Islom dini. Uning oqimlari va asosiy oqimlari va yoʻnalishlari

Islom dini. Uning oqimlari va asosiy oqimlari va yoʻnalishlari”mavzusida tayyorlagan mustaqil ishi reja
O’ZBEKISTON RESPUBLIKASI OLIY VA O’RTA-MAXSUS TA’LIM VAZIRLIGI
TOSHKENT MOLIYA INSTITUTI
SUG’URTA ISHI FAKULTETI

SS81-GURUH TALABASI MURODQOBILOV SHOXRUXNING FALSAFA FANIDAN

“ISLOM DINI.UNING OQIMLARI VA ASOSIY OQIMLARI VA YOʻNALISHLARI”MAVZUSIDA TAYYORLAGAN
MUSTAQIL ISHI


Reja:

1. 
   
   Islom dini.
   
2. 
   
   Islom dini oqimlari.
   
3. 
   
   Islom dini asosiy yoʻnalishlari.
   

Islom dini yuzaga kelishi jihatidan jahon dinlari ichida uchinchi o‘rinda turadi. Islom dini Yaqin va O‘rta Sharq, Shimoliy Afrika, Janubiy – Sharqiy Osiyo, Kavkaz xalqlari tarixida nihoyatda muhim o‘rin tutadi va ayni vaqtda ularning ijtimoiy - siyosiy va madaniy hayotiga katta ta’sir o‘tkazib kelmoqda. Islom dini milodiy VII asrning boshlarida Arabiston yarim orolida vujudga kelgan. Arabistonning qulay geografik hududi G‘arb va Sharq davlatlarini bog‘lovchi karvon yo‘llari o‘tgan va uchta qit’ani tutashtirib turishi sababli, savdo-sotiq va hunarmandchilik qadimdan rivojlangan. Iqtisodiy rivojlanish darajasi yarim orolning turli hududlarida turlicha bo‘lgan. Uning bepoyon cho‘llarida yashagan ko‘chmanchi arablar chorvachilik bilan shug‘ullangan. Yarim orolning shimoliy qismida Vizantiya va Mesopotamiya kabi qadimgi madaniy markazlarning ta’siri kuchli bo‘lgan. Milodiy I asrda Arabistonning janubi – g‘arbiy qismida shahar – davlatlar vujudga kelib, IV–VI asrlarda bu erda Makka, yasrib, Toif kabi yirik shaharlar vujudga keladi. Mintaqadagi iqtisodiy jonlanish natijasida ko‘chmanchi chorvador qabilalarda urug‘–qabilaviy munosabatlarning emirilishi va davlat uyushmalarining paydo bo‘lish jarayoni kuchaydi. Islom dini tarqoq qabilalarni birlashtiruvchi mafkura sifatida tarix sahnasiga chiqdi.

“Islom” arabcha so‘z bo‘lib, tangriga o‘zini topshirish, itoat, bo‘ysunish, tinchlik kabi ma’nolarni anglatadi. Islom dini ta’limoti Qur’on va hadislarda bayon etilgan. Qur’on muqaddas manba hisoblanib, unda islomiy qonun qoidalar, iymon-e’tiqod talablari, huquqiy va axloqiy me’yorlar o‘z ifodasini topgan. Sunna hadislar majmui bo‘lib, Qur’ondan keyin keladigan muqaddas manbadir. Islom dinining ontologik asosi tavhid g‘oyasiga, ya’ni yagona olloh tomondan butun borliqning yaratilishi haqidagi ta’limotga asoslanadi. Gnoseologik asosi esa, insonni ollohni anglash yo‘lidagi jismoniy, ruhiy, ma’naviy holat jarayonlarini va oxir oqibatda ollohni bilish va unga birlashib ketish g‘oyasini ilgari suradi. Islom dinining ontologik va gnoseologik masalalarini talqin qilishda, ularga teologik va aqidaviy yondoshuvlar, shuningdek siyosiy masalalarda islomga e’tiqod qiluvchilar bir necha oqim va yo‘nalishlarga bo‘linib ketganlar.

Eramizdan oldingi VI asrdan boshlab Markaziy Osiyoda zardushtiylik diniy-falsafiy ta’limoti vujudga kelib, eramizning III asrigacha hukmronlik qildi. Zardushtiylikning vatani sifatida Markaziy Osiyo (Baqtriya, Xorazm) va Eron (Midiya) ko‘rsatiladi. Zardushtiylikda eng qadimgi davrlardan boshlab (eramizdan oldingi III-II-nchi ming yilliklar) eramizdan oldingi 1-ming yillik o‘rtalarigacha bo‘lgan Markaziy Osiyo va Yaqin Sharq xalqlarining diniy va ma’lum ma’noda falsafiy tasavvurlari aks etgan.

