131
Flüchteger aß Wolken fleuget
sind de Daage alle Tiet.
Seuket drümme Sunnenblicke,
rücket iut’em Schatten wiet.
Sunnenschien opp allen Wiägen,
deu vie hie diärwandert all.
Fröuh Gemeute, kloore Öugen
alle Tiet fiär diek behall.
Leuer sing imm’ Fröndeskreuse,
Leuer brenget fröuhen Sinn;
wo wehrt fröuhe Leuer sungen,
do goh alletiet men jien.
Röusen, Sunne, friske Wisen,
dät Bewußtsinn edler Tat
helpet uns diär Nacht un Niewwel,
mäket licht en Liäwenspaad.
Un wann dann de Owend kiemmet
vamme Liäwen an uns all,
soll de Döut uns gaarnit schrecken,
nix heu uns hie roiwern sall.
Dann de· Huapnunk deu blitt greune,
un deu Siekerheut deu iß:
dämme, deu hie recht jiätt liäwet,
iß de Hiemmel ganz gewiß.
F
RÖGGET AUK
!
(Weise: Als unser Mops ein Möpschen war)
Niu kummet all un singet met, van Hiärten sied all fröuh!
Wat sall deu ganze Iärger dann, et iß viell schoiner söu.
Heidi, heidu, heidalala, heidi, heidu, heida!
Et muarrens un tauer Middaastiet, et owends trallala!
Wat sollt de schoinsten Vuiele uns, wann keun Gesank iß do?
Wat iß, wann fehlt de Sunnenschien un nie de Hiäwe bloo?
132
Heidi, heidu, heidalala, heidi, heidu, heida!
De Blaagen singet all söu geern, de Mutter un Papa.
Wat wehr’et allerschoinste Fäst dann ohne Sank un Klank?
En fröihleg Leud mäket gesund un wehrs diu noch söu krank.
Heidi, heidu, heidalala, heidi, heidu, heida!
Wiu wehrt de Mensken doch söu fröuh, wann’et Huarn spielt trarara!
Wiu iss’en Kauken ohne Fett un ohne Salt en Brie?
Ne Röuse, deu nit duften deut, deu wünsk’ek niemools mie.
Heidi, heidu, heidalala, heidi, heidu, heida!
Wann Huenneg sell nit seute sinn, dät wehr doch viell te schaa.
Söulange aß de Welt noch steiht un loipet liuter rund
un vie uns düchteg fröggen konnt, wehrt nix uns hie te bunt.
Heidi, heidu, heidalala, heidi, heidu, heida!
Wellt fröggen uns des Liäwens noch bie Sank un Trarara!
O
WENDLEUD
(Weise: Es geht durch alle Lande)
De Mond deu steiht amm’ Hiemmel
in friedleg stillem Glanz,
ümmgafft van diusend Steeren
in wunderbarem Kranz.
Se teuht all stille iährre Bahn,
me suiht de Guarresallmacht drahn’.
De Biärg deu steiht söu duister,
et wiiet siek kenn Blaat.
Un witten Niewwel stieget
iut Wiesen fucht un naat.
Deu Vuielkes deu schwieget all,
me hört men blöus de Nachtegall.
Wiu iß de Welt söu stille,
söu trauleg un söu hold!*
*Matthias Claudius
Noh Daages Last un Hitze,
133
noh’m Owendröut aß Gold:
Verslööpet allen Kummer, Leid,
bit dätt de Sunne wier oppsteiht.
Söu manneg Menskenhiärte
vertiähret siek in Graam,
bit dätt d[eu] stille Nacht dann
van iähmm’ de Suarren nahm,
un wecket noh gesundem Sloop
de Muarrensunne uns wier opp.
Wiu jätt doch Guarres Guettheut
hie fiär uns suarret all.
Wat nit van uawen kiemmet,
dät iß blöuß lieggen Schall.
Niu sloop tefriän in stiller Nacht,
wann diu die[n] Daagewiärk vollbracht.
W
ANN DE
V
ATTER MET D
’
R
M
UTTER
De Muise de springet iewwer Steuhle un Bänke,
se krawwelt innen Küffers, diärweuhlt alle Schränke,
se pulltert un danzet un hett fixe Beine,
dät deut, de Katt’ iß nit t’rheime.
Weu weit öuk, wiu et t’rheime steiht,
wann de Vatter met d’r Mutter noh d’r Kiärmisse geiht.
Weu schuftet un plooget siek alle Daage
un iß en Mann von kernegem Slaage,
deu striepet öuk geeren et Sielltuig mool iut
un fluiget tauer nögesten Fästlegkeut riut.
Dann wehrt fest danzet· un drunken, weu weit,
wann de Vatter met d’r Mutter noh d’r Kiärmisse geiht.
De Jungens, de Miäkens deu frögget iärrk dropp;
se settet iärrk gröute Floih innen Kopp.
Se· seuket de besten Brocken herbie
un denket, iek angele noch ennen d’rbie.
134
Gekofft wehrt söugaar en ganz nigge Kleid,
wann de Vatter met d’r Mutter noh d’r Kiärmisse geiht.
Wann fiert wehrt, öuk richteg, süss sall’me’t ganz looten.
Bliff leuwer t’rheime, goh nit noh d’r Strooten.
Un sell’et passeiren, diu häß ennen weck,
dann niemm diek tehöupe, fall nit innen Dreck.
Et Mondaas süss viellen et Liäwen iß leid,
wann de Vatter met d’r Mutter noh d’r Kiärmisse geiht.
Maak böumhöuge Sprünge, doch· kumm nit te Fall,
wann Fäst imme Duarpe, se frögget iärrek all.
Un sind de Moneten en wänneg te knapp,
goh lanksam te wiärke un fall nit in Trapp
un denk an deu Allen, maake’ne’t Liäwen nit heit,
wann de Vatter met d’r Mutter noh d’r Kiärmisse geiht.
Diu kiß öuk mool Blaagen, dät miärrk die jöu.
Deu wellt iärrk öuk fröggen aß diu bist wiäst fröuh.
Dann danze un trampele men feste met d’r Frau
un stoh nit van wiedem un suih nit blöuß tau.
Wann dann vamme Koppe öuk strullet de Swejt,
wann de Vatter met d’r Mutter noh d’r Kiärrnisse geiht.
Un wann dann owends et Fäste iß ganz iut,
goh stille noh heime un fall nit in Wiut,
un loot die gesaggt sinn un denk drahn recht kloor:
Taum klabasterne sind Düppens un Pötte te roor.
Gaar manneger Düppens un Pötte kuarrt smeit,
wann de Vatter met d’r Mutter noh d’r Kiärmisse geiht.
A
FFSCHEID
Wann de Swalwen intem Süden teuht
un de Biärge statt in buntem Kleid,
wann de Blaumen all verwelket sind,
iutem Norden wägget kallen Wind,
Dostları ilə paylaş: |