109
Erm
ənistanın ayrılmaz hissəsi elan edir”. Buna cavab olaraq Ermənistan Dağlıq
Qarabağı Azərbaycanın ayrılmaz hissəsi elan etdi (287, s.53-56). Qarabağ
probleminin h
əllində N.Nərimanovun mövqeyi, ardıcıl fəaliyyəti
və nəticəsi
müsb
ət olmuşdur. O, RK(b)P MK Qafqaz Bürosunun Dağlıq Qarabağı
Erm
ənistana vermək qərarını bir gecənin içində dəyişdirtmişdir.
Az
ərbaycan Respublikasını müstəqil dövlət olaraq tanımaq istəməyən
bolşeviklər sovet hakimiyyəti qurulandan bir neçə gün sonra, 1920-ci il mayın 7-də
menşeviklərin idarə etdikləri müstəqil Gürcüstanı bir dövlət kimi tanıyaraq onunla
saziş bağladı (135, s.27-31). Sazişdən aydın olur ki, Gürcüstan Zaqatala qəzasına
olan iddialarını hələ də qüvvədə saxlayırdı. Sazişdə nəzərdə tutulurdu ki, bu
ərazinin statusuna yenidən baxılacaqdır. Azərbaycan tərəfi də bu qeydlə
razılaşmışdı (135, s.27-31). Bu razılıq N.Nərimanovdan alınmamışdı, çünki o,
Bakıya ancaq mayın 16-da gəlmişdi. Sovetləşmə baş verəndən sonra
N.N
ərimanovun səyi nəticəsində Gürcüstan Zaqatalanı və “Poylu körpüsündən
şimal-şərqə tərəf olan ərazidən imtina edərək, bu əraziləri Azərbaycanın ərazisi
elan etdi” (287, s.53-56).
Milli respublikaların ərazilərində muxtar qurumların yaranması da ərazi
bütövlüyün
ə xələl gətirirdi. Gürcüstanda yaranmaqda olan muxtariyyətlərə qarşı
çıxış edirdilər. Azərbaycandan fərqli olaraq orada bu
istiqamətdə fəaliyyət
göst
ərənlərin sayı məhdud deyil, geniş idi. Gürcüstanda muxtariyyətlərin
yaranması Gürcüstan KP MK-da və İnqilab Şurasında müzakirə ediləndə
Gürcüstan Komm
unist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin və İnqilab komitəsinin
r
əhbərləri B.Mdivani, S.Kavtaradze, M.Okucava, K.Tsintsadze və başqalarının səyi
il
ə səs çoxluğu ilə qərar qəbul olunmadı. Muxtariyyətlərin paytaxtını
mü
əyyənləşdirəndə də rəhbərlik Sxinvalinin Cənubi Osetiyanın, Batumun isə
Acarıstanın paytaxtı olmasına etiraz etdilər. Amma bütün bu səylərə baxmayaraq,
muxtariyy
ətlər də, nəzərdə tutulan paytaxtlar da Moskvanın təkidi ilə həyata vəsiqə
aldı.
Zaqafqaziya federasiyasının və SSRİ-nin yarandığı zaman N.Nərimanov və
gürcü milli t
əmayülçüləri bir çox məsələlərdə vahid cəbhədən çıxış edirdilər. Bu
fikir ümumiliyi C
ənubi Qafqaz respublikalarının dəmiryollarının və xarici
banklarının birləşməsi, müttəfiq respublikalar arasında mövcud olan gömrük
sisteminin l
əğvinə qarşı çıxmaqda özünü daha aydın büruzə verirdi.
Bu məsələlərə
münasib
ətdə N.Nərimanov etiraz səsini ucaldaraq və xüsusi mövqeyini bildirərək
açıq-aydın elan edirdi ki, istənilən vəziyyətdə respublika öz müstəqilliyini siyasi
sah
ədə tam şəkildə qoruyub saxlamalıdır. Hərbi komissarlıqların fəaliyyətində və
xarici ticari
əlaqələrdə də müstəqillik qalmalıdır (322, v.1-4). Lenin
Cənubi Qafqaz
federasiyasının yaradılmasını tələsik addım saydığı halda, Stalin bu federasiyanın
qurulmasını reallaşdırdı. Qeyd etmək lazımdır ki, 1922-ci ilin fevral ayında Şimali
Qafqaz h
ərbi dairəsinin xüsusi şöbəsi Azərbaycan MİK-dən Berlində oxuyan
az
ərbaycanlı tələbə Məmmədova göndərilən məktubu kəşfiyyat yolu ilə əldə
110
etmişdi.
