Дырнаг вә тире ишарәләри фәрглидир, һамысы ејни формаја салынсын
Yüklə 1,76 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Hacıya salam
Məcid Əxəvan Xorasanın 77-ci diviziyası ilə başqa bir diviziyanın birgə əməliyyatı olacaqdı. O zaman 77-ci diviziyanın komandiri Polkovnik Siddiqi idi. Bir dəfə onlarla iclasımız vardı. Onların qərargahında iclas zalına gedib əməliyyat barədə söhbətə başladıq. Əvvəlcə yüksək rütbəli zabitlər sözə başladılar. Divardakı xəritə üzərində koordinatları göstərib danışırdılar. Növbə briqada komandirlərinə çatdı. Həm ordu zabitləri danışırdılar, həm də Sepahın uşaqları. Söhbət əsasən, klassik və taktiki cəhətlərdən gedirdi. Məsələn, deyirdilər ki, bizim bu qədər tankımız var, düşmənin bu qədər; bizim bu qədər canlı qüvvəmiz var, düşmənin bu qədər; hazırlıq atəşləri necə olmalıdır, necə manevr etməliyik və s. Hacı Burunsi o zaman briqada komandiri olmuşdu – 18-ci İmam Cavad briqadasının. Briqadanın ikinci kolonunun başçısı da mən idim. Düz onun yanında oturmuşdum. Nəhayət, növbə bizim briqadamıza çatdı. Hacı ayağa qalxıb irəli getdi. Onun sadə kəndli görkəmi həmişə diqqət çəkirdi. Hamı ona baxırdı. Həyəcandan ürəyim bərk döyünürdü. Hacının yaxşı nitqindən və yetərli məlumatlarından xəbərdar idim, amma o vaxta qədər belə bir iclasda danışdığını görməmişdim. Öz-özümə düşündüm ki, hacı bu komandirlərə nə deyəcək? «Bismillah» deyəndən, Quran ayəsi və hədis oxuyandan sonra bir qədər dayanıb əlavə etdi: «Taktiki məsələlər barədə yetərincə danışıldı. Təbii ki, lazım idi, 67 amma daha bəsdir. Mən sizin icazənizlə kanalı dəyişmək istəyirəm. Demək istəyirəm gərək ehtiyatlı olaq ki, qürur bizi məhv eləməsin». Bunu deyib erkən İslam çağının döyüşlərindən misallar çəkdi. Ühüd döyüşündə İslam qüvvələrinin məğlubiyyətinə səbəb olan qürurdan danışdı. – İndi də taktiki məsələlər bizi çox qürurlandırmamalıdır. Deməyin ki, İraqın tankı var, bizim də varımızdır; topu var, bizim də varımızdır. Müharibənin əvvəli yadınızdadır?! Bizim nəyimiz vardı, İraqın nəyi vardı?! Yadınızdadır ki, necə onları ağlar qoyduq?! Təəssüf ki, bəzən bu kimi şeylərin altını çəkdik, amma ibrət almadıq. Mən demək istəmirəm ki, taktiki söhbətlər lazımsızdır. Xeyr, çox lazımdır, ancaq etiqadı və mənəviyyatı da unutmamalıyıq. Bizim döyüşümüzün əsaslarının nədən ibarət olduğu yadımızdan çıxmamalıdır. Hamı gözlərini ona dikib baxır, o da getdikcə qızışırdı. Çox maraqlı şəkildə İmam Hüseynin (ə) qoşunu ilə Yezidin qoşununu müqayisə etməyə başladı, Kərbəla səhrasına toxundu, oradan da qətlgah çökəkliyinə. İclasın ab-havası birdən-birə tam dəyişdi, bir neçə saniyə ərzində hər tərəfdən ağlamaq səsi gəldi. İstisnasız olaraq hamı ağlayırdı, özü də necə. Hacı hələ danışırdı. Səsi ucalmışdı və titrəyirdi. Çox böyük enerji ilə sözünə davam etdi: «Bizim nəyimiz varsa, bunlardır. Silah və texnika mütləq olmalıdır, amma RPG atan adamın əvvəlcə qəlbi İmam Hüseyn (ə) eşqi ilə dolmalıdır. Belə olmasa, T-72 tankının önündə davam gətirə bilməz». Nəhayət, söhbəti bitdi. Hamının halı dəyişmişdi. Polkovnik Siddiqi otağın o başından gəlib hacını qucaqladı, üzündən öpdü. Ağlamaqdan gözləri qızarmışdı. 68 Qəhərli səslə dedi: «Hacı ağa, sən öz briqadan haqda nə desən, mən onu da edəcəyəm». Bir qədər sonra diviziyasının birinci briqadasının komandiri olan Polkovnik İrayinin əlindən tutub hacının əlinə qoydu və ona dedi: «Bundan sonra sizin briqadanız cənab Burunsinin ixtiyarındadır; nə desə, dəqiqliklə icra olunsun». Sonra əlini buraxıb sözünə davam etdi: «Bunu hərbi əmr kimi tabeliyinizdə olan bütün zabitlərə də deyin». Ondan sonra nə zaman 77-ci diviziyada işimiz olsaydı, bizi çox yaxşı qarşılayır və hər şeydən əvvəl soruşurdular: «Hacı necədir?» Oradan ayrılanda da deyirdilər: «Hacı Burunsiyə mütləq salam deyin». Yüklə 1,76 Mb. Dostları ilə paylaş:
|