Güney azərbaycan nəSRİ Başlanğıcdan bu günə qədər Antologiya
Yüklə 2,88 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- TİKANLI MƏFTİLLƏR
501 Cəhənnəm iliyi Qıçları neçə müddət idi qaşınmağa başlamışdı. O anda hazır idi hər nəyin versin, ancaq bir dəfə özünü qaşısın. Dizləri alı- şırdı. Sanki od vurmuşdular onlara… İndi bədəninin tamam yerləri qaşınırdı. Ətrafındakı boğultulu və anlaşılmaz səslər onu daha vəhşətə salmışdı. Gözlərinə vəhşicə şaxan lampanın işığı söksə də, onları açıq saxlamağa cəhd edirdi. Ətrafında vız-vız səsləri ucalırdı. Dərin bir çılğınlıqda özünü hiss edir- di… Başı üstə birini gördü. Özü görünmürdü. Başı lampanın işığı arxasında qaranlıqda idi. Birdən sağ qolunda acı bir ağ- rını sezdi. – İndi qıfıllanmış diliniz açılar… Cəhənnəm iliyi açardır… Nəfəsin duydu üzündə… Gözləri şüşə kimi saf və ehsassız idi. Bir gizlin qorxu canına doldu. Səsi qurudu. Neçə ləhzə səy etdi özünü itirməsin. Lakin damarlarında qan yerinə dağ qur ğuşun dolanmasını birdən ehsas etdi. Əlləri keyləşirdi. Barmaq ların tərpətməyə çalışdı, tərpəntilərin duymadı. Göz- lərinin dərisi çəkilirdi, bir kimsə maqqaş ilə çəkirdi sanki… Dişləri qıfıllandı. Nəfəs çəkmək yavaş-yavaş çətinləşirdi. Nə üçün o vəziyyətə düşdüyündən xəbərsiz idi. Öz vüqar və du- rumun saxlamağa çalışdı. Səhənd dağı gözü önündə idi. Bəzz qalası dumanda; Babək atlıları ilə məhv olurdu uzaqda… Bir qalın çən dağı bürüyürdü… Neçə ləhzə idi adi haldan çıxmışdı. Sudan dışarı düşmüş balıq kimi yerə-göyə atılırdı. Otağın sərin havasında havasız- lıqdan boğulurdu. Dərindən tövşüyürdü, dalbadal. Ağır gələn nəfəsi boğazından xırıltılı səslə eşiyə çıxırdı. Yavaş-yavaş üzü qaralırdı. Boğazını sıxırdı bir kimsə sanki. Gözləri hədəqədən eşiyə çıxmışdı. Neçə ləhzə idi nəfəs çəkməyi duyulmurdu… Qadın onun hər an qiyafəsinin dəyişməsini görəndə axır- da: – Nə oldu sənə?! – deyə soruşdu – Qorxubsanmı!? Başın buladı: – O ləhzələri bir dəfə də yaşamaq istəmirəm. Bilmirsən, o ağ otaqda huşun başına gələndə, min dəfə arzu edirsən… arzu 502 Toğrul Atabay edirsən, nə istəyirlər verim, ancaq məni buraxsınlar… Bir dəfə də o cəhənnəm iliyin təcrübə etməyim… – Hansı… ağ otaq… nə cəhənnəmi?! – təəccüblə soruşdu. – Burax!.. Çox dəhşətlidir… Deyə bilmərəm… – Döydülərmi səni? – Kaş döyərdilər… Bax, iki yol ayrımında qalmışam. Bil- mirəm nə edəm… Qadın gözlərinə baxdı. Neçə ləhzə sükut yarıqaranlıq ota- ğa hakim oldu. – Mən sənin şeirlərinə inanıram… Onlarda olan mənalara da… Hətmən millət də sənə inanır. Bir gün bu ölkə sənə gü- vənəcək! – Bilirəm… Bilirəm nə edim… * * * Ədəbiyyat və incəsənət məclislərində yeni bir