ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
80 Ə li İld ırı m oğ lu İndi gəl, əmimə cavab ver görüm, necə verirsən?! Sən hələ əmimə yaxşı bələd deyilsən. Bir qoyunun burnu qanayanda az qalır dünyanı dağıtsın. Hansını deyim? Dərd birdi, ikidi?! Allah ermənilərin evini yıxsın. Ata anam sağ olsaydı, başımı bu cür cəncələ salıb, səhər dənaxşamacan dərətəpəyə düşüb qoyunkeçi qova lamazdım. Yaşıdlarım kimi rahat bir işin qulpundan yapışıb başımı birtəhər dolandırardım. O gözəgö rün məz kişi ermənilərin bəlasını versin. Nəcinin gileygüzarına qulaq asdıqca qəlbimin həssaslığında yaranan ağır nisgil mənə daxilən əzab verirdi. Onun qarşısında laldinməz dayanıb dedik lərini ürəkağrısı ilə dinləyirdim. Birdən Nəci fikrə get di, sonra özünü danlamağa başladı. – Eh, illaf başımı itirmişəm. Bilmirəm mən axmaq bu sözləri niyə de dim? Guya ki, tüfəng götürüb məni yetim qoyan ermənilərdən qisas alansan?! Və yaxud əminin başına ağıl qoyansan?! Nəci özünə etiraz edirmiş kimi: – Bir tərəfə baxanda da əmim barədə gileylənməyə haqqım yoxdur. Yuxarıda Allah var. Ermənilər kəndə doluşanda, anam məni evin qabağındakı bağda yüy rüyə qoyub yelləyirmiş. Ara qarışanda anam başıa lovlu özünü evə təpir. Elə həmin dəqiqə ermənilər evi gülləbarana tutub, sonra da yandırırlar. Evdəkilərdən biri də salamat qurtarmır. Əmim xəlvəti özünü bağa verib ağacların arasınca qaçanda çığırtımı eşidib, məni bələk qarışıq çuxasına büküb aradan çıxardıb. Yadın nə vecinə?! Yenə necə olsa, əmidir, canı yanma sa, özünü odaalova atıb məni ermənilərin caynağın dan qurtarmazdı. Məni döysə də, söysə də, atamın yerini verməsə də, əmi əmidir. Xasiyyəti bir balaca tünd olsa da, gərək dözüm. Hərdən hirslənəndə elə 81 Daş y ağan gün di yini başıma qaxıb deyir ki, qurban olasan mənə. Ol masaydım, ermənilər o biri bacıqardaşların kimi səni də çoxdan gəbərtmişdi. İndi Nəcəf adda adam yox idi. Qudurub yolundan çıxma. Bu işıqlı dünyada mənim hesabıma baş gəzdirirsən. Amma qoyunlarımı otarmağa can çəkirsən. Düz sözə nə deyəsən?! Əmim imdadıma yetməsəydi, ermənilər məni nizənin ucuna keçirərdi. Ona görə bu günümə də şükür eləməliyəm. Erməni cəl ladlarının əlindən sağsalamat qurtarmı şam, doyunca çörək yeyirəm, yağyavanlıqdan korlu ğum yoxdur. Bu dağlarla, dərətəpələrlə həmdərd, həmsöhbət olmuşam. O ki qaldı buynuzlu qoça, yəqin ki, əmim bir gün insafamürvətə gəlib onun da əvəzini verər. Qoçdan ötəri əmimlə üzgöz olum?! Yox, buna nə gücüm çatar, nə də ki haqqım. Buynuzlu qoçu da elə bilərəm canavar yeyib. Ancaq canavara qismət ol saydı, nə dərd idi?! Məni o qədər də yandırmazdı. Çünki canavar atababa kəndimizi yandırıbyaxan ermənilərdən min kərə insaflıdır. Nəci bütün bu gileygüzarlardan sonra qolunu boynuma saldı: – Məni qınama, – dedi. – Dərdimi, ürəyim qızan bir adama danışanda xeyli yüngülləşirəm. Yaşca kiçik olsan da, görürəm, məni böyüklərdən yaxşı başa düşür sən, halıma yanırsan. Bir də ki, ağıl yaşda deyil, başdadır. Axı sən kitab oxuyursan, əzbərdən şeir deyir sən. Mənə müəllimlik də etmisən. Kitab oxuya nın hər şeydən başı çıxır. Ona görə də həmişə dərdimi sənə danışıram. Boynuma alım ki, kitab oxuyandan sonra xeyli ayılmışam. Dünyanın gedişatını indiindi anlayıb başa düşürəm. Yoldan keçən bir avtodükan dan o qədər kitab almışam ki, oxuyanda adama ləzzət eləyir. İstəsən sənə də verərəm. Ancaq qoyunquzu 82 Ə li İld ırı m oğ lu