Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
70 vaxt bir heyvanın belə yemək yediyini görməmiĢdim, hətta gözəl təlim keçmiĢ it də belə yemirdi. Siçan tikəni yediyi müddət ərzində gözlərini bir an belə bizdən çəkmədi. – Ya bu ağıllı siçandır, ya da acından ölürmüĢ, – deyən yeni bir səs eĢidildi. Bu, Bitterbak idi. O ayılmıĢdı və indi əynində yalnız tumanla kameranın barmaqlıqlarının yanında dayanmıĢdı. O, sağ əlinin Ģəhadət və orta barmaqları arasında eĢmə papiros tutmuĢdu, onun polad kimi boz, dən düĢmüĢ saçlarından hörülmüĢ iki hörüyü bir zamanlar əzələli, indi isə boĢalmağa baĢlayan çiyinlərinin üstünə düĢürdü. – Sən siçanlar haqqında hinduların dediyi nəsə hikmətli bir söz bilirsənmi, BaĢçı? – siçanın yeməsinə tamaĢa edən Brutus soruĢdu. Biz hamımız, siçanın duzlu mal əti tikəsini pəncələri ilə necə səliqəli tutmasına və hərdən o üz-bu üzə çevirərək ətə heyranlıq və minnətdarlıqla baxmasına, sadəcə, heyran olmuĢduq. – Yox, – Bitterbak cavab verdi. – Bir cəsur adam tanıyırdım, onun bir cüt əlcəyi vardı. O deyirdi ki, əlcəklər siçan dərisindən hazırlanıb, amma mən ona inanmadım. – Sonra o, ucadan gülərək barmaqlıqlardan aralandı, sanki onun bütün dedikləri, sadəcə, bir zarafat idi. O, yenidən yatağına uzananda, biz çarpayının cırıltısını eĢitdik. Bu səs siçan üçün getmək vaxtının gəlib çatdığını bildirən bir siqnal oldu. O, əlindəkini yeyib bitirdi, yeməyin qalıqların iylədi
www.vivo-book.com
71 (əsasən, içinə sarı xardal çəkilmiĢ çörək idi), sonra bizə tərəf baxdı, sanki bir də görüĢəcəyimiz halda bizi tanımaq üçün üzlərimizi yadda saxlamaq istəyirdi. Sonra geri çevrilib gəldiyi yolla qaçaraq getdi, amma bu dəfə heç bir kameraya tərəf baxmadı. Onun bu tələskənliyi mənə “Alisa möcüzələr diyarında” nağılındakı ağ dovĢanı xatırlatdı və gülümsədim. O, karserin qarĢısında ləngiməyərək qapının ağzında gözdən itdi. Beyinləri yüngülcə yumĢalmıĢ insanlar üçün bu otağın divarları yumĢaq idi. Biz otaqdan təyinatı üzrə istifadə etmədiyimiz vaxtlarda orada təmizləyici avadanlıq və bir neçə kitab saxlayırdıq (əsasən Klarens Milfordun vestern – qərb kitablarını və bir də, xüsusi hallarda ələ verilən kitab – Popey, Bluto və hətta Uimpinin – Hamburger udanın – növbə ilə Oliv Oylun qəlbini qazanan qəhrəmanlarından danıĢan çoxlu illüstrasiyalar ilə bəzədilmiĢ bir kitab). Orada, Delakruanın sonralar yaxĢı istifadə üsulu tapdığı rəngli karandaĢlar kimi, bir çox baĢqa əĢyalar da vardı. Karserdə heç kimin geyinmək istəmədiyi bir gödəkcə də vardı: ağ, ikiqat kətandan, arxasında düymələr, qarmaqlar və toqqalı. Biz “problem yaradan uĢağı” bu gödəkcənin içinə bir anda necə qablaĢdırmalı olduğumuzu yaxĢı bilirdik. Bizim itirilmiĢ oğlanlar elə də tez-tez dəlilik etmirdilər, amma onlar coĢub özlərindən çıxanda, inan mənə, qardaĢım, onların öz-özünə sakitləĢməsini heç kim gözləmirdi. Brutus masanın siyirməsindən dəri cildinin üstündə qızılı hərflərlə “ZĠYARƏTÇĠ” sözü həkk edilmiĢ böyük bir kitab çıxardı.
