316
Azərbaycanda orta əsrlərdəki ölçü vahidləri içərisində çana-
ğın da öz yeri olmuşdur. Çanağın bir ölçü vahidi kimi adına orta
əsrlərdən başlayaraq XX əsrin əvvəllərinə qədər olan məlumat-
larda rast gəlmək mümkündür. Çanaq həcm ölçüsü dedikdə, əs-
lində müəyyən hündürlüyə malik məişət əşyası nəzərdə tutulur.
Bu cür çanaqlar yuvarlaq şəkildə idi və müəyyən diametri olurdu.
Onun içərisinə göndən hazırlanmış qurşaq salınır və əldə tutmaq
üçün xüsusi halqa keçirilirdi. Əsasən buğda, düyü və s. çəkmək
üçün idi. Bir çanaq və yarım çanaq kimi ölçüyə malik olmuşdur.
Adətən ağac materialından hazırlanan çanağın orta əsrlərdə
saxsıdan olması barədə Xaqaninin məlumatı maraq doğurur:
Mən cəvahirçi müğəm, saxsı
küp isə mücrüm
Ölçülür saxsı çanaqla gövhərim, mərcanım.
Üç yüz altmış damarım
canə gələr,
dolsa əgər
Üç yüz altmış dirəm o gövhər ilə mizanım (2, 81).
Burada saxsı çanağın həcminin başqa ölçü vahidlərinə nis-
bətən böyüklüyünə işarə edilir.
Xalvar çəki vahidi orta əsrlərdə nəinki təkcə Azərbaycanda
məlum olmuşdur, o, eyni zamanda Yaxın Şərq və Orta Asiyada
da geniş yayılmışdır. Müxtəlif dövrlərdə onun müxtəlif həcmə
malik olduğu məlumdur. Hətta XIX əsrdə onun həcmi bölgələr
üzrə fərqli olmuş və onun miqdarı 15 – 26 pud arasında dəyişirdi.
Mücirəddin Beyləqani xalvar (təxminən 300 kq-ya bərabər olan)
haqqında bəhs etmişdir (5, 349). Qətran Təbrizi də «Divan»ında
xalvarın adını çəkmişdir (44, 295).
Orta əsr müəllifi Nizaməddin Şami gəz (62- 68 sm-ə bəra-
bər), misqal (4,722 qram) və zira şəri kimi (49, 875 sm) ölçü və
çəki vahidləri haqqında bəhs etmişdir (31, 36-37).
Nizami isə yazır:
O dözülməz səbrə o ovçu qatlaşdı
Və səbrin hər arpası (misqalı)
bir dirhəm xeyir verdi
(35, 111).
317
Məlum olur ki, «arpa – ən kiçik çəki vahidi kimi altı dəngəyə
bərabərdi» (35, 218). Denk (dəng) kəlməsi müasir türk dilində
indi də işlənir və uyğunluq, tarazlıq, bərabər çəkililik mənası
bildirir.
Arpa ölçüsü haqqında rast gəldiyimiz xatırlatmalar onun daha
qədim dövrlərdən istifadə olunduğunu düşünməyə əsas verir.
Belə ki, Şumer və Akkad tayfalarında ağırlıq ölçülərinin arpa
dənəsi (şe) əsasında qəbul edildiyini görürük. 1 Şe = 1 arpa
dənəsi = 0,0467 gr. (30, 1)
Yaqut əl-Həməvi Bağdad manı və habba haqqında söhbət
açır: «Əl mausili adlanan dadlı əriyi Təbrizdən başqa mən heç
yerdə görməmişəm. 610 (1213)-cu ildə mən burada bu ərikdən 8
Bağdad manı alıb qızıl ilə yarım habba verdim» (45, 168). Bir
Bağdad manı 812,5 qrama bərabərdir. Habba (hərfən: buğda
dənəsi)- çəki vahidi, təxminən 0,071 qramdır. Habbaya X əsrdə
yaşamış ərəb coğrafiyaşünas səyyahı Əbu Duləfin əsərlərində də
rast gəlinir (45, 117). Qətran Təbrizi yaradıcılığında tağə kimi
adlanan ölçü vahidi də maraq doğurur (44, 262).
Deməli, yuxarıda göstərilən ölçülər hələ XII əsrdən əvvəl də
istifadədə olmuşdur.
Kaşğari “bart“ adlı şərab və ona bənzər maye nəsnələrin ölçü
vahidinin adını çəkir (43, 351)
Çəki bu və ya digər əşyanın miqdarını və ağırlıq qüvvəsini
ölçmə üsuludur. Orta əsrlərdə istifadədə olmuş çəki vahidlərindən
biri də tağardır. Tağar Elxanilər dövründə geniş yayılmış çəki
vahididir. Azərbaycanla yanaşı, bir sıra Yaxın
Şərq ölkələrində də
yayılmışdı. Ölçü vahidi kimi 1 tağar 100 Təbriz məninə (295 kq)
bərabər idi (46, 119). Hətta sonralar xanlıqlar dövründə də ondan
bir ölçü kimi istifadə olunmuşdur. Fəqət bu zaman o, 240 – 600
kq arasında dəyişərək ayrı-ayrı bölgələr üzrə fərqlənmişdir. Bu
ölçü vahidindən əsasən taxıl məhsulları, düyü və s.-nin
çəkilməsində istifadə edilmişdir.
Ə.Əlizadə orta əsrlərə aid məlumatlara əsaslanaraq qeyd edir
ki, tağar monqol xanları zamanında ikili məna kəsb edirdi: ərzaq
məhsulu və Təbriz çəkisilə 100 mana bərabər olan ölçü vahidi.