Kuşkun yumşaq torpağı və Burunsinin
yadi
garı
Seyid Kazim Hüseyni
Ramazan əməliyyatından öncə Sepahın komandanı
bizim bölgəmizə gəlmişdi.
Yüksək rütbəli zabitlər arasında özəl bir əməliyyatdan
söz gedirdi. Nəhayət, bu əməliyyat Sepahın komandanlığı
tərəfindən bizim briqadamıza, yəni 18-ci İmam Cavad (ə)
briqadasına həvalə olundu.
Həmin gün briqadanın başçısı təcili iclas çağırdı.
Mövzunun nədən ibarət olduğunu orada öyrəndik.
Düşmən bölgəyə T-72 tankları yeritmişdi. İki çox güclü
batalyon
bizə hücum əmri gözləyirdi. Kəşfiyyat
bölüyünün uşaqları əminliklə deyirdilər ki, onlar sabah
hücuma keçməyə hazırlaşırlar.
Onların hücumu baş tutsaydı, Ramazan əməliyyatı
başlamadan iflas edəcəkdi. Çoxlu söhbətlərdən sonra
iclasda qərara gəldik ki, gecə ikən düşmən mövqelərinə
girib T-72 tanklarını məhv edək.
Düşmən bu tankları bölgəyə yeni gətirmişdi, ondan
öncə heç bir əməliyyatda görməmişdik. RPG raketi bu
tanklara təsir etmirdi, gedib çox yaxından və xüsusi
yerlərindən vurmaq lazım idi.
Həmin gün əməliyyata nə qədər canlı qüvvənin və
hansı yolla hücuma keçməsindən söhbət düşdü. Bu iş üç
78
batalyona tapşırıldı. Birinin komandiri Əbdülhüseyn idi.
Mövqeləri təyin etməyə gedəndə həmişəki kimi
təbəssümlü və sakit görünürdü.
Düşmən mövqelərinə yaxınlaşdıq. İraqlılar bir həftə idi
orada işləyirdilər. Möhkəm bir qala əmələ gəlmişdi,
önündə çoxlu maneələr gözə çarpırdı. Maneələrdən öndə,
düz yolumuzun üstündə geniş bir düzənlik var idi. Əgər
maneələri aşa bilsəydik də, orada çox çətin olacaqdı. Buna
baxmayaraq, uşaqlar briqada komandirinə deyirdilər: «Siz
yalnız deyin ki, qayıtmaq üçün nə edəcəyik».
Biz düşmənin texnikasını sıradan çıxarmağa gedirdik.
Buna görə də, hər şeydən əhəmiyyətli olan uşaqların sağ-
salamat geri qayıtması idi. Briqada komandiri bir neçə yol
göstərdi, özümüz də bəzi işləri gördük, hətta
kompaslarımızı qayıtmaq üçün tənzimlədik.
Vəziyyəti öyrənib qayıdanda günəş batmaq üzrə idi.
Əbdülhüseynlə mən öz batalyonumuza getdik.
Digər iki batalyon bir iş görə bilmədilər. Onların biri
öncədən mövqeləri yaxşı təyin etmədiyinə görə yolu itirdi,
birinin də komandirinin ayağı minaya düşdü. Ratsiya ilə
hər iki batalyona geri dönmək əmri verildi.
Artıq hamının ümidi bizim batalyonumuza idi, bizim də
ümidimiz Əhli-beytin (ə) duasına. Hamıdan çox
Əbdülhüseynin özü təvəssül halında idi. Yola düşəndə alın
lentini tapmaq üçün bizi bir neçə dəqiqə gözlətdi. Alın
lenti çox idi, onun nəyi axtardığını bilmirdim. Tələsik
yaxınlaşıb dedim: «Nə edirsən, Hacı? Birini götür gedək».
Alın lentlərindən birini götürüb ona verdim, amma
almadı.
