Daunlots 83 korr

148 

 

„Hiarguatt! Ick kann’t nit glöwen!“ 

Krieg! jöhlt et schurig dür de Staad: 

Do blew de Hamer lihen; 

Do feil de Fiader ut der Hand: 

Do wull kein Faut sick rihen. 

Krieg! luttent alle Klocken. Krieg! 

Do juchetent de Jungen. 

„Fest steht und treu die Wacht am Rhein“, 

So kam et aangesungen. 

Do feil mannig Mutter in de Knei: 

„Hiarguatt! Wu kanns d’et wüllen! 

Hiarguatt! Wat werd dat hi ut uns, 

Wann in den Krieg sei süllen?“ 

Krieg reip de Ackersmann un steit 

De Gaffel in de Ere, 

Schirrt ut un leit den Plaug do stohn 

Un brachte hem de Pere. 

Krieg reip de Handwiarksmann un schmet 

De Arwet ut den Hängen. 

Krieg! reip de Here, reip de Knecht, 

Krieg! reipt an allen Engen! –  

Dau ret viell fastgeknüppet Band, 

Viel Glücke gung in Schiarwen, 

Dau gung viel jung, frisch lustig Blaut 

So stolz un stur int Stiarwen. 

 

De Stunde schlaug! Hei mugte furt! 

Sei heilt ’m beie Hänge, 

De Kinger leitent en nit loss, 

Des Jomers was kein Enge. –  

De Stunde schlaug! „Gang doch nit furt! 

Bliw hi! Gang nit int Füer! 

Bliw bi den Kingern! Bliw bi mi! 

Bliw hi! Du kiönns nit wier!“ –  

De Stunde schlaug! Krieg reip se, Krieg! 

Wat jung is, mut ant Stiarwen! 

Hei ret sick los un leip un leip, 

Un hinger em in Schiarwen 

Brak all sin Glücke rump un stump. 

---

149 

 

Hei leip, as drew en Füer. 

Un noch van wiem horte hei: 

„Mutter! Hei kiönnt nit wier!“ 

 

So gung dat furt nu Dag für Dag. 

Lieg wurt et in den Stroten. 

Wat ickes nit am Stocke gung, 

Dat was bi den Zaldoten. 

Wei grade nit en Puckel ha 

Un was en Twiarg gebliewen, 

Dei mugte furt. Un was he krank, 

Wurte gesund geschriewen. 

De We[ye]rde mugtent eren Schnaps 

Un et Beer selwer drinken. 

Un langsam fung dat Hamstern an 

Op Eier, Speck un Schinken. 

Un langsam kam dann der Ersatz: 

Es wull noch manniger stutzen, 

Hernoh gung mest de Arwetsmann 

Ok in papiernen Butzen. 

Un op me Felde, hingerm Plaug 

Do gung in frischer Fuahre 

Mannig Wiwesmensche stramm un fast 

Un niawer [?] schworer Kare. 

Un mannig aldersgrise Kopp 

Kam ut me Suargenstauhle, 

Gung met int Feld un drew int Wiark 

De Blan, kum ut der Schaule. –  

De Arwet woß, de Not was grot, 

Et Brod was schlecht un düer. 

 

Un dann de Mann wid, dagewid 

Imme schworen Trummelfüer. 

Et kam kein’ Karte, kam kein Breif. 

Un Dag un Nacht diet Biewen! 

Dem Breifdriar do et selwer weh: 

„Hei het wier nit geschriewen!“ 

Bi Dage Suarge ümm et Brod 

Un ümmen Breif, en frohen! 

---

150 

 

Un nachts dat Drömen: Brand un Blaut 

Un Dohen, nix as Dohen! 

Et kam kein’ Karte, kam kein Breif, 

Un Dag un Nacht diet Biewen! 

Dann kam en Breif – ok ut der Front! 

Blos hei ha’n nit geschriewen. 

Sei ret en op un las un las: 

„Hei feil imme Trummelfüer!“ 

Un reip dürt Hus: „Dod Kinger, dod! 

Au[e] Vatter kiönnt nit wier!“ 

Un vür den Ogen wurte’t Nacht. 

Se kun kein Glied meh wihen. 

Se soh kein Kingerschriggen meh. 

Blos wid, wid soh se lihen 

So dod, jo kald, voll Blaut en Mann, 

De Bost furchtbar terrietten. 

Nu pockent s’en, un ohne Siahn 

Wurte int Luak geschmietten. 

Do schree se schurig dür et Hus: 

„Hei blew imme Trummelfüer! 

Hiarguatt, et kann nit müöglik sin! 

Kinger, hei kiönnt nit wier!“ 

 

Et kam et este Christdagsfest 

Met Lechtern an den Bömen. 

De Kleinen wasent dagelang 

Viarhiar dervan amme Drömen. 

Van Spielsaken, Puppenkrom 

Un allen dusend Dingen. 

De Mutter sad amme Beddiken 

Un kunn nit hem sick fingen. 

Se was wid furt, wid an der Front, 

Gung dür den Schüttengrawen 

Un sochte enen, dei er leiw, 

Ow hei noch wör amme liawen, 

Er Herte bew in banger Not, 

Kein Wiark wull er gediggen, 

Un as me an te beiern fung, 

Do fung se an te schriggen. 

---

151 

 

Et Herte bew er in der Hand, 

As se den Christbom stahlte, 

Er Oge was van Tränen voll, 

As se de Lechtzier tahlte. 

Un as de Kinger ungerm Bom 

Nu fungent an te singen, 

Dau schleek se hingern Uawen sick, 

Et Herte wull er springen. 

Dau kleterte de Bubsterick 

Op eren Schot bim Füer 

Un lusterte er sacht int Ohr: 

„De Vatter kiönnt jo wier!“ 

 

Van den Vogesen bit ant Meer, 

In Rußlands wiehen Wäldern, 

Rumänien, Italien, 

Op Serbiens drügen Feldern 

En Kiarkhuaf ist alliöwerall, 

Do schlopent unse Besten 

Wid, dagewid imme friömeden Land 

In Osten, Süden, Westen. 

Kein Hand, dei für de Griawer all 

In Figgendsland sick reget. 

De mesten sid verkummen alt, 

In Sturm un Riahn verweget. 

Kein Sten, kein Krüze, nü en Lecht 

Op Allerseelen ane. 

Iöwer de mesten tüt de Plaug 

Un Wiag un Iserbahne. 

Blos hi un do en hogen Hop! 

Gras het sick drop gesäget, 

Un wann im Freijohr dür et Land 

Froh de Natur sick reget, 

De Knospen bestent dusendfach 

Dür ere Winterhülle, 

Dann schlopent unse Jungens ok 

In bunter Blaumen Fülle. 

Dann singent en de Vüelzier 

Met hundertfachen Tungen 

---