kitabdan söz-söhbət gedirdi. Hamı o kitab haqqında qızğın bəhslər edirdi. Özəlliklə, onun bir şeiri haqqında ətrafl ı bəhslər olu- nurdu. Hamı o şeiri cəsarətli və təhlükəli bilirdi… O şerin adı «Cəhənnəm iliyi» idi. TİKANLI MƏFTİLLƏR Neçə dəfə idi ki, tikanlı məftillər arxasında durmuş, ma- raqla o taya baxırdı . Tikanlı məftillərdən neçə metr o yanda, enli çay, özünü sahilin daşlarına çala-çala qaranlıqda məhv olurdu. Neçə gün idi ki, bu məntəqəyə əsgər verilmişdi. Hələ özünə bir yoldaş tapmamışdı. Neçə yerdən çayın üstünə körpü salınmışdı. Körpülərin ətrafında zəncir, zəncirlərin kənarında silahlı əsgərlər... İlıq havada, kənardakı körpüyə baxdı. İki sahili bir-birinə qovuşduran körpü üstə kimsəni görə bilmədi. Dərin bir sukut- da, suyun şırıltı səsindən, qulaqları qamaşırdı. Heç bir umu- 503 Tikanlı məftillər du yox idi buraya düşsün! Ölkənin son sərhədi bilirdi buranı. Dərsdə coğrafi ya kitablarında belə oxumuşdu. Araz çayı və onun qolları neçə ləhzə gözünün önündə dayandı... Şirin bir əfsanə bu... Üzbəüz sahildən sərin bir yel tanış bir mahnı səsini gəti- rirdi bu taya, sudan, məftillərdən aşa-aşa ... uşaqlıqda da belə bir mahnını dinləmişdi, anasının və atasının sazının tellərin- dən ... buraya gəlmədən demişdilər: “Ölkənin sərhədində xid- mət etməyə gedirsiz! Çox ehtiyatlı olmağınız gərəkdir”. Neçə ləhzə dərin bir uçurum tərkində özünü gördü, ilhamlı səslər içrə... dərindən tövşüdü. Əllərini ətrafa açıb qaranlıqda ətirli havanı dərindən sinəsinə çəkdi. Çox tanış idi bu havanın qoxusu. Yüngülluk duyurdu özündə... Bir daş götürüb tikanlı məftillər üstündən suya atdı... Üzbəüz sahildə çox uzaqlarda, bəzi yerlərdə çıraqlar pırıl-pırıl yanırdılar ... O taydan isə bir daş suya atıldı. Diqqət etdi; onu gördü. Özü kimi bir əsgər idi o. Əlin tərpətdi ona. Sonra sağ əlin irəli uzatdı. Sanki onunla görüşmək istəyirdi. Aralarında enli bir çay olsa da, əlində bir qızğınlıq və istilik duydu. Ürəyi şiddətlə döyünməyə başladı. Axşamdan yatağa girsə də, səhərəcən heç yata bilmədi. Sanki boğazına bir zad tıxanmışdı. İndiyəcən belə bir və- ziyyətlə qarşılanmamışdı... Sürətlə axan çay, hər iki ölkənin adının bir olduğu, tanış mahnılar və hər zaddan artıq tikanlı məftillər onu fi krə salmışdı.
504 Valeh Şiri VALEH ŞİRİ Valeh Şiri 1977-ci ildə Güney Azərbaycanın Ərdəbil böl gəsinin Kəladərə kəndində anadan olmuşdur. “Ayaqyalın oxu” (2007), “Sus” (2010), “Vahimə” (2011) adlı hekayələr kitabının müəllifi dir. Çağdaş Güney Azərbaycan ədəbiyyatında daha çox nasir, tər çü məçi və publisist kimi tanınır. Hazırda Ərdəbil şəhərində yaşayır. Yüklə 2,88 Mb. Dostları ilə paylaş:
|