– Həzrət Fatimeye-Zəhranın müqəddəs adının yazıldığı
lenti axtarıram.
79
Xüsusi mənəvi halda idi, halını dəyişmək istəmədim.
Mən də kömək etdim, nəhayət, birini tapdıq. Üstünə gözəl
yaşıl xətlə yazılmışdı: «Ya Fatimə əz-Zəhra!»
Gözləri yaşardı, götürüb alnına bağladı. Bir neçə
dəqiqədən sonra bütün batalyon yola çıxdı. Həqiqətən,
daxilimizdə inqilab baş vermişdi, hamı təvəssül edirdi.
Həmin gecə hədəfə çatan yeganə batalyon bizimki idi.
300-400 Bəsic üzvü haqqında danışdığım geniş düzənlikdə
bir-birinin arxasınca yavaş və səssizcə düşmənə doğru
addımlayırdı.
Maneələrə 30-40 metr qalmış birdən düşmən düz
başımızın üstündə manevr etdi. Düzənlik işıqlandı və onlar
kolonun bir başını gördülər. Birdən səs-küy qopdu.
Aramsız güllə səsləri düzənliyin sükutunu alt-üst etdi.
Qeyri-bərabər bir döyüş başladı. Onlar istehkam və
maneələrin arxasında möhkəm qalada idilər, biz isə açıq
çöldə. Hamımız yerə uzanmışdıq. Yeganə üstün cəhətimiz
torpağın yumşaq olması idi; uşaqlar çox tez torpağın
içində gizləndilər.
Düşmən var gücü ilə atəş açırdı. RPG-11, tank mərmisi
– hər bir silahla düzənliyi hədəf seçmişdilər. Əbdülhüseyn
əmr etmişdi ki, biz hətta bir güllə də atmayaq. O, vəziyyəti
dəqiq ölçüb-biçmişdi. Belə olduqda düşmən bizi bir neçə
nəfərlik bir kəşfiyyat qrupu ilə səhv salıb hamının işini
bitirdiyini düşünəcəkdi. Təsadüfən, elə də oldu.
Təxminən 15-20 dəqiqə güclü atəşdən sonra səslər
yavaş-yavaş azaldı. Özüm də sağ qaldığıma inanmırdım.
Düşmən əməliyyat ehtimalı versəydi, bu asanlıqla bizdən
əl çəkməzdi. Onlar bizim bir kəşfiyyat qrupu olduğumuza
əmin olmuşdular, 300-400 hərbçinin onlara yaxınlaşdığı
ağıllarına gəlmirdi.
80
Mən Əbdülhüseynin yanında yerə uzanmışdım. O, dedi:
«Batalyona bax, gör vəziyyət necədir?»
Sürünə-sürünə kolonun axırına qədər getdim. 13-14
şəhid vermişdik. Düşmənin güclü atəşinə və bizim
mövqeyimizə əsasən, bu sayda itkinin özü bir möcüzə idi.
Bəziləri ağır yaralanmışdılar. Hər kəs özünə nəzarət edirdi
ki, ağrıya görə səsi çıxmasın. Biri əlini dişlərinin arasına
qoyub sıxırdı. Tez şalını boğazından açdım, əlini birtəhər
dişlərinin arasından çıxarıb onu ağzına basdım.
Uşaqların arasında gözüm Hüseyn Cavanana sataşdı.
Salamat idi. Onu kolonun arxasına aparıb dedim:
«Muğayat ol ki, heç kimin səsi çıxmasın».
– Bilirsən hacı nə etmək istəyir?
Təəccübləndim.
– Bunu soruşmağa dəyməz, təbii ki, qayıdırıq.
– Bəs əməliyyat nə olacaq?
– Bu vəziyyətdə əməliyyat intihar deməkdir.
Növbəti sualı gözləməyib yenidən sürünə-sürünə
kolonun başına Əbdülhüseynin yanına getdim. Yatmış
kimi görünürdü. Üzü üstə uzanıb alnını əlinin arxasına
qoymuşdu və tərpənmirdi. Yavaşca onu səslədim. Başını
qaldırdı.
