Sil pis naxışları düşüncəmizdən.
Biz öz çarəmizi bilmirİK əsla,
Hansı yol yaxşıdır apar o yola.
Səni ümid ilə hey axtarmaqda
Kimisi qarada,
K İm is i
ağda.
Bir meyvə dərməKçün sənin bağından,
Hərə bir qapıda eyləyir fəğan.
Məndə cəsarət yox sənə söz deyim,
«Onu ver,» - deyərəK bir şey istəyim.
Diləyim yerinə yetsə hər Kəsdən,
Görürəm o deyil, sənsən lü tf edən.
Sənin mövcudata yox ehtiyacın,
Onların hamısı sənin möhtacın.
Sən Kİ, dostluq ilə çıxdm qarşıma,
BiganəlİK
k ü Iü
tÖKmə başıma.
Feyzindən işıq ver gözlərimə sən,
Qoy olum asudə özgə gözlərdən.
Pərvanə olmuşam şəbçırağma,
Bir quşam, qonmuşam sənin bağına.
Bu
k İç İk
bəndəni salma gözündən,
BöyÜKSən, KÖməK et böyÜKİÜKİə sən.
Mən nəyəm, bir zərrə - gözlə görünməz,
Səndən nur alm ışdır o zərrə - sönməz.
Sənin qüdrətinlə aşKar olmuşam,
Hər bir xəzinəyə açar olmuşam.
Köhnə heKayəti çatdırdım sona,
Başlasın təzə söz indi cövlana.
Saldm İİk sözümü sən dildən-dilə,
Bu son addımı da yetir mənzilə.
Ziya saç, qoy qəlbim işıqla dolsun,
Incə mətləblərə o, güzgü olsun.
Bu çətin yollarda budur məqsədim:
Sənin bəyəndiyin bir yolla gedim.
Elə KÖməK et Kİ, işlərim ə sən,
Özün şad olasan dedİKİərimdən.
Mən öz xoşum ilə gəlim önünə,
İtaət eyləyim peyğəmbərinə.
SONUNCU PEYĞƏMBƏRİN
TƏRİFİ
Nə bir taxt istədi Məhəmməd, nə tac,
Qılıncla çox aldı şahlardan xərac.
Yox, yox, səhv elədim, o böyÜK nəbi
Həm taxt sahibiydi, həm tac sahibi.
Onun taxtı idi bütün bu əflaK,
Başının müqəddəs tacıydı «lövlaK».
M
ə
I
ək
simalıydı, A llahtanıyan,
Bizə də Allahı o verdi nişan.
Bizləri cənnətə odur aparan,
Cəhənnəm odundan odur qurtaran.
Parlayıb n u r saçdı bu Kainata,
Bənzərdi Zülmatda abi-həyata.
Uca qalxmasaydı ərşin tağından,
Kimdi
K a in a tm s ir r in i açan?
Mənəvi bir töhfə o verib bizə,
Ərşin sovqatmı göndərib bizə.
Yolunun torpağı olan başımız
Dəyməz başındaKi bir tÜKə yalnız.
Bizim halımıza qəlbən yanaraq
Gündüz Günəş oldu, gecələr çıraq.
Hər sınıq ürəyin odur pənahı,
Odur bağışladan hər bir günahı.
Dahidir, böyÜKdür o, dahilərdən,
Ü stündür, yÜKSƏKdir hər peyğəmbərdən.
Cənnətdən torpağa gəldisə Adəm,
O qoydu torpaqdan cənnətə qədəm.
AytəK çıxdı Yusif quyudan əgər,
Nur saçdı quyudan o, Aya qədər.
Xızra abi-həyat oldusa qismət,
Həyat çeşməsindən Keçdi Məhəmməd.
Yunisi uddusa balıq bir zaman,
Ona səcdə etdi balıqla ilan.
Davuddan yadigar təK bir zireh var,
Məhəmməd yüz zireh qoyub yadigar.
Süleymanın taxtı getdisə bada,
Məhəmməd əbədi qaldı dünyada.
Isanm beşiyi göyə qovuşdu,
Məhəmmədsə özü göylərə uçdu.
T ur dağı M usaya oldusa eyvan,
Məhəmmədin qəsri yarandı nurdan.
