Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- 9. Heç kim unudulmur!..
70 başqa kim?! Bunu kim edə bilərdi? Atam yox, anam yox, əmilərim yox, bibimdən xəbərim yox. Dayılarım isə Naxçıvanda, onların da başına nə gəlib bilmirəm. Bəlkə, elə oranı da alıblar. Axı, ermənilərin çoxdankı arzusu idi, Naxçıvanı böyük Ermənistana qatmaq. Lap belə sağ qalsa idilər, nə edə bilərdilər axı. Yenə düşüncələrim Ramilin üstündə durdu. O bir kişi idi, əsl qəhrəman olacaq kişi. Mənim üçünsə hər şey etməyə qadir idi. Ramilin mənim yaşadığımı eşidəcəyi mənə yaşamaq eşqi bəxş etdi... Amma... Gülcahanın itirilməsi qorxusu... Bu lap dəhşət idi... Həmin an sanki bir neçə saat ərzində baş verənlərin hamısı yadımdan çıxmışdı. İndi yalnız Gülcahanın məndən ayrılması əsəblərimi tarıma çəkmiş, ruhumu yerindən oynatmışdı. Kimsə onu məndən ayırmağa cəhd etsə idi, onu dırnaqlarımla parça-parça edərdim. Buna gücüm çatardı, əminəm ki, çatardı. Amma bizi bir-birimizdən elə ayırdılar ki, sadəcə səsimə gücüm çatdı. Qarnından vurduqları təpik Gülcahanı yerə sərdi. Mən də onun üzərinə yıxıldım. Avtomatın qundağının başıma dəyməsi məni kənara atdı. Bu zərbə ilə insan ölməli idi. Amma mən heç özümdən də getmədim. Sadəcə, əllərim boşaldı. Saçımdan tutub qaldıran erməninin məni sürüyərək həmin zirzəmiyə aparması ilə Gülcahandan ayrıldım. Gülcahan dədə- baba torpağını qucaqlayıb, mənə baxırdı. Mən çırpınır, bizi bir yerdə saxlamaları üçün qışqırırdım. Gözlərim Gülcahanda qalmışdı. Onu son dəfə gördüyümü düşünürdüm. Bu ayrılıq ananın balasından ayrılmasına bənzəyirdi. Axı həyatda mənə yaxın olan yeganə adam idi bacım. Həm də o, uşaq idi. Zəif idi, iradəsi formalaşmamışdı. Ona ağlayacaq anası, atası belə yox idi. Gülcahanın mənə tərəf qaçmaq istəməsi ilə ağzından vurulan təpik onu yerə sərdi. Mənim gördüyüm elə bu oldu. 71 Gülcahanın üzünü al qan içində bir neçə il xatırlayacaq, onu görmək üçün, yaşatmaq üçün nələrə razı olacaqdım... Nənəm həmişə deyərdi ki, insanı ümidlər yaşadır. O zaman ki, ümidlər öldü, demək, insan da öldü. Mənisə həmişə ən bitkin ümid belə yaşadırdı, izi ilə getməyə məcbur edirdi. O ümid ki, xəyanətə qədər məni sürükləyəcəkdi. Ruhuma, elimə, Ramilimə belə xəyanət etdirə biləcək bu ümid qarşısında nədənsə həmişə aciz olmuşam. O da bu acizlikdən vəhşicəsinə yararlanacaq, ruhumu soracaqdı... 72 9. Heç kim unudulmur!.. – Ata, sən heç erməni öldürmüsən? - əlində tutduğu kitabla öz otağından çıxan on bir yaşlı Aytəkin Ramilin oturduğu kresloya yaxınlaşdı. – Aytəkin! Sənə deməmişəm atanı yorma?! Görmürsən o istirahət edir?! – bu dəfə Nərminə dilləndi. Ramil qızını çox istəyirdi. Elə həyat yoldaşı Nərminə də yeganə övladları olan Aytəkini dəymə-düşər edib ərköyün böyütmüşdü. İndi necə oldusa hər ikisi hiss etdi ki, Aytəkin bu sözdən inciyib yenidən öz otağına tərəf qayıtdı. Ramil oturduğu yerdən qalxıb həyat yoldaşına məzəmmətedici baxışla nəzər salıb yanından keçərək qızının ardınca otağa tərəf getdi. – Mənim Aytəkinim yenə də küsdü?! – otağa girən Ramil həmişəkindən daha artıq nəvazişlə qızına səsləndi. O həmişə öz