Microsoft Word kip\307aklar

Eskinin izleri, orada, hiç beklemedikleri bir sırada ortaya çıktı. 

Meselâ,  Hint  efsânesine  bakılırsa,  Hindûlara  toprağı  pullukla  sürmeyi,  ürünü  demirden 

yapılmış  orakla toplamayı  Türkler öğretmişlerdi. Hintliler, ürünün verimliliğini ve  bolluğunu, 

ezelden  beri,  sâdece  yılanlarla  ilişkilendirdiler...  Arkeologların  Altay’da  buldukları  pulluklar, 

Hint  ve  Pakistan  efsâneleri,  anlaşılan,  eski  Türkler  hakkındaki  dağınık  bilgileri  bir  araya 

getiriyorlar ve meşrû târihleriyle ilgili çok şeyi yerli yerine koyuyorlar. 

Söz  açılmışken  belirtelim  ki,  meşhûr  Hintli  süvâri  sınıfı  da,  Altaylıların  gelişiyle  ortaya 

çıkmıştı...  Türklerin  Hint  kültürüne  tesirinin,  o  yıllarda  çok  belirgin  olduğunu  bir  kere  daha 

vurgulayalım.  Arkeologların  buldukları  şeyler,  bu  hususta  oldukça  inandırıcı  gözüküyorlar. 

Tabiî ki, sâdece bunlar değil. 

Zîrâ, Altay’dan gelenler, Hindistan’da misâfir değillerdi; buranın vatandaşı olmuşlardı. Bugün 

her on Hintlinin veya Pakistan’lının en az yarısının soyu, Türkî temellere dayanıyor... 

Hindistan’da  uzun  süre,  iki  hükümdar  neslinden  biri  olan  ünlü  Güneş  hânedânı  iktidarda 

kaldı. Bu hânedânı, Güneş’in torunu İkşvaku tesis etmişti.  Bu kral mîlattan önce V. yüzyılda 

Altay’dan  Hindistan’a  göç  etti;  burada,  Aksu  ırmağı  vâdisinde  yaşadı.  Hükümdarlık  tahtına 

oturan  İkşvaku,  Koşala  (veyâ  Koşkala?)  devletinin  başkenti  olan  Ayodha  şehrinin  temelini 

attı. Şehir hâlâ duruyor. Burada Güneş hânedânının müzesi vardır ve içinde Altay’dan gelen 

Türkler hakkında bilgiler bulunuyor. 

Ayodha şehri çıkışlar ve inişler yaşadı. Hatta, Koşala devletinin tesiri o derece büyük idi ki, 

şehir  bir  süre  Kuzey  Hindistan’ın  başkenti  olarak  görüldü.  Sonra  gerilemeye  ve  terk 

edilmişliğe  mâruz  kaldı;  bilâhare  yeniden  yükselmeye  başladı...  Türklerle  birlikte 

Hindistan’da hayat, sâkin olmaktan çıktı. 

Kenârında  Ayodha  şehrinin  bulunduğu  ırmak,  Saray  adını  taşımaktadır.  Gâlibâ,  Türkçe  bir 

coğrafî  ad  daha;  bu  ad,  açıkça  saraya  işâret  ediyor.  Doğrusu  bu  şehir,  saraylarıyla, 

mâbetleriyle, güzel evleriyle, tam bir başkent idi. Hükümdârın sarayı, ırmağa adını vermişti. 

Hindistan’ın diğer coğrafî adları da benzer düşüncelere sevk etmiyor mu? Çoğu. Şu Hindistan 

ismi...  Nereden  geliyor  bu  söz?  Kelime  sonuna  “-stan”  ekini  sâdece  Türkler  getiriyorlar. 

(Tataristan, Kazakistan, Başkurtistan, Dağıstan; “-stan”, Türkçe “ülke” mânâsına geliyor.) 

Hayatta  her  şey  birbiriyle  ilişkili;  her  şeyin  devâmı  ve  izleri  var...  Güneş  hânedânı  idâresi 

sırasında,  insanlar,  âileleriyle  birlikte  Altay’dan  Hindistan’a  gitmişlerdi.  Yüzyıllarca  böyle 

devam  etti.  Türkler  burada  çok  kere  mahallî  zâdegânı  oluşturdular:  Büyük  başbuğlarıyla, 

şâirleri,  ilim  adamları,  din  adamlarıyla...  Fakat,  bunlar  Türkçe  konuşuyorlardı...  Yine,  bâzı 

aristokrat  âilelerini,  efsâneler  de  işlemektedirler.  Meselâ,  Udaypur,  Codhpur,  Caypur  gibi 

ünlü mihrâce hânedanları, Eski Altay Türklerinden geliyorlardı. 

Bu  hususta  da  şaşırtıcı  bir  şey  yok.  Hindistan  ve  Altay,  tek  bir  devâsâ  ülke  idiler.  Onları, 

bugüne kadar ayakta kalan yollar birbirine bağlıyorlardı. Bunlar Biy ve Nerçin yollarıdır. 

Hindistan’a  giden  en  birinci  yol,  Türklerin  yapmış  oldukları  efsânevî  Visyaçiy  geçidi  idi.  Bu 

esrârengiz  yol  hakkında  kimse  bir  şey  hatırlamıyor.  Yalnız  rivâyetler  ve  asma  köprüler, 

Pamir’de ve Tibet’te o zamandan beri hâlâ ayaktalar. 

Eski  atlılar,  dağlar  arasındaki  ırmaklardan  ve  dibi  görünmez  uçurumlardan  asma  köprüler 

üzerinde geçtiler. Müthiş bir cesâret sergileyerek, bulutlar üzerinde atlarıyla yol aldılar. 

