74
Şam yeməyindən sonra qabları topladıq. Hacı süfrəni
təmizləməyə başladı. Qablar da yanında idi. Uşaqların biri
zirəklik etmək istədi; yavaşca ayağa qalxıb pəncələri ilə
hacının arxasına keçdi, ehtiyatla əyilib qabları götürdü və
səssiz-səmirsiz otaqdan çıxdı.
Elə bildi ki, hacı onu görmədi, lakin görmüşdü.
Bilirdim ki, hələ ona mane olmayacaq. Adamların içində
heç kimi pərt eləməzdi. Tez süfrəni toplayıb bayıra çıxdı.
Qabları götürən əsgər kranın yanında oturmuşdu. Yumağa
başlayanda hacı arxadan çiyinlərini tutub onu qaldırdı,
üzündən öpüb dedi: «Buraya qədər kömək edib qabları
gətirdin, əllərinə sağlıq, qalanını özüm edərəm».
– Hacı ağa, xətrimə dəymə, daha qollarımı
çırmamışam.
Hacı onun köynəyinin qollarını aşağı saldı.
Yox, ağa can, sən get öz işlərinlə məşğul ol. Əsgər israr
etməyə başladı.
– Qoyun bu dəfə mən deyən olsun.
İsrarı faydasız idi, amma əl çəkmək də istəmirdi. Hacı
isə ondan da inadkar idi. Axırda dedi: «Sən bu işin
savabını məndən almaq istəyirsən?! Bunun savabı mənim
komandirlik işimdən böyükdür. Düzdür, mən batalyon
komandiriyəm, amma qabımı biri, paltarımı da biri yusa,
daha bu, komandirlik olmaz!»
Nəhayət, qayıtdı və qayıdanda dedi: «Əbəs yerə deyil
ki, bu hacı əməliyyat gecəsi əsgərlərinə «öl» deyəndə
ölürlər!»
Dostları ilə paylaş: 
