ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
111 Daş y ağan gün Axşamtərəfi seyrək yağış yağıb tez də kəsdi. Yurd lara çökən dumançən uzaqlara çəkildi. Yamyaşıl dağ larla səma arasını qara pərdə kimi kəsən buludlar çəkilib gedəndən sonra ulduzlar sevinclə sayrışmağa başladı. Axşam yağışından sonra Qönçə xala yükdən yorğandöşək çıxartdı. Yorulub əldən düşmüş yolçu lar başlarını yastığa qoyan kimi yuxuya getdilər. Nəcəf yapıncısına bürünüb, ağılların arasında yerə sərdiyi nimdaş palazın üstündə uzanıb, qatırın pala nını da başının altına çəkdi. Hamıdan çox əzabəziyyət çəkməsinə baxmayaraq, onun gözlərinə yuxu getmir di. Tuş olduğu acı taleyini, qarşıda onu gözləyən qara günlərini, axıraqibətini düşünürdü. Qatmaqarışıq fikirlər, qara sel kimi onu amansız girdabına salıb daşlara, qayalara çırpaçırpa hara isə aparırdı. Arme nak, Akop... isti çörək... təzə pendir... sadə, səmimi, xeyirxah insanlar... digər tərəfdə Andranik, Dro, Nij deh, Hamazas... qanqada... müsəlmanların qənim ləri... Kəndimizi odlara qalayıb məni kimsəsiz qoyub, müsibətlərə salan insan cəlladları. Armenakın, Ako pun nə günahı?! Onlar da mənim kimi çobanlıq edib, günlərini dağdadaşda keçirirlər. Ancaq nə etməli?! Adları ermənidir. Kəndlərimizi dağıdıb evlərimizə od vuran andraniklərin mənsub olduğu millətdəndirlər. Onların da adı bədnamdır. Bəlkə Armenakın, Akopun əllərində əlac olsaydı, andraniklərin, nijdehlərin, dro ların dərilərinə saman təpərdilər. Çoban olsalar da, bayquş yuvasına çevrilən kəndlərimizi görəndə xə ca lət çəkir, erməni daşnaklarını dönədönə lənətləyirlər. Nəcəf nə qədər qurcalansa da, yata bilmədi. Dağın soyuğu onun canına işləmişdi. Ayağa qalxıb gecənin qaranlığında orabura əl atdı. Tapdığı at çulunu yor ğan əvəzinə üstünə çəkdi və arxası üstə uzandı. 112 Ə li İld ırı m oğ lu Gözləri intəhasız göyləri dolaşdı. Yenə də dumançən qalxırdı. Təktük ulduzlar görünürdü. Nəcəfin göz qapaqları yavaşyavaş yumuldu. Yuxular aləminə düşdü. Buludların ətəyindən yapışıb dağların qarlı zirvələrinə qalxdı. Keçibgəldiyi düzlərə, köç yolları na baxdı. Köhnə Həsənlinin xarabalıqlarına nisgilli nəzər saldı. Atası Cəbrayılla anası Mehriban ələlə ve rib ermənilərin yandırdığı komalarını düzəldirdilər. Evləri yavaşyavaş həmişəki bağlıbağatlı görkəmini alırdı. Atası Cəbrayıl oğlunu görəndə onun əlindəki çoban ağacını alıb kənara tulladı. – Əminin yanında qalıb çobanlıq etdiyin bəsdir, – dedi. Anası Mehriban biləndə ki, oğlu yatanda qatırın palanını yastıq yerinə başının altına qoyur, üstünə yorğan əvəzinə at çulu örtür, dizinə döydü. – Anan ölsün, bala! Gözlərim çı xeydi, səni bu gündə görməyəydim! – deyib, qanyaş tökdü və sinəsinə sıxaraq, onu əzizləməyə başladı. Oğluna ürəkdirək verdi. – Erməniləri görüm, Allahın qəzəbinə gəlsin! Neçə ildi anabala ayrı düşmüşük. Gec də olsa, gəl səni məktəbə qoyaq, savadın olsun. Və ya başqa bir sənət öyrən. Dədən Cəbrayılla ürəyinə yatan bir qız tapaq, elçi göndərək, sənə toy vurduraq. Başqaları kimi sənin də eveşiyin, arvaduşağın olsun. Nəvələrimizi gəzməyə aparaq, bağımızdakı mey və dən yığıb qabağına tökək. Nəvələrimizin iməkləməsini, yeriməsini, yüyürməsini görək. Rahat evin, isti ocağın olsun. Mikayılın danlaqdansağından canın qurtar sın. Onun övladlarının əyinbaşına baxıb həsəd apar mayasan. Gecələr Qönçə xalan özününkülərə yer sa lır, sənsə çöldə ağılların arasında, malheyvanın ya nında yatanda qəlblim qan ağlayır... Gəl, bala!! Har dasan, mənim Nəcəfim?! Gözümün işığı!! Biz ölmə 113 Daş y ağan gün mi şik, qoymarıq sən cəhənnəmin əzabını bu dünyada çəkəsən!! Nəcəf qollarını geniş açıb atasının qucağına atıl maq istəyəndə tappıltı eşitdi. Qoyunlar hürküb bir birinə qarışdı. İtlər ağızağıza verib hürüşdülər. Nəcəf səksənib yuxudan dik atıldı və tez ayağa qalxıb çoma ğına əl atdı. Sən demə, ağıla canavar təpib. İncəvara, itlər duyuq düşdüyündən qoyunquzunun birini də apara bilməyib. Nəcəf biriki dəfə fit verib, yenə də palazın üstündə uzandı. Qatırın palanını başının altı na çəkdi. O, gördüyü şirin yuxunun təsirindən qurta ra bilmirdi. Bayaqdan bəri onu əzizləyən ataanasını gözünün qabağına gətirib doluxsundu. Özündən asılı olmayaraq hıçqırıb ağladı. Onun göz yaşları qatırın palanına hopmuşdu. Nəcəfin qəlbində amansız bir qəzəb alovlandı. İstədi ki, alaçıq qonşularına hücum çəkib, qabağına kim keçdi, hamısını qırıb məhv eləsin, Akopla Armenakı da qanına boyasın. Ancaq özünü ələ aldı və daxilən: “Səfehləmə, Nəcəf, sən də eşşəyə gücün çatmır, palanını döyəcləmək istəyirsən. Hünə rin varsa, andraniklərə, onun yolunu tutan əclaf ermə ni daşnaklarına gücünü göstər. Armenakın, Akopun nə günahı?! Bayaq yediyin isti çörəyi tapdamaq ol maz. Axı, sən Andranik, Nijdeh, Hamazas, Dro deyil sən. Məhəmməd hümmətisən. Neçə ilin qonşusuna, yaxınlıq etdiyin çoban dostlarına əl qaldırsan, onda erməni daşnakları ilə sənin nə fərqin?!” Nəcəfin nəmli gözləri yumuldu. Soyuqdan o tərəf bu tərəfə çöndü. Dizlərini qarnına qısdı. Lakin isin mədi. “Təqsir özümdədir. Gərək ölmüş qoyunların birikisinin dərisini qurudub saxlayıb, arandan gələn də ateşşəyin üstünə atıb gətirəydim. Yatanda altıma sərərdim, başımın altına qoyardım, üstümə örtərdim. Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|