Microsoft Word kip\307aklar

Hattâ,  yazılı  anıtlar,  İskit  kurganlarında  bulunanlar  ve  Türkçe  runik  yazılarla  yazılı  şeyler, 

inanmayanları  iknâ  edemiyorlar.  Hiçbir  şey  iknâ  edemiyor.  Demek  ki,  “herkes,  görmek 

istediği şeyi görüyor” atasözü doğrudur. 

Fakat  gerçek,  yasak  altında  bile,  yine  de  gerçek  olarak  kalıyor.  O,  dürüst  ilim  adamlarını 

kendine  çekiyor.  Profesör  Sergey  İvanoviç  Rudenko,  bereket  versin  ki,  böyleleri  arasından 

biri olarak ortaya çıktı. 

O, yasağa karşı gelmedi; bu büyük bir felâket olurdu. Fakat ilim adamı, kendi kitaplarında, 

Türkler ve onların kültürleri hakkında aslolanı dürüstçe anlattı. Onun eseri, satırlar arasında 

okunan  bu  gerçekleriyle  değerlidir.  (Ne  yaparsın,  tehlikeli  zamanlarda,  ilim  adamları  bâzı 

kitapları tam da böyle, söylemek istediklerini satır aralarına gizleyerek yazdılar.) 

Rudenko,  İskitlerin  Altay’da  yaşadıklarını  ve  Avrupa’ya  tam  buralardan  göçtüklerini  ortaya 

koydu.  Onlar,  Türkler  idiler:  Türk  dili  ile  konuşmuşlar  ve  yazmışlardı.  Gerçi,  Herodot’un 

ifâdesine göre, kendilerini skolt diye adlandırsalar da. 

İranlılar  ve  Hindliler,  onları  “sak”  ismi  altında  tanıdılar.  İskitlerin  bu  isimleri, 

“korumak-muhâfaza  etmek”  mânâsına  gelen  eski  Türkçe  “sakl”  sözünden  çıkmıştı... 

Başkaları  arasında  çok  doğru  bir  kelime!  Evet,  İskitler  Altay’dan  gittiler.  Fakat  gururla, 

atalarının  inançlarını  kendilerinde  muhâfaza  ederek  gittiler!..  Belirtmek  gerekir  ki,  bu, 

tamâmen  açıklığa  kavuşmamış  bir  târih  bilgisidir;  bu  konuda  hemen  hemen  hiçbir  şey 

bilinmiyor.  Sâdece  halk  efsâneleri  ve  bir  de  Budist  vakâyinâmeleri  bu  konuyla  ilgili  bilgi 

kırıntıları saklıyorlar. 

Anlaşılan,  o  sırada  iki  bin  beş  yüz  yıl  önce,  Altay’da  çok  kan  döküldü.  Ateşli  tartışmalar 

savaşa  dönüştü.  Kimi  kabîleler,  ellerinde  silâhlarıyla  eski  tanrıların  (Yer-Su’nun,  Ülgen’in, 

Erlik’in)  hâkimiyetini  savundular.  Diğerleri  ise,  Gök  Tanrı’nın,  Herşeye  Kâdir  Tengri’nin 

zaferini savundular. 

Dünyâ  insanlık  târihinde,  ilk  kez,  putperestlik  ve  yeni  din  savaş  meydânında  karşı  karşıya 

geldi! Bu, âşikârdır ki, din-inanç yüzünden çıkmış bir savaş idi. 

“Eski  inançlar”ın  taraftarları  gerilediler;  onları  İskitler  (veya  Skoltlar,  yâhut  Saklar)  olarak 

isimlendirdiler.  Tabiî  ki,  onlar  yeni  bir  millet  değillerdi  ve  olamazlardı  da.  Ansızın  ortaya 

çıktılar ve ansızın yok oldular. Meçhûl kuyruklu yıldız gibi. 

Fakat, bir millet hiçten ortaya çıkmaz ve hiçte yok olmaz ki. 

HEDİYE EDİCİ TENGRİ

 

Mânevî ihtilâf niçin tam da Altay’da çıkmıştı? Cevap, Türk milletinin rûhunda. Türk’ün rûhu, 

yâni  anlaşılmaz  bir  hayâl  dünyâsı  ve  esrârengiz  semboller,  işte  bunlar  mânevî  kültür 

zenginliğini doğurdular. 

Eski  Türklerde  halkın  refâhı  ve  mutluluğu,  nesillerin  koruyucusu  ruhların  hâkimiyetinde 

sayıldı.  Ve  insanlar,  kendilerinin  Sâhip/Efendileri  diye  niteleyerek,  onlara  inandılar.  Kimisi 

kuğuların  ruhlarının  hâkimiyetine  inandı;  kimisi  kurtların,  ayıların,  balıkların,  geyiklerin 

ruhlarında himâye aradı. 

Türkler,  hep  birlikte  Yılan’a  veya  Ejderhâ’ya  da  saygı  gösterdiler.  (Zmeya-  yılan,  eski 

Türkçe’de  “maga”  veya  “yılan”,  ejderhâ  “lu”,  kertenkele  ise  “got”  idi;  anlaşılan,  Avrupa’da 

Türklerden dolayı pekişmiş olan gotlar ismi, buradan çıktı.) 

Neslin  efendisini,  bayraklar  üzerinde  tasvir  ettiler.  Koruyucu-ruh,  asıl  bayraklar  üzerinde 

---

yaşadı; onun için bayraklara karşı husûsî bir tavır takınıldı. Bu arada, eski Altaylıların dilinde 

“bayrak” ve “ruh” kelimeleri, tamâmen aynı biçimde ve bir mânâda kullanıldı. 

