Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
104 vasitəsi ilə dedilər ki, siz kiçik bir məktub yazmalısınız. Bunu deyəndən sonra əsgərlər onları kənara çəkərək, sanki müdaxilə etməklərinin qarşısını alırdılar. Əlavə nəsə danışmağa imkan vermirdilər. Açığı bu gələnlərin də onlardan qorxduğu açıq- aydın hiss olunurdu. Bizim məktub yazmağımıza ermənilər nəzarət etdilər. Onların bilmədiyi dildə-Azərbaycan dilində astadan dedilər əgər kimsə artıq-əskik nəsə yazsa, axşam başlarına oyun açılacaq. Qırmızı Xaçlılar bir də onu dedilər ki, məktubun sonunda hansı ünvana getməlidir onu yazsınlar. Biz məktubu özümüz yazmadıq, sadəcə, xətt bizim oldu. Məktubun məzmununu da ermənilər deyirdi. Əzizim, Ramil, mən sağam, hər şey yaxşıdır. Heç narahat olma, burada bizə yaxşı baxırlar. Deyirlər ki, erməni əsirləri ilə dəyişəcəklər. Öpürəm. İmza: Aytəkin Ünvan: Bakı Dövlət Universiteti Tarix fakültəsi, İbrahimov Ramil, 4-cü kurs tələbəsi. Məktubları da ermənilər yığdı. Qırmızı Xaçlılar məktubları almaq istəyəndə Vaskanyanın baxışı ilə geri çəkildilər. Yəqin ki, nə yazıldığını oxuyandan sonra onlara verəcəkdilər. Məktubları yığandan sonra sarışın cins şalvar geyinmiş, çiynində fotokamera olan alman xanımı tərcüməçiyə nəsə dedi. Tərcüməçi Vaskanyanın üzünə baxdı. Başı ilə tərcümə etməsini işarə etdi. O sual verirdi ki, yeməkləri necədir? Biz nə cavab verəcəyimizi bilmirdik. Hamı susmuşdu. Çünki ilk 4-5 gün bizə heç nə verməmişdilər yeməyə, sonrakı günlərdə isə gündə bir dəfə çörəyin dörddə birini və yarım stəkan su verirdilər. Bunumu deməliydik onlara? Bundan sonra nə olacağını təsəvvür etmək çox çətin idi. Çünki hər işgəncə əvvəlkindən fərqli olurdu. Onun üçün də nə 105 gözlədiyini düşünə bilmirdik. Hamımız lal-dinməz almanların üzünə baxırdıq. Bizi yenə vəziyyətdən Qədim dayı çıxardı. “Hər şey yaxşıdır”, deyə sakit tərzdə cavab verdi. Almanlar isə vəziyyəti başa düşdükləri üçün heç bir əlavə sual vermədilər. Sadəcə, sonradan bildik ki, bizə isti yemək vermələri üçün Qırmızı Xaçın büdcəsindən pul ayırıb onlara vermişdilər. Ermənilər də guya ki, buna əməl edirlərmiş kimi bizə gündə bir dəfə bir stəkan isti, qara rəngdə su verirdilər. Dadından qaynadılmış noxud suyuna bənzəyirdi. Bu da onların isti yeməyi idi. Almanlar gedəndən sonra bizim otaqda bir sevinc hökm sürürdü. Tezliklə qaytarılacağımızı, elimizə dönəcəyimizi düşünürdük. Elə bil hamımız başımıza açılan oyunları unutmuşduq, dünənə qədər “bundan sonra qaytarılmaqdansa, ölməyimiz yaxşıdır” deyənlər işarmaqda olan bu ümidin sevinci ilə yaşayırdılar. İçimizdə olan azadlıq arzusu yaranın altından qaysaqlanırdı. Mən ünvan yerinə haranı yazacağımı çox düşünmədim. Yazdıqdan sonra “niyə Ramil?”-deyə özümə sual da verdim. Amma cavabım sadəcə “məhəbbət” idi. Sadəcə onun məni qurtara biləcəyini düşünürdüm. İkinci bir tərəfdən ata tərəfdən heç kimim qalmamışdı. İki dayım isə uzaqda, Naxçıvanda idi. Rəsmi ev ünvanlarını da yaxşı bilmirdim. Bir də ki, qədim Azərbaycan torpağı Naxçıvanda da müharibə gedirdi axı. Onların başına heç bir faciə gəlmədiyini hardan biləydim. Hələ girov düşməmişdən Naxçıvanda da şiddətli döyüşlərin getdiyini bilirdim. Və naxçıvanlıların da arasında şayiə var idi ki, vəziyyət gərgin olsa, İrana qaçmaq lazımdır. Bütün bunları düşünəndə görürdüm ki, mən kimsəsizəm. Mənim kimimsə sağ qalmamışdı. Ramil isə mənim yeganə kimsəm idi. Sadəcə ona sığınmaq, ondan kömək gözləmək arzusu var idi. 106 O anda heç düşünə bilmirdim ki, Ramil məni bütün bu olanlardan sonra, namusu ləkələnmiş, şərəfi tapdalanmış vəziyyətdə qəbul edərdimi? Bu suala cavab axtarmağa belə xəcalət çəkirdim. Axı onun məni qəbul etməsini necə gözləyə bilərdim. Axı o çox qısqanc idi. Bir dəfə məndən Politexnik İnstitutunu soruşan oğlana yolu göstərdiyim üçün incimişdi də. Düz etmədiyimi dəfələrlə söyləmişdi. – Axı mən nə edim? Binanın yerini soruşdu, burda nə var axı?- deyə özümü müdafiə etmişdim. – Deyəydin ki, bilmirəm. Sənsə əldən-ayaqdan gedərək, bilmirdin nə edəsən. Bəlkə, elə aparıb göstərə idin. Kim deyə bilər ki, o sənə yaxınlaşmaq üçün etmirdi bunu. Utanmaz oğlu bu qədər adamı qoyub səndən niyə soruşur? – Mənim yerimə sən olsa idin, bir qız səndən soruşsaydı, nə cavab verərdin? –deyə sual vermişdim. – O başqa, bu başqa,- deyə cavab vermişdi. O vaxt Ramilə hirslənməmişdim. Bu hərəkəti nə qədər xoş olmasa da, qısqandığı üçün daxilən sevinmişdim də. Bir qadın kimi çox xoşuma gəlmişdi. Amma Ramilin hərəkəti yeniyetmə bir uşağı xatırladırdı. Mənim dodaqaltı gülümsünməyimi görüb o da yumşalmışdı. – Bir də belə şey eləmə. Bilirsən ki, xoşuma gəlmir. – Yaxşı,-deyə sakitcə cavab verdim. Mövzunun bağlanmasını mən də istəyirdim. Bu hiss yalnız şərqli qadınlara məxsus idi. Bunu yalnız biz azərbaycanlı qadınlar edərdik. Bu bir türk qızının sevdiyinə qarşı sədaqəti, inamı idi. Halbuki avropalılar bunu insan hüquqlarının pozulması adlandırırdı... Bu cür qısqanc bir kişi mənim başıma açılan oyunlara necə dözərdi?! O, çox qürurlu oğlan idi. Məncə, o, bunları eşitsə idi, ya məni öldürməli idi, ya özünü, ya da ermənilərin üstünə gedib qisas almalı idi. Bircə kəlmə desə idi, “bəs niyə yaşadın?” bu mənə bəs edərdi. Mənim niyə yaşadığımı isə Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|