www.ziyouz.com
kutubxonasi
7
Biroz o’zimizga kelgacha yana maktubga qaytdik:
Yotoqxonada endi yolg’iz qolgandim. Har kuni yig’lardim. Bu shunday hasratli yig’I ediki,
go’yo o’zimni tamom qilayotgan edim. Shu sabab ikki marta ko’zlarim shishdi, mikrob
tushdi. Doktorga ko’rsatishdi. Ammo atrofimdagi kattalar juda mehrsiz, toshbag’ir
insonlar edi. Har gal yig’laganimda, tasalli berish o’rniga ozor berib to’xtatishga harakat
qilishardi. O’qituvchilardan faqat bir kishi boshqacha, yaxshi kishi edi. Kelar, men bilan
qiziqar, muammolarimni tinglar, hikoyalar aytar, kitoblar berardi. Qalbi mehrga to’la
inson edi. Keyin uni yotoqhonadan uzoqlashtirishdi. Nimagaligini bilmayman. Bu voqea
ham men uchun quvonarli bo’lmadi albatta. Usmon afandi degan kishi ham bor edi.
Yahshi inson edi. Bizga har kuni qand-qurs ulashar, bizni “shakarlarim, chechaklarim”
deya erkalardi. Eng katta azobni esa o’n yoshimda uchinchi sinfga ko’chganimda
kechirdim.
Bir kuni meni mudir chaqirtiribdi. Yotoqxonadagi o’quvchilar uni mudir ota deyishardi.
Mudir otani yoniga bordim. Meni xonasiga taklif qildi. Ilk marotaba bir mehr muruvvat
ko’rsatishini xohlardim. Ochiq yuz bilan va shirin so’zlar aytib, yonimga keldi. Buning
sababini bilolmasdim. Avval kamchiliklarimni va muammolarimni so’radi. “Qo’rqma
qizim, gapir, senga yordam beraman”, dedi. Men ham shu paytdagi muammolarimni
aytdim.
“Bo’pti, bularning hammasi bo’ladi, -dedi. Sen kuchli, jasur va irodali qizsan, - deya
davom etdi. Senga juda ishonaman. Sening keljaging porloq. Sen har qanday
qiyinchilikni yenga olasan. Har qanday qayg’uni yengasan. Nega bunday demoqda? Hech
narsaga tushunmas edim. Men jasur va irodali qiz emasdim, axir…
Nihoyat, qayg’u to’la hayotimni zulmatga aylantirgan, umidlarimni so’ndirgan, o’n
yoshimda o’limga hukm etgan “bomba” portladi.
Dostları ilə paylaş: |