165
Qızların hüzurunda olanda uzun saqqalını ayaqları altında qoyub
yıxılır. Qızlar Kudayın yıxılmağına istehza edirlər. Onların bu
münasibətindən Kuday inciyir və deyir: «Bunlar daşın necə kəskin
olduğunu bilmədikləri halda mənə gülürlər». Qızlar düşünüb
daşları bir-birinə vuraraq odu əldə edirlər. Bəzi Altay türkləri
Ülgenə Kuday deyirlər. Qədim türklər yerdəki oda göydəki Günə-
şin rəmzi kimi baxdıqlarından onu müqəddəs bilmişlər. Elə bu
inamın nəticəsidir ki, qədim türklər Günəşə – oda müqəddəs
baxmış, Günəşi Tanrı misalında qəbul etmişlər. Orxan – Yeni-
seydəki daş kitabələrin üzərində Günəş şəkli günü bü gün də açıq-
aşkar qalmaqdadır. Sayan dağlarında qayalara Günəş şəklinin həkk
olunması ciddi mifik düşüncənin məhsuludur. Qədim türklər belə
bir düşüncəyə sahib idilər ki, ilahələr, onqanlar çayların
başlanğıcında əyləşirlər. Onlarda belə bir inam hakim idi ki, Sayan
dağları dünyanın ən uca dağlarındandır. Çaylar (Orxan –Yenisey)
başlanğıcını o dağlardan götürür. Bu dağlar uca olduğundan
göylərə yaxındır. Tanrıların da məskəni göylərdir.
Orxon – Yenisey əhalisi yaxın onilliklərə kimi Günəşə inam
bəsləmişlər (18, 149-150).
Əski Çin mənbələrinin verdiyi məlumatlar da qədim türk
xalqlarının Günəşə inandığını təsdiqləyir. M.Seyidov Bahəddin
Ögelə istinadən yazır ki, türklərin bəziləri doğan günəşi ya üç, ya
da doqquz dəfə salamlaşarmışlar.
Hunların mifik təfəkküründə günəşin müqəddəsliyi ilə bağlı
maraqlı əfsanələr vardır. Hunların inamına görə, Metenin oğlu
Günəş və Yerdən doğulubmuş. Elə Günəş və Ay da onu hökmdar
təyin etmişdir. Onların inamınca, Günəş və Ay hökmdarlıq verir.
Bu inam türk xalqlarında xaqan seçmə vaxtı özünü əyani formada
göstərmişdir. Xaqan seçərkən tanınmış şəxslər keçənin üstünə
əyləşdirilər, camaat çiyinləri üstündə onu yuxarı qaldırar, həmin
şəxsi doqquz dəfə Günəşin ətrafına çevirərmişlər. Türklər
inanırmışlar ki, xaqanları Göy və Yer qoruyub saxlayırmış. Çünki
xaqanların taleyini, bəxtini Günəş və Ay (Tanrı) yazırmış. Elə bu
166
düşüncənin nəticəsidir ki, hunlar Metenin oğlunu Yerlə Göyün
doğduğuna inanırdılar.
Bu tendensiyanın tədqiqi üçün E.Aslanovun araşdırmaları
olduqca maraqlıdır. Müəllif «Günəşin təntənəsi» məqaləsində
yazır: «Vaxtilə tarixçilərdə hökmdarların həyatı, saray və orada baş
vermiş hadisələr daha böyük maraq oyatdığına görə, Novruzun
ilkin çağları ancaq saray mühiti ilə əlaqələndirilir və bayram yalnız
«taxt-tac sahibləri» – şahlara, sultanlara məxsus rəsmi bir bayram
kimi təqdim olunurdu. Burada Novruz bayramı Günəşin taxta
çıxması, yaxud cülusutək mənalandırılmış və istər-istəməz həmin
dövrlərdə bu sahədə qəbul olunmuş rəsmi mərasimlərə riayət
edilmişdir. Belə ki, bir zamanlar işıq tanrının əfsanəvi ulu bir
«Şah» olduğuna inanan insanlar mövcud dövlət başçısını səma
odunun yer üzündəki əvəzi, kölgəsi saymış, Günəşin «taxta
çıxması» günü – Novruz bayramını isə yer üzündəki hökmdarın
cülusutək qəbul edir, bayram tədbirlərini onunla əlaqələndirib,
onun iştirakı ilə keçirirdilər. Əbəs yerə deyildir ki, Yaxın Şərqdə
cülus mərasimləri, bir adət-ənənə olaraq Novruz gününə qədər
«yubadılır» və mübarək bayram günü icra olunurdu» (53). Aydınlıq
üçün deyək ki, cülus taxta oturma, hökmdarlığa başlamaqdır.
