ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
88 Ə li İld ırı m oğ lu min babama, babam da bu dağlara necə də yaraşır? Qəmər madyan da bunu duyurmuş kimi şövqlə yeri yir və altımızda yorğa yerişə qalxıb gəmi kimi yırğa lanırdı. Və indi anlayıb başa düşürdüm ki, dağlar nə üçün əbədidir, əyilməzdir, vüqarlıdır. Və səmanın əngin liklərində sakitsakit qanad çalan qartallar da, dağların əzəmətinə həyan olurmuş kimi, yorulmaq bilmədən ucalıqlarda dövrə vururdu. Mənzilbaşına çatdıq. Kəndimiz görünəndə xəyali dünyamdan ayrıldım. İndi məni yeni bir dünya gözləyirdi. Məktəbli dünyası. * * * Həmin il qış tez gəldi. Payız başa çatmamış alaçal po qar yağdı. Bir gecənin içində evlərin üstü, ətraf dağlar, yeryurd ağ dona büründü. Lakin günün axı rına kimi qardan əsərəlamət qalmadı. Vaxtsız yağan qar əriyib yox olmuşdu. Əkinbiçin adamları bunu yaxşı əlamət saymırdılar. Deyirdilər ki, qış qulun sal dı. İndən sonra çətin ki, qar yağsın. Əkinçilər həmişə deyər ki, qarlı qışım ola, dumanlı yazım. Bu qış nəhs gəldi. Qışın bu cür gəlməsi kənddə narahatlıq yarat mışdı. Çünki qar xeyirbərəkətdir. Qış ki quraq keçdi, heç. Torpaq qış boyu canına o ki var, doyunca nəm çəkməsə, yazda ondan xeyirbərəkət gözləmə. Nə əkilən yönlü barbəhrə verər, nə də ki, yalyamacın otu malqaranın qarnını doyurar. Mənsə hey Nəcini düşünürdüm. Məktəbimizdə, Təzə Həsənlidən də oxu yanlar vardı. Yataqxana olmadığından hər gün gedibgəlməyə məcbur idilər. Nəci barədə onlardan teztez xəbər tuturdum. Qışın bəd gəlməsinin ağrıacısını ən çox Nəci çəkirdi. Böyük çillənin sərt, quru soyuqları qoyunqu 89 Daş y ağan gün zunu örüşə çıxartmağa imkan vermirdi. Mərəyin də otu qurtarmaqdaydı. Qoyunun da ki, dişi göy ota dəy mədi, çətindir. Boğaz heyvanların çoxusu bala sal mışdı. Doğulanları da anası süddən yarıtmırdı. Qo yunları da qınamalı deyil. Güc boğazdan keçər. Ana doyunca yem yeməyəndən sonra südü hardan olsun?! Quzuların qıçıqıçına dolaşırdı. Anbarda beşon kəviz arpa vardı, onu da qaynadıb arıqlığından qabırğaları sananan, əldən düşmüş heyvanlara verirdilər ki, ölmə sin, birtəhər yaza çıxsın. Yerindən qalxan da Nəcini danlayırdı. İl pis gəlmişdi. Burada Nəcinin nə günahı?! Hamısı o gözəgörünməzin işidir. Nəci qar ğamışdı ki, qış qulun salsın?! Qışda qar yağmasın?! Böyük çilə, kiçik çilə quraq keçsin?! Göydən yerə bir damcı düşməsin?! Nəcidən olsa, bir metr qar yağardı. Havalar quru keç məzdi. Qoyunlar burunları ilə qarı eşib, payızın islanıb yumşalan otundan doyunca ye yib quyruq bağlayardılar. Nəcinin də əmisinin yanın da üzüağ, dili uzun olardı. Di gəl ki, Mikayıl Allah deyəndən demirdi. Nəcini gözümçıxdıya salmışdı, dişinin dibindən qopanı deyirdi: – Qardaşım oğlu olsan da, yaxşılıq qanan deyilsən! Yal itirənsən. Ermənilər başımıza güllə yağdıranda, çiynimdəki təzə hanadan çıxan sumağı xalçanı kənara tolazlayıb iki daşın arasında, səni bələkli qucağıma alıb nə müsibətlə aradan çıxardım. Dedim ki, qarda şım arvadlıuşaqlı qırıldı getdi, heç olmasa, bu tifili qoruyub saxlayım, Cəbrayılın yurdunda bir başıpa paqlı qalsın. Gələcəkdə atasının yerini tutar, maa da dayaq olar. Bu da yaxşılığımın əvəzi. Mikayıl bu sözləri deyib qoyun damlarının qaba ğında murdar olmuş cəmdəkləri göstərdi. Nəci başını aşağı dikib çomağının ucu ilə yeri qur dalayırdı. Bilmirdi ki, əmisinə necə cavab versin?! 90 Ə li İld ırı m oğ lu Fikirləşirdi ki, kaş o vaxtı ermənilər məni də öldürəydi, canım bu cür danlaqdansaqdan qurtaraydı. Minnətli çörək yeməkdənsə, ölüm yaxşıdır. Bir də onu düşü nürdü ki, əlim quzudan çıxdı. İnnən sonra ha gözlə ki, sürü özünə gəlsin, qoyunlar əkiz və üçəm doğsun, əmim də insafa gəlib buynuzlu qoçun əvəzinə Nəciyə bir quzu bağışlasın. Bir də onu düşünürdü ki, əsgərlik vaxtı gəlib çatsaydı, üzü buralardan olardı. Gedib Urusetin düzlərində səhərdənaxşamacan təpik dö yər dim. Əsgərliyimi qurtarandan sonra buralara üz çevirməzdim, elə o yerlərdə ilişib qalardım. Harda olsa bir qarın çörək taparam. Yəni iki əl bir başı saxla ya bilməz?! Urus kəndlərinin birində çobanlıq elə yərəm. İndi oralarda çobanı ələl axtarırlar. – Hə!! Niyə dillənmirsən?! – Mikayılın qəzəbli səsi Nəcəfi daxili düşüncələrdən ayırdı. – Bir də ki, axı, nə üznən dillənəsən?! Dilin var ki, dillənəsən? Özün yax şı bilirsən ki, hamısını düz deyirəm! Qoyunquzunun bu hala düşməsinin birinci baiskarı sənsən! Sən Nəcəf! Gör malımı kimə etibar eləmişəm ey!! – Mikayıl acı bir istehza ilə töhməttənəsinə davam etdi. – Qarda şım oğlu bildim, dedim ermənilərin əlindən almışam. Bələkdən çıxıb əlimdən tutar, karıma gələr. Amma sən nankor çıxdın. Maa dayaq yox, sinəmə çalınçar paz dağ oldun. İtil gözümün qabağından! Qırdığını qırdın, heç olmasa qalanları yaza çıxsın. Elədiklərim burnundan gəlsin! Yetimin qəlbi yuxa olar. Nəcinin gözlərində yaş gilələndi. Lakin kövrəldiyini hiss etdirmədi. Ürəyində ermənilərə qarğadı. “Atamı, anamı öldürməsəydilər, başıma bu müsibətlər gəlməzdi. Mənim də isti oca ğım, söykənəcək yerim olardı. Anam qayğımı çəkərdi, başıma fırlanardı. Əmim kimi elədiyini gündəgün Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|