ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
104 Ə li İld ırı m oğ lu geyirlər. Bir də ki, ay oğul, biz kənd adamıyıq. Hər gün dağdadaşdayıq, dərətəpəyə çəkmə dözər?! O cəhət dən saa halal olsun. Elə olur ki, ayda bir dəfə məndən gön istəmirsən. Həmişə yamaqlı çarıq geyirsən. Dağılan yerini də özün yamayıb düzəldirsən. Düzünü də sən eləyirsən. Gərək adam yorğanına görə ayağını uzatsın. Dədəbabadan çarıq geyinirik. Yəni çarıq geyənlər səndənməndən əskik adamlardır? Beşon qoyunumuz var deyə, mənimkilər yerəgöyə sığmır. Özlərini elə aparırlar ki, guya göydən zənbillə düşüblər. Mikayıl gündə bir təbə düşürdü. Onu nə güləndə üzünü gör, nə də ki qanı qaralanda. İndi də qoyun quzunu gümrah görüb kefi durulmuşdu. Dünənəcən adam yerinə qoyub, kəlmə kəsmək istəmədiyi qardaşı oğlu ilə indi taytuş kimi danışırdı. Sabah iki qotur ke çinin qıçı qırılsa, Allah bilir, Mikayıl hansı havanı ça lacaq?! Gözünü yumub, ağzını açıb Nəcəfə itin sözü nü deyəcək. Yenə cin atına minib deyəcək ki, dava vaxtı başqaları doğma balasını qoyub qaçanda, səni gavurun əlindən qurtaran mən olmuşam. Nəcəf əmisinin xasiyyətinə öyrəşmişdi. Bilirdi ki, onun qardaşı oğluna qarşı canıyananlığı da var, heç nəyin üstündə elədiyini başına qaxıb, yediyini bur nundan gətirib, üzünə itin sözünü deməyi də. Ona görə də əmisinin bir kəlməsini iki eləmirdi. Başını aşa ğı salıb, qabağında qolubağlı qul kimi dayanmaqdan başqa çarəsi yox idi. O ki qaldı Zəriş məsələsinə, əmisinin məsləhətləri ağlına batmırdı. O barədə əmisi uşaqları Nəcəfə ucundanqulağından danışmışdılar. Zərişin hansı yuvanın quşu olduğundan xəbərdar idi. Zəriş əmisinin dediyi kimi, əməlisaleh qız olsaydı, əvvəlcə közü öz qabağına çəkərdi. Oğlanları duradu 105 Daş y ağan gün ra yağlı əlini mənim başıma çəkməzdi. Sən demə, ötən il də belə bir söhbət olub. Mikayıl Qönçə ilə dizdizə oturub belə məsləhətə gəliblər ki, Zərişi oğlanlarının birinə alsınlar. Sonra qız barədə qulaqları nə çalıbsa, bu söhbəti biryolluq yığışdırıblar. Sözün yanlışı olar, yalanı yox. Zərişi əvvəlcə qapıbir qonşusu olan Bay ram adlı oğlan istəyirmiş. Ancaq yalangerçək, kəndin poçtalyonu ilə adı çıxdığına görə Bayramın Zərişdən qəlbi sınıb. O gündən Bayram ataanasına deyib ki, iti görüm, qurdu görüm, Zərişi yox. Niyəsini də açıb ağartmayıb. El ağzı – sel ağzı. Zərişin adı pisə çıxdığı na görə kənddəki cahılcuhulun biri də ona yaxın dur murdu. Ona görə Qönçə qurubqoşub Mikayılın başı nı doldurub ki, guya deyilənlərin hamısı düşmən sö züdür. Zəriş aydan arı, sudan duru bir qızdır. Nəcəf də bizim sözümüzdən çıxmaz. Evlənəndən sonra ərli arvadlı əlimizin altında işlədərik. Zəriş oralarda nə qələt eləyib eləyib, burada gözümüzün qabağındadı, ayağını ayağının üstünə qoya bilməz. Bir də ki, Nəcəfin evi yox, eşiyi yox, lütün biridir. Ona qız verən kimdir? Əslində Zəriş Nəcəfin xörəyi deyil. İntəhası, qız evdə qalıb qarımaqdansa, yaxşıpis, birinə getsə yaxşıdı. Bir də ki, Zəriş kimi boylubuxunlu, gözəl göyçək qız hə deyib, boyun olsa, Nəcəf papağını göyə atsın. Mikayıl da qayıdıb ki, əvvəla, Zəriş namuslu qız dır. Onun barəsində deyilənlərə inanmıram. Bilsəm ki, doğrudan da Zəriş ayağını əyri qoyur, mən özüm onun ətini kəsərəm. Bir də ki, at mənim altımda büdrəməsin, Nəcəf onun ipini yığandan sonra Zərişin həddi nədir cızığından çıxsın. Nəcəf bu sözsöhbətləri eşitdikcə daxilən sarsılır dı. Ancaq hələlik bu haqda heç kəsə heç nə demirdi. 