_____________
Milli Kitabxana________________
5
redaksiyaya təqdim olunan əsərlərə qarşı həssas olmağı, “bədii
əsərlərə tələbkarlıqla yanaşmağı” tövsiyə edir. Tənqidçinin
“Vətəndaş” povesti”, “Üç hekayə” məqalələrində ədəbi – bədii
orqanlarının işi hekayə və povest janrlarında çap olunan
əsərlərin ideya-estetik keyfiyyətləri kontekstində
qiymətləndirilir. Onun ədəbi orqanların işinə diqqətlə
yanaşması daha çox profilaktik xarakter daşıyır; istedadsızlara
meydan verilməsi tendensiyasının güclənməsindən, nəticə
etibarı ilə neçə-neçə istedadlının əsərinin redaksiya künclərində
toz içində “yatıb qalması”nı aydın təsəvvür etməsindən yaranan
narahatlığından qidalanır.
Ə.Hüseynovun məqalələrinin bir qismi resenziya
janrında yazılmışdır.
Məlumdur ki, resenziya tənqidin ən
kütləvi və eyni zamanda populyar janrıdır. Daha artıq bədii
əsəri oxucuya təqdim etmək funksiyası daşıyan bu janrda
tənqidçi oxucu ilə yazıçı arasında bir körpü rolu oynayır.
Oxucunun ədəbi zövqünün formalaşmasında tənqidçinin ona
hansı tip əsərlər təqdim etməsinin də böyük rolu var.
Ə.Hüseynovun təqdimləri ancaq təbliğ xarakteri daşımır.
Bəlkə, daha çox oxucuda əsərə qarşı analitik münasibət tərbiyə
etməyə, oxuduğuna tənqidi yanaşmaq bacarığı aşılamağa
istiqamətlənir. Bununla belə, Ə.Hüseynovun resenziyalarında
əsər müəllifinə istiqamətlənən “söz”ün payı daha çoxdur və
demək olar ki, aparıcıdır. Çünki Ə.Hüseynov tənqidin hətta
“oxucu ünvanlı janrı”nda da tənqidin ədəbi prosesi
istiqamətləndirmək missiyasına önəm verir. Əsərə ideya-estetik
yanaşmada bədii bütövlüyü əsas şərt kimi alan tənqidçi
sənətkarın bədii uğurları ilə bərabər uğursuzluqları üzərində də
geniş dayanır. “Qış gecəsi” romanı haqqında qeydlər”
məqaləsində S.Qədirzadənin romanı ilə bağlı təhlillər
tənqidçinin
ümumən bəyəndiyi, təfsilatlı və müsbət elmi
analizdən keçirdiyi əsərə münasibətdə də son dərəcə həssas və
prinsipial olduğunu göstərir.
Ə.Hüseynov tənqidi
mülahizələrində heç vaxt hissə qapılmır, ya tərif, ya tənqid
prinsipini (bəzi tənqidçilər üçün xarakterik olan cəhəti) yaxına
_____________
Milli Kitabxana________________
6
buraxmır, əsərin bütün məziyyətləri ilə bərabər, bu
məziyyətlərə kölgə salan cəhətləri də göstərməyi vacib hesab
edir. Bu göstərilən qüsurlar isə uzun-uzadı tərifdən sonra
gözdən pərdə asmaq üçün deyilən bir-iki qüsur demək
ənənəsindən – indi tənqid və ədəbiyyatşünaslıqda bir növ
vərdişə çevrilən, tənqidi sözü kəsərdən
salan mənfi haldan çox
fərqli bir missiya daşıyır.
Sözü
gedən roman haqqındakı təhlillərdə tənqidçinin
süjetin təbii inkişafı, obrazların xarakterinin təbiiliyi və
ardıcıllığı, psixologizmin dərinləşdirilməsinə olan ehtiyacla
bağlı irəli sürdüyü mülahizələrin əsərin ideya – bədii cəhətdən
mükəmməlləşməsi naminə söylənməsi heç bir şübhə doğurmur.
