Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
66 – ġtatın qanunverici məclisi, deyəsən, bu il əlavə mühafizəçilər götürmək üçün pul kisəsinin ağzını açıb, – Brutus hələ də gülə-gülə dedi. – Ora baxın! Onun iĢarə etdiyi tərəfə baxanda biz balaca bir siçan gördük və biz də güldük. Buna gülməmək mümkün deyildi, çünki siçan özünü kameraları hər on beĢ dəqiqədən bir yoxlayan nəzarətçi kimi aparırdı: məhbuslardan kiminsə qaçmağa, ya da intihar etməyə cəhd edib- etmədiyini yoxlayan balaca, tüklü nəzarətçi. Əvvəlcə, o, YaĢıl Mil ilə cəld addımlarla bir qədər bizə tərəf gəlir, sonra kameraları yoxlayırmıĢ kimi baĢını ora-bura çevirirdi. Ondan sonra yenə sürətlə irəli Ģığıyırdı. Bizim qıĢqır-bağrımızın və gülüĢ səslərimizin arasından kameralarda yatan məhbusların xorultusunun eĢidilməsi vəziyyəti bir az da gülməli edirdi. Bu, özünəməxsus Ģəkildə kameraları yoxlayırmıĢ kimi hərəkətlər etməsi istisna olmaqla, bozumtul rəngliadi bir siçan idi. O, hətta dəmir barmaqlıqların altından rahatlıqla keçərək kameralardan bir neçəsinin içinə də girdi. Əminəm ki, siçanın belə asanlıqla bağlı kameralara girib-çıxmasına bizim keçmiĢ və indiki məhbuslarımız həsəd edərdilər. Düzdür, məhbusları, əlbəttə ki, bu kameralardan çıxmaq maraqlandırırdı. Siçan dolu kameraların heç birinə girmədi, yalnız boĢ kameralara baĢ vurdu. Nəhayət o, demək olar ki, düz bizim yanımıza www.vivo-book.com
67 gəldi. Mən yolun yarısından geri dönəcəyini gözləsəm də, o, qayıtmadı. Deyəsən, bizdən heç qorxmurdu. – Bu normal deyil, siçanlar adətən insana bu qədər yaxınlaĢmırlar, – Din bir balaca əsəbiliklə dedi. – Bəlkə onda quduzluq var? – Aman Allah, – ağız dolusu diĢlədiyi duzlu mal ətindən hazırlanmıĢ sendviç tikəsini çeynəyə-çeynəyə dedi. – Bu da mənimçün siçan eksperti olub. Siçan bəsləyən adam. Onun ağzındakı köpüyü görürsənmi, siçan bəsləyən adam? – Heç onun ağzını görə bilirəm ki! – deyə Din cavab verdi və biz yenə hamımız birlikdə gülüĢdük. Mən də siçanın ağzını görə bilmirdim, amma onun muncuq kimi xırda gözlərini yaxĢı görürdüm və bu gözlər mənə heç də ağlını itirmiĢ, ya da quduzlaĢmıĢ kimi gəlmədi. O gözlərdə, sadəcə, ağıl və hər Ģeyə maraq görmək olardı. Mən məhbusları ölümə göndərəndə – deyilənə görə, ölməz ruha sahib olan insanları – onlar bu siçandan daha axmaq görünürdülər. O, YaĢıl Mil ilə bizim masamızdan təxminən üç metr məsafədə olan nöqtəyə qədər çevik addımlarla irəlilədi... bizim masamızda xüsusi diqqət çəkəcək heç nə yox idi və vilayət məktəb müəllimlərinin arxasında oturduğu masalardan heç nə ilə fərqlənmirdi. Birdən o dayandı və zabitəli qoca qadın öz tumanını düzəldən kimi, quyruğunu ayaqlarının ətrafına doladı. www.vivo-book.com
