Tofiq Huseynzade--seir--kitab 1111. indd
Yüklə 21,6 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ŞAİRLƏR ÖLMƏZ
Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 52
Əzizim, üşütmə keçdi canimdan, Bilmirəm, təbiət güldür, çəməndir? Gizlədə bilmirəm həyəcanimdan, Yer nədir, göy nədir, asiman nədir? Bu axşam üfüqdən Ay çixan zaman, Gizlin bulaq üstə endik ikimiz. Qəlbimdə həyəcan qopmuşdu yaman, De, hansi qüvvədən susdu eşqimiz? Bütün iradəmi, bütün gücümü Yiğaraq dedim ki, sevirəm səni, Dərin gülüşünlə doldurub cəmi, Kənara çəkilib suladin məni. Sən qaçdin... ürəyim o, gözəl axşam, Həmin bulaq kimi yaman qaynadi. Həyatda sevgiçün tək doğulmuşam, Sən mənə bəxş etdin bu ölməz adi. 05.06.1968
Xəyal cığırı – II cı̇ld 53
Ay, qəddini düzəldərək Durub, mənə baxan gözəl! Gözlərini çox süzərək, Ürəyimi yaxan gözəl! Dərdin məni qoydu xəstə, Bir yaxin gəl xoş həvəsdə, Qabağimda dəstə-dəstə Çiçək kimi qoxan gözəl. Baxişlarin bir şux maral, Camalindir Günəşdən al. O, Ay kimi dayanma lal, Ay, qarşima çixan gözəl. Mən bataram dərdə, qəmə, Öldür məni gəl, «yox» demə. Bir ney kimi ürəyimə Süzülərək, axan gözəl. Dağ başinda yuva qurdum, Hər gələndən səni sordum. Düşdü elə eşqim-odum, Şimşək kimi çaxan gözəl. Gəl, Qəmlidən düşmə qaçaq, Qəlbimizi tez ol, açaq. Nə sevdali yar olacaq Üzüyümü taxan gözəl. 07.06.1968 Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 54
Görmürəm xeyli vaxtdir Sənin o, Ay üzünü, qara gözünü. Eşitmirəm nə vaxtdir, İnan! Dedim düzünü, şirin sözünü. Düşündükcə səni, yar, Ömrüm olur tarimar. Gün gələydi, bu dərdi Ürəyimdən siləydim, Səni görə biləydim. Şimşək kimi hər gecə Buludlari yaraydim, haray salaydim... Dağ aşib neçə-neçə, Qorxmayib çən, dumandan, qarli tufandan. Ayağimla, əlimlə Vuruşaydim ölümlə. Dünya gəldi-gedərdi... Bax, beləcə gələydim, Səni görə biləydim.
Xəyal cığırı – II cı̇ld 55 Arzularim yamanca Nalə çəkir sinəmdə, hər düşünəndə. Səni görsəm doyunca, Ah!.. Nə dərdim, nə qəmim, yazir qələmim. Əcəl məni soraşsa, Sinəm üstə dolaşsa, Gözlərimi silərdi... Görüb, sonra öləydim, Səni görə biləydim. 1968 iyun
Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 56
Ürəyimdə cavanlaşir Min bir arzu, min bir istək, Kəklik kimi dağlar aşir, Gah da yanir bir Günəş tək. Hər birində bir düşüncə Boy qaldirib, çiçəklənir, Söyləyəcəm mən indicə Ürəyimə nələr gəlir... Həkim olmaq xəyalilə Yaşamiram heç bir zaman, (Çox yazsam da bundan belə, Öz hökmünü verir zaman). Olmayaydi yer üzündə Ürəklərdə nə ağri, dərd. Nə də, yenə, yer üzündə Olmayaydi bədən şikəst. Bircə insan naləsini Eşidəndə sinəm yanir, Ürəyimin ilk səsini Könül duyub, alovlanir. Danişsam, bu, uzun gedər, Hələ bəsdir bura qədər. Ürəyimdən keçir bu an Yeni qanun, yeni fərman. Ürək dolu ey, xoş istək! Şerə, sözə di gəl, görək. Öz arzunu eylə bəyan,
Xəyal cığırı – II cı̇ld 57 Ruha gəlsin səni duyan. Qələm coşur, gəlir dilə, İstəyini yazir belə: – Ürəklərə dərman verən Həkim olmaq istəmirəm. Ürəklərə fərman verən Hakim olmaq istəyirəm! 1968 iyun
Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 58
Dostlar! Tələsməyin, gələr bir zaman, Mən də dastan olub, gəzərəm dildə. Yaxşi bilərsiniz, ürəkdən yazan Hələ ölməmişdir bizim bu eldə. Mənim şeirlərim səf cərgə-cərgə, İnci, muncuq olub, sira düzülər. Ürəklər fəth edər o, ölkə-ölkə, Könüldən könülə bal tək süzülər. Ruhlarin oxşayar qəm könüllərin, Dalğin ürəklərə xoş ətir saçar. Ömürlər çürüdən küskün illərin Bəxtini işiqli sabaha açar. Qəlbin atəşindən doğulub, coşar, Titrədər könüllər, yandirar simi. Dünya var olduqca əbədi yaşar, Hər biri bir Günəş – ulduzlar kimi. Fəth edər korlaşmiş, buz könülləri, Hər donmuş ürəyə bir ilham qonar. Dindirər lal olmuş tutqun dilləri, Susqun ruhlarda da qiğilcim yanar.
Xəyal cığırı – II cı̇ld 59 Mən də yaşayaram əsərlərimlə, Xalqimin ruhunda, dildə-dodaqda. (Əsrlər dolaşan səfərlərimlə, Şeriyyət yurdunda zəfərlərimlə,) Qəmliyəm, həm də ki, dərd-sərlərimlə Qalaram bir yüksək zirvədə, dağda. 1968 iyun Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 60
Yaranib dünyani duyandan bəri, Yaman vurğunuyam düzü, bülbülün. Gözəllik özüdür – o, gözəl pəri, Başqa bir aləmdir gözü bülbülün. Ömrə qanad verən cəhcəhəsi var, Axşamlar ötməyə min həvəsi var, Nə xoş nəğməsi var, nə xoş səsi var, Şeirə bəzəkdir sözü bülbülün. Yarandi nəğməkar qoca dünyaya, Güllərə naz etdi o, duya-duya, Bu, qoca kainat tərpəndi, guya, Gülə toxunanda üzü bülbülün. Mən ona bənzətdim sevda yarimi, Şad etdi ömrümü, al Baharimi, İlhamla köklədim telli tarimi, Oxudu nə gözəl, özü bülbülün. 22.06.1968
Yüklə 21,6 Mb. Dostları ilə paylaş:
|