Daunlots 83 korr

123 

 

Do nuammen jätt heu sie et Hiärte, 

inpecket sie dät ganze Geld. 

Loß woll heu sinn van sienem Smiärte 

un frie wier stohn opp Guarres Welt. 

 

Un dämme, deu et Geld verluaren, 

terügge jätt’e’t alle dracht. 

Jetz wass’e quitt deu ganzen Suarren 

un wat dät vielle Leid harr bracht. 

 

Vamm’ Fingelöuhn woll heu nix wieten, 

nit ennen Heller nahm heu ahn. 

Wo reune woor jetz et Gewieten, 

heu öuk wier Leuer singen kann. 

 

Verwundert ahn sohn iähn de Kinger 

met gröuten Unschuldsöugen, wo 

de Vatter wier met Hand un Finger 

se koosere, merr’ne spielde do. 

 

Et Arrwen dät genk wier söu lusteg, 

de Sunne schein wier hell un kloor, 

sien Hiärte dät woor lange duesteg, 

jetz voll Tefriäenheut wier woor. 

 

De Welt soh* wier iut ändern Öugen, 

 

                       

*soh he?

 

de Mensken sohen wier anders iut; 

siet dätt de Wolken iärrk vertöugen, 

töug Spaß wier in un Suarre riut. 

 

Fröuh iss’e alle Daage bliewen, 

fröuh merr’en Kingern, deu söu leuv. 

Et was ne Lehr, dätt iähn mool driewen 

et Geld int Iällend asse Deuv. 

 

Un siene Kinger deu ertöug heu 

taum Rechtdaun un tauer Redlegkeut. 

Un guerre Mensken woren sind seu 

taum Glück fiär Tiet un Eiwegkeut. 

---

124 

 

S

IUERLÄNDER 

L

UIE

 

 

 

 

 

            

→S.

 

234

 

 

Siuerland, aß diene Biärge 

statt de Luie stiuer, fast. 

Eeger dätt deu blöuß mool wieket, 

driätt se ungemiätene Last. 

 

Blanke Öugen, truie Hiärten, 

ohne Fals bit innen Döut, 

striäwen blöuß fiär Recht un Wohrheut 

nit verzagt in gröuter Nöut. 

 

Keerneg aß de Eukenstämme, 

deu hie inn’en Biärgen sind; 

graade iut in allen Saaken 

iss’en Siuerländerkind. 

 

Diene Biärge sind voll Isern, 

isern iß öuk de Natiuer 

vamme rechten Siuerländer, 

biem Gesinde un em Biuer. 

 

Unse Frauen, unse Döchter 

iss’en keereneg Geslecht, 

un deu liäwet un deu striäwet 

ass’en Mann fiär Frieheut, Recht. 

 

Richt’ge Siuerländer Kinger 

dät iß noch ne guerre Art, 

Trui un Glöuwen alletiet sind 

imme Hiärten hie gepaart. 

 

Siuerländer weff vie bliewen, 

keerneg aß deu alle Stamm, 

well’et imme Liäwen alles driewen 

ass’en siuerländsken Mann. 

 

Aß de Biärge, aß de Euken 

weff vie imme Sturme stohn. 

---

125 

 

Siuerland, o diu mien Heime, 

nie kanns diu tegrungegohn. 

 

     

Vgl. thematisch: Koch 1929, S. 11.

 

 

 

S

IUERLÄNDER 

L

EUD

 

(Weise: Auf ihr Brüder, laßt uns wallen oder Strömt herbei) 

 

Kummet all un latt uns singen, 

singet, därr’et froihleg schallt, 

latt Verdreutlegkeut verswingen, 

weu viell singet, deu wehrt· alt. 

In diän lust’gen jungen Johren, 

wo et Hiärte froihleg slett, 

latt nit hangen söu de Ohren, 

kummet all un singet met. 

 

Keun Philister opp d’r Eeren 

kann uns stoieren unsen Spaß, 

wann de Mensken eineg wehren, 

gäfft’et opp der Welt keun Haß. 

Weu nit singen kann van Hiärten, 

bliew iut unsem Kreuse riut, 

weu keun Leud kann hie versmiäten, 

goh un keuhle siene Wiut. 

 

Siuerländske friske Stemmen, 

siuerländske Oeugen blank, 

uawen sollt se liuter swemmen, 

eigen unse Liäwen lank; 

Un ein Gliäsken opp’em Diske, 

funkelnd voll van guerrem Drank, 

un labändeg aß de Fiske, 

nie wehrt unse Hiärten krank. 

 

Niu dropp loß un latt uns singen! 

Singet bit de Backen röut! 

Froihleg sollt de Leuer klingen 

biff vie alle sind mool döut. 

Dann sollt sieen noch de Luie: 

---

126 

 

Deu härr’et Liäwen recht verstohn. 

Duitzker Sank un duitzke Truie, 

deu sall liuter met uns gohn! 

 

 

M

EU

 

(Weise: Wir sitzen so fröhlich beisammen) 

 

De Winter deu iß niu verswungen 

un domet et Iis un de Sneu, 

deu briusenden Stürme verklungen 

un rinn tuiht de blaumende Meu. 

 

Do biuten iut greunenden Biärgen, 

do reupet de Kuckuck uns tau. 

Verdreutleke dauht iärrk blöuß iärgen, 

Vie teuht noh d’r greunenden Au. 

 

Söu fröuh aß de Vuielkes singet, 

söu fröuh singet alle vie met. 

Söu friß unse Leuer erklinget, 

söu froihleg et Hiärte öuk slätt. 

 

In Siuerlands frie stolzen Biärgen 

de Mensken öuk· frie stolz noch sind. 

De Welt sall uns niemools verdiärwen 

en Siuerländs truiduizket Kind. 

 

 

F

RÖUHE 

K

REUSE

 

(Weise: O wie lieblich) 

 

Wiu gemütlek iss’et doch imme fröuhen Kreuse, 

wann siek alles recht versteiht opp dier Liäwensreuse. 

Truie Frönge Hand in Hand wandert diär’et Eerenland 

 

Trui opp alle Wiese. :/: 

 

Wann et Piepken dampet flott un de Leuer klinget, 

merr’en Gliäsern ahngestott, alles feste singet. 

---