156
Un liett en Büngelen Stecken
Schwor van der Schulder raff
Un ströpet sick van den Söcken
De hülten Sandalen aff.
Maria er Dröme packent
Dat junge Gesichte in Weh,
Ere Schlewen biewent un schnackent,
Se süht dat Kind nit meh;
Se süht den Mann, den finen
Van dusend Pliten rot,
Se süht en in Dören un Pinen,
In Nialen amme Krüze dod!
Un fromme Hänge lient
Den Dohen op eren Schot,
Un siewen Metzer schnient
Dat Herte er blaurig rot. –
Dat Kind imme Wingelenpacken
Lachet op Mutters Schot,
De Tümmermann strieket fin Backen,
Sin Füstzier prall un rot.
Do geht dat Harfen un Geigen
Van frischem dür den Stall,
Et singet de Wind imme Weigen,
Et singent de Sterenzier all.
Et geht’n Biewen un Wegen
Buten dür Busch un Feld,
Et geht en Ruschen und Regen
Wid dür de ganze Welt:
Gloria in excelsis!
157
M
ERTENSOWEND
Holla, Jungens, an de Rummele!
Utgehialt bit op en Rand!
Dringeschnitt en nett Gesichte
Un den Namen op de Wand!
Un en Lecht drin, dat et lüchtet!
Mütterzien giet geren en,
Nu de Rummele op en Staaken
Un dann alle bieneen!
Moren Owend is Mertensowend,
Klingelt de Klocke, dann danzet de Brut. –
Met den Rummelen dür de Stroten!
Uawen raf bit ungen rut!
Süh, et Männiken imme Monde
Lachet alt de Stroten rin!
Ener met der schönsten Rummele
Geht viarop, un hingen drin
All dei andern met den Rummelen
Uawen raf bit ungen rut!
Moren Owend is Mertensowend!
Klingelt de Klocke, dann danzet de Brut. –
Mertensowend!! – Goldene Jugend
Klöppet sachte bi mi an.
Schummrig is et in der Stuawe.
Müsickesstille sid wi Blan.
Wid im Westen gung de Sunne
In er Bedde farwenbunt
Sachte schlopen, un de Steren
Flackernt ut dem wihen Rund
Jedes as en Engelsoge,
Wat de lange, düstre Nacht
Iöwer Kleinen, iöwer Groten
Hält de stille, starke Wacht.
Schummrig is et in der Stuawe. –
Vatters Hamer schallt dürt Hus.
Süss is ’t stille. Imme Schape
158
Knispert dann und wann en Mus.
Mütterzien was am Vertellen
Van Schneewittchen un dem Twiarg
Wu s’ et in den Glassark lagtent
Wid van hem, imme wilden Biarg. –
Hör! do klinget wo en Schelle!
Hör, do huschet wat ümmet Hus!
Stille! Stille! Alles luert!
Imme Schape luert de Mus! –
Hör! Do klingelt et alt wier!
Buar uns in der Nohwerschopp!
Dann verlöpet sick dat Klingeln
Wier wid de Strote rop.
Mertensowend! Hör! de Vatter
Kiönnt gelopen: „Hei is do!
Grade soh ick ’n buar me Huse!
Passent op, hei kiönnt mi noh!“
Hör! Do geht de Husdiar uapen!
Op de Diale flüt en Sack
Un et söchtet, as wann ener
Hä geschlewt* en schworen Pack.
*sic
Un dann trampelt et un brummet,
Un dann schlöt wat an de Diar;
„Makent op, ih frommen Lüe!
Sankt Martinus steht derviar!“ –
Oh, bat biewete dat Bützkien!
Un wat was me kritewitt!
Un für Geld un gode Wore
Gung me an de Diare nit.
Un wat was me dau so artig,
Un wat kunn me flittig biahn,
Un wat gungent doch de Ogen
No dem Sack, den hei te drian.
Un wat kunn me flitig graspeln,
As Sankt Merten tau me Schluß
Sine Kröme vür uns schutte:
Äppele, Nüete, Spekulatius.
159
Mertensowend!! Goldne Jugend
Klöppet sachte bi mi an:
Hillige Mertens!! Oh, wu geren
Glöwt ick noch ens wier dran!
Oh wu geren met der Rummele –
Uawen raf bit ungen rut –
Tög ick noch ens dür de Stroten.
Klingelt de Klocke, dann danzet de Brut.
Moren Owend is Mertensowend!
Goldene Jugend klöppet an.
Hillige Mertens!! Oh, wu geren
Glöwte ick noch ens wier dran!!
P
INKESTEN
Maiensunne in allen Stroten!
Iöwer den Wiesen bunten Glanz!
Maiensunne in allen Ogen:
Heissa, Marjanne, nu kumm un danz!
Maiensunne in Feldern un Wiesen!
Un de Vüele singent derbi.
Ut dinen Ogen, den blanken, kloren
Lachet din Herte, un dat is mi!
Pinkestrosen hinger den Hecken,
Pinkestrosen im Sunnenglanz!
Pinkestrosen op dinen Backen:
Hopsa, Marjanne, nu kumm un danz!!
Maiglöckzien bunger den grainen Büschen
Lütt int Freijohr: Klingeling, kling!
Hörst du de Drossel wid imme Biarge?
Heissa, Marjanne, nu kum un sing!!
Iöwer den Biärgen lachet en Lüchten,
Blank is der Hiawen un wid un fri.
Ut dinen Ogen, den blanken, kloren
Lachet din Herte, un dat is mi!
160
Pinkestblaumen an Ginsterbüschen*
*[plattdt.: Gelster]
Flamment imme Biarge met [g]ialem Glanz
Hell un froh as en Pinkestfüer.
Kumm Marjanne, wi makent en Kranz!
Lachet de Sunne di iöwer din Hore,
Brennt se di drin en goldenen Ring.
Lieh ick den Pinkesthamel di in dei
Krusen Locken. – Dann sing un sing!!
Sing as de Drossel wid imme Biarge,
Sing as et Water im steinigen Grund!
Lachet de Sunne di ut den Ogen,
Lachet din Herte un lachet din Mund.
Wid is de Welt un voll Pinkestsunne,
Wid is de Welt un voll Maienluft!
Maiglöckzien lütt bunger grainen Büschen,
Un de ganze Busch is voll Duft.
Wid is de Welt, un de wiehen Biarge
Sid van Pinkesthiameln amme Braihn.
Irrgöse* taihnt in der goldenen Sunne.
*wohl: Kraniche
Hei, Marjanne, wei met künn fleihn!!
Wid is de Welt un voll Maiensunne!
Blaimzier lachent imme Wiesengrund,
Pinkestrosen braihnt hinger Hecken!
Lachent din Ogen, dann lachet din Mund!!
Wid is de Welt un voll Pinkestsunne!
Biarg un Dal stott in goldenem Glanz.
Heissa! Hochtid im Pinkestmaien!!
Heissa, Marjanne, nu kumm un danz!’
Dostları ilə paylaş: |