“Bir sıra qüsurlarına baxmayaraq “Qış gecəsi” romanı
oxucuların hüsn-rəğbətini qazanmış əsərdir. Salam Qədirzadə
müsbət obrazların, xüsusən Adil və Mənsurənin təbiətində olan,
lakin hələ açılmamış bir sıra müsbət cəhətlərə yenidən nəzər
salmalı, əsəri kitab şəklində nəşr etdirənə qədər bunları
dərinləşdirməlidir” qənaəti ilə bitən iyirmi dörd səhifəlik elmi-
analitik təhlilin nəinki hər səhifəsində, hətta hər bir mülahizədə
tənqidçinin yazıçı əməyinə, həqiqi sənətə dərin ehtiramı,
qayğısı üzə çıxır.
Ə.Hüseynovun tənqidçi
xarakterini həm də ədəbi
məhsulun zəifliyi müqabilində heç bir güzəştə getməmək, ağır
bir zəhmətə qatlaşıb əsərin zəifliyini, ədəbiyyatımıza heç bir
yenilik gətirmədiyini, hələ bəlkə onu bir qədər də geri
apardığını sübut etmək bacarığı, istəyi və
əzmi
müəyyənləşdirir.
Əhməd Rəhimovun Azərbaycan Uşaq və Gənclər
ədəbiyyatı nəşriyyatı tərəfindən çap olunan “Mənim ailəm”
romanı haqqında məqalədə əsər tənqid olunur. Ümumiyyətlə,
məqalə çox kəskin tənqid tonunda yazılmışdır. Ancaq bu tonda
inkarçılıq yoxdur; dövrün, zamanın aktuallıq qazandırdığı
istehsalat mövzusunda yazılan və bədii
cəhətdən çox zəif olan
əsərə tənqidçinin güzəştsiz münasibəti vardır.
_____________
Milli Kitabxana________________
7
“Mənim ailəm” romanı haqqında Ə.Hüseynovun
güzəştsiz təhlilləri bu gün həm də ona görə maraqla oxunur ki,
məqalənin yazıldığı əllinci illərin ortalarında tənqidin istehsalat
mövzusunda yazılan əsərlərə münasibəti birmənalı deyildi.
“...Qəhrəman sosializm yarışında qalib gəlirsə, deməli, o, güclü
bədii surətdir” (Elçin dövrün tənqidiniн istehsalat və əmək
qəhrəmanlarını dəyərləndirmə meyarlarını sonralar bu cür
formulə etmişdi. Bax: Elçin. Tənqid və ədəbiyyatımızın
problemləri. Bakı, Yazıçı, 1981, s.249) tendensiyası, tənqidin
bədii əsər qəhrəmanına bu meyarla yanaşmaq meyli hələ də
qalırdı. Buna görə də C.Cəfərov tamamilə doğru yazırdı ki,
“məqsəd təsərrüfat hadisələrini göstərmək yox,
bu hadisələrin
dogurduğu fikir və hissləri canlı şəkildə ifadə etməkdir” (Sitat
Elçinin “Tənqid və ədəbiyyatımızın problemləri” kitabından
(s.247) götürülmüşdür). Əllinci illərin ortalarında nəinki bir çox
yazıçılar, hətta ədəbi tənqiddə də istehsalat mövzusuna
münasibətdə bu estetik meyara əməl etməyənlər var idi.
Ə.Rəhimovun romanında “məqsəd təsərrüfat hadisələrini
göstərmək” idi. Ə.Hüseynov isə C.Cəfərovun məqaləsində
müəyyənləşdirilən “hadisələrin dogurduğu fikir və hissləri canlı
şəkildə ifadə etmək” konsepsiyasının tərəfdarı idi. Əslində,
C.Cəfərovun vaxtında qaldırdığı problem, Ə.Hüseynovun bədii
əsərdən tələb etdiyi keyfiyyət ədəbiyyatımızda insan amili,
şəxsiyyət başlanğıcı probleminin qoyuluşu idi; ədəbiyyatı öz
əbədi və əzəli mövzusuna qaytarmağa, onu “insanda insanı kəşf
etmək” ideyasına doğru istiqamətləndirməyə hesablanmışdı.
