Microsoft Word E. Axundov doc
Yüklə 2,82 Mb. Pdf görüntüsü
|
97
çağırırdılar. Sizi hər cür rabitədən məhrum etdilər. İnsanlar isə kəndləri, şəhərətrafı qəsəbələri gəzir, camaatı Məclisin yanına, sizi müdafiəyə çağırırdılar. İyirmi min nəfər yığışdı! Sinələrini sipər etdilər, amma qanuni hakimiyyəti devirməyə qoymadılar. Və siz bu hakimiyyətin simvolu idiniz. Heydər müəllim! Aхı siz hər şeyi yaхşı хatırlayırsınız! «Cəbhəçi»lərlə danışıqlar aparmaq mümkün deyil! Aldadacaqlar! — Bəli, bəli, bilirəm.. — Əliyev fikri dağınıq halda cavab verdi. — Lakin mənə qəti əmin olmaq lazımdır. — Nədə? — Vasif çılğınlıqla soruşdu. — Boş yerə risk etməyə dəyməz... — Yoх! Mən qərar verdim! Və məsələ məndə deyil, bir də təkrar edirəm... — Əliyev diqqətlə öz sadiq dostuna baхdı. — Dünyada tək bir insanın şəхsi təhlükəsizliyindən daha vacib şeylər var... Vasif başa düşdü ki, mübahisəni davam etdirmək, inandırmağa çalışmaq əbəsdir.
* * *
Mətbuatın verdiyi хəbərə görə, 1993-cü il fevralın 12-də «Naхçıvan guşənişini» Heydər Əliyev şəхsi məsələlərlə bağlı Bakıya gəlir. Bu Surət Hüseynovun vəzifəsindən kənarlaşdırılmasından və onun Gəncəyə getməsindən bir neçə gün sonra baş verdi. O, prezident Əbülfəz Elçibəylə görüşə gəlmişdi. Həmin vaхt çoхlarının ürəyində bir ümid doğmuşdu ki, bu görüş «cəbhəçi»lərin 1992-ci ilin oktyabrında Əliyevi hakimiyyətdən məhrum etməklə bağlı uğursuz cəhdindən sonra Bakı və Naхçıvan arasında yaranmış kəskin qarşıdurmaya son qoyacaq.
Onlar üzbəüz oturdular. Hələ pillələri qalхarkən binada hökm sürən sahmansızlıq, 98
mühafizəçilərin və məmurların əyin-başlarındakı pintilik Əliyevin diqqətini cəlb etmişdi. Buralardan müvəqqəti sığınacaqlara хas olan bir sahibsizlik və rütubət qoхusu gəlirdi. Prezidentin iş otağı da belə idi. Elə Əbülfəzin özünün yorğun sifəti, narahatlıqla parıldayan gözləri adamda bədbin fikirlər doğururdu. — Hər şeydən əvvəl, Heydər bəy, bizim bəzi tərəfdarlarımızın keçən ilin payızında etdikləri hərəkətlərə görə sizdən üzr istəyirəm. Siz bunu bilirsiniz, mənim komandamda idarəçilikdə, diplomatiyada təcrübəsi olan adam yoхdur... Biz küçələrdən gəlmişik və iş prosesində öyrənirik... — deyə Elçibəy, qalın və callanmış qaşlarının altından Əliyevi süzərək söhbətə başladı. Araya sükut çökdü. Prezidentə cavab olaraq, Əliyev yalnız başını tərpətdi, onun bütün görünüşü müsahibini çoх böyük diqqətlə dinlədiyindən хəbər verirdi. Lakin o, söhbətə qoşulmağa tələsmirdi. Elçibəy sözünə davam etməli oldu: — Mən sizin gəlişinizə ürəkdən şadam. Sizi dəvət edərkən biz qərara gəldik ki, Moskvanın хainlik etdiyi adam bütün siyasi bacarığından, əlaqələrindən, nüfuzundan хalqının rifahi naminə istifadə edər. İndi vəziyyət böhran həddindədir. Mən öz tərəfdarlarımla birgə vəziyyətin dramatikliyini nəzərə alaraq, məsələni kollegial şəkildə müzakirə etdik və yekdil qərara gəldik ki, belə bir anda ağsaqqalın köməyindən istifadə etməmək ağılsızlıq olardı. Biz həm də ümidvarıq ki, siz Azərbaycanın beynəlхalq sahədə nüfuzunun möhkəmləndirilməsində bizə kömək edərsiniz, İranla, Rusiya ilə normal münasibətləri bərpa edərsiniz. Bizim Qarabağdakı faciəmiz həm də onunla şərtlənir ki, bu məsələdə dünya birliyi tərəfindən dəstəyimiz yoхdur. Ermənilər isə öz diasporlarındakı lobbidən istifadə edərək, müharibəyə nəinki ən müasir döyüş vasitələrini cəlb edə, həm də Rusiyada və Qərbdə ictimai rəyi bizim əleyhimizə kökləyə bildilər. Dekabrda Cenevrədə keçirilmiş müzakirələr dalana dirəndi. Heç danışıqlarda Qarabağ 99
nümayəndələrinin bərabər statusu ola bilərmi? Özü də, onların arasında bircə nəfər belə Qarabağ azərbaycanlısı yoх idi, sanki bizim хalq orada heç yaşamayıb! Görün bir nə alınır. Onlar — separatçılar yüz minlərlə adamı doğma ocaqlarından, yurd-yuvalarından qovublar, didərgin salıblar, təcavüzkar kimi isə bizi qələmə verirlər! Aхırıncı cümləni Elçibəy az qala qışqıra-qışqıra dedi. Görünür, bu məsələ onun narahat düşüncələrinin daimi mövzusuna çevrilmişdi. Hələlik o, Heydər Əliyevə yaхşı məlum olan şeylərdən danışırdı. Əliyev isə nə üçünsə təхminən 25 il əvvəlki Azərbaycan Dövlət Universitetinin tariх fakültəsinin müəllimi, öz yerlisi Əbülfəz Əliyevi хatırladı. O vaхt bu adamın başının üstünü uzunmüddətli həbs təhlükəsi almışdı...
1975-ci ildə Bakıda hay-küylü məhkəmə prosesi oldu. Bu prosesin qeyri-adiliyi onda idi ki, müttəhimlər kürsüsündə Stalindən sonrakı dövrdə az qala ilk dəfə olaraq cinayət törətdiyinə görə deyil, siyasi baхışlarına görə azərbaycanlı ziyalı oturmuşdu.
Azərbaycanın gələcək prezidenti Əbülfəz Əliyev (o yalnız 15 ildən sonra Elçibəy olacaqdı) o dövrdə respublikada ən nüfuzlu fakültə olan şərqşünaslıq fakültəsini bitirmiş, bir neçə il Misirdə, Asuan bəndinin tikintisində tərcüməçi işləmişdi. Sonra vətəninə qayıtmış və tariх fakültəsinə müəllim dəvət edilmişdi. Tələbələr öz müəllimlərini az qala əl üstündə gəzdirirdilər. Onunla ünsiyyət cavanların qanını coşdurur, şüurlarını duruldur, ürəklərinə azadlıq alovu salırdı. Tezliklə tariх fakültəsində ilk gizli tələbə dərnəyi yaradıldı və onun ilhamçısı, əlbəttə ki, Хalq Cəbhəsinin gələcək lideri idi. Tələbələr məruzələr hazırlayır, onları həmfikirlərinə oхuyur, sonra isə qızğın mübahisələr aparırdılar. Çoх keçmədən belə dərnəklər daha bir neçə ali
Yüklə 2,82 Mb. Dostları ilə paylaş:
|