Zardushtiylikda xalqni ezgulik va adolat g‘oyalariga da’vat etish, hayotbaxsh an’analarni shakllantirish, dehqonchilik va shahar madaniyatini rivojlantirish muhim ahamiyat kasb etgan. «Avesto»dagi kosmologik ta’limotga binoan, Koinot, yer, okean, osmon, nurli doira va jannatdan iborat. Yer dumaloq bo‘lib, atrofi okean bilan o‘ralgan va ob-havo, yil fasllari bilan bog‘liq bo‘lgan etti qismdan iboratki, bu bobilliklarning etti shamollar haqidagi qadimgi tasavvurlaridan iqtibos qilingan. Osmon to‘rt doiradan tashkil topgan: yulduzlar doirasi, oy doirasi, quyosh doirasi va jannat doirasi yoki nur makoni. Yulduzlar, Oy va Quyosh xudo Axura Mazdaning badani sifatida tasvirlanadi. Zardushtiylik ta’limotiga ko‘ra tabiat va jamiyat jarayonlari ikki qarama-qarshi kuch — Yaxshilik (Axura Mazda yoki Xurmuzd va Yovuzlik Axriman yoki Angra- Man’yu)ning kurashidan iborat bo‘lib, pirovardida, 3000 yildan so‘ng YAxshilik g‘olib chiqib haqiqat adolat davri keladi. Shundan omon qolgan odamlar abadiy baxtiyorlikda yashaydilar6.
Zardushtiylikning jamiyat tarixi haqidagi tasavvurlari Injil va Qur’ondagi afsonalar bilan o‘xshab ketadi. Avesto bo‘yicha birinchi odam Yimadir barcha odamlar undan kelib chiqqan. Bu davr oltin asr sifatida tasvirlanadi: insonlar abadiy hayotga ega edilar, xudo Axuramazda abadiy bahor yaratgan bo‘lib, kishilar farovonlik va baxt-saodat yashar edilar. Ammo kunlardan bir kun ular gunohga botdilar: ular ta’qiqlangan mol go‘shtini yeb qo‘ydilar. Ziyonkor ruh Anxra Man’yu ularga sovuq va qor yuboradi. Yima odamlarni sovuqdan qotib qolishlaridan saqlash uchun uy qurib, unga barcha tirik jonzotlardan bir juftdan yashiradi. Bu afsona Shumer, Bobil, Injil va Qur’ondagi Butun dunyoni tufon bosganligi haqidagi afsonaga ochiqdan ochiq o‘xshashdir. Tarixning birinchi davri bo‘lgan – oltin davr shunday tugallanib, ikkinchi davr bo‘lgan-yaxshilik bilan yomonlik o‘rtasidagi kurash davri boshlanadi. Uchinchi davr, ya’ni insoniyat kelajagi Avestoda qadimgi davr kishilarining baxt-saodat haqidagi orzulari sifatida tasvirlanadiki, unda yaxshilik bilan yomonlik o‘rtasidagi kurashda xudo Axuramazda g‘alaba qiladi va o‘shanda yaxshilik saltanati barqaror bo‘ladi. O‘liklarning tirilishi va mahshar kuni haqidagi tasavvurlar ham mavjud.
Zaratushtra xalqning zo‘ravonlik va talon-tarrojdan azob chekayotganligini ham dardlik bilan qayd etib, qonun va tartibga rioya etishga chaqiradi. Aynan qishloq xo‘jaligi sohasidagi islohotlar g‘oyasi uchun Zaratushtraga jamiyat tepasida turganlar qarshi chiqdilar. U qonundan tashqari deb e’lon qilindi, jamiyatdan haydaldi, uning mol-mulki musodara qilindi.
Zardushtiylikda o‘sha davrdagi jamiyatning huquqiy va axloqiy tizimi o‘z aksini topgan. Zardushtiylikning qonunlar majmuasida halollik, mehnatsevarlik, adolatlilik, fikr, so‘z va amalda xolislik yuqori axloqiy me’yor asosi sifatida oldinga suriladi. Zardushtiylikning asosiy e’tiqodi uchlik qoidasida o‘z aksini topgan: xayrli fikr (gumata), xayrli so‘z (gukta) va xayrli ish (gvarishta). Zardushtiylik axloqining talabi insonning ruhiy va tana pokligidir. Zardushtiylik tinch va osoyishta, ittifoqlikda yashashni maslahat beradi, yaqinlarga nisbatan xayrixoh bo‘lishni, bir-biriga yordam berishni, yomonlik bilan kurashishni, shafqatsizlik, shuhratparastlik, zo‘ravonlik, o‘zboshimchalik, hasad, tuhmatni mahkum etadi, g‘azab va shahvotga berilmaslikni targ‘ib etadi, berilgan va’daga vafo qilmaslikni, o‘g‘rilikni ta’qiqlaydi, tuzilgan shartnomaga rioya etishni, savdoda rostgo‘y bo‘lishni, qarzni o‘z vaqtida to‘lashni ta’kidlaydi. Muhim axloqiy me’yorlarga quyidagilar kirar edi: homiladorlik va ko‘z yorish davrida ayol to‘g‘risida g‘amxo‘rlik qilish, erni ishlash, daraxtlar o‘tkazish, suv va oziq-ovqat manbalarini toza saqlash, chorva boqish, muhtojlarga o‘zidagi ortiqcha narsalar bilan yordam ko‘rsatish, foydali hayvonlar haqida g‘amho‘rlik qilish. Zaratushtra ta’limoti Markaziy Osiyo va Erondan boshlab Qora dengiz va Misrgacha yoyilgan edi. Ushbu ta’limotga ko‘ra, oliy xudo- Xoliq va unga qarshi turgan va unga bo‘ysunmaydigan yovuz kuchlar mavjuddirlar. Xoliq dunyoni muayyan maqsadda yaratgan, ammo hozirgi holatda bu dunyoning intihosi bo‘lib, bu haqda dunyoning najotkori kelib, undan xabar beradi. Jannat va do‘zax mavjud bo‘lib, har bir ruh kishi vafotidan so‘ng sudga tortiladi. Zamonlar oxirida o‘lganlar tirilib, Qiyomat qoyim bo‘ladiki, o‘shanda barcha gunohkorlar yakson qilinadilar. So‘ngra Yer yuzida Xudoning saltanati barqaror bo‘ladi va taqvodor kishilar bu saltanatga kiradilar. Xristianlik, gnostik mazhablar va Shimoliy buddaviylikda Zaratushtra o‘z ta’limoti bilan Axmoniylar imperiyasining barcha viloyatlarida qoldirgan chuqur ta’sirini o‘tkazdi. Zardushtning narigi dunyo haqidagi ta’limoti avval yahudiylar, so‘ngra xristian va islom diniga o‘tdi va bu dinlar ta’limotiga binoan qayta-qayta ishlanadi.


Falsafa tarixi sohasida Ilk o‘rta asr Sharq falsafasi deganda IX-XI asrlar musulmon fani va madaniyati tarixida katta yutuqlar va muhim ilmiy kashfiyotlar davri tushuniladi. Bu davrni ba’zi tadqiqotchilar Sharq fani va madaniyatining Uyg‘onish davri yoki “oltin davri” deb e’tirof etadilar. O‘sha davrda arab xalifaligi tarkibiga kirgan Movarounnahr va Xuroson mintaqasi yuz bergan madaniy-ma’rifiy yuksalishni ta’minlovchi va harakatlantiruvchi asosiy kuchlardan biri edi. Bu xulosa, birinchi navbatda, bu ilmiy yuksalishda ishtirok etgan mutafakkirlarning asosiy qismi ushbu zamin farzandlari bo‘lgani bilan izohlanadi7. Ushbu davrning tamal toshi islom dinining vujudga kelish omili, Abbosiylar xalifaligi davriga borib taqaladi. Mazkur davrda Bag‘dod shahriga asos solinib, u xalifalikning siyosiy markazi bo‘libgina qolmay, balki saltanatning iqtisodiy, ma’naviy-ma’rifiy, ilmiy markaziga aylantirilgan edi. Abbosiy xalifalar Mansur (754-776), Xorun ar-Rashid (786-809) va Ma’mun (813-833) davrida ilm-ma’rifatga katta e’tibor berilgan. Yirik ilmiy markazga aylangan “Bayt ul-hikma”ga asos solinib, bu joyda o‘z davrining mashhur olimu faylasuflari, tabib, munajjim, musiqachi, me’mor, muhandislari to‘plangan. Bu davrda arablar, yahudiylar, nasroniylar, forslar, movarounnahrlik va xurosonliklar tomonidan yahudiy, yunon, suryoniy, fors, hind va boshqa tillardagi riyoziyot, falakiyot, mantiq, alkimyo, handasa, tarix, tibbiyot fanlariga oid madaniy, ilmiy-falsafiy asarlar arab tiliga tarjima qilingan. Qadimgi yunon faylasuflari Ptolemeyning “Almajistiy” (Almagest), Evklidning handasa (geometriya), Aflotun va Arastuning qator asarlari arab tiliga o‘girildi. Ayniqsa, Arastuning mantiqqa oid asarlarining tarjima qilinishi Bag‘dod ziyolilari dunyoqarashining butunlay o‘zgarishiga olib kelgan edi.

