III INTERNATIONAL SCIENTIFIC CONFERENCE OF YOUNG RESEARCHERS
971
Qafqaz University 17-18 April 2015, Baku, Azerbaijan
adi, sıravi insanlar mühitinin bir üzvüdür, lakin güclü vətəndaşdır. Qanuna hamının eyni
dərəcədə hörmət etməsini istəyən bir insandır. Əsərdə çox obraz vardır, ancaq burada
dolaşıqlıq hiss olunmur, əksinə onların daxili monoloqları obrazları daha dərindən tanımağa,
xeyirlə şəri ayırd etməyə kömək edir. Qərib hadisələr əsasında sürətlə böyüyür, bu böyümə
daha çox Qəribin daxili aləmində gedir, biz bunu onun daxili monoloqundan görürük. Bir
müddət xəstə yatan Qəribi hərkəs dəli adlandırırdı, buna görə də o mənəvi cəhətdən tənha idi.
Biz onun necə biri olduğunu, fikir və düşüncələrini daxili monoloqundan öyrənmiş oluruq. O
həm də sirdaşsız idi, çünki onu anlayan yox idi, sevdiyi qiza-Gülsümə belə içini aça
bilməmişdi. “Görəsən Gülsüm məni düşünür mu? Yoxsa o da məni dəli sanır”. Qərib qoruqda
keşikçi idi, bəzi quşları ovıanmaqdan qoruyurdu, lakin kəndin varlı, ədəbaz, bığıburma kişiləri
quşları ovlamaq üçün qoruğa gələr və tez-tez Qəriblə mübahisə edərdilər. Mühitin insanları
Qəribin qəbul etdiyi qanunlara riayət etmirdilər, qorunan quşları ovlayırdılar, əsər boyu Qərib
onları bu işdən uzaqlaşdırmağa çalışsada alınmır. Yazıçı Qəribi daha çox mühitə uyuşa
bilməyən bir qüvvə kimi göstərir, Qəribi anlamayanlar onu dəli adlandırırlar. Çünki mühit
saxta idi, insanlar saxta idi, Qərib kimi qanunlara riayət edən biri onlar üçün təbii ki dəli
olacaqdı.
Əsərdə belə bir məna bizi düşündürməyə vadar edir-Qərib onları dəyişə bilmədi, yəqin
ki, heç kim dəyişə bilməyəcək, dəyişmək istəyənlər də “dəli” adıandırılacaq. Qərib məhz bu
fikirləri düşünərək yaşıl gecədə qoruğun düşmənləri tərəfindən öldürülür. Əsər Qəribin bu
monoloqu ilə bitir: “Sərxanın Bakıdan gələn qonaqlarıdır...Külə döndərəcəklər qoruğu...Viran
qoyacaqlar buranı...”.
TƏPƏGÖZ ARXAİK QƏHRƏMAN KİMİ
Türkan CƏFƏROVA
Bakı Slavyan Universiteti
ceferova19@gmail.com
AZƏRBAYCAN
Ta qədim dövrlərdən bədii ədəbiyyatda dini motivlərdən, rəmz və obrazlardan istifadə
dünya ədəbiyyatının geniş yayılmış ənənələrindən olmuşdur. Homerin "İliada" və "Odisseya"
sı; antik yunan ədəbiyyatından Roma ədəbiyyatına keçmiş motivlər, Virgilinin "Eneida"sınin
janrını, müasir dillə desək, "tarixi" janr adlandırmaq olar; bu, eyni zamanda, həm Qərb, həm
də Şərq ədəbiyyatında, kinematoqrafda İisusun cəzalandırılması, Məhəmmədin həyatı haqda
süjetlər, İblisin invariasiyaları və sairədir. Şekspirə qədər 200 variantı mövcud olmuş "Romeo
və Cülyetta", "Leyli və Məcnun" dastanı kimi qeyri-dini motivlər də arxetip süjetlərə çevril-
mişdir. Fransız dilində köhnə tip, ilkin nümunə mənalarıni verən arxetip sözünə “Kitabi-Dədə
Qorqud” dastanında da rast gəlmək olar. Dünya ədəbiyyatında, daha dəqiq desək, Azərbay-
can, yunan, hind və digər eposlar arasındakı bənzəyişlərdən söz açarkən, alınma süjetlər və
arxetip süjet yaxud arxetip obrazlardan danışmaq daha doğru olar.
Bu eposda əski təsəvvür və etiqadlar, türk eposçuluğu ənənələrini əks etdirən süjetlərlə
yanaşı, əski qəhrəman arxetipini əks etdirən süjet, motiv və obrazlar da vardır. Onlar eposun
hələ tədqiqinin ilk dövründən araşdırıcıların diqqətini cəlb etmiş, onlarla bağlı müxtəlif
dövrlərdə ayrı-ayrı araşdırıcılar müəyyən mülahizələr irəli sürmüşlər. “Kitabi-Dədə Qorqud”
dastanın mövzu və məzmunu, onun əski dünyagörüşləri əks etdirməsi barədə müəyyən fikirlər
söylənmişdir. Onlar zaman keçdikcə daha da dərinləşmiş, yeni faktlarla zənginləşmiş, lakin
vahid nəticənin əldə edilməsi zamanla, tədricən mümkün olmuşdur. Bəzən də həlli mümkün
olmayan nəticələrə gedib çıxmışdır.
