Hazırlayan: İhramcızâde İsmail Hakkı
Yüklə 2,82 Kb. Pdf görüntüsü
|
124 Ali Şeriati Efendimiz sallallâhü aleyhi ve sellem yazmaya koymayan siyasiler teklif ettiler ki, yazmak istediğini sözlü desin. Efendimiz kırgın halde bakıp dedi: - Benim sahip olduğum, beni davet ettiğinizden üstündür. Ben size üç vasiyet ediyorum: "Öncelikle, müşrikleri Arap adasından çıkarın. İkincisi, kabilelerin temsilciliğini benim kabul ettiğim gibi yapın. Üçüncüsü, .... "(sessizlik). Herkes ihtiyarsız Ali aleyhisselâma baktı. Ali aleyhisselâm ise derin düşünceler içindeydi. Efendimiz sallallâhü aleyhi ve sellem sustu, gözlerini bir noktaya dikmişti. Onlar gittiler. [Bir gidiş gittiler] Üzüntüden feryat ettim ... "Baban için bu günden o yana sıkıntı yok" dedi ve dudakları kapandı. Vah diyen, kızını, bebeklerini öpen dudaklar kapandı. Bir süre bize baktı, sonra gözlerini kapadı. Başı Ali'nin göğsü üste idi. Elini kıran bir sessizlik içindeydi, sanki Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellem önce o ölmüştü. Aişe ve diğer kadınlar onun başına toplandılar. Aniden dua için açılmış elleri yanına düştü. Dudakları kıpırdadı. Her şey tamam oldu. Dışarda çığlık koptu. Şehir korku ve tereddüt içinde ağlıyordu. Hz. Ömer feryat diyordu: "Peygamber ölmedi; Fâtıma, Fâtıma’dır/Kadın 125 o, İsa gibi göğe çıktı ve yine gelecektir. Kim derse ki, "Peygamber öldü" münafıktır ve boynunu vuracağım. " Birkaç saat geçti. Sakinlik oluştu. Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer'in geldiğini gördüm. Hz. Ebubekir babamın yüzündeki örtüyü açtı, ağladı, gitti. Diğeri de gitti. Ali, Peygamberin sallallâhü aleyhi ve sellem gusül ve kefen işi ile meşgul oldu. O, babamın pak bedenini yıkıyor, ağlıyordu. Onun üzerine su, kendi canına od döküyordu. Halk kendi Peygamberini kaybetmişti. Ben ve Ali ise her şeyimizi! Birden bana öyle geldi ki, bu şehirde, bu dünyada garip kalmışız. Her şey bir anda değişmişti. Yüzler dönmüştü. Sadakat yerine siyaset gelmişti. Kardeşlik antlaşması okuyanlar uzaklaşmış, yeniden zengin-fakir üveylik geri oluşmuştu. Babamın ölümünden daha ağır bir gerçeklikle yüz yüze durmuştuk. Medine hile ve fitnelerle dolmuştu. Büyük Amcam Abbas rahatsız oldu, gelip Ali'ye dedi: - Elini ver, sana beyat edeyim. Koy bilsinler ki, Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellemin amcası Ali'ye beyat etti. Aile üyeleri de sana beyat eder. Yoksa ... Ne "yoksa"? Olmaya başkalarında da bir tamahı mı var? Ali aleyhisselâma dedi ki, yarın bileceksin. Ali aleyhisselâm tehlike hissediyordu. Ama bu his ani oldu. 126 Ali Şeriati Kalbinde ayrı bir hesap vardı. Muhammed sallallâhü aleyhi ve sellem Ali için baba, öğretmen, kardeş, dost, peygamber, bir deyişle, her şey vardı. O, bu dışarıda olup bitenleri düşünmek istemiyordu. O Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellem gusül vermekle, ben çocuklara bakmakla meşgul idik. Hasan'ın yedi, Hüseyin'in altı yaşındaydı. Zeynep beş, Ümm-Gülsüm ise üç yaşındaydı. Peygamberden sonra bu çocukları hoş vakitte beklemiyordu. Sakife’de Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellemin yakınları (yine) toplanıp halife seçmek isteğinde idiler. Hissettiler ki, Mekke mühacirlerinin (Kureyş) kendi planı var. Hz. Ebu Bekir, Hz. Ömer, Hz. Ebû Ubeyde kendilerinden birisi olsun istiyorlardı Sonuçta, bu toplantıda Sakife’de Hz. Ebubekir seçildi. Fâtıma aleyhisselâmın iztirablarını kimsenin kavramaya yetenekli değildi. Fâtıma'nın babasına muhabbeti sadece evlatlık muhabbeti değil ve o, öz babasını aşikâne seviyor. O "babasının annesi" ve tüm zorluklarda onun onun arkadaşı olup. Efendimizin sallallâhü aleyhi ve sellem vefatından sonra o tek zürriyet, evin tek sütunu, evlatlarının annesidir. Fâtıma aleyhisselâm dünyaya geldiği zaman artık ne anasının serveti, ne de ailede sevinç vardı. O zaman Hatice yaşı altmış beşi geçmiş ihtiyar bir kadındı. Henüz Fâtıma'yı dünyaya getirmemişken önce risalet yükü onun belini eğmişti. Cahiliye, kölelik, putperestlik bu aile için zindana dönüşmüştü. Yaşamını Muhammed sallallâhü aleyhi ve Fâtıma, Fâtıma’dır/Kadın 127 sellemin aydınlık yoluna feda eden Hatice tatlılıkla o zaman, ortamın zehrini içdi. O, Muhammed sallallâhü aleyhi ve sellemin risaletine meşguldü. O zaman Fâtıma aleyhisselâm anne ve babasına iltifatına muhtaç olduğunu hissediyordu. Hayatını dosta karşılıksız, feda eden kimse kalben ona yaklaşır. Bu zaman dost da onun ihtiyacına cevap verir. Ama dostluk ve aşk farklı mefhumlardır. Fâtıma aleyhisselâmın babasına sevgisi sadece dostluk değil. Bu sevgi çok ağır sınavlardan iftiharla eski bir sevgidir. Babası kendi yurdunda garip idi. Onu her yandan cehalet kılıçları çalıyordu. Bir yandan vahiy heyecanları, bir yandan vicdan ve aşk tufanları, diğer yandan akrabaların azapları, yalnızlık ve dağların, göklerin sahip durmadığı emanet yükü! O, bütün bu azap yağmuru altında halkın arasına çıkıyor, Safa tepesine tırmanıp cahil halkı korkutuyor, üç yüz otuz kaç puta tapan cahiller arasında özgürlük nidası çekiyor, günün sonunda yorgun, yaralı, mahzun halde eve dönüyor. Fâtıma aleyhisselâm şehrin nefret dolu sokaklarında babasını adım adım takip ediyor. Peygamber sallallâhü aleyhi ve sellem yıkıldığı zaman kuş yuvadan düşmüş yavrusunu koruduğu gibi Fâtıma aleyhisselâm babasından koruyor. İnce parmakları ile babasının çehresindeki kan izlerini temizliyordu. Fâtıma aleyhisselâm Allah kelamı taşıyan babasına kendi çocuksu kelimeleriyle rahatlatıcı oluyordu. Birinden döndüğünde zaman onu yalnız karşılıyordu . Üç yıllık Yüklə 2,82 Kb. Dostları ilə paylaş:
|