Daunlots 83 korr

96 

 

Heu schugget keun Alter un öuk keun Geslecht, 

wo heu düchteg watt finget, do iss’et me recht. 

 

Weu viell d’rvan jätt, deu wehrt niemools fröuh, 

iek gloiwe, dät Dierken dät iss’en  ––. 

 

 

S

TIEWWENNEGE 

K

OST

 

 

Riewekauken, Duennerwiähr, jo, deu smaaket echte, 

wann se backen knuspereg un öuk süss terechte. 

Stiewen Brie van Hawermiähl, dicke asse Kleuster, 

fiär Heidhäckers iss’et wat, öuk fiär höuge Geuster. 

Tuffeln, guet in Fett gebroon, stoppet unsen Magen, 

sind fiär gröute Luie guet, öuk fiär kleune Blaagen. 

Heuleweskauken, fett un stiev, deu sind öuk te briuken, 

stoppet uns dät hungerge Liev, latt öuk guet iärrek sluiken. 

Rüggestücker, gröut un dick, sind nit te verachten, 

Schinkenspeck un Egger dropp, matt me wahn opp· wachten. 

Gurken, Ziepeln un Zallot briuket nit viell Fuier, 

süss wat höört alltiet d’rbie, wann’et sall hallen wuier. 

Muahren un öuk Iärreften iß en echt Geäte. 

Broon d’rbie vam Ringe dann, iß en schöin Gefräte, 

Gröuteböuhnen, dicken Speck, gaarnit te verachten, 

doch dreuveirdel vamme Johr kamme eiß dropp schmachten. 

Junge Hahnen, briun gebroon, is wat fiär de Tunge, 

un en Druapen Wien d’rbie kiemmet me te Swunge. 

Büllten, nü, et iß ne Kost, nit fiärr all deu Luie, 

wiel de Trüffeln oppsocht wehrt meiste Tiet diär Suie. 

Sließlek de Zellereisallot, geeren wehrt heu jiätten, 

un en saftegen Siuerbroon, deu geiht öuk te Hiärten. 

Kallewerbroon is öuk ganz guet un dann öuk ne Frälle, 

Swienebroon ne Roreteit, guet opp alle Fälle. 

Eggerkauken söu la la, iß en Friedaasiäten, 

Kuikelbrr, nett eingemaaket, nit d’rbie vergiäten. 

Hasenpiäpper, Göusekleun – biätter noch gebroon – 

smaaket Hasen, Goise dann, wann se sind geroon. 

Zienfleiß un Fuaßkestuig, Sniäle, misserawel 

Luie kemme döut blöus sloon, nix fiär unsen Snaawel. 

---

97 

 

Röuebeiten, Kollerrawen iß fiär uns nie wat, 

un de Köchin, deu et stellet, kemme kloppen platt. 

Liuter guerre, rechte Kost stoppet uns en Magen, 

iß fiär all deu Luie guet, gröut’ un kleune Blaagen. 

 

 

T

AHNEWEIH

 

 

Trine harr Tahneweih un slöut siek in, 

stundenlank mochte geböllket sinn. 

Met Hängen un Beinen wor ümme siek slaan, 

un allerhand Wahnheuten stallte iätt ahn. 

Et duennerde opp’en Küffers un trummelde opp’en Disken 

un woll sienem Mann söugaar ennen wisken. 

De Backen wooren ass’en Kieggelkloß rund, 

bit opp de Tiähne was alles gesund. 

Do diär deu wahne Böllekerie 

ganz ielleg de Nowerske kahm herbie. 

„Wat iß loß? Jätt weu en Finger tebruaken? 

Odder iut Verseuhn ne Fuarke met sluoken? 

Et wehrt jöu ne Reererie affhallen 

un dann dät Trummeln un Rümmeknallen, 

do well’ek doch mool höören un fixe tauseuhn, 

wat bie au iß fiär en Unglück gescheuhn.“ 

„Et Trine jätt Weihdaag in beuen Backen, 

et reupet, dätt Riwwen un Swaaren daut kraaken. 

Dät Tahneweih matt doch sinn ne Piene, 

aß wamme imm’ Böume henk an d’r Liene!“ 

Söu meunde de Vatter un frogere fort, 

off seu van keunem Middel härr hoort. 

„Dät hewwe’ek – en Middel, wat billeg un guet, 

et helpet un wehr öuk alt alles kaputt. 

Iek well au deu Saake hoorkleun verroon, 

doch morr ie dropp achten, wiu alles matt gohn.“ 

Et Trine wor dann herbieziteiert 

un iähmme alles ganz fin explizeiert: 

Imme twiällev Iuer noh’m Kiärkhuawwe dengeln 

et· nachts un seuken en Naal innen Strengeln, 

Dann düchteg innen Tiähnen rümme d’rmet purren, 

---

98 

 

un foort höört opp deu Biesters te knurren. 

„Dät dau’ek, un wann’ek d’rbie bliewe lieen, 

un gliek diesse Nacht!“ doh et Triene do sieen. 

De Nowerske saggte: „Et sall wall geroon. 

Doch niu bit mooren, matt heime jetz gohn.“ 

Et Trine konn affwahren kium de Tiet, 

bit dätt de Iuer nachts kahm söu wiet. 

Un ass’et endlek twiällev Iuer dann woren, 

gesocht wor en Naal do un fungen en swooren. 

Un opp’em Kiärkhuawwe hinger d’r Hecke 

wor purret un stiäken in jeder Ecke, 

met däm Naale un röuert in d’r Miule, 

em Trine töug iewwern Rüggen ne Schiule. 

Et Tahneweih woll garriut nit verswingen, 

em Trinen de Ohren dohn siusen un singen. 

Nee, biätter et Tahneweih· sieker nit woor, 

blöus sliemmer, dät wor em Trine jetz kloor. 

Trotz allem Roieren, Purren un Stiäken 

de Tahnpiene leut sie et Knick nit tebriäken. 

Noh heime mochte et Trine wier gohn 

un woll niu Steuhle un Bänke kuarrt sloon. 

De Vatter jätt do fiär iätt awwer saggt: 

„Deu Saake deu wehrt doch eiß änders iewwerlaggt. 

Goh jien un quase de Nowerske aff, 

deu die met däm Naale dän Root jätt gafft. 

Van änderen Saaken do bließte mie van, 

de Nowerske amme Slawickel krigg rahn!“ 

Et Trintken leut sie öuk sließlek heuten, 

van Wiut un van Piene doh’et Tränen vergeuten. 

Bit änderen Muarren de Nowerske kahm. 

Et Trine sie deu amme Koppe foort nahm 

Un siusere där Frau in enner Wiut 

de besten twei Backentiähne iut. 

Deu wiährde siek öuk un bruchte de Fiust, 

slaug em Trine fiär’en Kopp en dicken Kniust 

un dann woren de Backen feste verpeelt, 

dät Middel dät jätt sienen Zweck nit verfehlt: 

dreu Höggers van Tiähnen deu flöugen doriut, 

gekeuhlt was hie beuen de griäwweste Wiut. 

---