Arab xalifaligi davrida O‘rta Osiyoni Tohiriylar (821-873), Safforiylar (873-904), Somoniylar (875-999), G‘aznaviylar (977-1186), Qoraxoniylar (999-1212) va Xorazmshohlar (1077-1231) kabi sulolalar boshqargan. Saljuqiylar (1033-1300) XII asrning boshlariga kelib, bugungi O‘rta Osiyo hududini butunlay o‘z nazorati ostiga oladilar8. Ma’lumki, saljuqiylar sulolasi ilgarigi mavqei yo‘qolgan xalifalikni boshqarayotgan Bag‘dod xalifasining rasmiy hukmronligini saqlagan holda, amalda markazlashgan davlatning dunyoviy ishlarini boshqarar edilar. Saljuqiy Malikshoh davrida uzoq vaqt vazirlik qilgan fan homiysi Nizomul Mulk Abu Homid G‘azzoliy va Mahmud az-Zamaxshariy kabi olimlarni ham qo‘llab-quvvatlagan. U Bag‘dodda rasadxona ishini rivojlantirib, mashhur falakshunos olimlarni to‘playdi. Nizomul Mulk tashabbusi bilan Buxoro, Hirot, Nishopur, Samarqand, Bag‘dod kabi shaharlarda “Nizomiya” nomidagi madrasalar ochilgan. Ushbu davr ilm-fan taraqqiyotining e’tiborli tomoni shundaki, ko‘pgina olimlar o‘z sohalarida yangiliklarga asos soladilar. Masalan, birinchi bo‘lib, Umar Xayyom taqvimiga tuzatish kiritadi. Ayniqsa, bu davr arab va fors adabiyotining taraqqiyot davri bo‘lgan. Umuman olganda, ijtimoiy-iqtisodiy, siyosiy jabhalarda ko‘plab o‘zgarishlar falsafa, tabiiy-ilmiy bilimlar rivojida muhim ob’ektiv va sub’ektiv shart-sharoitlarni vujudga keltirgan. O‘z navbatida Movarounnahr diyorida ham ilm-fan ravnaqi uchun qulay imkoniyatlar yaratilgan.

3.Mazhablarning paydo bo’lishi va ular orasidagi farqlar.

Mazhab so‘zi arabcha “yo‘l, yo‘nalish” ma’nosini bildirib, istilohda esa “biror diniy masala, muammo bo‘yicha muayyan mujtahid olimning fatvosiga ergashish” ma’nosini bildiradi. Ilk islom davrida mazhablar ko‘p bo‘lgan. Ammo vaqt o‘tishi bilan ular orasidan 4 yirik mazhab: hanafiylik, molikiylik, shofeiylik, hanbaliylik ajralib chiqqan. Bu to‘rt mazhab ikki aqidaviy ta’limot: moturidiya va ash’ariya bilan birgalikda “Ahli sunna val jamoa” deb ataladigan sunniylik yo‘nalishini tashkil etadi.

Hanafiy mazhabi. Hanafiylik asoschisi Imom A’zam Abu Hanifa No‘‘mon ibn Sobitdir. U hijriy 80-150 milodiy 699- 767 yillarda hayot kechirgan. Ko‘fa shahrida voyaga etgan. Zirikliy “Al–A’lom” kitobida Imom A’zamning otasi Sobit haqida quyidagilarni qayd etgan: “Sobitning otasi Zutiy Ali (r.a.)ning oldiga boradi va unga hadya berib, o‘g‘li Sobitning haqiga duo co‘raydi. Ali ibn Tolib uning va avlodlarining haqiga baraka tilab duo qiladi”. No‘mon ibn Sobit Ko‘fa shahrida ilm ahllari orasida voyaga etdi. Bilimi chuqur inson sifatida tanildi. O‘z kasbi orqasidan kun kechirar edi. CHunki otasidan unga katta boylik meros qolgan edi va uni tijoratga sarf etib, daromadini ilmu ma’rifat yo‘lida sarf etardi.

No‘‘mon ibn Sobit tarixga ikki sharafli nom bilan kirdi.

Abu Hanifa, ya’ni to‘g‘ri yo‘lda sobit turuvchilar rahnamosi.

Imom A’zam, ya’ni buyuk imom.
Abu Hanifa yoshlik chog‘idayoq Qur’oni karimni yodladi va uning ma’nolarini fahmlashga intildi. Keyinchalik mantiq va kalom ilmi bilan shug‘ullanib, bu borada atrofdagilardan o‘zib ketdi. U Hammod ibn Abu Sulaymon (r.h.) bilan uchrashganidan so‘ng fiqh ilmiga qiziqadi va Hammoddan 18 yil davomida tahsil oladi. Umri davomida 55 marta haj qildi. Har bir hajda ko‘plab ilm ahllari bilan muloqotga kirishdi. Imom A’zam (r.h.) ustozlarining adadi 4000 ga etishi manbalarda qayd etilgan. Ulardan 8 tasi sahoba, 39 tasi tobe’in edi. Hofiz as-Solihiy esa "Uqud al-juman" kitobida: “Imom Abu Hanifa sakkiz sahobiy va bir ayoldan hadis rivoyat qilgan”, deydi va ularning nomlarini keltiradi. Bular:

1.Anas ibn Molik, Amr ibn Horis, Abdulloh ibn Anis, Abdulloh ibn Horis, Ibn Juz’ az-Zubaydiy, Jobir ibn Abdulloh, Abdulloh ibn Abu Avfo, Voila ibn Asqo’, Oysha bint Ajrad (r.a.).

“Bag‘dod tarixi” kitobida keltirilishicha, Abu Hanifa hukmdor Abu Ja’far Mansur huzuriga kirganida uning oldida o‘tirgan Iso ibn Muso hukmdor Mansurga: "Bugungi kunda dunyoning eng etuk olimi ushbu Abu Hanifadir", dedi. SHunda Mansur Abu Hanifaga: "Ey No‘‘mon! Ta’limni kimdan olgansan?”, dedi. U : "Umarning izdoshlari orqali Umardan, Alining izdoshlari orqali Alidan, Abdullohning izdoshlari orqali Abdulloh ibn Mas’uddan oldim. Ibn Abbos davrida er yuzida undan ko‘ra olimroq kishi yo‘q edi (ya’ni, ibn Abbos shogirdlaridan ham ta’lim olganliklarini aytmoqchilar)", dedi. Shunda Abu Ja’far Mansur: "Haqiqatan ham sen o‘zingga kuchli hujjat to‘plagan ekansan", dedi. Imom A’zam (r.h.) o‘z davrining ko‘zga ko‘ringan faqih va muhaddis olimlaridan ta’lim oldi. Jumladan, mashhur muhaddis Imom A’mashdan hadislarni o‘rganar va yod olar edi. Imom A’mashning oldida Abu Hanifa bir odamning fiqh borasidagi savoliga javob berdi. SHunda A’mash: “Nimaga asoslanib bunday javob berding?”, deya so‘radi. Imom A’zam: “O‘zingiz rivoyat qilgan hadislarga asoslanib” deb, bir nechta hadisni sanab berdi. Imom A’mash shogirdining zakovatiga qoyil qolib: “Ey faqihlar jamoasi, sizlar tabib, biz muhaddislar esa dorishunos ekanmiz”, dedi. Haqiqatan, oyat va hadislardan har kim ham hukm chiqara bilmaydi. Balki, bu mujtahid va faqihlarga xosdir. Afsuski, bugungi kunda islom manbalaridan o‘zicha fatvo olishga intilib, mazhablarga, o‘tgan olimlarning xizmatiga bepisandlik qilayotganlar turli ixtilof va ziddiyatlarga sababchi bo‘lmoqdalar.
Imom A’zam (r.h.) ham aqidaviy ta’limotga ham fiqhiy mazhabga asos

