ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
114 Ə li İld ırı m oğ lu Yerim əmim uşaqlarınkından da rahat olardı” – Nəcəf düşündü. Armenak və Akop ferma işçiləri idi. Nəcəf isə əmi sinin şəxsi malheyvanını otarırdı. Günəş dağlara ya yılmamış onlar yerlərindən qalxıb qoyunquzunu örüşə çıxartdılar. Göydə bir parça duman yox idi. Bir birinə söykənən dağların qarlı zirvəsi aydınca görü nürdü. Rəngbərəng çiçəklərin ləçəyində brilyant zərrəcikləri kimi şeh damcıları işıldayırdı. Yamyaşıl çəmənliklərdən, gəvən kollarına, mamırlı daşlara sı ğınmış boz torağaylardan, sarı, çəhrayı rəngli balaca balaca quşlardan, ordaburda vəcdlə səssəsə verən bülbüllərdən başqa heç nə gözə dəymirdi. Çobanlar kimsəsiz çöllərdə darıxdıqlarından birbirindən ara lanmırdılar. Onların sürüləri ayrılıqda otlayır, bəzən də birbirinə qarışırdı. Nəcəf erməni dilində sərbəst danışa bilməsə də, neçə illərdən bəri Akopla, Arme nakla oturubdurub təmasda olduğuna görə deyilən sözlərin çoxunu başa düşürdü. Armenak və Akop da dilləri topuq vuravura azərbaycanca danışırdılar. Qonşuluqdan əlavə, dağların qəribçiliyi də onları bir birinə yaxınlaşdırmışdı. Sözsöhbətləri də ən çox qo yunquzudan, malheyvandan, yağışdan, yağmur dan, bulaqlardan, arandan, dağdan, azçox görüb götürdüklərindən olurdu. Bir də ki, hərə öz itini tərifləyirdi. Akop Nəcəfə deyirdi ki, o barədə sən yax şısan, itləri yallı saxlayırsan. Sizin sürüyə canavar bata bilməz. Armenak da gileyləndi ki, bizimki kolxoz itidir, ferma müdirinin əlinə baxır, itlərə unu cirə ilə verirlər. Bəzən də həftələrlə vermirlər. İtləri pendir suyuynan, turş ayranla dolandırırıq. Səsimizi də çı xardanda ağzımızın üstünə vurub oturdurlar yeri mizdə. Amma ferma müdirinin iti pələng kimidir. 115 Daş y ağan gün Çünki özününküdür, gündə ikiüç dəfə yallıyır. On dan da əlavə əlinə düşəni itinə verir. Fermanın itlə rində heyhərəkət qalmayıb. Canavarın qabağına necə çıxsınlar?! Həmişə bağlı saxladığımız balalı qancıq olmasa, canavarların əlindən ağılda qoyunquzu qal maz. Gecələr açıb buraxanda, arxayın yatıram. Ona görə də çox vaxt boğazımdan kəsib balalı qancığa yedizdirirəm. Qanıq itdir. İki il bundan qabaq tərə kəmə çobanlarından bir yelinli qoyuna almışam. Kol xozun itlərinə yazığım gəlir. İt unu nədir?! Ferma mü dirimiz ona da göz dikir. Anbardan verilənin yarısını utanmazutanmaz özləri götürür. Sonra da canavar qoyunu aparanda bizim üzümüz danlanır. İtin yalına göz dikməsin, canavar da qoyunu aparmasın. İtlərdə hey qalıb ki, canavarın döşünə çıxsın?! Düzünü deyən də də oluruq pis kişi. Yaxşısı odur ki, danışmayasan. Biz də səsimizi içəri salmışıq. Deyirik altda qalanın canı çıxsın. Bir də ki, ferma müdirinin nə vecinədi?! Əksinə, ona sərf eləyir. Birini canavar aparanda beşinə akt yazdırır. Bizə də deyirlər ki, gəl bu kağıza qol çək. Biz də bilmirik nəyə qol çəkirik. Hünərimiz nədir çəkməyək. Ferma müdiri anasının əmcəyini kəsənin biridir. Yox desək, həqiqəti açıb ortalığa qoysaq, haqq nahaq, yoğurubyapıb itbata düşən qoyunların ha mısının günahını bizim boynumuza qoyacaqlar. Son ra da ya gərək cəriməsini ödəyək, ya da ki, məhkəmə qabağında oturaq. Kim kimin ərizəsini oxuyur?! Ağa deyir sür dərəyə, sən də gərək səssizsəmirsiz sürəsən. Armenak Akopun sözünü kəsdi: – Akop, sənin də bu boşboğazlığın olmaya, – dedi. – Səhərdən bəri köhnə palan içi tökürsən. Tutaq ki, sədrin, ferma müdirinin tamahları güc gəlib bir qələt di eləyiblər. İtlərə ayrılan unun dalına keçiblər. Tutaq 116 Ə li İld ırı m oğ lu ki, canavar bir qoyun yeyəndə, beşinə akt yazdırıb, dördünü özləri çırpışdırır. Buna Nəcəf neynəsin, mən neyniyim?! Açıbağartsan, xatası öz başında çatlayar. Gəl öz dərdimizdənodumuzdan danışaq. Akop: – Yox, – dedi, – Armenak, söz ki gəldi, gərək saxla mayasan, deyib ürəyini boşaldasan. Yoxsa adamın bağrı çatlayar. Onlar aralıdan gələn yekəpər atlını görəndə söh bəti dəyişdilər. Akop Armenaka göz vurub: – Dağbəyi gəlir. Başımızın ağasına bax! Andranik dir! İt oğlu, it! Yenə qırsaqqız olub yapışacaq yaxamız dan! Zəhləmizi töküb deyəcək ki, araq ver. Bizim araq zavodumuz var?! Düz beş litr tut arağı gətirmişdim. Üzə salıb hamısını əlimdən aldı. Dişi qana batıb. Yenə beynimizi xarab eləyib, həftə tamam olmamış gəlir ki, vurmağa nə var?! – Ver deyir, ver də! – Armenak irişdi. – İt aparan olsun. Səndə yoxdursa, məndəki zoğal arağını ver, ca nın qurtarsın. Yoxsa əl çəkən zibil deyil. Əlində ixtiya rı var. Elə bilirsən, dağbəyi balaca vəzifədir? Bütün bu yaylaqlara gələnlərin işi ondan aşır. Zəhrimardan vurmasa, haqqnahaq deyəcək ki, filan yerdə zəmilərə qoyun buraxılıb, sizin işinizdir. Filan yerdə gecəyə sa lıb biçənəkləri otartmısınız. Bir bəhanə tapıb bizi abır dan salacaq. Yaxşısı odur ki, bəri başdan verib ağzını yumasan. Onlar istehza ilə gülüşdülər. Armenakla Akop ba yaqdan bəri xoruzlansalar da, yekəpər atlı yaxınlaşan da özlərini yığışdırdılar. Cantaraq bədəni, çalğı bığla rı, topa saqqalı, ətli sifəti olan, uzunboğaz çəkmə ge yib, başına nişanlı papaq qoyan atlı onlara çatanda cilovu dartıb, atı saxladı. Armenakla Akopa salam verib, himcimlə Nəcəfi işarə etdi: Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|