Şam ının önündə d urub çıraqlar,
Səndən işıq istə r, səndən pay um ar.
Şəffaf bir çeşməsən, təmiz b ir bulaq,
Ü zünü suyunla yuyub bu torpaq.
Bu quru torpağm səfası sənsən,
Bu xəstə dünyanm şəfası sənsən.
HəKİmsən, aydm dır düşüncən, zəKan,
Əlində Allahm hÖKmü bir dərman.
Məxluqun gözünə sən işıq verdin,
Göydə mələKİərə yaraşıq verdin.
A dm m öhür Kİmi sözə ziynətdir,
Camından h ər qətrə əbədiyyətdir.
Ondan bircə udum içərsə hər
kəs,
Dünyada dərd bilm əz, əziyyət bilməz.
Elə et Kİ, olsun o dadlı şərbət
Bu yazıq bəndənə - mənə də qism ət.
KİTABIN YAZILMASININ
SƏBƏBİ
Dolanıb döndÜKCə qoca ruzig ar,
Özünə bir yeni m üəllim arar.
Köhnə havaları dəyişər tam am ,
O, yeni nəğm ələr bəstələr müdam.
Dövran oyunbaztəK oynar b ir m üddət,
Ç ıxarar pərdədən b ir təzə su rət.
Edib
fü s u n K a rlıq
bu
su rə t ilə ,
X alqı əyləndirər b ir zaman belə.
Onu da qocaldıb dövran itirə r,
Səhnəyə yeni b ir su rə t gətirər.
Təzə şairlər də təzə x ə tt ilə
Köhnə ta rix lə ri təzələr belə.
H ər dövrün olar b ir u sta bağbanı,
Bəsləyib böyüdər Körpə fidanı.
B ir gövhər h ü sn ü n ü itirsə əgər,
Daşdan baş q ald ıra r başqa bir gövhər.
Gəlinimdə olan şuxluq, tə ra v ə t
PeyK ərşünaslara eylər Kİfayət.
Təzə
olm asaydı
bu
əsər, yəqin
Təzə
bir
söz
deməK olardı çətin.
B ir h a rm a t idim b ir zam an mən də,
Zəhm ətlə, zillətlə düşdüm Kəməndə.
H ər b ir xəzinədə v ar m əndən nişan,
Ancaq, heyf olsun
k
İ, deyiləm cavan!
GənclİK - təzə nallı, h a rın , Köhlən at,
Qocaldın - nal qızır, d ü şü r əldən at.
K ürədən çıxanda güzgü bərq v u ra r,
Fəqət sm an zam an zirehə y arar.
Söz, sənət eşqilə çırpm an ürəK
A lır sirdaş Kİmi ilham dan KÖməK.
Düşüncəm beynimin qızıl qanından
IncitəK incə söz alardı hər an.
ÇünKİ gizlində b ir ilham çım v ard ı,
Mənimlə ö rtü lü söz danışardı.
Susm uşdur sirdaşım xeyli zam andır,
Mən də söz tapm ıram , halım yam andır.
B ir də Kİ, sözüm ü dinləyib duyan
Bizi tərK eləyib, gedib dünyadan.
Şah A rslan torpaqda, qəbirdə İKən,
Necə söz söyləyim, şer yazım mən?
Şah əgər lü tf ilə etsə m ərhəm ət,
Yeni söz deməyə eylərəm cürət.
Bu dar Keçidlərdə dərd m əni aldı,
Bədənim su stald ı, rəngim saraldı,
Yolumu tufantəK tu td u fİKİrlər,
Gözümdə qalm adı yuxudan əsər.
Gecə, d ar qəlblərdən qara b ir gecə,
Yollar baş tÜKÜndən daha da incə!
Belə b ir gecədə mümKÜnmü səfər?
Heç belə b ir yolda quyu seçilər?
Zülmətə bürünm üş KeşİKÇixana,
Həmlə eləm işdir fil pasibana.
Bir ahu balası doğm uşdur çəmən,
MüşK-ənbər saçmada öz göbəyindən.
Nə pərvanə şam dan uzaq dayanır,
Dostları ilə paylaş: |