte eger Stuaff dermank: 

Dütt Dier is harre, harre krank. 

 

---

175 

 

Den Tollstock heww’ ik auk vergiäten, 

Süss könn ik mool de Faiwers miäten. 

Kuleyk? – Dat finget me bey Piären, 

Wann se friätet Hauhnerfiären. 

Äistmool well ik no diäm Schnuarken, 

In der Miltekiule huarken – – 

Karbuff! – Niu kuck, niu suih, dat Dier, 

Niu bluffet se mik doch all wier! 

Den Wulf im Steerte as’ ne Kauh? 

Dütt Steertken is te stump drtau. 

De Kläggen awwer sind te lank – 

Dat Dier is harre, harre krank.“ 

 

„Pheylip hör un loot dat Schwelen! 

Wat sall iär dann richtig fehlen?“ 

„Wöör’t en Schoop, ik könn’t dey siegen, 

Aber düse hoor’gen Ziegen 

Maket emme Kopptebriäken. 

Wual wöll ik se mool bespriäken, 

Doch siet use laiwe Heer, 

Dat dat Awerglauben wör. 

Kuck, biu se hangen lätt den Kopp, 

Dai stäit iär Liäwen nit wier op. 

Et leßte beste sall wual seyn, 

Vey mottet iär den Hals afschneyn!“ 

 

„Hör mool Pheylipp, sülke Saken 

Kann me doch blaut äinmool maken!“ 

Intem Stalle, met diäm Woorde, 

Kam ne Schäper met me Boorde. 

Wo hai woll dat Dier bekucken, 

Mochte gnäisen, mochte nucken. 

Saggte: „Fräulein, hört mool tau! 

Saup se dann dü’n Middag nau?“ 

„Ganz gewiß, et hiät iär schmacht, 

Wat ik harr terechte macht! 

Liuter woll se mehr dovan!“ 

„Jiä, un gutt, bat was dat dann?“ 

---

176 

 

„Ach wat hiät dat Dier e schlappet! 

Harren grade Weyn aftappet 

Un dat leßte iut dem Fate 

Nahm taum Dränken ik ter Bate.“ – 

„Gutt niu well ik ug wuat siegen, 

Latt dai Ziege rüggelk liegen! 

Wann se schlöpet, stört se nit, 

Dat se nit den Koller krit. 

Un dann gatt geschwinde rop, 

Schürret starken Kaffe op, 

Dott ok schoin en Klümpken drin, 

Un giät ’ne dann der Hitte in. 

 

Dann konn ey op Hülpe huapen, 

’t Dier is – – knüppeldick besuapen!“ – 

Dai Gesichter te beschreywen, 

Dai ’t niu gäfften, loot ik bleywen. 

De laiwe Heer kam iut den Gooren, 

Harre bey diän leßten Wooren 

Glünskend imme Stalle stohn, 

Un diär Rede Sinn verstohn. 

Do niu platzere alles riut, 

Un lach’re sik äis gründlech iut. – 

De Hitte kuckere seltsen op, 

Un schutte iären schworen Kopp. 

 

 

 

D

E SPANESKE 

K

RANK

[

H

]

ET

* 

 

*[Die spanische Krankheit:] Gegen Ende des großen Krieges 

[1914-1918] bezeichnete man mit diesem Namen eine epide-

misch auftretende, von Schwindelanfällen begleitete Grippe. 

 

Schäper Tünes kam no Hius, 

Schlaugte Haken, Buagen, Klanken, 

Schwäimelte un was konfius, 

Mochte böchen, quästen, anken. 

---