140
IX FƏSİL
TALEYİN ÜMİDİNƏ
Yusif Vəzir
İstanbul
Yanvar-sentyabr 1921-ci il
...Taleyində yaxşılığa doğru dəyişiklik baş verəcəyilə bağlı
ümidləri Behbud bəy Cavanşirlə birgə öldü...
Xəbəri iyulun on səkkizində eşitdi. Bir gün əvvəl ermənilər
İstanbuldakı qarışıqlıqdan istifadə eləyib Azərbaycanın yeni
hökumətinin ticarət nümayəndəsini “Pera Palas” oteli qarşı-
sında öldürmüşdülər. Deyilənə görə, “Nemezis” əməliyyatını
üç nəfər – Misak Torlakyan, Yervand Fundukyan, Arutyun
Arutyunyan yerinə yetirmişdilər. Bu üçlük Behbud bəyi bir
neçə gün izləmiş, otelə nə vaxt gəlib-getdiyini, günün hansı
vaxtında gəzməyə çıxdığını öyrənmişdi.
Danışırdılar ki, həmin gün Behbud xan həyat yoldaşı Ta-
mara xanım, qardaşları Surxay və Cümşüdlə axşam saat on
birdə “Təpəbaşı” ailə kazinosunun İtaliya səfirliyi tərəfdəki
qapısından çıxıb “Pere Palas” otelinə sarı yönələndə arxadan
qaça-qaça gələn, şapkasını gözünün üstünə endirmiş cılız bir
141
erməninin “Mauzer” markalı silahdan açdığı atəşlə ağır yara-
lanıb. Üç dəfə dalbadal açılan atəşdən sonra Behbud xan
erməni qatilin üstünə gedib, amma gücdən düşdüyündən
üzüüstə yerə yıxılıb; daha bir güllə Tamara xanımla birgə qa-
tilin silah tutan əlindən yapışmış iyirmi yaşlı Cümşüdün ya-
nağını sıyırıb; bu zaman Qalatasaray Mərkəzi Polis İdarəsinin
məmuru hadisə yerinə yetişib, terrorçu Misak Torlakyanı
qandallayıb; a
ğır yaralı vəziyyətdə xəstəxanaya çatdırılan
Behbud xan yarım saatdan sonra heç bir tibbi müdaxilə
edilmədən dünyasını dəyişib; ölməmişdən qabaq deyib:
“Cənablar, pəncərəni açın, hava çatışmır, mən ağırlaşıram!”
Nədənsə qatil ingilis qoşunlarının qərargahı yerləşən
“Kroker” otelində saxlanırdı. Bunu da mərhumun yaxınları-
nın terrorçudan qisas alacağıyla əsaslandırırdılar.
Əlbəttə, xəstəxanaya da getdi, meyitin yerbəyer olunması-
na da kömək elədi, iki gün sonra Beşiktaş qəbiristanlığındakı
dəfndə də oldu, lakin bu zərbənin ondan ötrü nə qədər ağır
olduğunu özündən başqa kimsə bilməzdi. Səfarətdən istefa
verəndən sonra keçirdiyi yeddi aylıq sərgərdan həyatında
Behbud bəy son ümid yeriydi, onu münasib bir işə düzəl-
dəcəyinə söz vermişdi. Üstəlik, son aylar yaşamıyla maraqla-
nan elə o köhnə tanışıydı. Behbud bəy Almaniyada Frayburq
Dağ-Mədən Akademiyasını bitirmiş, Londonda ingilis dili
öyrənmiş, bir müddət neft mədənlərində mühəndis işləyib
siyasətə qoşulmuşdu, erməni azğınlıqları vaxtı “Difai”nin üz-
vüydü, sonra Milli Hökumətin daxili işlər, sənaye və ticarət
naziri, millət vəkili oldu, “Dəyanət” vəqfini qurdu. Quruluş
dəyişəndə, görünür, Nərimanovla yaxınlığı onu xilas elədi –
yeni hökumətdə də vəzifə aldı.
...Bu yeddi ay ərzində hey öz-özünə sual verirdi: Xəlil
bəylə o sərt mükalimədən sonra istefa vermək qərarına
gəlməsi səhv addım deyildi ki?
“İstefa” deyəndə, onsuz da təmsil elədiyi hökumət yıxılan-
dan sonra gördükləri işə fəaliyyət-filan demək olmazdı.
142
Sədrəzəmin məqamında da, Xariciyyə Nazirliyində də
vəziyyətin qeyri-müəyyənliyini dərk eləyib, sadəcə, səfarətlə
əlaqələrə son qoymuşdular, artıq bütün diqqətlər Şura
hökumətinə yönəlmişdi, o hökumət də yəqin yaxın müddətdə
Osmanlı dövlətinin paytaxtına olmasa da, Ankaraya öz
nümayəndəsini göndərəcəkdi. Əlbəttə, heydən düşmüş, da-
ğılmaqda olan imperiya, başqa imperiyanın dağıntıları
üzərində qurulmuş, hər şeyi dəyişməyə can atan Şura
hökumətinə gərək deyildi, yəqin, Moskvada da, Bakıda da
Ankaradan başlanmış hadisələrin nəticəsini gözləyirdilər.