– Deyəsən, qayıtmaq istəmirsən, hacı?
Bir söz demədi. Soyuqqanlılığına hirsləndim.
– Nə etməyimizi istəyirsən, hacı ağa?
Yavaşca və kədərli səslə dedi: «Sən de, nə edək, seyid?
Sən axı özünü xəritədən, kompasdan, döyüş qaydalarından
başı çıxan adam hesab edirsən!»
Bu tərzdə
danışığı mənə qəribə gəldi. Əsla
düşünmədim.
– Təbii ki, qayıdırıq.
Tez dilləndi: «Nə?!»
81
Vəziyyətin əlverişsiz olduğunu və yaralıların halını
fikirləşirdim. Daha əminliklə dedim: «Qayıdırıq».
– Belə şey olar?!
Cavabını gecikdirmədim.
– Məgər biz bu lənətə gəlmiş qaladan keçə bilərik?!
Bir söz demədi, fikrimi yeritmək üçün məsələni izah
etməyə başladım.
– Bizim yalnız iki yolumuz vardı, düşmənin bizi fərq
etdiyinə və nəticədə daha ayıq-sayıq dayandığına görə hər
ikisi bağlandı.
Saatımı göstərdim.
– Komandir də dedi ki, saat birə qədər bir iş görə
bilməsəniz, mütləq qayıdın. İndi də birin yarısıdır. Bu bir
neçə dəqiqədə heç bir yerə çata bilmərik. «Komandir»
sözünü deməklə həssas nöqtəsinə toxunmaq istəyirdim.
Bilirdim ki, hər bir şəraitdə komandirinə tabe olur.
Bir dəfə iraqlıların müdafiə xəttini yarıb mövqelərini
ələ keçirmişdik. Lakin yerləşmək istəyərkən ratsiya ilə
qayıtmağımız əmr ediləndə qeyd-şərtsiz geri dönmüşdü.
İndi də onun reaksiyasını gözləyirdim.
– Fikrin bu idi?
– Məgər sənin başqa bir fikrin var?
Bir neçə saniyə sakit qaldı, qəhər içində dedi: «Mənim
də ağlıma bir şey gəlmir».
Dəqiq yadımdadır ki, orada üzünü Kuşkun yumşaq
torpağı
üzərinə
qoydu.
Müzakirənin
nəticəsini
gözləyirdim. Saniyələr ötürdü. Çox nigaran idim, o isə
sakit uzanmışdı və heç nə demirdi.
– Bəs nə edək, ağa Burunsi?
Heç tərpənmədi də. Mən əsəbiləşdim.
– Hacı ağa, hamı gözləyir, de görək nə etmək
istəyirsən?
82
Yenə heç nə eşitmədim. Sualımı bir neçə dəfə
təkrarladım, o isə sanki bu dünyada deyildi. Bir anlığa
düşündüm ki, birdən qulaqlarına nəsə olar. Sualımı yenə
təkrar etmək istəyəndə astadan zarıltı səsi gəldi. Səs
arxadan gəlirdi. Tez sürünə-sürünə kolonun ortasına
getdim.
Təxminən 10 dəqiqə ötdü. Bu müddətdə iki-üç dəfə
Əbdülhüseynin yanına gəldim. Gərginliyim hər an artırdı.
Bütün diqqətim uşaqlarda idi. O da cavab vermirdi. Hirslə
deyirdim: «Axı bu nə vəziyyətdir, hacı?! Bir söz de!»
Heç nə demirdi. Sonuncu dəfə yanına gələndə birdən
başını qaldırdı. Üzünə fikir vermədim. Ürəyim bərk
döyünürdü və tez o vəziyyətdən çıxmaq istəyirdim.