Bu yolları uzun süre hacılar da yürüdüler. Hindistan’daki akrabâlarına, kutsal Kaylas dağına 

ve Keşmir şehrine gittiler. 

---

Bir  Türk  için,  Kaylas  dağını  görmek  (tıpkı  bir  Hindû  için  olduğu  gibi)  büyük  bir  mutluluktu. 

Onu  gören  kişinin,  ömrünün  geri  kalan  kısmını  mutlu  geçireceği  düşünülüyordu.  Efsâneye 

göre, Han-Tengri’nin dinlenme yeri orada, Kaylas dağında idi. Kutsal yer. 

TÜRKLER İRAN’DA

 

 

Gök Tanrı’yı tanıyan, o sırada sâdece Hindistan değildi. “Beyaz gezgin / dervişler”, İran’ı da 

dolaştılar.  Bu  uzak  târihe  ışık  tutan,  Aci-Dahaka  hakkındaki  efsâneler,  burada  hâlâ 

yaşıyorlar. 

Aci-Dahaka, İran’ı hâkimiyeti altına alan yabancı kral. O, yılan sûretinde yaşamıştı. Gök Tanrı 

inancı uğruna mücâdele yürüttü. Ne var ki, sıradan İranlılar, onun inancını kabûl etmediler; 

inanç her millete nasip olunmuyor. 

İranlılar, daha uzun bir süre ateş-perest olarak kaldılar. O sırada, Tengri’ye sâdece zâdegân 

sınıfı  inandı.  Ve,  Aci-Dahaka’nın  sarayında  hizmet  vermiş  olan  ataları  ile  ilgili  hâtıraları, 

büyük  bir  sır  gibi,  nesilden  nesile  aktardılar...  Veya,  atalarının  Türkler  olduklarını  haber 

verdiler.  Söz  konusu  olan,  Arşakidlerin  ünlü  kral  hânedânı.  Bu  hânedânın  temelini  mîlattan 

önce III. yüzyılda, Arsak (veya Arşak), Altaylı kızıl saçlı yabancı atmıştı. İran târihinde böyle 

yazılıdır. 

Şaşırtıcı hâdise şu: İran’da o zamandan beri, Türk dili unutulmadı. Orada, bütün semtlerinde 

Türkçe  konuşulan  şehirler,  köyler  vardır.  Bir  vakitler  İran,  bugünkünden  birkaç  kez  daha 

büyük, muazzam toprakları kaplıyordu; o yılların yansıması olan bâzı kavimler ve efsâneler 

hâlâ yaşıyorlar. 

Hindistan’a  giden  Sakların  (veya  (Şakların)  gelişiyle,  Türk  târihinin  İran  sayfası  açıldı... 

Sonra  Taşkent  oldu.  İki  bininci  kuruluş  yılını  kutlayan  çok  eski  bir  şehir.  Bu  şehrin  târihi 

tipiktir; sanki, meçhûllerle örülmüş; bütün Türk târihi gibi. 

“Taşkent” kelimesini, umûmiyetle “taştan yapılmış şehir” olarak çeviriyorlar. Fakat bu doğru 

değil; çünkü “kent” sözü, (zâten) Türkçe “taştan şehir” mânâsına geliyor. Demek ki, ortada 

başka bir şey var; sâdece toponomi ilminin açıklayacağı bir şey. 

Profesör  Eduard  Makaroviç  Murzayev,  Türklerin  şehirlere,  göllere,  dağlara  isim  verme 

kâbiliyetleri  hakkında çok  şey  bilmekteydi. Bu ilim adamı,  kitâbında,  Taşkent şehrinin adını 

izlemeye çalıştı; ne var ki, bunu sonuna kadar yapamadı. 

“Taştı”  veyâ  “daştı”  sözünün,  eskiden  Türklerde  “gurbette”  mânâsına  geldiği  anlaşıldı;  bu 

söz, Hindistan’dan, râhiplerin dilinden, Sanskritçe’den gelmişti (Bu konuya tekrar döneceğiz). 

Bir  kere  “gurbet”,  şu  “Taşkent”  sözü,  tamâmen  farklı  okunuyordu.  Rus  varyantındaki 

“gurbette taştan yapılmış şehir” mânâsı daha doğrudur. Yâni, isimde eskiliğin değil, Altay’da 

her yerde yapıldığı gibi, aslında şehrin taştan olduğunun altı çiziliyor. 

Fakat, niçin “gurbette”? Sorunun cevâbı, îzâhı burada. 

Bir  zamanlar  Merkezî  Asya’da,  İranî  devletlerin  bir  parçası  olan  mâmur  büyük  bir  Baktria 

devleti  vardı.  Bu  devletin  şöhreti  Avrupa’ya  kadar  ulaşmış,  bu  şöhret  Makedonyalı 

İskender’in ordularını buraya çekmişti... Baktria birdenbire çöküverdi; sonraki uzun savaşlar, 

onu tamâmen tahrip etti. 

Bu  savaşları,  kuzeyli  yabancılar  yürütmüşlerdi;  târihçiler  bunları,  yâni  Türkleri,  “vahşî 

göçmenler”  olarak  tavsif  etmeyi  şimdi  âdet  hâline  getirmişlerdir.  Bunlar,  Saklar  (İskitler) 

adıyla  bilinen  özbeöz  Türkler  idiler.  Onlar  Baktria’yı istîlâ  ettiler.  Sonra,  İskitlerin  bir kısmı, 

geçit vermez Pamir dağlarını asma köprüler üzerinden geçerek Hindistan’a gitti. 

---