sevimli qızını “Aytəkinim” deyə çağırırdı. Öz çarpayısında üzü divara uzanmış qız atasının bu sözünə cavab vermədi. Əslində onun bu susqunluğunun özündə də həmişəki kimi uşaq şıltaqlığından doğan şirin bir “hə, mən sizdən küsmüşəm” cavabı gizlənirdi. Əbəs yerə deməyiblər ki, “susmaq razılıq əlamətidir”. Yəqin ki, Aytəkin də bu çox işlənilən atalar sözünü eşitmişdi. Çünki öz yaşıdları arasında həmişə dünya görüşü ilə fərqlənməyi bacarırdı. Oxuduğu 73 sinifdə iki əlaçıdan biri idi. Ona bu ildən dərs deməyə başlayan Gülər müəllimə artıq onu bir-neçə dəfə tərifləmişdi də. Əsas da bu idi ki, Aytəkin özü də Gülər müəlliməni çox sevir, onun “Ata yurdu” dərsində keçdiklərini hamıdan yaxşı öyrənməyə çalışırdı. Beşinci sinifdə oxumasına baxmayaraq, onun bu gedişlə atası kimi tarixçi olacağını düşünmək səhv olmazdı. – Qızım atasından da küsüb?! – Ramil növbəti dəfə onun könlünü almağa çalışdı. Amma yalnız indi əlini Aytəkinin yanağına çəkəndə onun ağladığını hiss etdi. Qızını özünə tərəf çəkib bağrına basdı. Sanki bütün dünya onun olurdu övladını belə əzizləyəndə. – Gözəl balam, adam da heç hər kiçik səbəbə görə ağlayar?! Bax, anan da səni çox istəyir. Doğrudur, bayaq xətrinə dəydi. Amma indi mətbəxdə bizim üçün çay dəmləyir. Bir azdan ikimizi də şokoladla çaya dəvət edib səninlə barışacaq. Sən 74 mənim ağıllı Aytəkinimsən, adam belə şeyə görə ağlamaz, qızım. Bayaqdan sakit-sakit ağlayan qız indi necə oldusa, daha yüksək səslə hönkürtü vurmağa başladı. Hətta anası da onun bu səsini eşidib otağa gəldi. – Mən anama görə ağlamıram, buna görə ağlayıram – qız bunu deyib yastığının altına qoyduğu “Ata yurdu” kitabını çıxardı. Kitabın arasında hansısa köhnə bir qəzet də nəzərə çarpırdı. Ramil kitabı açıb arasındakı qəzetə baxdı. Elə Nərminə də bütün diqqəti ilə orada nələrin yazıldığını anlamağa çalışırdı. Sən demə, sabah Aytəkingilin məktəbində Xocalı faciəsi ilə bağlı tədbir olacaqmış. Buna görə də Gülər müəllimə sinfin əlaçı şagirdi olduğu üçün ona kitabdan əlavə digər qəzet materialları da verib. Ramil qəzetdə olanlara, sonra isə qızının əlində olan kitabdakı Xocalı haqqındakı hekayəyə nəzər salıb məsələni anlamağa çalışdı. Qəzetin solğun səhifələrində insan qanını damarında donduracaq fotoşəkillər gözə dəyirdi. Bu şəkillər həmin qarlı qış gecəsinin ürəkağrıdan səhnələrinə şahidlik edirdi. Ağ-qara rəngdə verilmiş fotolara diqqətlə baxdıqca insan özü özündən ayrılır, sanki şəkillər dönüb rəngli olurdu. Hətta oradakı qan izlərini, bir az sonra qanın rəngini də görmək mümkün olurdu. Ölümlə azadlığın həsrətli çarpışmasının təcəssümü olan bu şəkillər faciə qurbanlarının ah-nalələrini insana çatdırırdı... – Bunları Gülər müəllimə verib, – qız indi özünə gəlib gözünün yaşını silə-silə izah etməyə çalışdı. Dedi ki, sabaha hazırlayım. Sabah tədbiri mənim aparmağımı istəyib. Mən heç vaxt ermənilərin belə pis olduqlarını bilməzdim. Qız bunu deyib qəzetdəki şəkilləri göstərdi. Qəzetin digər səhifəsində erməni vandalizmini əks etdirən bir-neçə iri fotoşəkil yer almışdı. Belə Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|