Düşmən də bekar oturmurdu; arabir manevr edir, bəzən də
atəş açırdı.
Nəhayət, Əbdülhüseyn dilləndi. Səsi dəyişmişdi, çox
ağlamış adamın səsi kimi idi.
– Seyid Kazim, yaxşı qulaq as, gör nə deyirəm.
Bütün diqqətimlə onu dinləməyə çalışdım.
– Özün irəliyə get.
Gözlərim bərəldi.
– İrəliyə gedib nə edim?
– Nə deyirəmsə, eynilə onu da et. Özün gedirsən
kolonun başına, yəni birinci adam olursan.
Sağ tərəfini göstərdi.
– Kolonun başına çatanda sağa dönüb 25 addım
irəliləyirsən.
Bir qədər dayanıb təkid etdi: «Dəqiq sayarsan».
Mat-məəttəl ona baxırdım.
– 25 addım gedəndən sonra orada bir nişan qoy, sonra
qayıt və uşaqları arxanca oraya apar.
83
Bir anlığa zarafat etdiyini düşündüm. Lakin çox ciddi
danışırdı; həm ciddi, həm də tam əminliklə.
– Nişan qoyduğun yerə çatandan sonra düşmənə doğru
40 metr irəlilə. Orada artıq uşaqların nə etməli olduqlarını
özüm deyəcəyəm.
Yerimdən tərpənmədim. Mənə baxıb əmrini yerinə
yetirməmi gözləyirdi. Hər sözü beynimdə böyük bir sual
işarəsi yaratmışdı.
– Axı sən nə etmək istəyirsən, hacı?
Hirslə soruşdu: «Eşitdin nə dedim?»
– Eşitməyinə eşitdim, amma...
Sözümü kəsdi.
– Onda tez dediklərimi yerinə yetir.
Az qalmışdı səsim ucalsın. Özümü saxlayıb yavaşca
etiraz etdim.
– Hacı ağa, nə dediyinin fərqindəsən?
Bu dəfə sözümü kəsməsinə imkan vermədim.
– Bu, intihardır, əsl intihar!
Qətiyyətlə dedi: «Sən əmri yerinə yetir».
Nə qədər fikirləşirdimsə, ağlımla düz gəlmirdi. Bəlkə
elə buna görə də ona məhəl qoymadım, gözlərinin içinə
baxıb dedim: «Bu intihar əmrini başqa birinə ver».
– Bu əmri sənə verdim, sənin də borcun danışmadan
icra etməkdir.
Səsi ciddi və qətiyyətli idi. Deyəsən, onun da tərsliyi
tutmuşdu. Əmrə tabe olmaqdan başqa yolum yox idi. Daha
heç nə demədim, sürünə-sürünə kolonun başına getdim.
Orada ayağa qalxıb sağa döndüm və addımlarımı saymağa
başladım: bir, iki, üç, dörd...
Fikirlərim qarışıq olsa da, dəqiq saymağa çalışdım.
İyirmi beşinci addımda dayandım, yerə bir nişan qoyub
uşaqların yanına qayıtdım. Hamını öz arxamca nişanın
84
yanına apardım. Növbəti əmrini düşündüm: «Düşmənə
doğru 40 mert irəli!» Taqım və manqa komandirlərinin
köməyi ilə batalyonu təxminən 40 metr irəli apardım.
Birdən özünə gəldi. Seyid və digər bir neçə RPG atan da
yanında idi. Üzünü seyidə tutdu.
– Atəşə hazırsan?
– Bəli, hacı ağa.
– Mən «Allahu-Əkbər» deyən kimi barmağımın
uzandığı tərəfə atəş açacaqsan.
Qoca mat qalmışdı, astadan və təəccüblə dedi: «Biz axı
bir şey görmürük, hacı ağa? Haranı vuraq?»
– Sənin nəyinə lazımdır?! O tərəfə atəş aç, vəssəlam.