www.vivo-book.com
72 Adətən, bu kitab siyirmədə aylarla qalardı. Məhbusun yanına ziyarətçi gələndə – vəkil və keĢiĢdən baĢqa – onu yeməkxananın arxasındakı belə görüĢlər üçün ayrılmıĢ xüsusi otağa aparırdılar. Biz oranı “pasaj” adlandırırdıq, amma bilmirəm niyə. – Allah xatirinə, de görüm, neyləmək istəyirsən? – Brutus kitabı açıb artıq həyatda olmayan insanların yanına gələn ziyarətçilərin adlarının qeyd edildiyi vərəqləri çevirməyə baĢlayanda, Din Stanton eynəyinin üstündən baxaraq soruĢdu. – 19-cu qaydaya görə, – həmin səhifəni tapan Brutus sözə baĢladı. O karandaĢı götürüb ucunu yaladı – bu pis vərdiĢdən o heç cür əl çəkə bilmirdi – və yazmağa hazırlaĢdı. – 19-cu qaydada deyilir: “E blokuna gələn hər bir ziyarətçi müdiriyyətin verdiyi sarı buraxılıĢ vərəqəsini göstərməli və hökmən müvafiq jurnalda qeydiyyata alınmalıdır”. – O, deyəsən, ağlını itirib, – Din mənə dedi. – O, bizə öz buraxılıĢ vərəqəsini göstərmədi, amma bu dəfə onu buraxacağam, – Brutus dedi. KarandaĢın ucunu bir də yaladı və “gəliĢ vaxtı” sütununda 9:49 yazdı. – Əlbəttə, niyə də yox? Böyük rəislər siçanlar üçün istisnalar edirlər, – dedim. – Doğrudur, – Brutus mənimlə razılaĢdı. – Onun cibləri yox idi, – masanın arxasında divardan asılmıĢ saata baxmaq üçün geri çevrildi və sonra “Getmə vaxtı” sütununa 10:01 yazdı. Bu iki rəqəmin
www.vivo-book.com
73 arasındakı uzun sətirin baĢlığında “Ziyarətçinin adı” yazılmıĢdı. Bir neçə an gərgin düĢündükdən sonra – ola bilsin ki, sözləri düz yazmaq üçün, çünki bu fikrin lap əvvəldən onun ağlında olduğuna adım kimi əminəm, – Brutus Hovell səliqə ilə yazdı: “Paroxod Billi”. O vaxtlar əksər adamlar onu Mikki Maus kimi tayırdı. Ona görə ki, ilk səsli multfilm göstəriləndə, o öz gözlərini fırladır, ayaqlarını yırğalayır və kapitan körpüsündəki fitin ipini dartırdı. – Bax belə, – Brutus dedi və kitabı bağlayıb siyirməyə qoydu. – Ġndi hər Ģey qaydasındadır. Mən güldüm, amma zarafat edildiyini bildiyi halda belə öz ciddiyyətindən əl çəkə bilməyən Din qaĢlarını çatıb qeyzlə eynəyinin ĢüĢələrini silməyə baĢladı. – Kimsə bunu görsə, sənin ciddi problemlərin olacaq. – Bir anlıq tərəddüddən sonra əlavə etdi: – Kimsə baĢqası! – O yenə sözünə ara verib susdu, uzağı görməyənlər kimi gözlərini qıyaraq ətrafa baxdı, sanki divarların qulaqları çıxıb-çıxmadığını görmək istəyirdi. Sonra yenə dilləndi: – Kimsə, məsələn, Persi kimi bir əclaf. – Daha nələr, – Brutus dedi. – Persi Uetmor öz arıq dalı ilə bu masanın arxasına oturan gün mənim təqaüdə çıxacağım gün olacaq. – Sən onda burada olmayacaqsan, – Din dedi. – Səni ziyarətçilər kitabında yazdıqlarına görə çoxdan qovmuĢ olacaqlar, əgər Persi lazım olan sözü lazım olan adamın qulağına desə. Ġnan, o bunu eləyə bilər. Sən də bunu yaxĢı bilirsən.
Yüklə 3,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|