soldi. Ma’lumki, bilim sohasi vaqt o‘tishi bilan fizika, matematika, ximiya kabi aniq fanlar va tarix, geografiya, huquqshunoslik kabi ijtimoiy fanlarga ajratilgan. SHunga o‘xshash, Imom A’zam ham birinchi bo‘lib fiqhni boblarga bo‘ldi. E’tiqod sohasida birinchi bo‘lib "Al-fiqhul-akbar", ya’ni "Katta fiqh" degan kitoblarini yozdi. Bu kitobda islomdagi musaffo e’tiqod ta’limoti o‘z ifodasini topgan. Keyinchalik Imom A’zamning mazkur asariga ko‘plab sharhlar bitilgan. Ba’zi manbalarda qayd qilinishicha Imom A’zamning ushbu "Al-fiqhul-akbar" kitobiga buyuk vatandoshimiz Imom Moturidiy (r.h.) ham sharh yozgan. Bu narsani ba’zi bir tarixchilar inkor etishadi. Lekin, Imom Moturidiy o‘z ta’limotini yaratishda Imom A’zamning e’tiqod borasidagi qarashlariga tayanganlari, Moturidiyning ustozlari Imom A’zam izdoshlari ekani manbalarda o‘zining aniq ifodasini topgan.

Abu Hanifaning ba’zi asarlari haqida qisqacha ma’lumot:
1. "Kitob as-solat" - Abu Muqotildan rivoyat qilinganki, u aytdi: "Abu Hanifaning birinchi kitobi ushbu kitobdir".
2. "Kitob al-Manosik" - Abu Hanifa ustozi Imom A’mash (r.h.) hajga borishni niyat qilgan vaqtida unga atab yozgan. CHunki A’mash Ali ibn Mus’irni Imom Abu Hanifaga yuborib, undan hajning tartibi va hukmlari haqida kitob ta’lif qilib berishni so‘ragan. SHunda Abu Hanifa bu kitobni yozib, Ali ibn Mus’irdan A’mashga berib yuborgan. SHu bois bu kitob haj manosiklari haqida yozilgan birinchi kitob hisoblanadi.
3. "Kitob al-faroiz" - Al-Muvaffaq aytishicha, meros ilmida birinchi yozilgan kitoblardandir.
4. "Kitob ash-shurut" - Imom Quduriyning ustozi shayx Abu Abdulloh aytishicha, Abu Hanifaning shartnomalar haqidagi ushbu asari bu mavzudagi bitilgan birinchi kitobdir.
5. "Kitob al-olim val mutaallim" - savol va javob tariqasida bitilgan kitobdir.
6. "Kitob al-fiqh al-akbar" - sunniylik aqidasi bo‘yicha bitilgan mashhur kitobdir.
7. "Kitob al-vasiya" - qozilarga pandu nasihatdan iborat bo‘lib, Imom Abu Yusuf (r.h.) va boshqalarga atab ta’lif etilgan.
Hanafiy mazhabi ta’limoti
Imom Abu Hanifa barcha imomlarning peshvosi, faqixlarning ustozi, Imom Shofeiy ta’biri bilan aytganda, barcha odamlar fiqhda uning boqimandalari bo‘lgan zot edi. Alloh taolo unga noyob zakovat, etuk aql, o‘tkir fikr ato etgan bo‘lib, har bir ishni chuqur tahlil qilar, hech qanday shak-shubhaga o‘rin qolmaydigan darajadagi aniq hujjat va dalillar asosida hukm chiqarar edi. Uning ilmi butun olamga yoyilib, olimlar ham, omma xalq ham ta’limotini zo‘r e’tibor va ochiq ko‘ngillik bilan o‘rganib kelmokdalar. Imom Abu Hanifa (r.h.) o‘z mazhabini bino qilishda islom shariatining asosi deb e’tirof etgan manbalarga - Qur’oni karim, sunnati nabaviya, ijmo, qiyos va sahobalarning qavllari hamda urfga suyandi: "Men, avvalo, hukmni Allohning kitobidan olaman, undan topmasam, Rasululloh (s.a.v.)ning sunnatlaridan olaman. Agar Allohning kitobidan ham, payg‘ambarning sunnatlaridan ham topa olmasam, sahobalarning gapidan olaman, agarda bular ixtilof qilgan bo‘lsalar, ularning so‘zidan Qur’on va hadisga yaqinrog‘ini olaman, ularning gapidan boshqanikini olmayman. Agarda sahobalarning so‘zidan ham topa olmasam va gap tobeinlarga etib kelsa, o‘zim ularga o‘xshab ijtihod qilaman", dedi. Abu Hanifa nazdida fiqhiy hukm olishda asosiy manba Qur’oni karim bo‘lib, boshqa biron narsa unga barobar bo‘la olmaydi, chunki u Alloh taoloning kalomi, musulmonlar uchun qat’iy hujjatdir. SHuning uchun ohod yo‘li bilan kelgan hadislar Qur’oni karim hukmini nasx (bekor) qila olmaydi, chunki ohod sunnatlar Payg‘ambardan etib kelishi jihatidan hammasi zonniydir. ("Sunnati ohod" deb Rasulullohdan rivoyat qilgan roviylar adadi hamma tabaqalarda mutavotir adadiga etmagan, ya’ni, uchtadan kam odam bo‘lgan holda rivoyat qilingan hadisga aytiladi). SHu boisdan ham Abu Hanifa Qur’oni karim oyatiga ma’nosi zid bo‘lgan hadislarni olmagan.
Abu Hanifa sunnati nabaviyani shariat ahkomlarining ikkinchi asosi deb e’tibor qilgan. SHu bilan birga qovliy sunnatni (Rasululloh so‘zlarini) fe’liy sunnatdan (Rasulullohning qilgan ishlaridan) ko‘ra avloroq deb qaraydi. CHunki Rasulullohning qilgan ishlari o‘zlariga xos amallar bo‘lish ehtimoli mavjud. SHuningdek, mutavotir sunnat bilan ohod sunnat ma’nolari bir-biriga zid bo‘lib qolsa va ularni hech bir yo‘l bilan bir-biriga moslashtirish (kelishtirish) iloji bo‘lmasa, Abu Hanifa mutavotir sunnatni ohoddan muqaddam qo‘ygan. Mutavotir sunnatda o‘z ma’nosiga ko‘ra Rasulullohdan boshlab to oxirgacha roviylar silsilasining adadlari ko‘p bo‘lganidan ularning yolg‘onga ketishlari, adashishlari mumkin emas. Abu Hanifa yuqorida mazkur so‘zlarida ta’kidlaganlaridek, biron shar’iy hukm olmoqchi bo‘lsa, avvalo, Allohning kalomiga - Qur’oni karimga murojaat qilgan, undan javob topa olmasa, e’tiborini sunnatga qaragan, mabodo hadislardan ham dalil topa olmasa, sahobai kiromlar so‘zlaridan dalil axtargan. Imom Saraxsiy o‘zining “Usulul-fiqh” kitobida ta’kidlaganidek, Abu Hanifa sahobai kiromlar so‘zini qo‘yib qiyosga aslo o‘tmas edi.