Digər dörd-beş RPG atana da dedi: «Siz də təkbir səsini
eşidən kimi seyidin arxasınca önünüzə atəş açın».
Üzünü mənə tutdu.
– Siz də digər uşaqlarla birgə dərhal hücuma keçin.
Mən hələ razılaşmamışdım, yalvararaq dedim: «Gəl
qayıdaq, hacı, hamını ölümə verəcəksən».
Soyuqqanlılıqla dedi: «Artıq gecdir».
Üzünü seyidə tutdu.
– Hazırsan, seyid can?
– Tam hazıram.
Əbdülhüseyn başını göyə qaldırdı, xüsusi tərzdə
səmanın oyan-buyanına baxdı. Dodaqaltı dua da
oxuyurdu. Birdən nərə çəkdi: «Allahu-Əkbər!»
Təkbiri elə dedi ki, sanki bütün yer kürəsini yuxudan
oyatmaq istəyirdi. Onun arxasınca seyid «ya Hüseyn»
qışqırıb atəş açdı.
Raketi bir tanka dəyib partlatdı. Hər tərəf işıqlandı.
Dərhal dörd-beş raket də atdılar və onların arxasınca
uşaqlar təkbir deyib hücuma keçdilər.
85
Düşmən özünə gəlmədən tar-mar edildi. Bəziləri
iraqlıların
arxasınca
getmək
istəyirdilər,
lakin
Əbdülhüseyn qışqırdı: «T-72 tanklarını tapın, biz bu qədər
yolu yalnız onlardan ötrü gəlmişik».
Nəhayət, hədəfə çatdıq. Polad tankları görəndə
sevincdən qanad çalıb uçmaq istəyirdim. Uşaqlar da
mənim kimi sevinirdilər. O anlarda Əbdülhüseynə
dediyim sözlərə görə peşman oldum.
Tankların canına düşdük. O qaçhaqaçda Əbdülhüseyn
seyidə dedi: «Seyid can, bax, bu, T-72-dir. Deyirlər buna
raket təsir eləmir».
Bunu deyib bir tanka atəş açdı, amma tank partlamadı.
Az sonra eyni mənzərə ilə rastlaşan digər uşaqlar da onun
yanına gəlib dedilər: «Biz bu tankları vururuq, amma heç
birinə təsir eləmir. Nə edək?»
Yarızarafat-yarıgerçək dedi: «Bəs Allah-Taala sizi nə
üçün yaradıb?! Qalxın içinə qumbara atın, gedin yaxından
vurun».
Özü bir RPG götürüb tanklara yaxınlaşdı. Gedə-gedə
deyirdi: «Biz bunları mütləq partlatmalıyıq, çünki bunları
İslama qarşı buraya toplamışlar!»
Həmin gecə düşmənin iki zirehli batalyonunu tamamilə
məhv etdik. Öz mövqelərimizə çəkiləndə sübh azanı
verilirdi.
Namazı qılandan sonra hərə bir tərəfdə yatdı. Mən də
Əbdülhüseynin yanında uzandım. Onun gecəki əmrləri
haqda düşünə-düşünə yuxuya getdim.
Günəşin istisinə yuxudan oyandım. İki-üç saat
yatmışdım. Hələ yorğunluğum çıxmamışdı. Birdən
Əbdülhüseyn məni çağırdı. Tez dedim: «Can! Mənimlə
işin var?!»
86
Boynunu göstərib ağrı çəkən adam kimi dedi: «Bunu
qopar».
Bir kəsək parçası boynuna keçib dəri ilə ətin arasında
qalmışdı. Bir anlığa yerimdə qurudum.
- Bu nədir?!
- O qədər yorğun olmuşam ki, başımın altına fikir
verməmişəm. Bu da boynuma yapışıb, indi də gördüyün
hala düşüb.