Amma elə səhəri gün Sədrəzəm Ali Rza Paşanın və
xariciyyə naziri Mustafa Rəşid Paşanın məqamlarına getdi,
“sabiq” sözü əlavə elədiyi vizit kartını göndərib vəzifəsinin
icrasına xitam verməsi barədə qərarını onlara çatdırmalarını
təvəqqe elədi. Sonra o məhzun qış günündə səfarətdən qalan
cəmi üç nəfəri Zeynal bəyi, Mirzə Qədiri və Qamət Əfəndini,
bir də tələbələri yığıb qərarını bildirdi, bundan sonra
neyləyəcəklərilə maraqlandı.
Mirzə Qədir Batuma yola düşmək fikrindəydi, orda Sovet
hökumətinin konsulluğu vardı, hər halda, başa düşüb
Vətəninə getməyə izacə verərdilər; Zeynal bəy boynunu
çekstlərin boyunduruğuna salmaq fikrinə deyildi, neçə ay idi,
Anadoluya keçmək barədə fikirləşirdi, əmin idi ki, orda yeni
dövlətin özülü qoyulur; Qamət Əfəndi Süleymaniyyə
məscidindən limana enən küçədə, Yusif Vəzirin yaşadığı evin
yüz addımlığındakı ata-babadan qalma mülkünün birinci qa-
tındakı iri otağı abıra salıb qəhvəxana açmaq fikrindəydi,
ailəsinin güzəranını başqa cür təmin eləyə bilməzdi. Tələbə-
lərəsə nəyin bahasına olur olsun, təhsillərini davam etdirməyi
məsləhət gördü. Əhməd Cəfəroğlu qabiliyyəti sayəsində
təqaüd ala bilmiş, Əmin Gültəkinsə Darülmüəl limeyndən
Darülfünuna keçmişdi, ədəbiyyatı öyrənirdi, görkəmindən
bilinirdi ki, maddi sıxıntı çəkir.
Əhməd Cəfəroğlu, Əlibəy Məmmədov, Sədi Hacı Həsən
oğlu, Abdulla Tahirzadə qayıtmaq fikrində deyildilər, qalan-
143
larsa, deyəsən, yeni hökumətin vədlərinə inanmışdılar,
getmək istəyirdilər.
“Orda sizi nələr gözlədiyini, yəqin, bilirsiniz...” – Yusif
Vəzir sınayıcı nəzərlə onları süzdü.
“Hər halda, yeməyə bir tikə çörək verərlər”, – Hənəfi Zey-
nallı dilləndi.
Belə bir vaxtda siyasi yönümünü bəyənmədiyi, bolşevik
olmasından şübhələndiyi, buna görə də çox ünsiyyət saxla-
madığı Hənəfiylə münaqişəyə girişmək istəmədi:
“Yolunuz açıq olsun, – dedi. – Qalanlara mümkün yardımı
göstərməyə çalışacağıq”.
“Bəs sən neyləyəcəksən?” – Zeynal bəy cavanlar gedəndən
sonra çökmüş ağır sükutu pozub dilləndi.
“Bilmirəm, qardaşım, – Yusif Vəzir pəncərədən qış mənzə-
rəsinə baxa-baxa dilləndi. Sultanəhməd camisinin minarə-
lərindən qəribə hüzn saçılırdı. – Əlbəttə, Bakıya qayıtmaq,
müəllimliklə məşğul olmaq, kitablarımı yazmaq istəyirəm.
Elə bilirəm ki, Mirzə Qədir mənim məktubumu Batum kon-
sulluğuna çatdırmaqdan imtina eləməz”.
“Əlbəttə, buna nə söz ola bilər, – Mirzə Qədir əlini
pensnesinə atdı. – Bəlkə, göndərdiyiniz məktubun mənə də
xeyri oldu”.
“Sabahdan da darülfünunun kitabxanasında daimi məs-
kun olacağam, ağlımda yazmalı mövzular var”.
Batum konsulluğuna göndərdiyi məktubda yalvarış,
tövbə-filan yox idi; yazmışdı ki, vəzifəsinə könüllü surətdə
xitam verir, Azərbaycanın nəfinə çalışmağa hazırdı, bundan
sonra neyləyəcəyi barədə sərəncam gözləyir.
***
Elə səhəri gün də Mirzə Qədiri birtəhər düzəltdikləri yol-
puluyla limana yola salıb il yarım ərzində səfarətin yazışma-
larını, yığılan sənədləri – hökumət xəbərlərini, ermənilərlə
münaqişəyə dair topladığı sənədləri, “Azərbaycan” qəzetinin
Dostları ilə paylaş: |