Eski  Türkler,  kendi  bayraklarını  önce  ölü  hayvanların  postlarından  yaptılar.  Sonra  da 

kumaştan  veya  ipekten.  Bayrağı  yere  düşürmek,  büyük  felâket;  bayrağı  indirmek,  büyük 

utanç sayıldı. 

Yılanın cihan-şümûl bir tapınma nesnesi olması tesâdüfî değildir. İnsanların ilk atası sayılan 

yılanın,  onlara  bilgelik  ve  bilgiler  verdiği  varsayıldı.  Bu  efsâne,  çok  eski  zamanlardan  beri 

yaşıyor...  Merkezî  Asya’da,  bugüne  kadar  yılana  husûsî  bir  saygı  vardır;  ona  bayramlar 

adıyorlar; onun tasvirlerine her tarafta rastlamak mümkün... 

Diğer  milletlerin  efsânelerinde,  eski  Türklerin  sık  sık  “nagi”  veya  “yılan-insanlar”  olarak 

isimlendirilmesi ilgi çekicidir. Yılan, efsânelere göre, yer-altı dünyâsının hâkimi idi. Onun için, 

ona itaat eden tanrılar (Yer-Su, Erlik, ve diğerleri), yer-altında yaşadılar. Ve insanlar, uzun 

süre, onlara, yâni yer-altı dünyâsının hâkimlerine inandılar. 

Yeni Tanrı –Tengri– tamâmen başka bir dünyâdandı. Gökyüzünden. İnsanlara onunla başka 

bir  din-inanç  geldi.  Ve  başka  bir  hayat!  Ellerde  demirden  yapılmış  âletlerle.  “Dünyânın 

Efendisi  –  Gök  Tanrı”,  dediler  Türkler.  Daha  doğrusu,  eski  tanrıların  güç  kaybettiklerini 

anladılar.   

Tabiî  ki,  bu  tür  sözler  herkesin  hoşuna  gitmedi.  Karşı  çıkanlar,  yer-altı  dünyâsının 

hâkimlerine  olan  eski  inançlarını  muhâfaza  ederek,  Altay’ı  terk  edip  gittiler...  Böylece 

mîlattan önce V. yüzyılda İskitlerin (Sakların, Skoltların) târihi başladı. 

Onlar  gittiler,  Altay’da  ise  muazzam  değişiklikler  başladı  ki,  bunlar,  demirden  yapılmış 

âletlerin  yanında,  olması  gereken  değişikliklerdi.  Onları,  Profesör  Sergey  İvanoviç  Rudenko 

inceledi.  İlim  adamı,  Pazırık  kurganları  kazılarını  sürdürdü;  orada  gerçek  hazîneler  buldu. 

Tabiî ki, söz konusu olan altın ve gümüş değildi. Onun buldukları çok daha değerliydi. Bunlar, 

demire  sâhip  olan  Türklerin  hayâtını  öğrenmeye  imkân  verdiler.  Profesör  Rudenko,  toprak 

altından  deliller  çıkardı!  Altaylıların  elleriyle  yapılan  deliller.  İşte  onun  çalışmasının  güzel 

tarafı burası. 

O, ilim sunağına, Çar’ın emrine göre hareket eden ücretli ilim adamları gibi boş sözleri değil, 

arkeolojik buluntuları sundu! En değerli hazîne, şüphesiz, dizgin takımıydı. Onsuz at koşumu 

mümkün  değildir.  Toprak  altındaki  kurganlar,  sâdece  deri  kayışları/kemerleri  değil,  fakat 

demirden yapılmış gemleri de saklamışlardı. Dahası, süs olarak kullanılan demir haçları. 

Bugün dizgin takımı, sıradan bir eşyâdır. Onun Altay’da ortaya çıktığını çok az kimse biliyor. 

Onunla  birlikte,  Türk  kültürü  diye  isimlendirilen  yeni  bir  kültür  doğdu...  Görünüşte  o,  basit 

bir  dizgin  takımıdır,  fakat  yenilmez  atlarıyla  Türkleri  Türk  yapan  da  asıl  odur!  Dünyâda 

kimse, atları o kadar zarif eyerlemeyi ve at üstünde dünyâyı fethetmeyi başaramadı. 

At,  Eski  Altay’ın  sınırlarını  araladı,  uzak  yolları  açtı;  taşımacılık,  hayvan  gücüyle  yeni  bir 

biçim aldı. Türk milleti, esas at sırtında ileriye, terakkîye koştu... Altaylıların yaşantısında pek 

çok yenilik ortaya çıktı. 

Arkeologlar,  Altay  kurganlarında  büyük  kılıçlar,  kılıççıklar  ve  hançerler,  üzengiler  ve  örme 

zırh gömlekler, miğferler ve zırhlar... buldular. Bunlar inandırıcı mı? Elbette. Dünyâda hiçbir 

millet,  böyle  güzel  âletlere  sâhip  olmamıştır.  Sâdece  Türkler.  Onlar,  Çin  imparatorunun 

muazzam  ordusunu,  asıl  bu  sebeple  bozguna  uğrattılar...  “Türk”  sözü,  Çin 

vekâyi-nâmelerinde, işte bunun için yer aldı. Dahası, daha mîlattan önce IV. yüzyılda Çinliler 

Türklerin  kıyâfetlerini  benimsediler;  hattâ  pantolon  giymeye  başladılar.  Sonra  ata  binmeyi 

öğrendiler... 

---