Güclə onu qopardım. Ağrısı çox idi, amma
bilindirmirdi. Ayağa qalxmaq istəyəndə gecəki hadisələr
yadıma düşdü. Sanki şirin bir yuxu görmüşdüm, şirin
cənnət yuxusu.
Əbdülhüseyn qalxanda əlini tutdum. Üzünü mənə
çevirdi.
Gözlərimi
gözlərinə
zillədim,
bir
az
mızıldayandan sonra dedim: «Düzü, gecəki hadisədən
sonra beynimdə çox sual yaranıb».
Adi şəkildə soruşdu ki, hansı hadisə?
– Özünü bilməzliyə vurma, bu «25 addım sağa, 40 metr
irəliyə» məsələsi nə idi?
Yerindən qalxdı.
– İndi gedək, seyid can, gecikirik, belə sual-cavablara
vaxtımız çox olacaq.
Mən də yerimdən qalxdım, amma onu saxladım.
– Yox, elə indi bu məsələni öyrənmək istəyirəm.
Məni çox istədiyini bildiyimə görə belə cəsarətlə israr
edirdim. Nəsə demək istəyəndə birdən Hacı ağa Zərif
peyda oldu. Salam verib halımızı soruşandan sonra dedi:
«Eşq olsun! Bu gecə də möhtəşəm iş bacarmısınız».
Təriflərini davam etdirmədi, üzünü mənə tutub dedi:
«Gedək, seyid?»
87
Bütün belə əməliyyatlarda olduğu kimi, yaralı və
şəhidləri gətirməyə getməli idik. Əbdülhüseyn sualımdan
qaçdığına görə çox hirslənmişdim.
– Ağa Burunsi buradadır, özü ilə get.
Əbdülhüseyn gülümsəyib dedi: «Oraları sən daha yaxşı
xatırlayarsan, seyid can, yaxşı olar ki, özün gedəsən».
İncimiş halda dedim: «Yox, hacı ağa, indi ki biz sirdaş
deyilik, bundan ötrü də getməsək, yaxşıdır».
Zərif söhbətə müdaxilə edib mənə dedi: «Mən siz
əzizlərin mübahisəsindən xəbərsizəm, amma ağa Burunsi
doğru deyir».
Sözünü inandırmağa çalışdı.
– Sən bilirsən ki, əsgərlər təhlükəyə düşəndə hacı çox
həssas olur və mövqelər yaxşı yadında qalmır. Yaxşı olar
ki, gec olmamış tez gedək.
Daha heç nə demədim, Zərif yola düşdü, mən də
arxasınca.
Uşaqlar bizi gözləyirdilər. Maşınlara minib tez
əməliyyat bölgəsinə yola düşdük.
Gecə uzandığımız yerə çatanda Zərifə dedim ki, burada
saxla.
Aşağı endim. Qarşımızda halqa şəklində tikanlı məftil
topaları və digər maneələr görünürdü. Qeyri-ixtiyari
olaraq, Əbdülhüseynin gecəki əmrini xatırladım: «25
addım sağa».
Cəld sağ tərəfimə baxdım və yerimdə quruyub qaldım.
Az sonra özümə gəlib saya-saya addımlamağa başladım.
Sayları ucadan deyirdim: «Bir, iki, üç, dörd...»
Düz 25 addım o tərəfdə tikanlı məftillərlə digər
maneələrin arasında ensiz bir yol vardı. Anladım ki, bu yol
iraqlıların özlərinin və maşınlarının keçməsi üçün imiş.
Biz də məhz həmin yolla onlara doğru getmişdik.
88
Özümdən asılı olmadan barmağımı dişləyib dodaqaltı
dedim: «Allahu-Əkbər!»
Zərifin səsinə özümə gəldim. Təəccüblənmişdi.
– Sənə nə olub, seyid?
Elə bil heç səsini eşitmədim. Addımlarımı saya-saya bu
dəfə irəliyə doğru getməyə başladım.
