KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
110 − Şahinə... at fiqurunun yolunu öyrədirəm, soruşur, bəs dayça necə yeriməlidir?.. Fəridə məzəmmət qarışıq bir fərəhlə oğluna baxdı istər-istəməz qımışdı: − Şeytansan, heç tayın yoxdur! Əməlindən qanadlanan Şahin atılıb Əkrəmin boynundan asıldı. Sonra ürəyindən nə keçdisə, birdən-birə qaşları çatıldı, sifəti ciddiləşdi; məyus halda, uşaq sövq-təbiiliyi ilə maraqlandı: − Sən doğyudan mənim atamsan?! Əkrəm Şahini köksünə sıxdı: − Bəli! Sən də mənim oğlumsan! − Davadaydın, cəlmisən? − Hə... Davadaydım... Sən bunu hardan bilirsən? − Anam deyirdi, atan fyontdadı... Ara qapıdan onların sual-cavabı Fəridənin qulağına çatsa da, özünü eşitməməzliyə qoymuşdu. − Əvvəl Əsrəf idi adın, sora Əçrəm nösün oldu? − Mən adımı dəyişdim ki, düşmənlər məni tanımasın. − Onu da anam mənə danısıb... Bəs biz öz evimizdən bura nösün köçdük? − Bura ona görə köçdük ki, sən sabah böyüyəndə məktəbə getsən yolun yaxın olsun. Başa düşdün? O evi də nənənə verdik. − İçisi də bizimdi! Oyda da nənəm var, buyda da! – Şahin totuq əllərini şappıldada-şappıldada Əkrəmin qara çeşməyinə baxdı. – Ata, sənin cözləyin niyə belədi? − Mən öz gözlərimin işığını uşaqlara bağışlamışam, oğlum. − İndi cöymüysən? − Görürəm... Bax, sənin saçların qapqaradır. Burnun fındığa oxşayır... Dodaqların qırmızı... Şahin ovcu ilə tez onun ağzını qapadı: − Yox! Buynumu düz demədin! – O, stol üstündəki şahmat taxtasından at fiqurunu götürüb soruşdu. – Hə! Əyəm bilsən bu nədi? Əkrəm barmaqlarının ucu ilə fiqura toxuncaq dedi: − Dayçadır! − Düzdü! Bəs bu nədi? Şahin indi də “topu” göstərdi. Ancaq dala çəkilib, onu uzaqda tutdu, Əkrəmin əlini yaxınlaşdırmasına imkan vermədi. − Şahdır! − Yox... bilmədin, bilmədin... − Qəşəng oğlum, onda bundan sonra mən görməyəndə, səndən xəbər alaram. Məni başa salarsan... Yaxşımı? − Yaxşı. Qatarın vaxtına hələ üç-dörd saat qalmış Səltənət qızına yaxınlaşıb dedi: − Sizin üçün yola toyuq soyutması hazırlamışam... Mən bir evimizə dəyim, gəlirəm. downloaded from KitabYurdu.org 111 − Çox yubanma, ana, gecikərik. ... Qarının getdiyi ilə başılovlu, hıçqıra-qıçqıra qayıtdığı bir oldu: − Bu nə işdir, ay Fəridə?!! Yatsaydın, yuxuda da görməzdin!.. Biabırçılıqdan necə qurtaracağıq?!. Onun üzünə necə baxacağıq?!. – Səltənət dili-dodağı əsə-əsə, ovcundakı teleqramı qızına uzatdı. – Ərin Əşrəf ölməyib!.. Sən demə, o, itkin düşübmüş!.. Gəlir!.. ON BEŞİNCİ NOVELLA Yeganənin sədaqətinə Zakir necə şübhə edə bilərdi?! Əkrəmdən sonra qadın bütün varlığı ilə − ruhən, mənən və cismən onun idi. “Mən sənin yolunda canımdan da keçməyə hazıram!” – demişdi. Və bir ara Zakiri bərli-bəzəkli mənzilinə gətirib, artıq boşalmaqda olan qızıl düyünçəsini gərəksiz bir şey kimi ortaya atmışdı: “Bunlar hamısı sənə qurbandır! Nə qədər xətrin istəyir, götür, xərclə, mənə səndən başqa heç nə lazım deyil!..” Zakir Yeganəgildən evlərinə, dəryada ləl-cavahirat qapan qəvvas sevinci ilə qayıtmışdı... Sabahısı teatrda tamaşa gedirdi. Zal adamla dolu idi. Qabaq cərgədən üç yeri Zakirin anası, xalası və bibisi tutmuşdu. Onlar əsərdə xörəkpaylayan qız rolunu oynayan Yeganəyə baxmağa gəlmişdilər. Pərdə açılcaq, arvadların arasında pıçhapıç düşdü. Nəhayət, uzun intizardan sonra restoran göstərilən şəkildə, nimçənin böyrünü çəngəllə döyəcləyən müştəri “kellerşa!” – deyə çağıranda, ağ önlük bağlamış, kök, sarışın bir qız içəri girdi. Zakirin anası marağını gizlədə bilməyib irəli əyildi, diqqətlə baxdı; xalası, bibisi qeyri-ixtiyari əl çaldı... Lakin... tənəffüs zamanı