68 Mən sümüyümə iĢləyən soyuqluq hiss edərək, gülməyimi dərhal kəsdim. Niyə birdən-birə belə qəribə hisslər keçirdiyimin səbəbini bilmirəm – heç kim, əlbəttə ki, gülünc görsənmək istəməz – amma, düzünü desəm, belə Ģeylər heç vecimə də deyil, ona görə sizə bunu da danıĢacağam. Bir anlıq özümün nəzarətçi yox, bu siçan olduğumu təsəvvür etdim: YaĢıl Milə məhkum edilmiĢ cinayətkarlardan biri. Məhkum edilsə də, baĢı üzərində kilometrlərlə yüksəyə ucalan bu masaya (sanki Allahın məhĢər günündə qurulacaq taxtı; əlbəttə ki, bir vaxt onu hamımız görəcəyik) və onun arxasında oturmuĢ mavi geyimli, qalın səsli bu nəhənglərə baxmağa hələ də cəsarəti çatır. Bu nəhənglər onun kimilərinə BB tapançalarından atəĢ açır, süpürgə ilə qovur, ya da balaca mis lövhəciyin üstündəki pendir qırığına yaxınlaĢarkən bel sümüklərini qıran tələlər qurur. Növbətçi masasının yaxınlığında süpürgə yox idi, amma yaxınlıqdakı vedrənin içində bir ucu hələ də sıxıcı qurğuda olan polağacı vardı. Din ilə birlikdə sənədlərlə iĢləməyə oturmazdan öncə, yaĢıl linoliumu və altı kameranın hamısını yumaq növbəsi mənim olduğundan, bu iĢi yerinə yetirmiĢdim. Dinin polağacını götürüb, siçanı vurmaq istədiyini hiss edən kimi onun biləyinə toxundum: – Dəymə, qoy yaĢasın, – dedim.
www.vivo-book.com
69 O, çiyinlərini çəkərək əlini artıq ağacın sığallı dəstəyindən tutan əlini geri çəkdi. Mən elə baĢa düĢdüm ki, heç o da siçanı vurmamağı məndən az istəmir. Brutus mal ətindən olan buterbroddan bir tikə qoparıb ehtiyatla, iki barmağının arasında tutaraq masanın üstündən irəli uzatdı. Siçan maraqla onun əlinə baxdı, elə bil, onun nə olduğunu bilirdi. Bəlkə doğrudan da bilirdi, çünki onun bığlarının necə tərpəndiyini və burnunun necə dartıldığını özüm gördüm. – Brutus, lazım deyil! – Din qıĢqırdı, sonra da mənə tərəf baxdı. – Ona siçanı yemləməyə icazə vermə, Pol! Əgər o, bu lənətə gəlmiĢ heyvanı yemləməyə baĢlasa, onda biz bütün dördayaqlı məxluqat üçün “xoĢ gəldin” süfrəsi açmalı olacağıq. – Mən, sadəcə, onun nə edəcəyini görmək istəyirəm, – Brutus dedi. – Elmi maraqlar üçün. – O mənə baxdı: rəis mən idim – hətta qaydalardan belə kənara çıxanda da. Bir qədər fikirləĢəndən sonra çiyinlərimi çəkdim, çünki mənim üçün heç bir fərqi yox idi. Elə mən də siçanın nə edəcəyini görmək istəyirdim. Əlbəttə, siçan tikənin hamısını yedi – bayırda Depressiya davam eləyirdi axı – və siçanın tikəni necə yeməsi bizi valeh etdi. O, sendviç tikəsinə yaxınlaĢdı, onu hər tərəfdən iylədi, sonra it kimi onun önündə oturdu və əti götürmək üçün çörəyi əlləri ilə tutub iki yerə böldü. O, bunu elə dəqiq və düĢüncə ilə elədi ki, sanki öz sevimli restoranında rostbif – mal əti qızartması – yeməyə hazırlaĢan adam idi. Mən heç
Yüklə 3,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|