71
ÜÇÜNCÜ FƏSĠL
ĠMAMA XAS OLAN SĠFƏT VƏ ġƏRTLƏR
ĠĢarə:
Ġmam və Peyğəmbərin (s) caniĢinin öhdəsinə düĢən ən ağır
məsuliyyətlərə diqqət yetirdikdə, onun çox mühüm xislətlərə də
malik olması labüd görünür. Ġmamın malik olduğu xislətlər mütləq
Peyğəmbəri-əkrəmin
(s)
spesifik
xüsusiyyətlərinə
az-çox
oxĢamalıdır. Çünki hər ikisi bir məqsədə qulluq edir və eyni
məsuliyyət daĢıyırlar. Peyğəmbər (s) ilkin rəhbər, imamlar isə onun
ardıcılları sayılır.
“Nübüvvət” məqamının tələbi, Peyğəmbərin (s) öhdəsinə düĢən
ağır və mühüm məsuliyyətə əsasən, insanları zəlalət təhlükəsindən
xilas etmək, etiqad və əxlaqda, ictimai nizamda xeyir və təkamülə
çatdırmaq, ilahi qayda-qanunları qorumaq üçün yüksək elm və biliyə
ehtiyac var. Bundan əlavə, insan ictimai-psixoloji dünyagörüĢü və
bəĢərin tarixi inkiĢaf prosesi haqqında geniĢ məlumata malik olmalı,
bir
sözlə, ümumbəĢəri təlim-tərbiyə üsullarını bilməlidir.
Peyğəmbərlərin elmi məlumatlara uyğun düzgün proqramlar
hazırlaması üçün gələcək hadisələrdən az-çox xəbərdar olması da
lazımdır. Çünki risalət vəzifəsi ümumbəĢəri xarakter daĢıyır.
Bu məsələlər azacıq fərqlə məsum imamlar və peyğəmbərlərin
caniĢinlərinə də aiddir. Çünki onlar peyğəmbərlərin məram və
yolunu davam etdirir. Beləliklə, dini-Ģəri proqramlar ilahi caniĢinlər
vasitəsilə möhkəmləndirilir, inkiĢaf etdirilir.
Həmçinin məsum imamlar ilahi peyğəmbərlər kimi, dini
göstəriĢləri səhvsiz və azğınlığa düĢmədən camaata çatdırmalıdır.
Əgər onlar xəta və günahdan uzaq olmasalar, onların təyini
faydasızdır.
Peyğəmbərlər din və dünya iĢlərinə rəhbərliyi əllərinə
aldıqlarından onlarda nifrət doğuran zahiri və batini çirkin sifətlər
olmamalıdır. Belə ki, həmin sifətlər iĢlərinə maneçilik törətməsin və
kimlərisə məqsəddən yayındırmasın.
72
Bunlar eynilə məsum imamlara da Ģamildir. Onlar nəinki nifrət
oyadan xislətlərdən uzaq, həm də düĢüncə və qəlbləri cəzb edən
əxlaqi səciyyə və gözəlliklərə malik olmalıdırlar.
Hər Ģeydən öncə imamın elminin hüdudları ilə tanıĢlıq yüksək
əhəmiyyət daĢıyır:
ĠMAMIN ELMĠ
Qurani-kərimin bir çox ayələrində bu məsələ diqqət mərkəzində
durur, o cümlədən, bu ayədə buyurulur:
لْاَِاَلْا آَدِِّ ةٌولْاِِاَأ لْاُِةُ٘اباَع ااَم إاَٚ
ٝاٌَ إاَٚ يٛةٍُمَّوٌا ٝاٌَ إ ةُُّٖٚكاَه لْاِٛاٌَاَٚ ٗ ث لْاِاٛةُ ااَماَأ ؾ لْاِٛاَقلْاٌِا ٚاَأ ْ
ةُٗةُزاَّ لْاِؽاَهاَٚ لْاُِةُىلْاِ١اٍَاَ ّالله ةًُ لْاِٚاَـ اَلا لْاِٛاٌَاَٚ لْاُِةُٙلْإِ ِ ةُٗأَٛةُل جٕاَزلْاَِاَ٠ آَ٠ نمٌَّا ةُٗاَّ ٍاَعاٌَ لْاُِةُٙلْإِ ِ ولْاِِاَلْا ٟ ٌلْاِٚةُأ
ًلا١ ٍاَل مَّلا إ اَْباَللْاِ١مٌَّْا ةُُةُزلْاِعاَجمَّراَلا
“Onlara qələbə və ya məğlubiyyət xəbəri gəldikdə, dərhal
(təhqiq etmədən) onu yayarlar. Halbuki əgər bunu Peyğəmbərə və
ya özlərindən (kifayət qədər elm və qüdrətə malik) olan əmr
sahiblərinə desəydilər, əlbəttə, həmin xəbəri onun mahiyyətinə
varan Ģəxslər bilərdilər. Əgər Allahın lütf və mərhəməti üzərinizdə
olmasaydı, Ģübhəsiz ki, az bir qisminiz istisna olmaqla, Ģeytana
uyardınız!”