üçlükdə keçirilən ayaqüstü müzakirədə hərə öz rəyini söylədi. Qızı bəyənmədilər. Tamaşadan yarımçıq çıxıb, dağılışdılar... Axşam evdə anası ilə Zakirin arasında qəribə bir dialoq başlandı: − Getdin, gördün qızı? − Gördüm. − Necədir? Xoşuna gəldi? − Yox! Əsla, ürəyimə yatmadı. − Nəyi? − Əvvəla, mənə yaraşmaz ki, gəlinim teatrda əfsiyant ola. Bu bir! İkincisinə qalanda, burnu yekə... Saçları sapsarı, saman rəngində. Əndamını da porsuq kimi piy basıb, fısıldaya-fısıldaya yeriyir... O nədir?! Şəhərdə bəyəm qız qəhətliyi- zaddır?!. Xalan da, bibin də şəbədə eləyib, ağız büzdülər. Zakir hövsələdən çıxdı: − Ay arvad, sənə deyəndə ki, bir az gözlə, gətirərəm evimizə, baxarsan, qulaq asmırsan! Durub o saat teatra cumursan. O burun, o gövdə, o saç... heç biri özününkü deyil! Qondarmadır... Anladın?! downloaded from KitabYurdu.org 112 Yeganə Zakirin təklifi əleyhinə, onun ailəsi ilə görüşməkdən çəkinmişdi. Boylu olduğunu duysaydılar, məsələ pozulacaqdı. Vaxt ötdüyündən bircə çıxış yolu vardı – bu işi beş ay yubatmaq! −Bəs sonra? – deyə Zakir xəbər almışdı. – Sonra körpəni neynəyəcəksən? −Eh!.. Sən də gör nəyin fikrini çəkirsən. Bir parça canlının izini itirməyə nə var ki!.. Ona görə də Zakir evlərində Yeganənin söhbətini salanda “gəlini” görməyə can atan anasını başından eləmişdi: “Çox maraqlanırsansa sabah get, teatrda bax: xörəkpaylayan qızı oynayan odur!” İndi arvad, oğluna göz verib, işıq vermirdi: −Ay bala, o dediyin doğrudanmı öz geyimində, öz sir-sifətində yaraşıqlıdır? −Ondan şəhərdə bir dənədir, ana! −Bəs niyə göstərmirsən qapılarını mənə? Bu dəfə də Zakirin dadına yalan çatdı: −Qızgil yaslıdır. Yaxın adamları ölmüşdü, hələ ili çıxmayıb. Başa düşdün? Beş ay gözləməliyik... Arvad heç beş gün də gözləmədi! Bir axşam xəlvəti sivişib harasa yollandı. Oğlu kefli olduğundan, ertədən yatmışdı, onun gedişindən xəbər tutmadı. Zakir yuxudan anasının səsinə oyandı! −Allah mübarək eləsin, ay bala! Axır ki, gördüm gəlinimizi! Maşallah, çox gözəl qızdır... Boy.. buxun... −Harada gördün? −Tiyatrın qabağında!.. Hələ xeyli söhbət də eləmişəm onunla... Arvad özündən məmnun halda göz-qaşını oynadaraq çarpayının qırağında əyləşdi. – Qapıçıdan təvəqqe eləmişdim. Yeganə gələndə uzaqdan göstərdi mənə. Baxdım, daha dayana bilmədim. Cumdum birbaş xalangilə, ordan da bibingilə. İkisini də götürüb yenə qayıtdım ora. Dayandıq ta... saat on birə kimi. Adamlar dəstə-dəstə çıxdı... Tiyatır boşaldı... Haçandan-haçana gördüm budu ha, bizimki gəlir. Əynində yaşıl toxunma qovta, altdan da sürüşdüm-düşdümdən modnı tuman. Arvadlara him-cim elədim: “Mən söhbətə tutacağam, siz qıraqdan baxın!..” Yeganəciyəz böyrümdən keçəndə... “Krasnı Moskva”nın iyi vurdu məni. Tez yan aldım ona: “Ay qızım, siz də bu tiyatırda işləyirsiz?..” Dedi: “Bəli!” Başına meynəqurdu rəngində interesni bir şlyapa qoymuşdu, böyründə də tovuz quşunun lələyi... Dedim: “Mənə bir nəfər lazımdır, bilmirəm tanıyarsınız, ya yox...” Saçları da ki, qapqara şəvə... Tökülüb çiyinlərinə. Soruşdu: “Kimdir, xala? Adı nədir?” Gülməkdən özümü güclə saxladım: “Adı – zaddır, − dedim. – Ağakərim.” Başını silkələyəndə qızıl sırğaları yelləndi: “Xeyr, tanımıram.” Uzaqlaşmaq istədi, Ərəbzəngi kimi kəstim yolunu: “Bəs Əlimərdanı necə? Qulamhüseyni necə?..” Ağlıma nə ad gəldi toqquşdurdum... Təəccüblə dodaqlarını büzüb, ürkək maral təki baxdı üzümə: “Arvad dəli olub, nədir?!.” Ürəyimdə dedim: “Dəli olaram da...” Zakir dikəlib yastığa dirsəkləndi: −Mənə inanmırdın, qəşəngdir?.. downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|