III INTERNATIONAL SCIENTIFIC CONFERENCE OF YOUNG RESEARCHERS
972
Qafqaz University 17-18 April 2015, Baku, Azerbaijan
“Kitabi-Dədə Qorqud”da özünü göstərən belə arxaik qəhrəman tipləri içərisində obraz-
ların tarixi qruplaşması geniş və əhatəlidir. Belə ki, günümüz üçün eposun bir sıra süjetləri
tam arxaikdir. Oğuz həyat və məişətininin, dövlətçiliyinin arxaik hökmdarı Bayanır xan,
qoşun başçısı Qazan bəy, oğuz bəyləri, ozan obrazının ən qədim arxetipi Dədə Qorqud,
Qanturalı və onun sevgilisi Sarı donlu Selcan xatun, mifik obraz olan Təpəgöz, Dəli Domrul
və başqaları eposun arxaik qəhrəman arxetipləri sırasına məxsusdurlar. Onların bir çoxunun
eposdakı yeri, mövqeyi ilə yanaşı, tarixi qaynaqlarla bağlılığının əsas və başlıca istiqamətləri
üst-üstə düşməmişdir. Bütün bunlar gələcək tədqiqatların obyekti ola bildiyi kimi, eposdakı
daha qədim dövrün arxaik qəhrəman arxetipləri olan Təpəgöz və Dəli Domrul barədə aparılan
araşdırmaların yekununa böyük ehtiyac vardır.
“Kitabi-Dədə Qorqud”un arxaik qəhrəman arxeotipləri içərisində mühüm yer tutan və
müxtəlif mülahizələrə səbəb olan qəhrəman Təpəgözdür. Tədqiqatçı A.Acalovun fikrincə
“Kitabi-Dədə Qorqud” boyları içərisində mifoloji xarakter daşıyan iki oğuznamədən biri
olmuşdur. Təpəgöz obrazının mifoloji xarakterinin göstəricisi bu dastanda kifayət qədərdir.
Səkkizinci boydakı Təpəgöz obrazı dastanın qədim etiqadlarla bağlı və Qafqaz yayılmış bir
motivi üzərində qurulmuşdur.
“Basatın Təpəgözü öldürdüyü” boyu dünya xalqları üçün ənənvi olan bir sıra görüşlərlə
bağlıdır və onları təkcə türk təfəkkürünün məhsulu hesab etmək düzgün olmaz. Dünya
eposçuluğu ilə sıx, qarşılıqlı əlaqə və təsir zəminində yaranıb üzə çıxan qədim oğuznamələrin
bir çoxu qədim yunan, roma və skif qaynaqlarından, Qafqazd və slavyan xalqlarında yaranan
bir sıra əski süjetlərdən istifadə yolu ilə yaranmışdır. Qorqudşünaslığın aparıcı məsələlərindən
biri kimi bu arxaik qəhrəman olan Təpəgöz surəti diqqət mərkəzində saxlanılmışdır. Belə ki
bir çox tədqiqatçılar bu mövzu ətrafında müəyyən fikirlərə gələrək qeyd edirlər ki, Təpəgöz
məhz oğuz türklərinin məhsuludur. Və dastanın arxaik süjetlərinin özünəməxsus xüsusiy-
yətlərinin öyrənilməsi isə son dərəcə aktual məsələdir. Bu sahədə araşdırmalar davam etmək-
dədir.
Bu obrazın Şərq və Qərb eposuna, nağıl və sujetlərinə yayılması ehtimal ki, onun barbar
xüsusiyyətlərini mühafizə etməsi, arxaik düşüncədə yaranmış modelin çətin rekonstruksiya
edilməsi ilə bağlıdır. Bu obraz Qərbə yayıldıqca mülayimləşmiş, bir çox cəhətlərdən yumşal-
mağa başlamış, lakin çox cuzi deformasiyaya uğramışdır. Odur ki, mənşə etibari ilə Şərq bar-
bar modelində yaranan bu insan Şərqdə öz mühafizəkarlığını sona qədər davam etdirmiş, insan
övladına qənim kəsilməsi ilə özünə milli düşüncədə əbədi yer tutmuşdur. Təpəgözün insan
mənşəyi ilə bağlılığı özü də maraq doğurur və obrazın gələcəkdə ayrıca tədqiqinə ehtiyac do-
ğurur.
YUSİF SƏMƏDOĞLUNUN HEKAYƏLƏRİNİN
İDEYA-MƏZMUN XÜSUSİYYƏTLƏRİ
Fidan CUMAYEVA
Azərbaycan Universiteti
fidancumayeva@yahoo.com
AZƏRBAYCAN
Yazıçılarımızı indi cəmiyyətin keçmişi, hazırkı vəziyyəti və gələcəyi ilə bağlı daha böyük
sosial-psixoloji məsələlər, daha humanist ideallar narahat edir, qlobal problemlər düşündürür.
Problemlərin yüksək sənət dili ilə ifadəsi üçün səbr və təmkinlə işləmək, dəfələrlə götür-qoy
etmək, ustalıqla ümumiləşdirə bilmək bacarığı, xüsusi zəhmət və istedad tələb olunur. Yazıçı
nədən yazır-yazsın, əsəri humanist ideyalar təbliğ etməli, insan və onun əzəməti yazıçı sənəti
ilə daha çox mühafizə olunmalıdır.