macal vermir ki, aldığım kitabları rahatca oxuyub başa çatdırım. Nəci sözünə ara verib, çantasındakı mis camı çı xartdı. Yaxınlıqdakı sağmal qoyunlardan birini paça ladı. Qoyunun yelinini necə sıxdısa, mis cam bir göz qırpımında ağzınacan dolub köpükləndi. Bu dəfə cam dolusu südü bulağın gözündə soyutmadan istiisti mənə uzatdı. – İç, – dedi. – Qısır qoyunun südü ələ düşməz. Südü içib əlimin dalıyla dodağımın köpüyü nü sildim. Ayaqüstü qonaqlıqdan sonra Nəci dərdini dağıtmaq, həm də məni şənləndirmək üçün alabəzək tütəyini çıxardıb çalmağa başladı. Tütəyin səsini eşi dəndə elə sevindim ki! Bunu Nəci də hiss etdi. Onun vəcdlə çaldığı tütəyin səsi eşidiləndə elə bil birbirinə sığınan dağlar, təpələr, yaşılyaşıl meşələr lal sükuta dalmışdı. Örüşlərə yayılan qoyunquzu, Təzə Həsən linin yeganə çalğı aləti olan və Köhnə Həsənlinin sa ğalmaz dərdlərini tərənnüm edən alabəzək tütəyin sehrinə dalıb, yerlərindən tərpənmədən sakitsakit göv şək vururdu. Nəci mənə tərəf dönüb dərin bir sirr açırmış kimi: – Qanın qaralmasın, səndən nə gizlədim?! – dedi. – Rayondan kağız gəlmişdi. Məni əsgərliyə çağırırlar. Əmim oğlunun əsgərlik yaşı çoxdan çatıb. Amma əmim beş qoyun verib “neqodnıy” elətdirib, onu apar mırlar. Vayenkomda məni yoxlayanlar dedilər ki, bu çağırış saxlayırıq, gələn payız mütləq getməlisən. Bu işlərdə əmimin barmağı var. Vayenkomdakıların çoxu əmimin yanında boğazdılar. Ona görə də əmimin dediyi yeriyir. Əmimin məni builki çağırışdan saxlat dırmaqda məqsədi odur ki, qoyunu üzümüzə gələn qışdan çıxardım, gələn yaz yaylağa aparım. Qayıdan dan sonra əsgər gedərəm. Onacan da özünə bir çoban 83 Daş y ağan gün pəsənd eləyər. Əmimin sözü hər yerdə keçir. O da qaşınagözünə görə deyil. Varınapuluna görədir. Təkcə yundan bilirsən ildə nə qədər qazanır. Allah ta artıq eləsin. Kölgəsi qalın olsun. Əmimdir, ətimi yesə də, sümüyümü atmaz. Məni ermənilərin caynağın dan qurtarıb. İtirsəm, verdiyi çörək gözümə durar. Məni bu çağırış saxlatdırıb, ona da şükür eləyirəm. Bəlkə onacan bəxtim gətirdi. Qoyunların biri üçəm doğdu. Dişisinin birini götürüb, əsgərlikdən qayıdan dan sonra balabala çoxaldaram. Ayrıca qoyun sürüm olar. Əmim pəl vurmasa, bir ucdan satıb, eveşik düzəldərəm, özümə koma qaraldaram. Evlənərəm, arvaduşağım olar. Ya qismət... Əvvəlcədən demək mənə düşmür. Hələlik səbir eləyim. Görüm, bu işlərin axırı nə olur. Hələ qabaqda əsgərlik məsələsi var. Mən əsgərlikdən qorxmuram. Elnən gələn qara gün toy bayramdır. Camaat necə, mən də elə. Orası var ki, urusun dilini bilmirəm. Bir də ki, hardan bilim? Ömrümdə kənddən qırağa çıxmamışam. Getdiyim yer dağlardır, gəzdiyim də Həsənlinin yalyamacı. Bu yaşımacan şəhər üzü görməmişəm. Şəhər haqqında ondanbundan eşitmişəm. Amma əsgərliyin yaxşı tə rəfi də var. Gedənlər gümrah qayıdır. Bəndalı adlı bir dostum var. İki il bundan qabaq köç vaxtı tanış olmu şuq. Özü də Arazqırağı kənddəndir. Əfəlin biri idi. Ağzı söz tutmurdu. Əsgərliyə gedib qayıdanda tanı madım. Ağıllıbaşlı adam olmuşdu. Bəndalı əsgər lik dən qəribəqəribə şeylər danışırdı. Özü də əsgərliyini Urusetin soyuq olan yerində çəkib. Deyir ki, sübhün gözü açılmamış qəməndirimiz bizi yerimizdən dur ğuzdurub cərgəyə düzürdü. Qaçırdırdı, dizindizin süründürürdü, uzunuzun dirəklərin üstündən hop pandırırdı. Neçə dəfə də əyilibqalxırdıq. Sonra da Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|