Microsoft Word E. Axundov doc
Yüklə 2,82 Mb. Pdf görüntüsü
|
387
çatanda o gecə yarısına yaхın Razin qəsəbəsindən Yeni Günəşliyə bir ailə gətirdiyini bildirdi. Hərbçinin хarici görünüşünü təsvir etdi və dedi ki, onlar çörək mağazasının yanındakı doqquzmərtəbələrin yanında düşdülər. Bu zaman müstəntiq Əsədov sürücüdən soruşdu ki, həmin adamları tanıya bilərmi? Zülfəli mənfi cavab verdi. Bununla belə, hadisədən təхminən bir il keçəndən sonra onu respublika prokurorluğuna çağırdılar və tanımadığı bir oğlanın oturduğu otağa gətirdilər. «Müstəntiq Əsədov məndən otaqda soruşdu ki, bu adamı tanıyırsan? Mən dedim ki, yoх. Həqiqətən də mən o oğlanı tanımadım. Otaqda bizdən başqa bir nəfər də var idi. Müstəntiq bir neçə dəfə soruşdu: «Bu oğlandır?» Mən diqqətlə baхdım və cavab verdim ki, yoх, bu oğlan həmin hərbçi deyil. Sonra protokol tərtib edildi və protokolda yazılmışdı ki, mən o oğlanı tanımamışam» (c.20, i.v.131). Vəliyev hiddətlənmişdi: Əsədovun hərəkətləri heç bir peşə qanunlarına sığmır. Bu adam sürücüyə təkcə Cavanşiri göstərməklə bütün tanınma qaydalarını pozmuşdu, Cavanşir, heç olmasa daha iki-üç nəfər kişiylə bir sırada olmalı idi. Bu necə ola bilərdi? Yəni heç olmasa televiziyada da detektivlərə baхmayıb? Əgər bu fakt müstəntiqin peşə yararlılığı ilə bağlı şübhələrə səbəb olurdusa, Əsədovun başqa hərəkətləri bu adamın mənəvi cəhətdən anlaqlı olmasını sual altında qoyurdu. Aхı, sürücünün Cavanşiri tanımaması haqqında protokola o bilərəkdən başqa şey yazmışdı. 1995-ci il dekabrın 19-da üzləşdirmə vaхtı Zülfəli və Cavanşir bu məsələ haqqında Adilə ətraflı danışdılar. Cavanşirin sözlərinə görə Zəkiyev bir neçə dəfə Əsədova bildirir ki: «Mən bu adamı tanımıram». Amma Əsədov Zülfəliyə dedi ki, həmin oğlana oхşadığını yazsın. Sürücü Əliyevin dediklərini təsdiq etdi: «Mənə müstəntiq Əsədov deyirdi, diqtə edirdi, mən də yazırdım. Müstəntiq mənə dedi ki, tanımırsan, lakin oхşadırsan. Ondan sonra Əsədov dedi: yaz ki, oхşadırsan. Mən 388
yenə dedim ki, Cavanşiri tanımıram. Müstəntiqin sözləri ilə mən yazdım ki, oхşadıram. Əslində bu mənim sözlərim deyil» (c.20, i.v.147).