Məktubda deyilirdi ki, “N.Nərimanov federasiyanın yaranmasına etiraz
etdi, amma buna baxmayaraq federasiya yarandı. N.Nərimanovu fəaliyyətinə görə
el
ə “millətçi” deyərək qaralayırlar. Bizdə dövlət naminə çalışan müsəlmanlar yox
d
ərəcəsindədir” (280, v. 12). N.Nərimanov sonralar Zaqfederasiya hökumətinin
başçısı seçilərək, milli respublikaların hüquqlarına hörmətlə yanaşırdı.
SSRİ yaradılarkən Ukrayna yaranan qurumun sadəcə ittifaq
adlandırılmasını, Stalin isə yeni qurumun dövlət adlandırılmasını təkid etdi.
Ukrayna yeni qurumun m
ərkəzi orqanlarının formal xarakterli olması, Stalin isə
onların canlı orqanizm olması təkliflərini irəli sürdü.
O zamanlar hətta
quberniyaların bərpası haqqında da fikirlər var idi (121). Azərbaycan, Gürcüstan və
Ukrayna r
əhbərlərinin birgə səyi nəticəsində Lenin yeni dövlətin yaradılma
şərtlərinə bir neçə əlavə etdi. Onlardan biri bu dövlətin əslində Rusiya federasiyası
mahiyy
ətində deyil, “eyni hüquqlu respublikaların ittifaqı” və hər ittifaqa daxil
olan dövl
ətin “suveren respublika” olduğu və istədiyi zaman ittifaqdan çıxmaq
hüq
uqunun olması idi. Birgə səylərin nəticəsi bununla kifayətləndi.
Bel
əliklə, Cənubi Qafqazda sərhəd məsələlərinin ətrafında ziddiyyətlər
Rusiya imperiyasının Cənubi Qafqazda demoqrafik xəritəni dəyişdirmək siyasəti
il
ə yaranmış, 1917-ci il Fevral inqilabından sonra
bir çox hallarda erməni
siyas
ətçilərinin təşəbbüsü ilə gündəliyə çıxmış (105), Oktyabr çevrilişindən sonra
inkişaf etmiş, Cənubi Qafqazda müstəqil dövlətlər yaradılarkən şiddətlənərək qanlı
qarşıdurma şəklini almış, dünyanın aparıcı dövlətləri bu işdə çox vaxt obyektiv
mövqe tutmamış, qeyri ardıcıl siyasət aparmış, Cənubi Qafqazda sovet hakimiyyəti
qurulandan sonra bu mübariz
ə sovet Rusiyasının iştirakı ilə davam etmiş və onların
maraqları nəzərə alınaraq, nəhayət, beynəlxalq sazişlərlə rəsmiləşmişdir. Beləliklə,
Az
ərbaycanın ərazi bütövlüyü uğrunda mübarizə və onun nəticələri ayrı-ayrı
dövrl
ər və hökumətlərin məsuliyyəti ilə yanaşı, Rusiya istilası dövrü və 1917-ci ilin
fevralından 1923-cü ilin iyuluna qədərki dövrü tam şəkildə əhatə edərək
hərtərəfli
qiym
ətləndirilməlidir.
Az
ərbaycanda sovet hakimiyyətinin qurulması ərəfəsində Naxçıvan,
Qarabağ, Zəngəzur və Zaqatalanın sovet Rusiyası tərəfindən Azərbaycan ərazisi
olduğu dəfələrlə etiraf edilsə də Gürcüstanın sovetləşmə növbəsi çatanda Rusiya
artıq Zaqatalanın gürcülərin xeyrinə mübahisəli olduğu haqda saziş imzaladı (135,
t.4, s.27-31). Erm
ənistanda sovet hakimiyyəti qurulmaq ərəfəsində onlara verilən
v
əd, qurulduğu gün - dekabrın 1-də yerinə yetirildi. Ermənistan Naxçıvanı,
Z
əngəzuru, Qarabağı onlara vermək haqqında Azərbaycanın bəyanatına nail
oldular. 1920-
ci il dekabrın 2-də Rusiya ilə artıq sovetləşmiş Ermənistan arasında
imzalanan sazişdə Zəngəzur Ermənistan ərazisi kimi göstərilmişdirsə də, Naxçıvan
v
ə Qarabağ haqqında heç bir qeyd olmamışdır. Azərbaycanda sovet hakimiyyəti
qurulark
ən Azərbaycan tərəfindən artıq İrəvan xanlığının əraziləri rəsmi
olaraq
erm
ənilərə verilmiş, Borçalı və Dərbənd problemi gündəlikdən çıxmış, Zaqatala
Rusiya-Gürcüstan müqavil
əsi ilə mübahisəli ərazi kimi müəyyənləşdirilmiş,