Abu Muti’ al-Balxiy Abu Hanifadan: "Menga ayting-chi, biron masalada siz bir fikrda bo‘lsangiz-da, Abu Bakr Siddiqning fikri bu masalada boshqacha bo‘lsa, siz uning fikrini qabul qilib, o‘z fikringizdan qaytasizmi yo yo‘qmi?" deb so‘radi. Abu Hanifa: "Albatta, fikrimdan qaytaman", dedi. U yana: "Ayting-chi, agar bir masalada sizning fikringiz boshqa bo‘lsa va Umar ibn Xattobning fikri boshqa bo‘lsa, siz o‘z fikringizni qo‘yib, uning fikrini olasizmi?!", deb so‘radi. Abu Hanifa: "Ha, uning fikrini qabul qilaman", dedi. So‘ngra u yana Usmon ibn Affon va Ali ibn Abi Tolib to‘g‘rilarida ham so‘ragan edi, Abu Hanifa yana bularning fikrlarini ham olishini aytib, men barcha sahobalarning fikrini qabul qilib, o‘z fikrimdan voz kechaman, dedi.
Rasululloh (s.a.v.) o‘z hadislarining birida: "Mening ummatlarim xato (adashish)ga ittifok, qilmaydilar, agarda biron masalada ixtilofni ko‘rsangizlar, ko‘pchilik tomonida bo‘lingizlar", degan. YA’ni, qaysi davrda bo‘lsa ham, biron shar’iy hukm borasida ixtilof sezilganda obro‘-e’tiborli ko‘pchilik tomonining fikrini ma’qullash lozim bo‘ladi. Ko‘pchilikning fikrini "ijmo’" deyiladi va Abu Hanifa (r.h.) ham ijmo’ni shar’iy hukmlarga asos bo‘lishini aytgan. Abu Hanifa : "Agarda sahobalar biron masalada turli fikrda bo‘lsalar, Qur’on va sunnatga yaqinroq bo‘lgan fikrni olaman, sahobalar fikrini qo‘yib, boshqasini olmayman", deganida, ijtihod etib, sahobalarning so‘zlarini Qur’onga va sunnatga qiyos qilishni va, avvalo, Qur’onga muvofiq kelgan fikrni, agar unga muvofiq bo‘lmasa, hadisga muvofiq bo‘lganini olishni nazarda tutgan edi. Va agarda bu ikki asosga ham muvofiq bo‘lmasa, ulardan xohlaganining fikrini qabul qilishni va ularning fikrini tashlab, o‘z fikrlaricha hukm qilmaslikni bayon qilgan edi.
Abu Hanifa (r.h.) hadisi mursalni va hatto zaif hadisni ham qiyosdan ustun qo‘yadilar va hatto bu darajadagi hadislar bor bo‘lganda, qiyosni ishlatmaydi. Naql qilinishicha, Abu Hanifaning o‘zi bu haqda: "Allohga qasamki, kim bizni qiyosni hadisdan ustun qo‘yadi desa, yolg‘on aytibdi va bizga tuhmat qilibdi. Hadis bo‘lgandan keyin qiyosga hojat qolar edimi?!" dedi. Shuningdek, Abu Hanifa aniq, ravshan qilib: "Biz o‘ta zarurat bo‘lgan vaqtdagina qiyosga murojaat qilamiz. Chunki biror masalaga dalil axtarsak, biz avvalo Qur’onga, undan keyin sunnatga va, qolaversa, sahobai kiromlar fatvolariga murojaat qilamiz, agarda ushbu manbalardan dalil topa olmasak, shundagina dalili yo‘q masalani o‘ziga o‘xshash va dalili mavjud masalaga qiyos qilamiz” deya ta’kidladi. "Istehson" lug‘atda "bir narsani yaxshi deb, hisoblash" ma’nosida ishlatiladi. Ya’ni, bir narsaning yaxshisini, go‘zalini, mustahkamini izlash demakdir. Alloh taolo aytadi: "Ey Muhammad, Mening bandalarimga - so‘zga quloq tutib, uning eng go‘zaliga ergashadigan zotlarga xushxabar bering!" (Zumar,17). Usul istilohida esa, "mujtahidning ochiq-ravshan qiyosdan maxfiy qiyosga, kulliy hukmdan juz’iy hukmga o‘tishi" tushuniladi. Ya’ni, bir ishni nassga (shar’iy hukm asoslariga) qiyos etish imkoni bo‘lmasa, faqih ijtihod qilib, odamlarga oson bo‘lishi maqsadida istehson qoidasi bilan hukm chiqaradi. Imom Abu Hanifa shar’iy hukm olishda istehsonga asoslanib hukm chiqarishni qabul qilgan.
"Urf" deb kishilar o‘rganib-odatlanib qolganlari tufayli qiladigan va shariat ta’limotiga zid bo‘lmagan ishlariga aytiladi. Faqiqlar urfning shar’iy dalilligini e’tirof etib, uni qabul qilishgan. Abu Hanifa (r.h.) ham Abdulloh ibn Mas’uddan rivoyat qilingan quyidagi hadisga asoslanib urfni qabul qilgan. Rasululloh (s.a.v.) aytdilar: "Musulmonlarning ko‘pchiligi nimani yaxshi deb bilsa, u Alloh huzurida ham yaxshidir". Imom Ahmad ibn Hanbal (r.h.) ham urfni shar’iy dalil deb qabul qilgan. Mana shunday asoslarga barpo qilingan hanafiy mazhabi ta’limotida barcha fiqhiy masalalar aniq va ravshan bayon qilingan. Huquqiy muammolar juda sodda ravishda o‘z echimini topgan. Har bir masalaning nozik jihatlarigacha e’tibor qilingan. CHunki, bu mazhab mujtahidlari ham diniy, ham dunyoviy fanlarni chuqur bilishgan. Masalan, musulmon kishi uchun qibla, ya’ni Makka shahridagi Ka’ba binosi joylashgan tarafni topish muhimdir. . Qadimda hozirgidek turli astronomik vositalar bo‘lmagan paytda Ka’ba yo‘nalishini topish muammosi yuzaga kelgan. Mujtahid ulamolar bu masalani jiddiy o‘rganib, Movarounnahrda hijriy-qamariy hisobiga ko‘ra birinchi hamal, ya’ni 21 mart kuni va birinchi mezon, ya’ni 23 sentyabr kuni quyosh aynan qibla tarafiga botishini isbot qilishgan. Yilning boshqa kunlari esa tunda doim shimolga qarab turuvchi Qutb yulduzi orqali qiblani topishni tavsiya qilishgan.
Umuman, hanafiy mazhabi mo‘‘tadilligi, ilmiy asoslarining puxtaligi va huquqiy muammolarni osonlik bilan hal etgani kabi xislatlari tufayli islom olamining ko‘plab hududlariga tarqaldi. Natijada, mazhablar ichida katta va keng yoyilgan mazhabga aylandi