106 Ə li İld ırı m oğ lu Fikirləşirdi ki, bəri başdan darımı kola tökməyim. Köç vaxtı yaxınlaşır. Qoyunları yaylağa apararam, sağ salamat arana qayıdandan sonra nə bilmək olar. Əmim bəlkə Zəriş barədə fikrini dəyişdi. Heç Zəriş də oturub gözləməz. Ya özü kimisinin birinə qoşulub gedər, ya da tanımayanın birinə verərlər. Mənim də yaxam bu əskik işdən qurtarar. Bir də ki, hələ qabaq da əsgərlik məsələsi var. Qismət ilahiynəndir. Bərkə düşsə, oralarda ilişib qalaram. Hara getsəm çobanam. Dünya xali deyil. Bir insaflı adam tapıb onun qoyun quzusuna baxaram. Günüm xoş keçsə, oralarda öm rümü başa vuraram. Düzdür, vətən şirin şeydir. An caq neynəmək? Mənimki də belə gətirib. Əmimin danlaqlı çörəyini yeyib, üstəlik də, pis ad çıxaran bir qızla evlənib binamusluğu boynuma götürməkdənsə, yad ölkədə ölüb qalmaq yaxşıdır. Məni ataana üzünə həsrət qoyan ermənilərin balası ocağa düşsün. Bu gen dünyanı mənə dar eləyiblər. Bir canıyananım, qey dimə qalanım yoxdur. Ermənilər ataanamı əlimdən alıb. Qönçə xala da əmimi qızışdırıb haqqnahaq namusqeyrətimi ayaq altına salmaq istəyir. Nəcəf əmisinin sözlərini qəlbində safçürük eləyib, gecəgündüz xiffət çəkirdi. Lakin yüz fikir bir borcu ödəmir. Artıq yaz yarıdan keçmişdi, eloba dağa ha zırlaşırdı. Gilas qızarmamış köç yola düşməli idi. Mi kayıl bağbostan dərdindən həmişəki kimi aranda qalmalı oldu. Bağbostan o tərəfə qalsın, eveşiyi də sahibsiz qoymaq olmazdı. Tərs kimi son günlər hava lar bürkülü keçirdi. İstidən nəfəs almaq olmurdu. Axırda Mikayıl dilə gəlib dedi ki, günü günə satıb yu banmaq olmaz, təcili dağa çıxmaq lazımdır. 107 Daş y ağan gün * * * ...Axşam fərməşlər qabqarıldı. Alaçıq çubuqlarını, keçəni, paltarpalazı, qabqacağı yükləmək üçün iki öküz, bir qatır, iki ulaq ayrıldı. Qönçə xala axta ata yüklənmiş qoşa fərməşin arasında oturdu... Oğlanla rından biri atın yedəyini çəkir, o biriləri də əllərində çubuq yüklü ulaqları sürürdülər. Nəcəf qoyunquzu nu təkbaşına aparırdı. Qəzili yernən sürünən ala erkəc sürünün qabağını çəkirdi. Nəcəf arxada, itlər də ləhliyələhliyə yanyörədə gedirdi. Həsənli dərəsindən düzə çıxanda hava işıqlandı. Artıq it qurddan seçilirdi. Ətraf aydın görünürdü. Köç yolunda malheyvanın əlindən tərpənmək olmur du. Qucağı uşaqlı bir qadın altındakı kəhər atı sağa sola səyirdib, qarışığa düşüb, itən balalı inəyini soraq layırdı. İrəlidəki aşırımda, kövşən qoruqçuları ilə tərə kəmə çobanları arasında davadalaş qalxmışdı. Qa ro vulçular qollarına bəlgə dolamışdı. Tərəkəmə çoban ları çomaqlarını başlarının üstünə qaldırıb mənəm mənəm deyirdilər. Onlar birbirinə hərbəzorba gəlsə də, hökumətin qorxusundan cəsarət eləyib dəyənək lərini işə salmırdılar. Bilirdilər ki, daldaqabaqda köçə nəzarət eləyən milis işçiləri var. Kim həddini aşsa, çiy ni paqonlulardan yaxa qurtara bilməz. Səmənd atın belində gedən nurani bir kişi köçdən ayrılıb onlara yaxınlaşanda elə bil qurbağanın gölünə daş atdılar. Kövşən qarovulçuları ilə çobanlar ağsaq qal atlını görən kimi qolları yanlarına düşdü. Yaşlı kişi onlara nə cür təpindisə, hər iki tərəf geri çəkildi. Söz söhbət bununla da bitdi. Nə ortada qan töküldü, nə də ki, paqonluların bu işə qarışmasına ehtiyac qaldı. Qönçə xala abırlı, ağayana kişini tanıdı. Onu biriki Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|