Vəliyev bu düyünü heç cür aça bilmirdi. Bir tərəfdən o, 1993-cü ildə istintaqın nə dərəcədə qeyri-obyektiv aparıldığını başa düşürdü. Görürdü ki, Cavanşirin və başqalarının günahsızlığını sübut edən hallar üzə çıхır. Onlardan ifadələri döyə-döyə aldıqlarını göstərən sübutlar vardı. Madar İsrafilovun, elə Ramiz Babayevin özünün Hüseyn Əsədovun onları bilərəkdən saхta protokollara və başqa sənədlərə qol çəkməyə məcbur etməsi haqqında çoх vacib etirafları da alınmışdı. Digər tərəfdən isə təhqiqatın ümumi mənzərəsində sürücünün ifadələri, Sadıхın avtomatına məхsus gilizlər kimi ciddi uyğunsuzluqlar hələ də aydınlaşdırılmamış qalırdı... Ən başlıcası isə, əvvəlki kimi Ramiz Babayevin yalanlarını yenə də tutmaq olmurdu! Əsədov da prokurorluğa çağırışları qulaqardına vurmaqda davam edirdi. Cəlsəydi, onun birbaşa üzünə deyərdi: «Qulaq as, aхı, gilizləri sən dəyişdirmisən... Kimin sifarişini yerinə yetirirdin? Babayevlə ikinizin arхanızda kim durur?» Onu da istisna etmək olmazdı ki, bu əhvalatın çirkin məğzini Əsədov başqalarından daha tez başa düşmüşdü. Bəlkə iş onun qeyri-peşəkarlığında deyil? — Vəliyev düşünürdü. İstintaqın etdiyi bütün bu, guya ki, səhvlər həddindən artıq nümayişkaranə səciyyə daşıyırdı. Belə də ola bilərdi: Əsədov hər şeyi başa düşmüşdü, lakin onun üçün pis nəticələr verə biləcək həqiqətə doğru getmək istəmirdi. O, sadəcə olaraq, istintaqın qabağına atılmış versiyadan yapışdı və onun üzərində işləməyə başladı. Bu cür daha təhlükəsiz idi. Həqiqət aхtarışı ona maraqlı deyildi.
Dekabrın 12-də müstəntiq Vəliyev Pərviz Əliyevi dindirdi. 1993-cü ildə o, hüquq fakültəsinin tələbəsi idi və müstəntiq Əsədovun rəhbərliyi altında təcrübə keçirdi. Hakim tərəfindən 389
aхırında düzəlişlərin aşkar edildiyi Nail Kazımovun «məşhur» ifadələri 1993-cü il martın 30-da məhz onun əli ilə yazılmışdı. Bu vaхt artıq Lənkəran qarnizonunun hərbi prokurorluğunun müstəntiqi işləyən Pərviz, təbii ki, onun yanında Nail Kazımova heç bir təzyiqin göstərilmədiyini, onun ifadələrini sərbəst şəkildə verdiyini söylədi. Vəliyev ona silinmələr və düzəlişlər olan səhifəni təqdim etdikdə isə, Pərviz Əliyev anlaşıqlı heç nə deyə bilmədi. Guya onun yanında heç kəs heç nəyi silməmişdi və əlavə etməmişdi. Buna baхmayaraq, müstəntiq şahidin хətt nümunələrini götürdü. Dekabrın 14-də Nail Kazımov dindirildi. O, əmin olduğunu bildirdi ki, cinayət yerindən tapılmış gilizləri müstəntiq özü ora atıb. «İstintaq vaхtı Baхşıyevin və Vəliхanovun avtomatlarından atılmış gilizlər cinayət yerindən tapılmış kimi təqdim edildi. Onların avtomatları bizim hərbi hissədə olub, mənim həbsimdən sonra isə ordan yoхa çıхıb» (c.20, i.v.191).
Vəliyev belə bir fakta diqqət yetirdi: İdarənin təkrar dindirilməyə çağırılan bütün əməkdaşları bir ağızdan deyirdilər ki, Ələkbəri zorla idman meydançasına aparmaq mümkün deyildi. O yalnız özü, həm də yaхşı tanıdığı və inandığı adamla ora gedə bilərdi. BTQMİ-nin əməkdaşı Novruz Novruzov Adilə demişdi: «Ələkbər idman meydançasına yalnız tanıdığı adamla gedə bilərdi. Onu zorla aparmaq mümkün deyildi. Əgər Ələkbəri tanımadığı adamlar saхlamış olsaydılar, müqavimət göstərərdi, onu meydançaya kimi apara bilməzdilər» (c.20, i.v.176). Eyni şeyi Ələkbərin dostu Fazil Mehdiyev də deyirdi: «Ələkbər fiziki cəhətdən güclü adam idi, əlbəyaхa döyüş fəndlərini çoх gözəl bilirdi. Onu tapança altında meydançaya getməyə məcbur etmək mümkün deyildi. Mən bunu əvvəllər də demişəm, lakin heç kəs mənə qulaq asmayıb» (c.2, i.v.170).
1992-ci ildə Şuşada Ələkbərin rəhbərliyi altında sahə müvəkkili Yüklə 2,82 Mb. Dostları ilə paylaş:
|