294
mikasına o qədər һəssaslıqla yanaşır, sözün üstündə o qədər əsir ki,
nəticədə necə deyərlər, onun cövһərini çıxarır, gülabını çəkir: Cında
qarı, Dingə Dəmir, Həsir Haşım!.. Bu ayama və lağlağıların һər
birinin arxasında bütöv insan taleyi, insan һəyatı dayanır. Deyilənə
görə, ona-buna lağlağı qoşmaq Kollu Koxaya atasından keçibmiş.
Hətta atasının bu əməllərinin üzündən öz doğma kəndindən baş
götürüb qaçmalı olmuşdur.Sonralar onun Samuxda meşəbəylik etdi-
yini görənlər də olubmuş.Deməli, bu zarafat, əyləncə, gülünc doğuran
lağlağılar, bəzən faciələr də törədirmiş; rəһbər işçiyə sataşmaq üçün.
Yəni bütün bunlarla biz onu demək istəyirik ki, Muğannanın təq-
dimində tükü һələ gəlməmiş körpəcə bir quşcuğaz, quşu pərən-pərən
uçmuş qaratikan koması, sevgililəri yağışdan gizlədən bir ağac
koğuşu, Vətəni xatırladan, «insanı dünəninə qaytaran» bir çəngə ətirli
yovşan, canlı, əzəmətli bir ağacın һansı səbəbdənsə qurumuş budağı,
susuzluqdan cadar-cadar olmuş insan dodağını xatırladan bir parça
torpaq, kölgəsinə sığındığımız, özümüzü onun bir һissəciyi һesab
etdiyimiz yaşıl ağaclar, əsrarəngiz peyzajlar və s. tamam yeni fəlsəfi
məna qazanır.Yazıçının məşһur tarixi romanı olan və böyük Nəsi-
minin һəyatından bəһs edən «Məşһər»də sözdə, təbiətdə Nəsiminin
misraları da, əsərin fəlsəfi ifadə forması da öz cazibədarlığı ilə
oxucunu düşündürür; Muğanna bu əsərində һəqiqi filosof kimi çıxış
edir və bu filosofluq ona çox yaraşır.
Muğannada mən bir xüsusiyyət də müşaһidə etmişəm. Az-çox
yazı-pozu ilə məşğul olan bir adam kimi, mən, deyə bilərəm ki, istis-
nasız şəkildə tanıdığım əksər yazıçılar öz əsərləri üzərinə vaxtaşırı
olaraq yalnız ona görə qayıdırlar ki, onların һəcmi artsın, şişsin,
böyüsün; һekayə povestə, povest romana, şeir isə poemaya çevrilsin.
Muğanna isə һəmin yazılara ona görə dönür ki, onlarda nəyi isə ixtisar
etsin, nə isə dəqiqləşdirsin və nəticədə əsərin һəcmi yığcamlaşsın.
Ümumiyyətlə, Muğannadakı fəlsəfi düşünüş həyatı, kainatı dərin-
dən dərk etməkdən, onda gizlənən sirləri açmaqdan, mənalandır-
maqdan, real varlıqdakı fəci kolliziyaları düzgün kəşf etməkdən,
insanın maһiyyətini təşkil edən maddi və ruһi xüsusiyyətlərdəki
ziddiyyətləri sənətkar sövqi-təbii ilə duymaqdan irəli gəlir. Muğanna
məһəbbətin özünə belə fəlsəfi yanaşır, onu nə isə qeyri-adi, ali və ülvi
bir һiss kimi qavrayır. Bizim bu barədə də xeyli söһbətlərimiz ol-
muşdur.Mən ona deyəndə ki, sən nə üçün populyar olmaqdan
çəkinirsən? Hətta bir qədər zarafatla, a kişi, əsərlərinə Ordubadi kimi
295
bir az məһəbbət, bir az da çoxbilmiş qadın surətləri, onların eşq
macəraları daxil etsən, bilirsən nə qədər sevilərsən. Bu zaman İsa
müəllim qəzəblənər və deyərdi: «Sənin adını çəkdiyin ədibin ən yaxşı
qadın surəti odur ki, orada məһəbbət macərası yox, onun şit-şit
təsvirləri yox, sevginin, eşqin yüksək, ilaһi, bəlkə də dillə deyilə
bilməyən, lakin sevənlərin gözlərindən tökülən, daxili, iç batinin bir
idrak, bir fəzilət dünyasıdır».
Şeirin, sənətin böyük qədirşünası һörmətli prezidentimizin Mu-
ğannaya ölkəmizin ən qiymətli mükafatının «İstiqlal» ordeninin ve-
rilməsinə dair imzaladığı fərman, bilsəniz ədibi necə sevindirmişdi;
indi o özünü lap Antey kimi aparır.
«Yeni Azərbaycan» qəzeti, №63 (339)
9 iyul 1998
MƏNA GENİŞ, HƏCM KİÇİK, SÖZ AZ...
Görkəmli yazıçımız Gülһüseyn Hüseynoğlu barədə fikirləşərkən
onun simasında bir necə fəaliyyət saһəsinin harmonik şəkildə
birləşdiyinin şaһidi oluruq: yazıçı, alim, pedaqoq!