1
BaĢqa bir ayədə belə buyurulur:
اَْٛةُّاٍَلْاِعاَر اَلا لْاُِةُزٕةُو ْ إ ولْاِودِّنٌا اًَلْاِ٘اَأ لْاِاٛةٌُاَتلْاٍِباَـ
“Əgər bilmirsinizsə, elm əhlindən soruĢun!”
2
***
Birinci ayədə göstərilir ki, bəzən müsəlmanlar münafiqlər və
Ġslam düĢmənləri tərəfindən yayılan Ģayiələrlə üzləĢirdilər. Onlar
hərdən qələbəyə və məğlubiyyətə, hərdən də digər məsələlərə aid
Ģayiə və xəbərlər yayırdılar. Bu da bəzən onların arasında iğtiĢaĢ
törədir və ruhdan düĢmələrinə səbəb olurdu. Belə hallarda Qurani-
kərim onlara belə məsləhət görür: “Müsəlmanların xəbərsiz olduğu
1
“Nisa” surəsi, ayə: 83.
2
“Nəhl” surəsi, ayə: 43 və “Ənbiya” surəsi, ayə: 7.
73
mühüm ictimai məsələlərdə Ġslam peyğəmbərinə və ya əmr
sahiblərinə müraciət olunsun!”
“Ulil-əmr” “əmr və fərman sahibləri” deməkdir. ġübhəsiz,
burada bu söz ordu sərkərdələri mənasını bildirilir. Çünki ayənin
davamında buyurulur: “Əlbəttə, həmin xəbəri onun mahiyyətinə
varan Ģəxslərə desəydilər, onlar bilərdilər.” Deməli, xəbərsiz
olanlar onlara müraciət etməlidirlər. (Diqqət yetirmək lazımdır ki,
“yəstənbitunəhu” “nəbət” sözündən götürülmüĢ, əslində “quyudan
çəkilən ilk su” mənasını ifadə edir. Müxtəlif dəlil və Ģahidlərin
araĢdırılmasına “istinbat” deyilir.)
Bu sifət baĢçı və ordu sərkərdələrinə yox, alimlərə aiddir.
Beləliklə, müsəlmanlara xəbərdarlıq edilir ki, həssas və mühüm
hadisələrdən agah olan “əmr sahibləri”nə müraciət etsinlər.
Ayədə qeyd edilən “ulil-əmr”in (əmr sahiblərinin) kimlər
olduğu barədə təfsirçilər arasında fikir ayrılığı var. Əvvəldə qeyd
etdiyimiz kimi, bəziləri onu (xüsusilə Peyğəmbərin (s) iĢtirak
etmədiyi müharibələrdəki) ordu sərkərdələrinə, bəziləri fəqih və
alimlərə, bəziləri ilk dörd xəlifəyə, bəziləri vəzifə sahiblərinə,
bəziləri də məsum imamlara aid etmiĢlər.
Bu beĢ təfsir arasında sonuncusu daha münasibdir. Çünki
ayənin davamında “əmr sahibləri” üçün qeyd edilən iki xüsusiyyətə
görə, onu məsumlardan baĢqasına aid etmək olmaz.
Birinci xüsusiyyət belə vəsf edilir: “Xəbərin mahiyyətinə varan
əmr sahiblərinə müraciət etsələr, onlara yol göstərərlər!” Uyğun
xüsusiyyətin zahiri mənası budur ki, əmr sahiblərinin elmi əsla
nöqsan, Ģəkk-Ģübhə və xətaya uğramaz. Bu isə məsumlardan
qeyrisinə aid deyil.
Ġkinci xüsusiyyətdə, əmr sahiblərinin varlığı bir növ ilahi lütf və
mərhəmət hesab edilir. Ġnsanlar onlara itaət etməklə Ģeytana
uymaqdan yayınırlar.
Məlum olduğu kimi, məsum imamlara itaət Ģübhəsiz, azğınlıq
və Ģeytana uymağın qarĢısını alır. Çünki məsum olmayanların özləri
də xəta və günaha, Ģeytanın tələsinə düĢə bilərlər!
Əhli-beyt (ə) və əhli-sünnə mənbələrindən bizə gəlib çatan bir
çox rəvayətlərdə “əmr sahibləri” məsum imamlar kimi təfsir
edilmiĢdir.
Dostları ilə paylaş: |