40-50 addımdan sonra maneələr bitirdi və bir səngərin
bir neçə metrliyinə çatırdın. Bir az da irəliyə getdim. Gecə
seyidin partlatdığı tank komandirin tankı, səngər də
komandir səngəri imiş. Uşaqlar bir neçə RPG raketi ilə
hücumun əvvəlində onu məhv etmişdilər. Sonralar
öyrəndik ki, düşmənin 8-9 komandiri orada, səngərin
içində cəhənnəmə vasil olmuşdular.
Zərif də mənimlə gəlirmiş. Böyümüş gözləri ilə mənə
baxıb dedi: «Halın əsla təbii deyil, seyid, nə olub?»
Halım həqiqətən də təbii deyildi. Orada yerə oturdum.
Seyidin baxışları sualla aşıb-daşırdı. Yavaşca dedim:
«Uşaqları göndər işlərin arxasınca, özün gəl, əhvalatı
danışım».
Getdi və tez qayıtdı. Gecəki əməliyyatda baş verənləri
danışdım. Onun halı da təbiilikdən çıxmışdı, arabir ayağa
qalxıb təəccüblə deyirdi: «Allahu-Əkbər!»
Bütün hadisəni danışandan sonra soruşdum: «İndi fikrin
nədir? Əbdülhüseyn bunları necə öyrənib?»
Onu ağlamaq tutdu.
– Bu kişinin ki belə eşqi və ixlası var, daha artığını da
gözləmək olar. Heç şübhəsiz, o, yuxarı aləmdən əmr alıb.
Əgər o əmrlərin sirri mənə açılmasaydı, bu qədər
həssas yanaşmazdım. Onda isə Əbdülhüseyni görmək
üçün saniyələri sayırdım. Qayıdanda Zərifə dedim: «Mən
bu məsələnin axırına çatmayınca rahatlaşmaram».
– Gedib birlikdə soruşaq.
89
– Yox, sən gəlmə, mən komandirimin xarakterinə
bələdəm. Əgər sənin də öyrəndiyini bilsə, bu sirri ömür
boyu saxlayıb heç kimə deməyəcək.
– Doğru deyirsən, seyid.
Bir qədər dayanandan sonra əlavə etdi: «Sən məsələni
öyrənib inşallah, sonra mənə danışarsan».
Çadırlarımıza çatanda birbaş onun yanına getdim.
Batalyon komandiri səngərində tək-tənha oturmuşdu və
sanki məni gözləyirdi. İşin nəticəsini soruşdu, tez bir
cavab düzəldib verdim. Qarşısında oturdum və başqa bir
söz deməyə macal vermədim.
– Gecəki macəra nə idi?
Cavabdan
yayınmağa çalışanda israrla dedim:
«Deməsən, yerimdən tərpənməyəcəyəm».
Seyid oldumuğa görə xətrimə dəyməyəcəyini bilirdim.
Yavaş-yavaş israrım bəhrəsini verdi. Birdən gözləri yaşla
doldu.
– Yaxşı, sənə deyərəm.
Sanki dünyanı mənə verdilər. Qəribə hisslər keçirirdim.
Elə bilirdim ki, əzəli və əbədi sirləri mənə açacaqlar.
Danışmağa başlayanda gözlərimi nurlu üzünə zillədim.
Mənəvi halı insana səmanı və cənnəti xatırladırdı. Kədərli
idi.
– Əməliyyatın üstü açılanda və o şəraitdə sıxışıb
qalanda çox məyus oldum. Sən də qayıtmalı olduğumuzu
söyləyəndə ümidsizliyim daha da artdı və ağlıma bir şey
gəlmədi. Həmişəki kimi yeganə yol Allahın lütf
vasitələrinə təvəssül idi. O vəziyyətdə üzümü yumşaq
torpaq üzərinə qoyub xanım Fatimeyi-Zəhraya (ə) təvəssül
etdim.
Gözlərimi bağlayıb bir neçə dəqiqə o həzrətlə danışdım.
