ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
94 Ə li İld ırı m oğ lu onda Allah da günahımdan keçər. Özümə qalsa, yenə də Həsənqulunun otuna dəyib toxunmaram. Ancaq bıçaq sümüyə dirənib. Qoyunları qırğına versəm, qa nım getdi! Gərək əmimin gözünə görünməyim! Otu rubdurub deyəcək ki, səni yağının əlindən qurtarmı şam. Neçə ildi çörək verib saxlayıram! Sən də bu yax şılıqlarımın qabağında qoyunlarımı qırıb, məni quru yurdda qoydun... Nəcəf fikirlifikirli tövlədən çıxıb ətrafa göz gəzdirdi. Soyuq adamı qılınc kimi kəsirdi. Hamı yat mışdı. Təktük evlərin pəncərəsindən işıq gəlirdi. Ço ban itləri peyin komalarının üstündə yumurlanıb, nəfəsləri ilə özlərini isidir və səslərini çıxartmırdılar. Köhnə və Təzə Həsənlinin təmiz səmasında sayrışan ulduzlar, sanki hüznlü görünən dağların dərdinə şərik olur, ermənilərin qırıbçatdığı günahsız insanla rın ruhuna nur çiləyir, ölümün ağzından qurtaranlara təsəlli verirdilər. Nəcəf bu qış gecəsində, üzüzə dayanan yeringö yün sakitliyini pozmaq istəmirmiş kimi, ehtiyatlı ad dımlarla əmisinin həyətinə keçdi. Dəhlizdəki ala çatı nı ehmalca götürüb, qonumqonşudakı itlər duyuq düşməmiş kənddən çıxdı. Təpənin o üzünə aşıb qənşər bir yerdə dayandı. Üzünü Köhnə Həsənlinin kalafalıqlarına tutdu. Dəli həsrətlə atası Cəbrayılı, anası Mehribanı imdada çağırdı. Ancaq qəbir sükutu çökmüş kalafalıqlardan hənirti gəlmədi. Yalnız yaxın lıqdakı qayaların əkssədası yetim Nəcəfə cavab ver di. Bu ümidsiz çağırışdan sonra soyuq gecənin qara pərdəsinə bürünmüş yer adlı məkanla, mavi səma arasında yenə də lal və vahiməli sükut yarandı. Ge cənin dərinliklərindəki meşələrdən arabir eşidilən ac yalquzaqların zəhmli ulartısı, xarabalıqlarda məskun 95 Daş y ağan gün laşan bayquşların bədheybət səsi Nəcinin tüklərini ürpəşdirdi. Bu məşum gecədə bəlkə yer üzündə elə bir bəniinsan tapılmazdı ki, Nəci kimi kimsəsiz çöllərə düşüb qorxunc dərələrdə, təpələrdə ölümlə əlbəyaxa olsun. Hamı isti komasında, yumşaq yorğan döşəkdə şirin yuxuya dalmışdı. Əlbəttə, canlıdan qada əskik deyil. Yaranmış məx lu qatın dərdi də olar, azarbezarı da. Lakin onun çarəsi də tapılır. Min dərd varsa, min bir də dərmanı var. Ancaq yetim Nəcəfin ürəyi, erməni daşnaklarının ona vurduğu yaradan əzab çəkirdi. Elə bir yara ki, neçə illərdir, onun nə çarəsi tapılır, nə də dərmanı. Qız dırması, titrətməsi, Qafqaz dünyasını bezara gəti rən bu yaranın fəsadları nəinki Şərqdə, Qərbdə, okea nın o tayında belə qızdırma saçır, üfunət yayır. Tale yetim Nəcəfi bax, belə bir sağalmaz dərdə düçar eləmişdi. O, mübtəla olduğu bu ağır dərdin əzabını ömrünün sonuna qədər çəkməyə məhkum idi. Nəcəf bir neçə tap aşıb, Həsənqulunun ot yığdığı kahanın qabağına endi. Çopur qayanın döşündəki kaha yerdən beşon metr hündürdəydi. Ona görə ka haya arxa tərəfdən enmək lazım idi. Soyuq onun əl ayağını dondurub heydən salmışdı. Buna baxmaya raq, canını dişinə tutub dizlərinin kasası sivriləsivrilə birtəhər yuxarı qalxdı. Gətirdiyi uzun çatının bir ucu nu qayanın döşündəki tikanlı kola bağlayıb, o biri ucunu həlqə eləyib ortasına keçirtdi. Göz gözü gör mürdü. Nəcəf bilmirdi ki, ayağını hara qoysun. Artıq o, canından bezmişdi. Ölümünü gözünün qabağına gətirib, Çopur qayanın döşü ilə aşağı endi. Kahaya ça tanda onu yaz çiçəklərinin ətri vurdu. Nəcəf qantər içində nəfəsini dərib, sonra vaxtı itirmədən ot bağla malarını birbir aşağı atmağa başladı. “Çıxartdığım 96 Ə li İld ırı m oğ lu bağlamalar qoyunlara bir neçə gün bəs eləyər, hələlik bunu aparım, qalanlarını da sonra daşıyaram” – dü şündü və kahadan çıxıb qəzil çatıdan tutatuta yuxarı qalxdı. Arxa tərəfdən hərlənib ot bağlamalarını çatı nın arasına yığdı. Ancaq bu, bir dəfənin işi deyildi. Yerdəki otu azı üçdəfəyə aparmaq olardı. Nəcəf canı na cəfa basıb həmin gecə üç dəfə kəndlə Dar Dərənin boğazındakı Çopur qaya arasında ayaq döydü. Artıq onun son nəfəsi idi. Qəzil çatı Nəcinin çiyinlərini sür tüb qabar eləmişdi. Axırıncı dəfə ayaqlarını güclə atır dı. Yeriməyə taqəti qalmamışdı. O, ikiüç yerdə dalı şələli oturub dincini aldı. Və vargücünü cəmləşdirərək “Ya Əli!” – deyib ayağa qalxdı. Özünü kəndə yetirəndə dan yeri hələ ağarmamışdı. Nəci ulduzların getdikcə sönməsindən və xoruzların səssəsə verib banlama sından bilirdi ki, səhərə az qalır. O, teztələsik ot bağ lamalarının bir hissəsini tövlədən xeyli aralıdakı mərəyin qaranlıq küncünə yığıb, qalanını da qoyun damına daşıdı. Tövlənin yuxarı başından, arakəsmə lərin arasından gələn nöqtə kimi işıltılardan hiss olu nurdu ki, qoyunquzu yetim Nəcəfə baxıb ondan qa rın dolusu yem istəyir. Nəcəf dincini almadan gətirdiyi otu teztələsik qoyunquzuya payladı. Yaz otunun qu rumuş çiçəkləri bir andaca tövlənin kəsif havasını dəyişdi. Nəcəf özündə xeyli yüngüllük hiss edib qo yun damının ağzında, civirdən hörüb düzəltdiyi yöndəmsiz çarpayısına uzandı. Gözlərinin acısını bir balaca alıb ayağa qalxdı. Təzə doğulan quzuları, zahı qoyunları yerbəyer elədi. Əldən düşmüş arıq qoyun ların arakəsməsini təzələdi. Bacaları açıb tövlənin ha vasını təzələdi. Orta dirəkdən asılmış çırağı götürüb qoyunquzuya verdiyi yemi yoxladı. Heyvanlar otu acgözlüklə necə yemişdisə, qabaqlarında bir çəngə Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|