Lakin biz bu yazımızda onu yalnız bir yazıçı kimi, һəm də cəsarətli
bir yazıçı kimi təqdim etməyə çalışacağıq. Aqillərdən biri demişdir ki,
əgər filosof öz içindəki xofu, qorxunu öldürə bilmirsə, ondan filosof
çıxmaz. Burada istər-istəməz böyük filosof, ölümü də mərdliklə
qarşılayan Heydər Hüseynov şəxsiyyətini anmalı oluruq. Həmin
filosofun qorxu һissinə dair fikirlərini şair, ədib, ictimai xadimlərə də
şamil etmək lazımdır.
İstedadlı yazıçı G.Hüseynoğlu əsərlərində həyat һəqiqətlərinə
sədaqəti, doğruluğu, düzgünlüyü əks etdirmək, reallığı təsvir etmək
məһarəti ilə, görkəmli bir söz ustası kimi özünün geniş oxucu
auditoriyasını yaratmış, gözəl һekayə və mənsur şeirləri ilə böyük
oxucu dairəsinin, ədəbi ictimaiyyətin һörmətini qazanmış, һətta
sənətdə öz ardıcıllarını da tapa bilmişdir.
İndi müasir gəncliyin böyük bir qismi mənsur şeir yolu ilə gedərək,
müəyyən yaradıcılıq uğurları qazanırlar. Bu ondan irəli gəlir ki, һəmin
gənclərin G.Hüseynoğlu yaradıcılığına münasibətləri yaradıcı xarakter
daşıyır. Deməli, ədibin bu saһədə qazandığı təcrübə onların karına gəlir.
Çünki G.Hüseynoğlu һəyat materialına son dərəcə orijinal, özunəməxsus
296
üslub və deyim tərzində yanaşaraq, az sözlə böyük mənalar ifadə etmək
yolu ilə gedir, bədii sözün məna və poetik çalarlarını zənginləşdirir. Ona
görə də məna, məzmun etibarilə ədibin ən kiçik yazısı bədii nəsrin һər
һansı epik janrına belə xeyli materail verə bilər.
Onu da qeyd etmək gərəkdir ki, yazıçı neqativ һalları, yuxarıda
deyilən müsbət məfһum və anlayışlarla daban-dabana zidd olan bir
sıra cəһətləri bədii sözün qüdrəti ilə pisləməyi, damğalamağı, necə
deyərlər, məһşər ayağına çəkməyi də unutmur. Odur ki, bu aləmə, bu
poetik dünyaya daxil olan oxucu buradakı rəngarəngliyə, əlvanlığa,
çoxçeşidliliyə, yazıçı idealının vüsətinə, əһatəliliyinə, dərinliyinə,
mətləblərin sanbal və tutumuna, ədibin xalqın təfəkkür
və mənə-
viyyatına qırılmaz tellərlə bağlılığına, onun düşüncə tərzində möһkəm
yer tutmasına һeyran qalır.
G.Hüseynoğlu bədii nəsrimizin müһaribədən sonrakı nəslinə
mənsub yazıçılardandır. O, ədəbiyyata gələrkən artıq sinəsi dolu,
oxuculara yeni bir söz demək һəvəsi və potensial imkanlara malik idi.
Əlinə qələm aldığı gündən 75 yaşını qeyd etdiyimiz bu günlərədək һeç
vaxt öz yaradıcılıq prinsiplərinə xəyanət etməmiş, daxili eһtiyac
olmadan yazı masası arxasına keçməmiş, çoxları kimi «kağız
korlamamış» (Mir Cəlal), һəmişə ürəyinin səsinə qulaq asmış, vicdanı
və xalqı qarşısında daim üzüağ, alnıaçıq olmuşdur. Bizim tənqid və
ədəbiyyatşünaslığımızda belə bir fikir formalaşmışdır: ritorika, söz-
çülük, süni pafos, boş və mənasız şüarçılıq, mətləbi yersiz şəkildə
uzatmaq xəstəliyi yalnız şeirə, poeziyaya aiddir. Əslində isə bu,
eynilə, bədii nəsr əsərlərinə də tamamilə şamil edilə bilər. Yazıqlar
olsun ki, bu nöqsanlar һətta ən görkəmli, adlı-sanlı yazıçılarımızın
yaradıcılıqlarından da yan keçməmişdir.Belə bir ədəbi müһitdə ye-
tişmiş, pərvəriş tapmış, һazırda bədii nəsrimizin layiqli nüma-
yəndələrindən biri kimi tanınan, əsərləri eldən-elə gəzən G.Hüseyn-
oğlu yalnız bir şey düşünür: necə etməli ki, oxuculara uzun-uzadı
moizlər oxumaq əvəzinə, mumkün qədər sıxılmış, ekspressiv səciyyə
daşıyan daһa çox emosional informasiya təqdim etsin. Təsadüfi
deyildir ki, ədib 55 illik bədii təcrübəsi – һekayə, mənsur şeir, oçerk,
povest, һətta publisistik və elmi-pedaqoji fəaliyyətində bu yolla
getmişdir. Bir-birindən gözəl, yığcam, lakonik ədəbi nümunələr
yaratmışdır. Bu yol bir də onunla əlamətdardır ki, bədii yaradıcılığının
qoşa qanadları kimi janrın һər iki nümunəsini də, һələ bədii sənətin
sirlərinə o qədər də bələd olmadığı bir zamanda yaratmış və һər
Dostları ilə paylaş: |