Həqiqətən, öz halımı anlamırdım. Göz yaşlarımın tez-tez
90
axdığını hiss edirdim. Bütün vücudumla istəyirdim ki, bizə
bir yol açılsın və bu durumdan çıxaq.
Həmin vəziyyətdə birdən qulağıma bir qadın səsi gəldi;
insana min yeni can bəxş edən fövqəlbəşəri səs idi. Mənə
buyurdu: «Komandir! Belə şəraitlərdə bizə təvəssül
edəndə biz də sizə yardım edirik, narahat olma».
Əbdülhüseynin səsi qəribə şəkildə titrəyirdi. Gözləri
yenə yaşla doldu.
– Gecə sənə verdiyim əmrlərin hamısı o xanımın
tərəfindən idi. Sonra mən ona yalvardım ki, ey Fatimeyi-
Zəhra, əgər sizsinizsə, bəs nə üçün özünüzü
göstərmirsiniz? Buyurdu ki, indi bu sözlərin zamanı deyil,
daha vacibi gedib vəzifəni yerinə-yetirməndir.
Əbdülhüseyn özünü saxlaya bilməyib ucadan ağlamağa
başladı. Sakitləşəndən sonra dərin ah çəkib dedi: «O anda
ağlamaqdan üzümün altındakı yumşaq torpaq palçıq
olmuşdu».
Normal halına qayıdanda üzünü mənə tutdu.
– Seyid, bu məsələni bir kimsəyə demənə razı deyiləm.
– Biz indi Zəriflə həmin yerə gedəndə əməliyyat
zonasına baxdıq və əmin olduq ki, sən haradansa əmr
almısan və o sözlər sənin olmayıb.
– Məgər nə gördünüz?
Gördüklərimi bütün təfərrüatı ilə danışdım. Dedi: «Mən
əmin idim ki, doğru yerdən məsləhət almışam».
Həmin əməliyyatın xəbəri top kimi bütün bölgəyə səs
saldı və çox tezliklə arxa cəbhəyə də çatdı.
Yadımdadır, həmin gün Əbdülhüseynin yanına bir neçə
jurnalist və bir neçə yüksək rütbəli zabit gəldi. Hamının
sualı bu idi: «Ağa Burunsi, siz belə az itki ilə bu qədər
tankı və canlı qüvvəni necə məhv edə bildiniz?»
91
Soyuqqanlılıqla sadə cavab verirdi: «Mən bir iş
görməmişəm, gedin Bəsic üzvlərindən və onların əsl
komandirlərindən soruşun».
Onlar deyirdilər: «Biz Bəsic üzvlərindən soruşduq,
onlar dedilər ki, əməliyyatın müəllifi ağa Burunsidir».
Gülüb deyirdi: «Onlar təvazökarlıq edirlər».
İsrarları nəticə vermirdi. Əbdülhüseyn bir kəlmə də
demədi, əməliyyatın sirrini nə orada, nə də başqa bir yerdə
açdı.
Kərbəla qərargahından cənab Qulampur gəlib uğurlu
əməliyyatın səbəbini soruşanda Əbdülhüseynin yeganə
cavabı bu oldu: «Uğurumuzun səbəbi ilahi yardımlar və
məsum Əhli-beytin (ə) dualarıdır».
Onun heç vaxt dəyişməyən bir fikri vardı; qeybi-
yardımlar haqqında deyərdi: «Bunları heç kimə söyləmə.
Bunlarla nə işin var?!»
Sonra əlavə edərdi: «Bu sirlərin üstünü açmaq istəsən
də, gələcəkdəkilərə aç, indikilərə yox».
Allah ona rəhmət eləsin! Sanki özünün şəhid olacağını
və mənim sağ qalacağımı bilirdi. Və sanki bilirdi ki, bu
xatirələr ibrət üçün tarixdə qeyd olunacaq.
Dostları ilə paylaş: |