“İstehsalata həsr olunmuş bir romanda əməyin ilk plana
çəkilməsi və qabarıq, canlı təsviri yazıçının diqqət mərkəzində
olan dir məsələdir. ... Lakin bizdə gündəlik iş heç vaxt adamları
istirahətdən, ailə sevincindən məhrum etməmişdir”
deyəndə
tənqidçi, əslində bədii nəsrimizdə “canlı insan olmağa vaxt
tapmayan surətlər silsiləsi”nə (Elçin) qarşı çıxır, elə bu
məqsədlə də Sokolov, Zərifə, Maslov kimi obrazların “gündəlik
ailə sevinclərindən məhrum şəkildə təsvir olunmasını”, Sadıq
obrazının öz təbiətindən çıxarılmasını, onun xarakterinin qeyri-
təbii inkişafını, ümumiyyətlə insan münasibətlərinin təsvirində-
ki “uydurma” halları, saxta pafoslu həyat səhnələrini, “müəl-
lifin dolğun xarakterlər yaratmaq imkanının məhdudluğunu,
_____________
Milli Kitabxana________________
8
obrazların çoxluğunu, xarakterik cizgilərlə səciyyələndirilmə-
diyi üçün tez də unudulduqlarını, onların “dəyişən ruhi hallar-
da, fəaliyyətdə,
hərəkətdə deyil, durğun şəkildə oxucuya təqdim
edilməsi”ni və s. və i. cəhətlərin əsəri ideya – estetik mükəm-
məllikdən məhrum etdiyini göstərirdi.
Bir
tənqidçi kimi təcrübəsi artdıqca Ə.Hüseynov ədəbi
prosesə daha dərindən və əhatəli nüfuz edir. Zaman keçdikcə
onun məqalələrinin əhatə dairəsi genişlənir, daha problematik
xarakter alır. Əgər “Şairin məhəbbəti” və “Əhməd Cəmilin
lirikası” məqalələri bir sənətkarın yaradıcılıq yolunu ədəbi
prosesin hərəkəti ilə sintezdə izləmək, onun sənət taleyini bütün
inkişafı və ziqzaqları ilə elmi təhlil
müstəvisinə gətirmək
məqsədi daşıyırsa, “Hekayələrimizdə sənətkarlıq məsələləri”,
“Lirikamızın həyatiliyi uğrunda”, “Poemalarımızın ideya – bə-
dii keyfiyyətləri” məqalələrində tənqidçi ədəbi prosesin hərə-
kətini ayrı – ayrı janrların axtarışları istiqamətində ümumiləş-
dirir. Bu zaman tənqidçinin janrların təkamül yolunu qiymət-
ləndirmə meyarı ənənəyə novator münasibətlə müəyyənləşir.
Konkret bədii nümunələrin hər birinin uğurlu cəhətləri janrın
tarixin yaddaşındakı poetikasına nəyi və necə əlavə etməsi ilə
dəyərləndirilir.
Ə.Hüseynovun bədii əsərə verdiyi qiymətdə sənətkarın
bədii dil imkanlarının səviyyəsi çox əhəmiyyətli yer tutur.
Əsərin dili üzərində təfsilatı ilə dayanmaq, xüsusən bədii dilin
qüsurlarını konkret fakt və dəlillərlə ortaya qoymaq
Ə.Hüseynovun tənqidi düşüncəsinin üslubi dominantlarından
biri kimi çıxış edir.
Düşünürük ki, oxuculara təqdim olunan bu kitab nəinki
50-60-cı illərin ən istedadlı tənqidçilərindən birinin –
Ə.Hüseynovun elmi portretini təsəvvür etməyə imkan verəcək,
həm də ədəbi tənqidimizin bu illərdəki mənzərəsi haqqında
təsəvvürlərimizin bütövləşməsinə yardımçı olacaq.
Təyyar SALAMOĞLU
Filоlоgiyа еlmləri dоktоru