Molikiy mazhabi. Molikiy mazhabining asoschisi Imom Molik ibn Anasdir. Abu Abdulloh Molik ibn Anas al-Asbaxiy (r.h.) hijriy 93-179, milodiy 713-795 yillarda hayot kechirgan. Madina shahrida tug‘ilib, shu erda vafot etgan. Uning nasabi YAmanlik Ziy Asbaxga boradi. Bobosining ismi Horis Ziy Asbax bo‘lgani uchun Imom Molik Asbaxiy deya nisba olgan. Molik ibn Anasning Abu Omir ismli bobosi Payg‘ambar (a.c.)ning sahobalar, boshqa bobosi Abu Anas tobeinlardan bo‘lib, Usmon (r.a.)ni g‘usl qildirib, dafn qilishda ishtirok etganlarning biri edi. Imom Molik (r.h.) Madinai Munavvaradagi yirik ulamo va muhaddislar huzurlarida ta’lim oldi. Nofe’, Al-Maqbariy, Na’im al-Mujmir, Zuhriy, Omir ibn Abdulloh ibn Zubayr, Abdulloh ibn Dinor, Ibn Munkadir, Ato ibn Raboh, Abdulloh ibn Ahmad kabilardan ilm o‘rgandi. Molik ibn Anas butun umri davomida faqat bir martaba Makkai Mukarramaga haj qilish munosabati bilangina Madinai Munavvarani tark qilgan. Hadis ilmi bilan ko‘proq mashg‘ul bo‘lgan. Hadis rivoyat qiluvchi eng siqa (ishonchli) roviylardan hisoblanadi. Imom Molikning ustozi Nofe’dan, Nofe’ning esa Abdulloh ibn Umar (r.a.)dan rivoyat qilgan hadislar silsilasi muhaddislar o‘rtalarida “oltin sanad” deb yuritiladi.

Molik ibn Anas ham muhaddis va ham faqih bo‘lgan. U Hijoz o‘lkasi (Arabiston yarim orolining g‘arbiy sohillari)dagi e’tirof etilgan olim sifatida tanilib, “Imomul-Madina”, “Imomu doril-hijra”, ya’ni Madina shahrining imomi degan unvonga musharraf bo‘lgan. Imom Molik (r.h.) Imom Abu Hanifa va uning shogirdi Abu YUsuf bilan muloqotda bo‘lgan. U Arabiston zaminida zohir bo‘lgan molikiy mazhabining asoschisi bo‘lib tanildi. Zotan, Molik ibn Anas asos solgan bu ta’limot Arabiston yarim oroli va Afrika mintaqasi aholisi uchun muvofiq keldi. Imom Molik umrining 40 yilini sarflab, “Muvatto” nomli ulkan kitobni yozdi. Bu kitobda u fiqhiy masalalarga doir o‘z echimlarini bayon qilgan va ularning isboti sifatida Payg‘ambar (a.s.)ning juda ko‘plab hadislarini rivoyat qilgan. Bu kitobda nafaqat hadislar balki, o‘sha zamondagi sahobalarning fikrlari va so‘zlari ham rivoyat qilingan. Undagi hadislar adadining ko‘pligi sabab ba’zi ulamolar tarafidan “Muvatto” fiqhga emas balki, hadisga doir kitob deb qabul qilinishiga sabab bo‘ldi. Molik ibn Anas (r.h.) o‘z zamonining yirik muhaddisi bo‘lgan. O‘sha vaqtda hadislarni jamlash harakati endi taraqqiy qila boshlagan bir paytda “Muvatto” ko‘plab hadislarni o‘zida jamlagan yagona kitob edi. Imom Molik madrasalarida asosan hadisdan dars berilgan, bu madrasa tinglovchilari ham muhaddislar bo‘lishgan. Bu inkor etilmagan haqiqatdir. Lekin, Molik ibn Anasning boshqa faoliyati, ya’ni ijtihodini nazarga olmaslik mumkin emas. U har bir hadisni taxqiq etishda mulohaza bilan, hadisning tarixini, maqsadini mukammal o‘rgangan va shundan keyin o‘z nuqtai nazarini bayon qilgan. Shu tariqa molikiy mazhabi fiqhiy qoidalari shakllangan.
Boshqa mujtahidlar istifoda qilganlaridek, Imom Molik ham molikiy mazhabi ta’limotiga islom fiqhining to‘rt asosiy manbalari Qur’oni karim, sunnat, qiyos va ijmo’dan foydalangan holda asos solgan. Imom Molikdan o‘sha davrning yirik ulamolari Imom Avzo’iy, Imom Shofeiy, Imom Abu Hanifaning maslakdoshi va shogirdi Imom Muhammad ibn Hasan va boshqalar ta’lim olganlar. Imom Molik ko‘plab asarlar yozdi. Ularning ichida eng mashhuri va muhimi “Muvatto” kitobidir. Bundan tashqari Imom Molikning Horun ar-Rashidga yozgan 23 sahifa risolasi, Ibn Vahbga yozilgan “Qadariya firqasiga taqdir masalasida raddiya haqidagi risola”, shuningdek, ba’zi bir qozilar uchun yozilgan 10 juzlik “Qozilik haqidagi kitob”, G‘asson Muhammadga yozilgan “Fatvo haqidagi risola” kabi asarlari bo‘lgani haqida manbalarda ma’lumot beriladi.
Molikiy mazhabi ta’limoti.
Imom Molik ikki harami sharif orasida Makkai mukarrama va Madinai munavvarada hayot kechirdi. Alalxusus, umrining ko‘proq qismi Madinada o‘tdi. U yashagan davrda ilm boblarga bo‘linmagan va yagona tartibga keltirilmagan edi. SHuning uchun ham Imom Molik (r.h.) o‘z mazhabiga asos solishda qanday fiqhiy usuldan foydalanganining bayoni tarixiy kitoblardan topa olmaymiz. Faqat keyingi davrda faoliyat ko‘rsatgan molikiy ulamolar bu mazhabning usul qoidalarini shakllantirdilar. Lekin ularda Imom Molikdan tashqari bu mazhabdagi boshqa mujtahidlarning fikrlari ham aralash holda bayon qilingan edi. SHunday bo‘lsada, Imom Molikning asosiy asari bo‘lmish “Muvatto”ga qaraganda molikiy mazhabining asoslari quyidagilardir:

Qur’oni karim

Sunnat nabaviya
Sahobalar so‘zlari
Ijtihod va qiyos
Istehson
Al-maslaha al-mursala
Urf
E’tiborli jihati, Imom Molik ijmoni asos qilib olishda, asosan, Madina ahlining ijmosini nazarda tutgan. Negaki, Molik ibn Anas ushbu shahar ahlini payg‘ambar va sahobalar yo‘l - yo‘riqlarini bilib olgan va unga asoslanib kelgan deb hisoblardi.
Shofeiy mazhabi. Shofeiy mazhabi asoschisi Abu Abdulloh Muhammad ibn Idris ibn Abbos ibn Usmon SHofeiydur. U 150/767 - 204/ 820 yillar davomida hayot kechirdi. Nasabi payg‘ambarning amakisi bo‘lmish Hoshim ibn Muttalibga borib taqaladi. Shofeiy nomi bobosi Shofi’ ismi bilan bog‘liqdir. Zahabiy aytishicha, Imom Shofeiy (r.h.) Falastinning G‘azo mintaqasida tug‘ilgan. Ikki yoshligida otasi vafot etadi va onasi uning oliyjanob naslini saqlab qolish niyatida Makkaga qarindoshlar oldiga olib ketadi va u erda to Qur’onni yod olib, arab tili va she’rlarini mukammal o‘rgangunicha yashab qoladi. SHundan so‘ng u sahroga - Huzayl qabilasiga yuboriladi. Bu qabila esa o‘zining suxanzabonligi va she’riy an’anasi bilan mashhur edi. Keyinchalik Madinaga borib Imom Molik davrasida fiqhni o‘rgandi. Imom Shofeiy (r.h.) ilm o‘rganishga judayam qiziquvchan edi. O‘z davridagi taniqli olimlarning so‘zlarini rivoyat qilgan. Molik ibn Anas, Muhammad ibn SHayboniy, Muhammad ibn Xolid al-Jundiy, Muslim ibn Xolid az-Zanjiy, Marvon ibn Muoviya, ulug‘ imomlardan biri bo‘lmish Vake’ ibn Jaroh kabi ko‘plab olimlar SHofeiyga ustozlik qildilar. Makka qorisi Ismoil ibn Qustantindan Qur’onni tajvid bilan o‘qishni o‘rgandi. Ilm talabida ko‘p safar qilar edi. Yosh paytlarida mashhur olim So‘fyon bin Uyayna majlisida o‘tirar edi. Undan tafsir yoki fatvo haqida biror masala so‘rab kelishsa, Shofeiyga o‘girilib: “Mana shu yigitdan so‘ranglar! ”, der edi. Shofeiy Imom Molik vafotidan so‘ng Yamanda faoliyat olib boradi. “Aliychi”larga xayrixohlikda ayblanib, Iroqqa xalifa Horun ar-Rashid saroyiga olib kelinib so‘roqqa tutiladi. U o‘zini mohirona himoya qilishi va Imom A’zam shogirdi Muhammad ibn Hasan SHayboniy homiyligiga olgani tufayli omon qoladi.

Shofeiy hadis va fiqh borasida ulkan darajalarga erishdi. Ilm izlab juda ko‘p marta safar qildi. Hamidiy aytadi: “Bir gal SHofeiy YAmandan kelganida yonida 20 ming dinor bor edi va Makka tashqarisiga chodir qurib, to ana shu 20 ming dinorni ehson qilib, sarflagunlaricha o‘sha erda yashadi”. U tilamchini yoki u kishidan biron narsani so‘raganni rad qilishdan hayo etardi. Rabi’ aytadi: “Imom Shofeiy (r.h.) undan biron narsa so‘ragan kishidan hayo qilar edi va u so‘ragan narsasini berib yuborishga shoshilardi. Ul zotni kishilar haqini biladigan, ularga husni xulq bilan muomala qiladigan judayam odobli kishi sifatida bilar edik”.