Xaqan və hökmdarların (məs. Kəyumərs, Cəmşid və b.) Novruzdan
faydalanmalarının kökündə qədim türklərdəki anlam – Günəşin
onları seçməsi – durur. E.Aslanovun «Novruz dünən, bu gün,
sabah» məqaləsində də tarixi mənbələrdən əxz etdiyi maraqlı bir
faktla da rastlaşdıq. Tədqiqatçı yazır: «Salnamələrə görə, hələ e.ə.
V-IV yüzilliklərdə Yaxın Şərq hökmdarlarının hərbi yürüş alayları
cərgələrində müqəddəs atəşdən və 365 cavanın (bu rəqəm ilin
günlərinə müvafiqdir) ardınca, günəş tanrısı Mehrə tərəf səkkiz ağ
Nisey atına qoşulmuş ikitəkərli arabadan sonra «Günəşin atı»
deyilən, hədsiz dərəcədə cüssəli bir ağ at (ağ – işıq rəngidir)
yeriyirmiş. Alayın sonrakı sıralarında əllərində yuxarı, başa
qaldırılmış qızıl nar, alma və heyva (hər üçü həyat rəmzidir)
sancılmış nizələrlə min nəfər «həzarə» deyilən nizədar dəstəsi
167
addımlayırmış. Yazılana görə, bu qədər nizəli insan toplusu öz-
özlüyündə, kənardan nəhəng bir taxıl zəmisini xatırladırdı»(56).
Bu sonrakı dinlərin də buyurduğu anlamın əski formasıdır.
İnsan cəmiyyətinin hazırkı mənəvi düşüncəsini tənzimləyən
mütərəqqi dinlər olan xristianlıq və islamda da belə bir stixiya
mövcud olub. Bu dinlər də təlqin edirdi ki, hökmdarları Allah seçir.
Hətta belə bir «daşlaşmış» fikir də mövcuddur: «Hökmdarlar
Allahın yerdəki kölgəsidir».
M.Seyidov «Yaz bayramı» kitabında yazır ki, qədim türklər
martın 9-dan başlayaraq ilk yaz bayramını keçirirmişlər (17, 49).
Bu mərasim örüş Sara adlandırılıb. Sürülər örüşə buraxılırdı.
Təntənəli keçirilən bu bayramda doqquz qız, doqquz oğlan iştirak
edirmişlər. Mərasimin ayın 9-da keçirilməsi şamanlarla birlikdə
doqquz gəncin fəal iştirak etməsi türklərdə 9 rəqəminin müqəddəs-
liyindən xəbər verir.
Müəllif oğlan və qızların mərasimdə iştirakını bolluq, artım
kimi izah edir. Məlum olduğu kimi, örüş -otlaq deməkdir. İlk yaz
bayramını örüş Sara adlandıran türklər onu müqəddəs tutmuşlar.
Örüş sözü açıq, aydın və şəffaf olduğu qədər, Sara sözü bir o qədər
çoxmənalı, çoxməfhumlu və bir qədər də qaranlıqdır. Onun (Sara)
bir çox türk dillərində çoxsaylı anlamı vardır. Sara türk dillərində
təmiz, cəsarət, güc, igidlik mənalarında işlədilib. Bu bayramlarda
yaşıllıq, bolluq, güc, saflıq və s. müsbət dəyərlər nümayiş etdirilib.
Novruzun bütün digər ayin və mərasimlərində olduğu kimi, bu
törəndə də həyat elementləri (yaşıllıq, bolluq, güc və s.) nəslin
davamına xidmət göstəribdir. Təbiətin təzələndiyini, dirildiyini
görən türklər gəncləri vəhdətə – evlənməyə dəvət edirdilər. Bu
törənin mayasında Günəşə inam dayanırdı (17, 49-50).
Sara bayramının məna və mahiyyəti Ayzıt bayramı ilə eynilik
təşkil edir. Ayzıt bayramı şamanlarla bağlı olsa da, 9 qız və oğlanın
seçilməsi, törənin təbiət qoynunda sonuclanması hər iki mərasimin
təbiətlə, oyanış və törənişlə əlaqədar olduğunu göstərir. Hər iki
törənin nüvəsində türk düşüncə tərzi hakimdir. Təbiət ölüb-dirilən
Dostları ilə paylaş: |