Hazırlayan: İhramcızâde İsmail Hakkı
Yüklə 2,82 Kb. Pdf görüntüsü
|
120 Ali Şeriati "Benim de oğlum var, ama bir kere de onu öpmedim". Efendimiz evlada karşı soğuk bir tutum hakkında duyup diyor: "Mihriban/şefkatli olmayan kimse sevecenlik görmez". Günler birbirini takip ediyor. Fâtıma aleyhisselâm hayatının en tatlı anlarını yaşıyor ve geçtiğimiz acıları sanki unutuyor. Hayber savaşı olur. Yahudilerin Fedek bağları Hz Peygamber'e sallallâhü aleyhi ve selleme verilir. Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellem bu bağları kızı Fâtıma aleyhisselâma verir ve ailedeki fakirlik kısmen ortadan kalkıyor. Mekke'nin fethi başlanır. Fâtıma güçlü babası ve kahraman kocası ile Mekke'ye yola düşüyor. O, İslâm'ın en büyük zaferinin tanık olur. Doğduğu şehrin manzaraları acılı-tatlı anıları canlandırır. Mescid-Haram, acı olaylar, baba evi, kız kardeşleri, Ebu Talib'in ve annesi Hatice'nin mezarları ... Zafer dolu bir gelecek! Babasına karşı düşmanlıklar yavaş yavaş azalır, onun gölgesi yarımadayı sarar. Kocasının Bedir, Uhud, Hendek, Hayber, Mekke'nin fethi, Huneyn ve Yemen'de çaldığı darbeler Kıyamete kadar ins ve cinnin ibadetinden üstün tutulur. Azapla dolu hayatın yegane verimi olan çocukları babasının, kendisinin soyunu devam ettirecek, "Ehlibeyt" Fâtıma, Fâtıma’dır/Kadın 121 i tamamlayıcısıdır. Evet, Fâtıma sanki tüm sıkıntılarının ve faziletlerinin ödülünü almıştır. Onu en çok sevindiren şu ki, bu çocuklar babasının kalbini, gönlünü ferahla doldurmuşlar. Onüç izdivacdan sadece Mısırlı cariye Peygamber'e sallallâhü aleyhi ve sellem İbrahim'i vermişti. İbrahim ise süt çocuğu zamanında öldü. Şimdi bu boşluğu Hasan, Hüseyin, Zeynep ve Ümm-Gülsüm doldurur. Acılık başka bir şey görmemiş insan hayatın tadını hissetmeye başlar. Özellikle yaşı altmışı geçmiş babanın evlada olan his ve ihtiyacı daha fazladır. Ailede sevecen hayat hüküm sürer. Fâtıma aleyhisselâmın çehresinde tebessüm görünüyor. Onun ailesi mutluluk içindedir. Ama bütün bunlar tufandan önce kaçınılmaz olan sessizliktir. Tufan ise kopmaktadır. Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellem yatağa düştü ve bir daha kalkamadı. Çehreler değişti, Medine’ye keder/karanlıklar çöktü. Siyasette, iman ve ihlas da Muhammed sallallâhü aleyhi ve sellemle gitti. Kardeşlik ilişkileri kırıldı, kabile yeminleri canlandı. Artık Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellem ferman vermiyordu. Ali aleyhisselâmın peşini adam takip ediyordu. Hz. Aişe ve Hz. Hafsa babalarını çağırttırır. Dün mihrapta Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellemin yerinde Ömer duruyordu, bugün ise Ebubekir'in sesi duyuluyor. Üsamenin savaşçıları, hatta beddualara 122 Ali Şeriati rağmen, çergeye/topluca dizilmiş halde duruyor. Topluluğun başkanı - bayrağını eline almış Usameye karşı itiraz sesleri yükseliyor. Perşembe. Efendimizin gözlerinden sel gibi yaş akıyor. Buyurur: - "Kalem ve kağıt verin bir şey yazdırayım ki, yolunuzu şaşırmayasınız". Tartışmaya düşürüp vermediler, dediler ki: - "sayıklıyor. Kur'an var, başka yazıya ne gerek ?! [Neden] "Artık Hz sallallâhü aleyhi ve sellem konuşmuyor", diyor Fâtıma aleyhisselâm , "Aişe'nin odasındadır. Başı Ali'nin dizleri üstedir. Dudakları kapanır. Benimle gözleriyle konuşuyor. Ben dayanamıyorum. O, benim babamdır, ben ise onun "annesi". O, bu şehirde beni bu insanlarla yalnız koysa ne olacak? Gözünü benden çekmiyor. Herkesten çok beni merak ediyor. Ne çektiğimi yüzümden okur. Bana kalbi yanıyor. Gözü ile işaret ediyor ki, başımı yüzüne yakınlaştırırım. Kulağıma diyor ki, bu ölüm hastalığıdır, ben gidiyorum. Başımı kaldırıyorum. Bu musibet beni üzüyor. Babamdan sonraki musibet kalbimi parçalıyor. Çünkü ne için bu sözleri sadece bana diyor? Ben ki, onun ölümü karşısında en aciz, en üzüntülü keşiyim. Ama o hala gözlerini bana dikip. Sanki, bebek tek ona muhtaç olduğumu hissedip, diyor: Fâtıma, Fâtıma’dır/Kadın 123 "Kızım, benim ailemden bana ilk gelecek, ilk bana kavuşacak kişi sensin! Yoksa bu ümmetin kadınlarının yöneticisi olmak istemiyor musun? " Ne büyük teselli! Bu musibet odunu başka hangi müjde soğutabilir? Sağol, baba! Fâtıma'yı nasıl yatıştırmak gerektiğini iyi biliyorsun. Bu nedenle, bu haberi bana verir. Şimdi ağlamaya, mersiye demeye gücüm oldu: Çehresine buluttan yağmur isteyen kişi, Yetimlerin sığınağı, aşka baş eğen kişi ... Aniden babam gözlerini açıyor: "Kızım, bu ki, Ebu Talib'in bana verdiği sır. Kızım, sır okuma, Kur'an oku, oku ki: "Muhammed ancak bir peygamberdir. Ondan önce de peygamberler gelip geçmiştir. Eğer o ölürse ya da öldürülürse, siz mi döneceksiniz? ". Daha sonra sanki kendi kendine mırıldandı: Büyüklük taslayarak serkeş, zorba diktatör güç ve iktidar sahipleri için Cehennemde devamlı ikamet yeri mi yok? Sonra devam etti: "Kim ahiret evini istiyorsa, yeryüzünde çirkinlik ve alçaklık yapmasınlar ...". Yüklə 2,82 Kb. Dostları ilə paylaş:
|