Shofeiy o‘zining ilm olishi haqida shunday degan: “Men Qur’ondan, hadisdan, nahvdan yoki shunga o‘xshash boshqa ilmlardan biror narsani o‘rganadigan bo‘lsam, bu o‘rganish jarayonida hamisha odob - axloqqa rioya qilar edim, Madinaga kelgunimcha bu mening odatim edi. Unda men Imom Molikni ko‘rdim. Ul zotdek ilmni ulug‘laydigan, haybatli kishini uchratmagan edim. Odob - axloqqa bo‘lgan ahamiyatim shu darajada oshdiki, Imom Molik darslarida ul kishi varaq shitirlashini eshitmasliklari uchun kitobni nihoyatda muloyimlik bilan varaqlar edim”. Imom Shofeiyning ustozlari ko‘p bo‘lgani kabi shogirdlari ham ko‘pdir. Undan Imom ibn Hanbal, Imom Hamidiy, Abu Ubayd, Abu Savr, Robi’ al-Murodiy, Imom Za’faroniy kabi ko‘plab ilm peshvolari ta’lim olganlar. Ishoq ibn Rohavayh aytadilar: “Makkada Ahmad ibn Hanbal menga: “Bu yoqqa kel, men senga hali ko‘zlaring o‘xshashini umuman ko‘rmagan bir kishini ko‘rsataman”- deb, meni Imom SHof’eiyni oldiga olib bordi. Demak, Ishoq ibn Rohavayh SHofeiydan ta’lim olgan, Ahmad ibn Hanbal esa uning eng ulug‘ shogirdlaridandir.
Shofeiy mazhabi ta’limoti. Imom SHofeiy hijriy ikkinchi asrning o‘rtalarida hayot kechirdi. Madinada imomi Molik ibn Anasdan ta’lim olib “Muvatto” kitobini yodladi. So‘ng Iroqda istiqomat qilgan chog‘ida Abu Hanifaning shogirdi Muhammad ibni Hasan SHayboniydan fiqh ilmi bo‘yicha Iroq ahli yo‘nalishini o‘rgandi. Bu orqali imomi Abu Hanifaning ilmini va fiqhiy usulini yod oldi. Natijada imom SHofeiy (r.h.) hijozliklar ilmi bilan iroqliklar ilmini jamlashga muvaffaq bo‘ldi. Ilmda yuksak martabaga erishgan SHofeiy birinchi bo‘lib fiqhiy usullarni tartibga soldi va bu borada uning ilk kitobi aynan shu edi. Imom SHofeiy bu kitobda shunday deydi: “Ilm ikki xildir: taqlid va istinbot (ya’ni mustaqil fatvo chiqarish). Taqlid - hukm olishda Qur’oni karimga, agar undan topilmasa sunnatga, agar undan ham topilmasa, solih olimlarning ko‘pchiligiga ergashishdir. Agar undan ham topilmasa, Qur’oni karim oyatlariga qiyos qilinadi. Undan ham topilmasa, ko‘pchilik salaflarning so‘zlariga qiyos qilinadi. Agar qiyos qilishda ixtilof qilishgacha borilsa, har kim o‘zicha ijtihod qiladi”.
Shofeiy mazhabining manbalari quyidagilardir:
1.Qur’oni karim.
2.Sunnati mutohhara.
3.Sahobalar qavllari.
4.Qiyos.
5.Ijtihod.
“Islomda huquq” kitobi mualliflari fikricha, uning davrida huquqiy istidlol, ya’ni fatvolarni dalillar bilan asoslash nihoyat darajada rivojlanadi. Payg‘ambar (s.a.v.)dan rivoyat qilingan hadislarga bo‘lgan chuqur ishonch ul zotga boshqa biror hadisni ochiq shaklda rad kilish imkonini bermaydi. Imom SHofeiy faqat rivoyatga qarshi rivoyat topilgandagina bunday imkoniyatga ega bo‘lardi.
Hanbaliy mazhabi. Hanbaliylik asoschisi Imom Ahmad ibn Hanbaldir. U hijriy 164 – 241, milodiy 780- 855 yillarda hayot kechirgan. Ahmad ibn Hanbalning to‘liq ismi - Abu Abdulloh Ahmad ibn Hanbal ibn Hilol ibn Asad az-Zuhaliy al-Marvaziy al-Bag‘dodiydir. Kelib chiqishi arablardan bo‘lmish Ahmad ibn Hanbalning naslu nasabi Robia Adnoniya ismli mashhur ayol mansub bo‘lgan SHaybon qabilasiga borib taqaladi. SHaybonning nasabi Nazzor ibn Ma’d ibn Adnonda Muhammad (a.s.)ning nasablari bilan tutashadi. Otasi Ahmadning yoshligida vafot etib ketdi va uning tarbiyasi bilan oilasi shug‘ullandi.
Abu Zahra shunday deydi: “Ahmad ibn Hanbal (r.h.) Bag‘dodda o‘sib voyaga etdi va u erda o‘zining ilk ta’lim tarbiyasini oldi. Bag‘dod o‘sha paytda fiqh, hadis, lug‘at, falsafa va boshqa ilm sohalarning ulamolari va insonlar bilan to‘lqinlanib turardi”. Ahmad ibn Hanbal Bag‘dod shayxlaridan ta’lim oldi. Keyin ko‘plab mamlakatlarga safar qildi: Hijozga, YAmanga, SHom mamlakatiga. Ahmad ibn Hanbal (r.h.)ning ustozlarini sanab adog‘iga etish qiyin: Hammod ibn Xolid, Usmon ibn Umar, Muhammad ibn YAzid, YAzid ibn Horun, Abdurahmon ibn Mahdiy, Vake’ ibn Jaroh, Muhammad ibn Idris ash - SHofeiy, Ibrohim ibn Sa’d az – Zuhriy. Imom Abu Hanifaning eng yaqin shogirdlaridan bo‘lmish Imom Abu YUsufdan hanafiy fiqhini o‘rgandi. Imom SHofeiyni ustoz deb bilib, undan ham fiqh ilmini o‘rgandi. Shuningdek, Yamanga borib Abdurazzoq ibn Xumordan ta’lim oldi. Mana shunday ilm muhitida o‘sgan Ahmad ibn Hanbal Allohning fazli bilan fiqh va hadis imomlaridan biriga hamda butun islom olamida unga ergashiladigan mazhab sohibiga aylandi. U husni xulq sohibi bo‘lib, o‘ziga ham, insonlarga ham rostgo‘y edi. Rivoyat qilinishicha, abbosiylar sulolasi vakili Mutavakkil o‘z xodimidan Ahmad ibn Hanbalga salom aytib, 10 ming dirham berib yuboradi. U xodimga: “Sen bularni hammasini ehson qilib yubor”, - deb pullarni qabul qilmaydi. SHunda xodim: “Ey, Abu Abdulloh, agar sen bu pullarni qaytarsang, hukmdor bilan o‘rtalaringga nizo tushib qolishidan qo‘rqaman. Senga maslahatim, bu pullarni qabul qil”,-deya ularni Imom Ahmadning oldiga qo‘ydi va o‘zi ketdi. Tun oxirlab qolganda Imom Ahmad o‘z ahli ayollarini, amakilarining o‘g‘illarini chaqirtirib, ularga shunday dedi: “Men bu kecha uxlay olmadim”. Ular birgalikda Basra va Bag‘doddagi ilm ahllaridan muhtoj kishilarning ismlarini yozib chiqdilar. Tong otgandan so‘ng Ahmad ibn Hanbal (r.h.) har bir kishiga ellik dirhamdan to yuz-ikki yuz dirhamgacha berib, pullarni tarqatib yubordi. O‘zida biror dirham ham qolmadi.
Ahmad ibn Hanbal ko‘plab shogirdlarga ustozlik qildi. Zero, undan katta bir jamoa hadis rivoyat qilgan. SHogirdlari sanalmish Imom Buxoriy, Imom Muslim, Imom Muslimning o‘g‘li Abdulloh ibn Muslim. Yana Abu Dovud, Abu Zar’a, Abdulloh ibn Ahmad, Abulqosim, Muso ibn Xorun va hakozo ko‘plab kishilar Ahmad ibn Hanbal (r.h.)dan eshitgan va o‘rganganlarini rivoyat qilgan.
Ibn Nadim al-Bag‘dodiya Ahmad ibn Hanbal tasnif qilgan quyidagi asarlarni sanab o‘tgan:

“Amal kitobi”.

“Tafsir kitobi”.
“Nosix va mansux kitobi”.
“Zuhd kitobi”.
“Masalalar kitobi”.
“Fazilatlar kitobi”.
“Manosik kitobi”.
“Imon kitobi”.
Ahmad ibn Hanbalning eng mashhur asari “Musnad” bo‘lib, u o‘z ichiga o‘ttiz mingdan ortiq hadisni jamlagan.

Hanbaliy mazhabi ta’limoti. Ahmad ibn Hanbal hadisshunoslik bo‘yicha katta shuhrat qozondi. Bir guruh mashhur muhaddislar, jumladan, imom Muhammad ibn Ismoil Buxoriy, Muslim ibn Hajjoj undan hadis rivoyat qilganlar. U o‘ziga xos fiqxiy qarashlarga ega edi va ular bilan boshqa mazhab tarafdorlaridan ajralib turardi. Gunohi kabiralarga qo‘l urgan kishi haqida mo‘‘tazilaga qarshi turib, bunday gunoh qilgan kishi mo‘‘min emas, degan fikrni rad qildi. Ahmad ibn Hanbal (r.h.) o‘z uslubiga tayangan holda hanbaliy mazhabiga asos soldi va uni rivojlantirishda Makkada Ibn Abbos orqali kurtaklari o‘sa boshlagan ilk huquqiy maktabdan foydalandi. U Qur’on, sunnat, sahobalar so‘zlari va ijmoga asosiy e’tiborni qaratib, qat’iy zarurat bo‘lmasa qiyosdan foydalanmagan. Barcha hadislarni hatto xabari vohid va sahobalar qavlini qiyosdan ustun qo‘yardi.

Hanbaliylarga binoan fiqh asoslari beshta:
1.Qur’on va sunna matnlari.
2.Sahobalarning fatvolari.
3.Qur’on va sunnaga muvofiq bo‘lsa, ayrim sahobaning qavllari.
4. Isnodi zaif yoki ohod hadislar.
5. Mutlaqo ilojsiz qolganda, qiyos bo‘yicha hukm chiqarish.
http://hozir.org